Την τελευταία δεκαετία, έχουμε συνηθίσει τον πλουραλισμό στο ελληνικό θέατρο, μια τάση που κάθε χρόνο, όχι μόνο δεν περιορίζεται, αλλά μάλλον αναπτύσσεται περαιτέρω. Η χρονιά που μας πέρασε είχε ενδιαφέρουσες και λιγότερο ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Υπήρξαν όμως και εξαιρετικές στιγμές, ερμηνείες, ανακαλύψεις και αυτές θα θυμηθούμε, λίγο πριν την αποχαιρετήσουμε.
- «ROHTKO» στη Στέγη
Μνημειώδες θέαμα-εμπειρία, στα όρια θεάτρου, σινεμά και video art, από τον κορυφαίο σύγχρονο Πολωνό σκηνοθέτη Łukasz Twarkowski. Μια παράσταση αφιερωμένη στον Λετονό ζωγράφο, Μαρκ Ρόθκο.
Για μένα, η καλύτερη παράσταση που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε τη χρονιά που μας πέρασε. Στα καλά νέα είναι ότι επιστρέφει στις 8 Μαρτίου.
- «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Πόσες υποκλίσεις να κάνεις σ’ αυτές τις τρεις συγκλονιστικές ηθοποιούς και τον υποκριτικό τους άθλο; Η Ρένη Πιττακή, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Λουκία Μιχαλοπούλου επιτυγχάνουν έναν υποκριτικό άθλο σε μια παράσταση άρτιας αισθητικής δια χειρός του διεθνούς φήμης Αμερικανού σκηνοθέτη Robert Wilson, όπου αποδεικνύεται πόσο σπουδαίο είναι το έργο Edward Albee. Μην χάσετε αυτή την παράσταση!
- Το φαινόμενο Μάριο Μπανούσι
Το «Goodbye, Lindita» σε σκηνοθεσία Μάριο Μπανούσι ήταν μια ακόμη τρανή απόδειξη ότι η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού είναι ζωτικής σημασίας. Ο νεαρός σκηνοθέτης, μόλις στα 26 του χρόνια, έκανε τον κριτικό της Gurdian να υποκλιθεί στο ταλέντο του και όλη την Ευρώπη να παραμιλάει. Το μέλλον του ανήκει.
- Ελένη Ράντου και Γιώργος Χρυσοστόμου σε ερμηνείες ζωής
Η Ελένη Ράντου έγραψε το «Πάρτυ της Ζωής μου» και κεντάει στη σκηνή του Θέατρου Διάνα, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ανέστη Αζά.
Ο Γιώργος Χρυσοστόμου, στην πρώτη του συνεργασία με τον Άρη Μπινιάρη κατάφερε την καλύτερη θεατρική του ερμηνεία – μαζί με το «Mute» – στο θέατρο ARK με την «Άνοδο του Αρτούρο Ούι». Οι δύο παραστάσεις είναι στο σύνολό τους σπουδαίες. Προσπαθήστε να βρείτε θέσεις, είναι μονίμως sold-out!
- Όταν οι ηθοποιοί γίνονται… συγγραφείς
Ανήσυχοι Έλληνες ηθοποιοί δοκιμάστηκαν και ως θεατρικοί συγγραφείς και πέτυχαν. Ο λόγος για τον «Τάο» του Γιώργου Καφετζόπουλου που έγινε μια σπουδαία παράσταση με τις σκηνοθετικές οδηγίες της Δανάης Σπηλιώτη.
Καθώς και για το «Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον» που έγραψε η Βαλέρια Δημητριάδου για την ομάδα των C. for Circus. Έργα σύγχρονα, μέσα στον παλμό της κοινωνίας που μας αφορούν.
- Μόνοι-ες στη σκηνή με γεμάτες πλατείες
Συνεχίζουν να δίνουν τον δικό τους αγώνα στη σκηνή και να κερδίζουν τα εύσημα κοινού και κριτικών.
Ο Θανάσης Παπαγεωργίου με τον «Μάρκο Βαμβακάρη» στην ιστορική Στοά.
Η Ράνια Σχίζα με την «Μάνα Αυτουνού» στο Θέατρο Εν Αθήναις.
Ο Φώτης Μαρκής με το «Κιβώτιο» στο Studio Μαυρομιχάλη.
Η Μάνια Παπαδημητρίου με το «Αθηνάς Παναγούλη, Επιτάφιος» στο Vault.
Η Ελένη Ουζουνίζου με την «Τουρκομερίτισσα» στο Εν Αθήναις αλλά και τη «Σίρλεϊ» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
- «Βατράχια»…. Ένας Αριστοφάνης αλλιώς…
Σ’ ένα, μάλλον κακό, θεατρικό καλοκαίρι ξεχώρισαν τα «Βατράχια» που σκηνοθέτησε η Έφη Μπίρμπα. Τόσο για τη διαφορετική- υπαρξιακή της προσέγγιση στο κείμενο, όσο και για τον μαγευτικό εικαστικό κόσμο. Εκπληκτικές και οι ερμηνείες (με κορυφαίες αυτές των Σερβετάλη, Σαράντη και Ξάφη).
- Οι Μήδειες του Φρανκ Κάστορφ
Τέλος Ιουλίου, στην Επίδαυρο παρακολουθήσαμε και την παγκόσμια πρεμιέρα στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όπου ο εμβληματικός Γερμανός σκηνοθέτης έδωσε τη δική του εκδοχή στο έργο του Ευριπίδη, προσθέτοντας έργα των Χάινερ Μίλερ, Ρεμπό και μαρτυρίες εξόριστων γυναικών από τον ελληνικό εμφύλιο. Το αποτέλεσμα δίχασε αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ερμηνείες των πέντε ηθοποιών στον ομώνυμο ρόλο ήταν σπουδαίες. (Στεφανία Γουλιώτη, Σοφία Κόκκαλη, Μαρία Ναυπλιώτου, Αγγελική Παπούλια, Ευδοκία Ρουμελιώτη)
- Οι νέοι που επιμένουν…
Προσωπικά, πέρα από τα μεγάλα θεάματα και τους μεγάλους οργανισμούς η θεατρική Αθήνα πιστεύω ότι θα ζει, πάντα, μέσα από το πείσμα, το μεράκι και το ταλέντο νέων ανθρώπων. Καλλιτέχνες που βάζουν όλο τους το είναι σε παραστάσεις low budget που πολύ συχνά γράφουν τη δική τους θεατρική ιστορία.
Αναφέρω μόνο μερικές, κινδυνεύοντας να αδικήσω πολλές ομάδες. «Θέλμα και Ίρις», σκηνοθεσία Ειρήνης Γαντερί, «Η Φαλακρή Τραγουδίστρια», σε σκηνοθεσία Αλκίνοου Δωρή, «Ο Βομβιστής του Παρθενώνα», σε σκηνοθεσία Θεοδόση Σκαρβέλη, «Οι Νύχτες», σε σκηνοθεσία Βάσιας Χρονοπούλου, «Μίστερο Μπούφο», σε σκηνοθεσία Γιώτας Σερεμέτη, «Η μάνα είναι μάνα ρε» της Ίριδας Κατσούλα, «Μαχαίρι στο κόκαλο», σε σκηνοθεσία Βασίλη Καλφάκη, «Αυτές που δεν προλάβατε», σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη, το «1975» του Γιώργου Σίμωνα.
Κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας και ανακαλύψτε νέες ομάδες. Γίνετε ανιχνευτές ταλέντων!
- Μια είδηση- τρελή συγκίνηση!
Μέσα Οκτωβρίου και έρχεται μια από τις πιο σημαντικές πολιτιστικές ειδήσεις των τελευταίων ετών. Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος ανεβάζει για πρώτη φορά την εμβληματική τριλογία του Αισχύλου και η παράσταση αναμένεται ως ένα από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα του 2024.
