Τα άτομα που ζουν με άνοια σε παγκόσμια κλίμακα ανέρχονται στα 50 εκατομμύρια. Σήμερα, στην Ελλάδα 160.000 άτομα πάσχουν από άνοια και 280.000 άτομα από Ήπια Νοητική Διαταραχή .
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης του προβλήματος. Ένα τόσο σοβαρό, ιατρικό αλλά και κοινωνικό θέμα με πολλές προεκτάσεις δεν θα μπορούσε παρά να επηρεάσει και τους συγγραφείς.
Εμείς, συγκεντρώσαμε τέσσερα ξένα και ένα ελληνικό θεατρικό έργο, με ηθοποιούς που υποδύονται τους ανοϊκούς, σε διαφορετικές φάσεις της ασθένειας, κερδίζοντας το πιο δυνατό μας χειροκρότημα!

«The Humans»: Με μια σπαρακτικά συγκινητική γιαγιά
Την ιστορία μιας αμερικανικής οικογένειας παρακολουθούμε στο έργο του Στίβεν Κάραμ, όπου ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθετεί με μαεστρία ένα θίασο ταλαντούχων ηθοποιών.
Η οικογένεια Μπλέικ συγκεντρώνεται στη Νέα Υόρκη για τη γιορτή των Ευχαριστιών και οι σκηνές που ακολουθούν θα σας θυμίσουν σίγουρα κάτι, από τη δική σας οικογένεια.
Η Ξένια Καλογεροπούλου ερμηνεύει μοναδικό τον ρόλο της γιαγιάς, που έχει καταπέσει λόγω της άνοιας. Η ίδια δίνει ένα μάθημα υποκριτικής στο Θέατρο Μουσούρη και καταφέρνει να μαγνητίζει τα βλέμματα των θεατών, ούσα σιωπηλή στη μεγαλύτερη διάρκεια του έργου.
Είμαστε τυχεροί που έχουμε την Ξένια Καλογεροπούλου και όχι μόνο για όσα μας έχει χαρίσει ως ηθοποιός, συγγραφέας και μεταφράστρια, όχι μόνο για την αφοσίωσή της στο παιδικό θέατρο, στο οποίο άνοιξε νέους ορίζοντες και έθεσε γερά θεμέλια, αλλά και για το παράδειγμα της ζωής της.

«Ο Πατέρας»: Ρεσιτάλ υποκριτικής από τον Περικλή Μουστάκη
To έργο του Φλoριάν Ζελέρ, είναι μέρος της τριλογίας και γράφτηκε αρχικά για το θέατρο. «Ο Πατέρας» μεταφέρθηκε με τρόπο υποδειγματικό και στη μεγάλη οθόνη το 2020, σε σενάριο και σκηνοθεσία του ίδιου του Ζελέρ, με πρωταγωνιστή τον Άντονυ Χόπκινς, που απέσπασε Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του.
Στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου η Ελένη Σκότη ανεβάζει την παράσταση και επιλέγει για τον ομώνυμο ρόλο τον Περικλή Μουστάκη. Ο σπουδαίος ηθοποιός χαρίζει στο κοινό μια από τις σημαντικότερες ερμηνείες της καριέρας τους και μας καθηλώνει. Αν κανείς μπορεί να το κάνει αυτό μετά τον Χόπικνς, αυτό από μόνο του λέει πολλά.

«Bella Figura»: Μια τρυφερά χαμένη γυναίκα
Ο Μάνος Καρατζογιάννης σκηνοθετεί για πρώτη φορά στη χώρα μας, στο Θέατρο Σταθμός, το έργο της Γιασμίνα Ρεζά.
Η δράση εκτυλίσσεται στον ανοιχτό αέρα έξω από ένα εξοχικό εστιατόριο. Όλα συμβαίνουν μέσα σε μία-μιάμιση ώρα.
Η Υβόννη Μαλτέζου είναι η Υβόν, μια απολαυστική κυρία, πλήρως λειτουργική, που γιορτάζει τα γενέθλιά της εκείνη την παράξενη βραδιά. Η ηθοποιός με χιούμορ και ιδιαίτερη ευαισθησία δείχνει τα πρόωρα σημάδια ενός ανθρώπου που χάνει σταδιακά την μνήμη του.

«Μακριά από παιδιά»: Οι κλειδωμένες πόρτες του σπιτιού και του μυαλού
Το έργο του Γιωργή Τσουρή, είναι μια ιστορία για τα παιδιά που δεν έγιναν γονείς και για τους γονείς που παρέμειναν για πάντα παιδιά. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Γιώργος Παλούμπης και ανεβαίνει για 3η χρονιά στο Θέατρο Ιλίσια.
Η Χριστίνα Τσάφου είναι η Αλίκη, μια γυναίκα που παιδεύει και παιδεύεται από την άνοια. Ζει σ’ ένα δικό της σύμπαν και βιώνει μερικές μόνο αναλαμπές. Η ηθοποιός είναι απίστευτα τραγική μέσα στην κωμικότητά της, σε μια ερμηνεία εξωστρεφή αλλά και βαθιά εσωτερική.
Μια γυναίκα χαμένη στο διάστημα, κλεισμένη σ’ ένα δικό της σύμπαν με συντροφιά τις ταινίες της Ρένας Βλαχοπούλου, τα έχει ξεχάσει όλα, αλλά όχι τη συνταγή για τον μουσακά.

«The Doctor»: Μια άφυλη ερμηνεία που κερδίζει το στοίχημα
Το έργο του Ρόμπερτ Άικ, που σπάει τα ταμεία στο West End, αποτελεί ένα θρίλερ ιδεών. Στη χώρα μας παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Αμφι-θέατρο της οδού Ανδριανού και η σκηνοθετική δουλειά της Κατερίνας Ευαγγελάτου είναι αξιομνημόνευτη.
Η σκηνοθέτις ακολούθησε τις οδηγίες του συγγραφέα, σύμφωνα με τις οποίες η ταυτότητα του κάθε ηθοποιού – με εξαίρεση τη γιατρό- είναι ασαφής. Μια λευκή γυναίκα παίζει έναν μαύρο μεσήλικα άνδρα κλπ.
Η γιατρός ( Στεφανία Γουλιώτη) έχει σχέση με το Τσάρλι, δεν ξέρουμε σε ποιο φύλο ανήκει, που υποδύεται η Μαριάννα Δημητρίου. Μια σπουδαία ηθοποιός, που κατά τη γνώμη μου δεν έχει αξιοποιηθεί όσο θα της άξιζε.
Εδώ, με έναν απόλυτα εσωτερικό τρόπο, ερμηνεύει με ουσία τον τρόμο του/της/το ήρωα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Το Τσάρλι πάσχει από Αλτσχάιμερ και η αγαπημένη του εργάζεται σε κέντρο για την αντιμετώπιση αυτής της φρικτής ασθένειας. Οι σκηνές του ζευγαριού μπορεί να είναι ανάμνηση στο μυαλό της γιατρού αλλά και πραγματικότητα.
Δεν γράφω πολλά, για να μην δώσω spoilers, αλλά ο μονόλογος της Στεφανίας Γουλιώτη για το αγαπημένο της, στο φινάλε της παράστασης, είναι από τις πιο δυνατές θεατρικές σκηνές των τελευταίων χρόνων.