Η υπαρξιακή μοναξιά είναι ένα από τα βαρίδια που ο άνθρωπος καλείται να κουβαλήσει σε αυτή τη ζωή. Αν σε αυτή τη μοναξιά έρθει να προστεθεί ο χαμός των γονιών σε τρυφερή ηλικία και θέματα αποδοχής/αποκάλυψης-απόκρυψης στοιχείων της ταυτότητάς σου, αυτό το άχθος γίνεται ένα κουβάρι, μια μαύρη μπάλα από μολύβι που κουβαλάς μες στο στήθος, το βάρος του οποίου είναι ευθέως ανάλογο του πόσο καιρό το φυλλάς μέσα σου ανείπωτο.
Τις προάλλες περπατούσα στις παρυφές της Ομόνοιας (μεταξύ Πατησίων και Αιόλου, δλδ) με έναν τύπο από το νότιο Λονδίνο. Παρατηρούσαμε τα τεράστια άδεια κτίρια και το παράδοξο να υπάρχουν άστεγοι δίπλα μας, στο πεζοδρόμιο. Το φαινόμενο των άδειων κτιρίων, μου είπε, εντάθηκε στο Λονδίνο από τότε που καταργήθηκε ο περιορισμός το ύψος των κτιρίων να μην υπερβαίνει τους καθεδρικούς ναούς. Αυτό άνοιξε την ακόρεστη όρεξη που είθισται να διακατέχει τα τυχοδιωκτικά κοράκια του real estate. Θιασώτες του ”ερχόμαστε, αγοράζουμε, χτίζουμε, πωλούμε, φεύγουμε”, ανέγειραν τον έναν ουρανοξύστη μετά τον άλλο,χωρίς άλλο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, χωρίς πρόβλεψη αν -και ποιες- κοινωνικές ανάγκες εξυπηρετούνται.

Συχνά, λοιπόν, πίσω από τα πολλά γυάλινα κουτάκια που σχηματίζονται, φως βγαίνει μόνο από τα δύο -τρία. Το ίδιο συμβαίνει και με την πολυκατοικία, όπου διαμένουν οι πρωταγωνιστές του “All of us Strangers”, ο Adam και ο Harry, υποδυόμενοι από τον Andrew Scott και τον Paul Mescal, αντιστοίχως· δύο από τα πιο hot ονόματα αυτή τη στιγμή, όχι μόνο στο στενό γεωγραφικό περιορισμό της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά παγκοσμίως.
Ο λόγος; Μα φυσικά, όχι το νέο άλμπουμ της Taylor Swift, “The torture poets department”, με το οποίο η performer ειρωνεύεται -παραφράζοντας το τιτλοφορούμενο “The Tortured Man Club” chat group που φημολογείται ότι διατηρούσαν ο Andrew Scott, ο Paul Mescal και ο άτυχος πρώην της, Joe Alwyn· αλλά το ταλέντο τους· του ενός σμιλευμένου μέσα από τις δοκιμασίες του National Theatre και του έτερου, αδιαμεσολάβητου, πηγαίου, όπως τα γάργαρα ποτάμια της Ιρλανδίας. Κάτι που το βλέπουμε και εν προκειμένω, στην ταινία του Andrew Haigh.

Πηγαίνοντας πίσω στην πλοκή και τα πλάνα της ταινίας, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο δεξιοτεχνικό τρόπο, με τον οποίο ο Haigh σε βάζει στην ατμόσφαιρα της μοναξιάς που βοά, σε πλήρες κοντράστ με το κοχλάζον Λονδίνο στο βάθος. Ξεχωρίζω τη “φωτογραφία” στο ασανσέρ και το καλειδοσκοπικό αποτέλεσμα που δημιουργεί ο καθρέφτης του ασανσέρ. Είναι λες και η ερημιά που αισθάνονται οι πρωταγωνιστές χτυπά σαν ηχώ στους τοίχους του ασανσέρ και έρχεται πίσω στο θεατή, τραντάζοντάς τον σαν ωστικό κύμα.

Ο ποιητής έλεγε πως “Καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο”. Και όντως· η υπαρξιακή μοναξιά είναι ένα από τα βαρίδια που ο άνθρωπος καλείται να κουβαλήσει σε αυτή τη μεγάλη, μικρή ζωή του. Όμως, κανείς άλλος δεν μπορεί να σηκώσει αυτός το βάρος από εσένα. Κανείς δεν μπορεί να αισθανθεί, όπως εσύ. Ακόμα και στην πιο ιδιαίτερη μας στιγμή, τότε που τα κορμιά μας διεισδύουν το ένα στο άλλο, αδυνατούμε να αισθανθούμε πως ακριβώς αισθάνεται ο άλλος.
Αν σε αυτή τη μοναξιά έρθει να προστεθεί ο χαμός των γονιών σε τρυφερή ηλικία και θέματα αποδοχής/αποκάλυψης-απόκρυψης στοιχείων της ταυτότητάς σου, αυτό το άχθος γίνεται ένα κουβάρι, μια μαύρη μπάλα από μολύβι που κουβαλάς μες στο στήθος, το βάρος του οποίου είναι ευθέως ανάλογο του πόσο καιρό το φυλλάς μέσα σου ανείπωτο.
Και ναι, κανείς δεν μπορεί να δώσει τον αγώνα για σένα, αντί εσού και για λογαριασμό σου, αλλά όπως αναγραφόταν στην εμβληματική πολιτική αφίσα του 1987 κατά την περίοδο της κρίσης του AIDS, Silence=Death.

Η σιωπή, το να κρύβεις τον μισό σου εαυτό στην ντουλάπα με μαθηματική ακρίβεια σε οδηγεί στο θάνατο. Μπορεί, μεν, ο θάνατος αυτός να μην είναι σωματικός, αλλά είναι μετά βεβαιότητας ο θάνατος της Ελευθερίας σου, του δικαιώματός σου να εκφράζεις και να διαθέτεις τον εαυτό σου χωρίς φίλτρα, να αφήνεσαι στη Ζωή ολόκληρος.
Σε μια φάση, οι ήρωες παίζουν με τους όρους “gay” και “queer”, οι οποίοι με τα χρόνια ανανοηματοδοτήθηκαν, άλλαξαν από θετικό σε αρνητικό πρόσημο και τούμπαλιν. Ο Καβάφης, δε, πολύ πολύ καιρό πριν εφευρεθούν οι όροι αυτοί, αλλά και λίγο πιο μετά από τότε που σταμάτησε να είναι οκ να να ελκύεσαι ανοιχτά από άτομο του ιδίου φύλου με σένα, έγραφε και έσβηνε, ξέσκιζε τις σελίδες του εφηβικού ημερολογίου του, επονομαζόμενου “Constantinopoliad, an Epic”. Δεν έγραψε σημαντικά ποιήματα, παρά μονάχα μετά τα 40. Μεταξύ αυτών, είναι και 75 Κρυμμένα ποιήματα, δηλαδή, αυτά που βρέθηκαν τελειωμένα στα χαρτιά του με κατά κύριο λόγο το ηδονικό στοιχείο και τη σημείωση πως “δεν αξίζει να δημοσιευθούν, αλλά ούτε και να μην εκφραστούν”.
Όταν το μυαλό ζορίζεται, όταν αισθάνεται πως κινδυνεύει να πεθάνει, το ένστικτο επιβίωσης αναπτύσει άμυνες, -αν δεν καταφύγει ο “εκδιωκόμενος” σε άλλες διεξόδους διαφυγής.
Ο πρωταγωνιστής μας αναπτύσσει τις δικές του. Μέχρι πόσο μακρυά θα τον πάνε όμως αυτές οι άμυνες;
Τελευταία σκηνή. Αγκαλιά κουβάρι. Ψιθυρίζονται στίχοι τραγουδιού.
Οι τίτλοι τέλους πέφτουν. Τα φώτα ανοίγουν. Μοιράζομαι ένα χαρτομάντιλο με τη διπλανή μου. Ματαιοπονούμε να μαζέψουμε ο,τι μαζεύεται.
Βγαίνω έξω στο ψιλόβροχο και ανεβαίνω την Μαυρομιχάλη. Ψάχνω στο imdb τη μουσική. Το τραγούδι είναι το “The power of love” των Frankie goes to hollywood.
Κολλάω στο στίχο:
“I’ll protect you from the hooded claw
Keep the vampires from your door”.
Στο μυαλό μου έρχονται σχεδόν ακαριαία τα στιχάκια του Καβάφη:
“Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.”
Το ίδιο ισχύει και για τον πρωταγωνιστή μας· Κανείς άλλος, πέραν από αυτόν, δεν μπορεί να σκοτώσει τους δράκους, τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες που ανέθρεψε εντός του για να τη βγάλει καθαρή.
Την 4η -back to back- φορά που άκουσα το τραγούδι, και ενόσω ήμουν βυθισμένη σε στιχους, μελωδίες και συνειρμούς, μου έρχεται φλασιά. Είναι 15 του Φλεβάρη. Ψήφιση του νόμου για την ισότητα στο γάμο.
Αντανακλαστικά παίρνω το φίλο μου, το Μ. “Πέρασε;”
– “Όχι, ακόμα. Είμαστε μπροστά από τα σκαλάκια”.
– “Ωραία, έρχομαι!”
Λίγα λεπτά αργότερα, βρίσκομαι μπροστά σε πολύχρωμες σημαίες. Στιγμές και 176 ψήφους μετά, η ισότητα για όλους στο γάμο είναι πια Νόμος. Σφιχταγκαλιόζομαι με το φίλο μου.
Η έκταση της “ντουλάπας” της ντροπής και της σιωπής μικραίνει. Η έκσταση της στιγμής περνάει.
Τότε, ο Μ. μου αντιγυρνάει:
“Τώρα λες να με πρήζει και μένα η μάνα μου να παντρευτώ; Να νοικοκυρευτώ;”
Υ.Γ. Αφιερωμένο στη Μαρίνα Γαλανού και σε κάθε άλλο ακτιβιστή που πάλεψε σε αυτή τη χώρα για να μικρύνει η ντουλάπα. Αφιερωμένο στις μανάδες όλων μας για να έχουν ανεξαιρέτως το δικαίωμα να μας πρήζουν να νοικοκυρευτούμε.