Ήρθε πάλι αυτή η εποχή του χρόνου, που αν όχι όλος ο κόσμος, αλλά τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα του, έστρεψε το βλέμμα του στη φαντασμαγορική τελετή του Dolby Theater στο Χόλιγουντ, στις λαμπερές παρουσίες του κόκκινου χαλιού, όπου ανταγωνίζονται σε πρωτοτυπία η μία την άλλη, και σε αυτούς φυσικά που έφυγαν με το “Θείο Όσκαρ” και οι οποίοι -μέσα σε μία νύχτα- πλέον, από εδώ και μπρος, θα βλέπουν το κασέ τους να εκκινεί από τα 20 εκατομμύρια και πάνω.
Κακά τα ψέματα, όσες προσπάθειες και αν καταβάλλει η Ακαδημία, η Τελετή να αποκτήσει πολιτικό πρόσημο και να μας πείσει για το πόσο ευαισθητοποιημένη είναι σε θέματα ταυτότητας, όταν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μιλάνε για show business, επί της ουσίας μιλάνε -σκέτο- για business. Αν κάποιος αναζητά πολιτικό σινεμά, αυτό θα το βρει κάθε μέσα του Φλεβάρη στην Μπερλινάλε. Όποιος θέλει να βρει ξεχωριστές ταινίες με φρέσκια ματιά, τότε θα αποτανθεί στους “θεσμούς” του Sundance και του Τορόντο.
Αυτό που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, εντούτοις, είναι ότι η καταφατική απάντηση στο “Αυτή η ταινία έχει πάρει Όσκαρ;” αποτελεί ένα δείκτη οικουμενικά, για το αν ένας θεατής του μέσου όρου θα δει μια ταινία, και κατ’ επέκταση, αν ένας αιθουσάρχης θα επιλέξει αυτή η ταινία να μπει στα “Προσεχώς” του.
Φέτος, ακόμα- ακόμα, τα αποτελέσματα έχουν μια επιπλέουν βαρύνουσα σημασία, καθώς ο δικός μας Γιώργος Λάνθιμος και το “Poor Things” διαγκωνίζεται στα ίσα με τον Christopher Nolan και το Oppenheimer του, και πιο συγκεκριμένα με 11 υποψηφιότητες έναντι 13 του τελευταίου σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες.
Είναι δύσκολο, λοιπόν, τις τελευταίες -δη- ημέρες να μην μπει κανείς στον πειρασμό να χορέψει και αυτός στο ρυθμό των προγνωστικών, την ίδια στιγμή που οι στοιχηματικές δίνουν και παίρνουν με τις δικές τους προβλέψεις.
Ας σταχυολογήσουμε και εμείς με τη σειρά μας, τις δικές μας επιθυμίες/ προβλέψεις για νικητή, τι έδιναν οι στοιχηματικές μέχρι πριν λίγες ώρες και τελικά ποιος “έπεσε” μέσα στις “μαντεψιές” του:
Καλύτερης Ταινίας: Δική μου επιθυμία, μετά το Λάνθιμο, ήταν να το πάρει το έντονα ψυχολογικό – δικαστικό δράμα της Justine Triet, “Ανατομία μιας πτώσης”. Ωστόσο, οι στοιχηματικές – οι οποίες φυσικά και επιβεβαιώθηκαν- έδειχναν με απόλυτη βεβαιότητα το βραβείο της μεγαλύτερης κατηγορίας να πηγαίνει στο “Oppenheimer”, με απόδοση 1.02, στη γλώσσα των μυημένων στο στοιχημα αυτό ονομάζεται “φραγμένο”, ότι δηλαδή ήταν τόσο σίγουρο που δεν άξιζε καν να μπεις στον κόπο να το παίξεις.
Το Όσκαρ των Όσκαρ για το 2024 πήγε στο “Oppenheimer”!
Σκηνοθεσίας: Άλλες φορές το βραβείο Σκηνοθεσίας ταυτίζεται με αυτό της Καλύτερης Ταινίας, άλλες πάλι όχι, ανοίγοντας ένα πεδίο δόξης λαμπρό για ατέρμονες αμπελοφιλοσοφικές συζητήσεις, αν θα πρέπει να διαφέρει ή όχι και γιατί.
Φέτος, όμως, δεν χωράνε οπαδικά. Κατ’ εμέ το σκηνοθετικό όραμα του Λάνθιμου και πιο ξεκάθαρο είναι και ευοδώθηκε με μεγαλύτερη επιτυχία -πάλι κατά την ταπεινή μου άποψη- από ο,τι του Nolan, ο οποίος στο β’ μέρος της ταινίας, το μοντάζ έτρεχε με χίλια, προκειμένου να προλάβει -ασθμαίνοντας και καταϊδρωμένος- να πει επί της ουσίας μέσα σε λίγα λεπτά μια δεύτερη ιστορία, αυτή του πολιτικού παρασκηνίου.
Μια δίκαιη, λοιπόν, εξέλιξη θα ήταν ο Λάνθιμος να έφευγε από το Dolby Theatre με το συγκεκριμένο βραβείο στα χέρια, συνεχίζοντας το σερί του μετά την κατάκτηση του στη Μόστρα της Βενετίας τον προηγούμενο Σεπτέμβριο.
Από την άλλη πάλι, οι στοιχηματικές “έφραξαν” την προοπτική οποιουδήποτε άλλου νικητή πέραν του Christopher Nolan με απόδοση 1.02, αφήνοντας κατά πολύ πίσω το Λάνθιμο με απόδοση 8.00 και στην τρίτη θέση τη Justine Triet 16.00.
Έτσι, το άκουσμα του ονόματος του Nolan να στέφεται νικητής σε αυτήν την κατηγορία δεν νομίζω να εξέπληξε κανένα.
Α’ Γυναικείου Ρόλου: Σχετικά με αυτήν την κατηγορία ήμουν διχασμένη· ενώ αναγνωρίζω τις δυσκολίες και τη δεινότητα που έπρεπε να “κατακτήσει” η Emma Stone, ώστε να υπηρετήσει με αφοσίωση και αληθοφάνεια την ηρωίδα που εμπνεύστηκε ο Γιώργος Λάνθιμος και να φέρει στη ζωή τη Bella Baxter, από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω την ισοπεδωτική ερμηνεία της Sandra Hüller στο “Ανατομία μιας πτώσης”. Ακόμα και η ίδια η Michelle Yeoh υποκλίθηκε σε αυτήν, υπογραμμίζοντας πως ακόμα δεν ξέρει, αν αυτή διέπραξε το έγκλημα για το οποίο κατηγορούνταν στην ταινία.
Αν, δε, ήταν εφικτό, θα έπρεπε να προταθεί και για την ερμηνεία της για το “Ζώνη Ενδιαφέροντος”. Οι στοιχηματικές είχαν άλλη άποψη, βέβαια, δίνοντας 1.40 στη Lily Gladstone για το “Killers of the Flower Moon”, αφήνοντας σε απόσταση αναπνοής την Emma Stone με απόδοση 2.40, ενώ δεν στάθηκαν ιδιαίτερα γενναιόδωροι με τις προβλέψεις τους, δίνοντας στη Sandra Hüller 21.00 (!!).
Σε αυτήν την κατηγορία, είχαμε τη μεγάλη ανατροπή!
Το χρυσό αγαλματίδιο πήγε στην Emma Stone, εντάσσοντας την στο κλαμπ των αστέρων που έχουν στην κατοχή τους 2 Όσκαρ (το πρώτο ήταν για το ρόλο της ως Mia στο La La Land) και προσθέτοντας στη λίστα ένα από τα βραβεία που πήρε το Poor Things απόψε.
Για τους λάτρεις, δε, της στατιστικής, είναι η δεύτερη πρωταγωνίστρια του Λάνθιμου, μετά την Ολίβια Κόλμαν στην «Ευνοούμενη», που έφυγε με το βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου από τη μεγάλη τελετή.
Β’ Γυναικείου Ρόλου: Σε αυτήν την κατηγορία θα επιφυλαχθώ και δεν θα εκφράσω άποψη, γιατί καμία από τις υποψήφιες δεν μου “γέμισε το μάτι”· είτε επειδή δεν είδα το “The Holdovers” και την ερμηνεία της Da’Vine Joy Randolph, είτε ο καταγγελτικός -πύρινος λόγος/πατερναλιστικό λογίδριο της Ferrera στο “Barbie” – δια χειρός κατά πάσα πιθανότητα του Noah Baumbach (?) που θυμίζει το μονόλογο της Laura Dern στο Marriage Story- δεν με έπεισε. Σε κάθε περίπτωση, οι στοιχηματικές ανανοηματοδότησαν την έννοια του “φραγμένου”, δίνοντας στη Da’Vine Joy Randolph απόδοση 1.01 (!!!) …και φυσικά επιβεβαιώθηκαν!
Α’ Ανδρικού Ρόλου: Εδώ τα λόγια περιττευούν· έχουμε την απόλυτη ταύτιση της άποψής εμού, των στοιχηματικών (με απόδοση 1.08) και εν τέλει της Ακαδημίας. Το βραβείο για το Α’ Ανδρικό Ρόλο πήγε στον Cillian Murphy, αφήνοντας χωρίς αγαλματίδιο το έτερο φαβορί – συνυποψήφιο του, Paul Giamatti.
Β’ Ανδρικού Ρόλου: Εδώ το μυαλό και η καρδιά διχάζονται. Ενώ ο Mark Ruffalo μας χάρισε μια ερμηνεία στο Poor Things που άλλη όμοιά της δεν θα ξαναβρείς, δεν μπορώ να παραβλέψω τον επιμελώς ατημέλητο τρόπο, με τον οποίο ο Ryan Gosling προσέγγισε το ρόλο του Ken στην Barbie. Σε αντίθεση με τη Ferrera, είναι εμφανής η διάθεση του να περάσει καλά στα γυρίσματα και να πάρει τόσο σοβαρά το ρόλο του, όσο αυτός αναλογεί στον Ken της Barbie. Το αποτέλεσμα; Extremely cool και ξεκαρδιστικό.
Οι στοιχηματικές, εντούτοις, δεν συντάχθηκαν με την παραπάνω άποψη, δίνοντας 1.03 στον Robert Downey Jr. για την ερμηνεία του στο Oppenheimer, 11.00 στον Ryan και μόλις (!!) 16.00 στον Mark Ruffalo.
Η Ακαδημία πάλι δεν μας εξέπληξε σε αυτήν την κατηγορία και τίμησε με το πρώτο Όσκαρ στην πολυετή καριέρα του τον Robert Downey Jr.
Ιδού ο ιδιαίτερος ευχαριστήριος λόγος του που δεν δίστασε μεταξύ άλλων να ευχαριστήσει το στυλίστα… αλλά και το δικηγόρο του!!
Πρωτότυπου Σεναρίου: Σε αυτήν την κατηγορία ταυτίστηκα με τις στοιχηματικές που δίνανε 1,30 στο “Ανατομία μιας Πτώσης”, έναντι του 2,80 στο “The Holdovers”. Ομοίως, συντάχθηκε και η Ακαδημία απονέμοντας το βραβείο στο “Ανατομία μιας Πτώσης”Διασκευασμένου Σεναρίου: Ενώ στο τιμόνι μια εκ των υποψήφιων ταινιών αυτής της κατηγορίας βρίσκεται η προσωπική μου αγαπημένη, Greta Gerwig μετά του Noah Baumbach, δεν μπορεί να μου βγει από το μυαλό η σκέψη ότι η Barbie αποτελεί ένα καλογυαλισμένο rebranding – “απευθείας ανάθεση” της Mattel για να ανασκευάσει τα “κακώς κείμενα” των στερεοτύπων, με τα οποία η συγκεκριμένη εταιρεία μας έχει γαλουχήσει επί γενεές γενεών. Κατ΄επέκταση είμαι αναφανδόν προκατειλημμένη σχετικά με αυτήν την υποψηφιότητα, με αποτέλεσμα στη δική μου κλίμακα να δίνεται προβάδισμα στη διασκευή από τον Tony McNamara του μυθιστορήματος 1992, του Σκωτσέζου καλλιτέχνη και συγγραφέα, Alasdair Gray.
Οι στοιχηματικές είχαν διαφορετική άποψη, θέτοντας στην πρώτη θέση το American Fiction με απόδοση 1.40, έπειτα το Oppenheimer με απόδοση 3.00, τη Barbie με 6.00, ενώ κατέταξαν το Poor Things ως ουραγό αυτής της κατηγορίας με 16.00.
Έτσι, πολλοί μπορεί να μην είχαν καν ακουστά αυτή την ταινία, οι στοιχηματικές, όμως, γνώριζαν και επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά, όταν ο Cord Jefferson έφυγε από το Dolby Theatre με το χρυσό αγαλματίδιο στα χέρια.
Μοντάζ: Αν ήταν άλλη χρονιά, ίσως να μην καταγραφόταν καν στη λίστα μου αυτή η κατηγορία. Φέτος, όμως, ο δεξιοτέχνης της “μουβιόλας”, ο δικός μας Γιώργος Μαυροψαρίδης, είναι ένας εκ των υποψηφίων. Δυστυχώς, η Ακαδημία απένειμε το βραβείο στην Jennifer Lame, επιβεβαιώνοντας τις στοιχηματικές που έδιναν απόδοση 1.15 στο Oppenheimer, 4.50 στο Ανατομία μιας Πτώσης, 11.00 στο Killers of the Flower Moon και -αν έχουν το Θεό τους?!- 17.00 στο Poor Things.
Πάντως, από τη βραδιά κρατάμε το σαρδάμ του Arnold Schwarzenegger στην προσπάθειά του να προφέρει το όνομα του Γιώργου Μαυροψαρίδη.
Κοστουμιών: Για μένα τα κοστούμια της Holly Waddington για λογαριασμό του Poor Things είναι υφασμάτινα γλυπτά. Βάζουν την αρχιτεκτονική στο πρώτο πλάνο της 7ης Τέχνης. Οι πτυχώσεις, οι “φουφούλες”, οι όγκοι δίνουν ένα τέτοιο βάθος, μια τέτοια ζώσα δυναμική στα ασπρόμαυρα πλάνα, που κάνουν το θεατή να αισθάνεται πως αγγίζει την κάθε ραφή, το κάθε ύψος και πλάτος του υφάσματος. Το 2.10 της απόδοσης των στοιχηματικών έναντι του 1.60 που έδιναν για την Barbie ήταν ένας καλός συσχετισμός, μετατρέποντας αυτήν την κατηγορία σε ένα πραγματικό ντέρμπυ. Όπως και σε κάθε ντέρμπυ, ομως, υπάρχει μόνο ένας νικητής, ο οποίος δεν είναι άλλος από τη Holly Waddington.
[photo 6] – costumes bella baxter
Μουσικής Επένδυσης: Καυτή και η κατηγορία της μουσικής επένδυσης, αλλά μάλλον μόνο για εμάς που εκτιμούν τις έγχορδες εκπλήξεις και “παρατονίες” του Jerskin Fendrix που έντυσε το Poor Things. Για τις στοιχηματικές τα πράγματα ήταν εντελώς πιο ξεκάθαρα, δίνοντας 1.05 απόδοση στο βιολί του Ludwig Goransson για το μουσικό score του Oppenheimer, έναντι της -εντελώς άδικου κατ’ εμέ- 16.00 απόδοσης για τον Jerskin Fendrix ή έστω του 11.00 για τον Robbie Robertson του Killers of the Flower Moon.
Καλύτερο Πρωτότυπο Τραγούδι: Αυτή η κατηγορία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς για την νίκη διαγκωνίζονταν δύο τραγούδια της ΙΔΙΑΣ ταινίας· που δεν είναι άλλη από το Barbie. Τα δύο τραγούδια είναι το “What Was I Made For” από τα ταλαντούχα αδέρφια, Billie Eilish & Finneas, με την αφοπλιστική απόδοση του 1.10, έναντι του 4.20 που έδιναν για το “I’m Just Ken” των Mark Ronson & Andrew Wyatt, ερμηνευμένο από τον άνθρωπο – ορχήστρα- χορευτή – πιανίστα, Ryan Gosling (ο οποίος στην πραγματικότητα είναι και μέλος του μουσικού γκρουπ “Dead Man’s Bones”, όπου τον Οκτώβριο του 2009 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με το “Lose your soul” να είναι ένα από τα πιο γνωστά τους τραγούδια).
Πραγματικά, η ζωντανή εκτέλεση του στη μαγική βραδιά έκλεψε τις εντυπώσεις όλων (η Stone στον ευχαριστήριο λόγο της ισχυρίστηκε μάλιστα, πως το φερμουάρ του φορέματός της έσπασε κατά τη διάρκεια του τραγουδιού!!)
Μια μικρή γεύση από τη ζωντανή εμφάνισή της Billie Eilish και του Finneas στα Grammy 2024, λίγες εβδομάδες νωρίτερα:
Ξενόγλωσση Ταινία: Last, but not least κράτησα για το τέλος αυτή την κατηγορία που κάθε χρόνο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βλέπουμε τι θεωρούν αξιόλογο από την “άλλη μεριά του Ατλαντικού”. Δεν αποτελεί έκπληξη o ο νικητής σε αυτήν την κατηγορία, καθώς οι στοιχηματικές έδιναν την πρωτοκαθεδρία στη “Ζώνη Ενδιαφέροντος” του Jonathan Glazer με τη “φραγμένη” απόδοση του 1.04, έχοντας κατά νου τις διθυραμβικές κριτικές κοινού και κριτικών –ομοφώνως- που κάνουν λόγο για την καλύτερη ταινία της δεκαετίας, αφήνοντας κατά πολύ πίσω το Perfect Days του Wim Wenders που βγήκε στις ελληνικές αίθουσες πριν 1- 2 βδομάδες, αλλά και το γερμανικό “Στο γραφείο των καθηγητών”, το οποίο είναι διαθέσιμο για streaming στην πλατφόρμα του Cinobo.
Η “Ζώνη Ενδιαφέροντος”, όμως, έφυγε με ακόμα ένα βραβείο· αυτό για τον Καλύτερο ήχο, για τους Τζόννυ Μπερν και Ταρν Γουίλερς, υπογραμμίζοντας πόσο σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η ηχοληψία στην προκειμένη ταινία
Ειδική μνεία αξίζει και η ταινία που τιμήθηκε με Όσκαρ Καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων, “Το Αγόρι και ο Ερώδιος” του Χαγιάο Μιγιαζάκι που προβλήθηκε και στις ελληνικές αίθουσες πριν λίγο καιρό.
Άλλες στιγμές που ξεχώρισαν από τη βραδιά:
Το “αστειάκι” Barbienheimer μεταξύ Emily Blunt και Ryan Gosling, κρατώντας άσβεστο το beef μεταξύ των δύο ταινιών που έκαναν πρεμιέρα την ίδια μέρα στην Αμερική:
Gια να κάνουμε τη “σούμα”, το Oppeinhemer έφυγε από το Dolby Theatre με επτά βραβεία από τις συνολικά 13 κατηγορίες που ήταν υποψήφιο. Όχι και τόσο σαρωτική επίδοση θα έλεγε κανείς, όσο έδειχναν οι προβλέψεις.
Από τις 11, λοιπόν, κατηγορίες για το οποίο ήταν υποψήφιο το Poor Things, τελικά βραβεύτηκε με τέσσερα Όσκαρ, κυρίως σε τεχνικές κατηγορίες – πέραν του Α’ Γυναικείου Ρόλου, όπως αυτή :
– των κοστουμιών για τη Holly Waddington
– του μεϊκάπ και των μαλλιών για τους Nadia Stacey, Mark Coulier, Josh Weston
– για το σχεδιασμό παραγωγής – σκηνογραφία για τους James Price, Shona Heath, Zsuzsa Mihalek.
Ακόμα μια μέρα ξημέρωσε, λοιπόν, όπου το άγαλμα του Τρούμαν στο Παγκράτι δεν θα αποκαθηλωθεί από τους “Lanthimos Hooligans”, για να βάλουν στη θέση του το άγαλμα του Γιώργου Λάνθιμου.
Το δίστιχο που μοιάζει ότι ταιριάζει περισσότερο αυτήν την ώρα είναι το:
«..Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»
του Κ.Π. Καβάφης από το ποίημα «Το Πρώτο Σκαλί». Ας μην λησμονούμε πως είναι ήδη στα σκαριά η επόμενη ταινία του Λάνθιμου σε σενάριο, αυτή τη φορά του Ευθύμη Φιλίππου. Άραγε αυτή η συνεργασία – δίδυμο κλείσει πιο πειστικά το μάτι στην Ακαδημία; Ή μήπως τους τρομάξει..;
Η συνέχεια στα “Προσεχώς”…
