Ένα rave party, ένας ασταμάτητος βακχικός ρυθμός με ιδρωμένα σώματα αγοριών και κοριτσιών που δονούνται στη μουσική των DJs και επιχειρούν να απαντήσουν στα ερωτήματα: Τι μας κάνει σήμερα να αναπνέουμε; Τι μας στερεί τον αέρα; Σε τι πιστεύουμε; Σε τι ορκιζόμαστε;
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Κουτλής έστησε με πάθος το εμβληματικό έργο για τη δεκαετία του 2000 «Οξυγόνο», στην κεντρική σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και μας καλεί -ιδιαίτερα την Gen Z- όχι να διασκεδάσoυμε, αλλά να διερευνήσουμε την ταυτότητα μας, να καταλάβουμε, να αποδεχτούμε ή απλώς να σκεφτούμε.
Οξυγόνο: ένα μανιφέστο για τη δεκαετία του 2000 και τη Gen Z
Το Οξυγόνο αποτελεί ένα έργο μανιφέστο για τα δεκαετία των 00s. Ο Ιβάν Βιριπάγιεφ, κορυφαίος εκπρόσωπος της Νέας Ρωσικής δραματουργίας -επικηρυγμένος πλέον από το ρωσικό καθεστώς και πολιτογραφημένος Πολωνός- έγραψε το «Οξυγόνο» το 2002 ως θεατρική πρόζα για δύο πρόσωπα: ένα κορίτσι κι ένα αγόρι με το ίδιο όνομα, με τη συνοδεία live dj-set. Την εποχή που το έγραψε είχε δηλώσει ότι τον απασχολούσε η θέση του θεάτρου απέναντι στον κόσμο. Αναζητούσε ένα θέατρο που να θέτει ερωτήματα. Η παράσταση, δομημένη σε δέκα κεφάλαια, σαν μια μεταγραφή των Δέκα Εντολών, ξεκινά από το ανάποδο του «Ου φονεύσεις» και καταλήγει σε μια βιβλική Αποκάλυψη, ενώ τη διατρέχει το εναγώνιο ερώτημα «τι είναι για σένα οξυγόνο;».
Γιώργος Κουτλής: ένα έργο τρυφερό μέσα στη σκοτεινιά του
«Με γοήτευσε η βλάσφημη ποιητική του» δηλώνει ο σκηνοθέτης Γιώργος Κουτλής για το «Οξυγόνο». «Ξεκινάει την αφήγηση για έναν Σάσα που έγινε δολοφόνος, γιατί ερωτεύτηκε μια Σάσα με κόκκινα μαλλιά και πολύ σύντομα, οι αφηγητές της ιστορίας θα “σκοτώσουν” τους ήρωές τους για να μιλήσουν για τα σημαντικότερα ζητήματα της ανθρώπινης φύσης. Με γοητεύει πως, ενώ το έργο φαίνεται σκοτεινό και βλάσφημο, κι ενώ χρησιμοποιεί πολλά μεταδραματικά στοιχεία, καταλήγει να είναι ίσως το πιο βαθιά πνευματικό, τρυφερό ακόμα και ρομαντικό, έργο που έχω διαβάσει. Είναι τρομερά πρωτότυπο από άποψη σύνθεσης και συγκλονιστικά βαθύ από άποψη περιεχομένου».
Οξυγόνο: το μανιφέστο των 00’s
Το «Οξυγόνο» ανέβηκε για πρώτη φορά το 2002 στη Μόσχα, με πρωταγωνιστές τον ίδιο τον συγγραφέα και μια ηθοποιό. Είναι το τέταρτο έργο του Ιβάν Βιριπάγιεφ και θεωρήθηκε το «μανιφέστο» της Νέας Ρωσικής δραματουργίας των 00s. Άλλωστε, όπως αναφέρεται και στο βιογραφικό του, η κύρια έγνοια του είναι η πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου με τη βοήθεια της τέχνης.
H αγωνία, η βρόμα και η ομορφιά της ανθρώπινης φύσης
Με όχημα το έργο του Βιριπάγιεφ, η Κεντρική Σκηνή της Στέγης Ωνάση μετατρέπεται σε «αρένα» ενός rave party, με τους DJs Reign of Time στα decks, live video art κι έναν νεανικό θίασο 25 ατόμων της Generation Z, οι οποίοι, σαν μεταδραματικός Χορός, θα αφηγηθούν την ιστορία του Σάσα και της Σάσα, για να μιλήσουν για τα πιο επιτακτικά ζητήματα της σημερινής εποχής, για όλη τη βρομιά, την αγωνία αλλά και την ομορφιά της ανθρώπινης φύσης.
Μέσα από δέκα μουσικές συνθέσεις εκθέτουν τους προβληματισμούς τους για το νόημα της ζωής, την πατρίδα, την ανικανότητα και τη συνείδηση. Και γίνονται ο καθρέφτης ολόκληρης της γενιάς τους και, μαζί, η εικόνα των πόθων κάθε ανθρώπου που δεν σταματά να αγωνιά και να ελπίζει.
Γιώργος Κουτλής: το Οξυγόνο είναι κάτι τελείως μοναδικό και πρωτότυπο
Γιατί αυτή η παράσταση σήμερα; «Γιατί θεωρώ ότι το έργο μιλάει για την ανάγκη να αμφισβητήσουμε ό,τι θεωρούμε θέσφατο και να επανασυνδεθούμε με την πνευματικότητα που έχουμε μέσα μας», λέει ο Γιώργος Κουτλής. «Ο κόσμος τείνει συνέχεια σε έναν ορθολογισμό στείρο, ο οποίος αποκόβει ό,τι μαγικό-ποιητικό έχει η ζωή. Οπότε, το να αμφισβητούμε τα αυτονόητα και να επαναπροσδιορίζουμε τη σχέση μας με την πνευματικότητα είναι πράξεις επαναστατικές στη σύγχρονη κοινωνία. Κι όλο αυτό γίνεται μέσα από μια σκηνική γλώσσα που θυμίζει rave party, συναυλία, stand up, χοροθέατρο και διαλογισμό ταυτόχρονα. Νομίζω όλο το εγχείρημα έχει κάτι τελείως μοναδικό και πρωτότυπο».
Όσο για το «τι είναι οξυγόνο» για τον ίδιο, ο Κουτλής απαντά: «Για μένα οξυγόνο είναι το να παθιάζομαι με κάτι. Είτε αυτό είναι ένα καινούριο βιβλίο που ανακάλυψα, είτε είναι ένα καινούριο φαγητό που έφαγα είτε είναι η δουλειά μου, όταν νιώθω αυτήν την “πόρωση” νιώθω σαν να γεμίζω οξυγόνο».
Οξυγόνο: οι ερμηνευτές από τη Gen Z
Το «Οξυγόνο» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση ερμηνεύουν: Γαβριέλα Αντωνοπούλου, Αναστασία Βαλσαμάκη, Νοεμή Βασιλειάδου, Ιάσονας Βροχίδης, Χαρά Γιώτα, Νίκος Γονίδης, Ελευθερία Ηλιοπούλου, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Πάνος Κλάδης, Δέσποινα Λαγουδάκη, Μαριάννα Μαθιά, Ηλέκτρα Μπαρούτα, Ιωάννης Μπάστας, Αλέξανδρος Νούσκας Βαρελάς, Εβίνη Παντελάκη, Αντωνία Πιτουλίδου, Γκαλ Α. Ρομπίσα, Κατερίνα Σαμαρά, Ναταλία Σουίφτ, Γιάννης Τομάζος, Κώστας Phoenix, Μάριος Χατζηαντώνη, Νικόλας Χατζηβασιλειάδης. Στην παράσταση ακούγεται η ηχογραφημένη φωνή της Λένας Πλάτωνος.
Διαβάστε ακόμα: Θα συμμετείχατε σε μία σατιρική, εκκεντρική και ασεβή Ντου Ντα παρέλαση;
