ιστορίες
Οι έλληνες ντοκιμαντερίστες δίνουν και φέτος ραντεβού στη Θεσσαλονίκη (από τις 7 έως τις 17 Μαρτίου) με 67 μεγάλου και μικρού μήκους ντοκιμαντέρ.
Ιστορίες γυναικείας χειραφέτησης και ενδυνάμωσης, ζητήματα έμφυλης βίας, προσωπικές εξομολογήσεις και αφηγήσεις απασχολούν μεταξύ άλλων τους δημιουργούς.
Σταχυολογούμε τα πιο χαρακτηριστικά ντοκιμαντέρ με «γυναικεία» ματιά που δίνουν φωνή και ορατότητα στις θηλυκότητες.
Αδέσποτα Κορμιά – Ελίνα Ψύκου
Ένα ντοκιμαντέρ για την ελευθερία της επιλογής και την αυτοδιάθεση του σώματος με τη μορφή road movie. Η Ρόμπιν είναι έγκυος, αλλά δεν θέλει να γίνει μητέρα. Η Κατερίνα θέλει αλλά δεν μπορεί. H Κική θέλει απλώς να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Όμως η άμβλωση, η εξωσωματική γονιμοποίηση και η ευθανασία, αντίστοιχα, δεν είναι νόμιμες στις χώρες τους. Η σκηνοθέτιδα, σεναριογράφος και παραγωγός Ελίνα Ψύκου, βρίσκεται πίσω από τις πολυβραβευμένες ταινίες Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά και Ο γιος της Σοφίας.
Λεσβία – Τζέλη Χατζηδημητρίου
Τη δεκαετία του ’70 λεσβίες από όλο τον κόσμο καταφθάνουν σε ένα μικρό χωριό της Λέσβου. Ενώ οι εντάσεις με τους κατοίκους αυξάνονται, η σκηνοθέτρια Τζέλη Χατζηδημητρίου -που βρέθηκε στη μέση ως ντόπια και ως λεσβία- αφηγείται μια ιστορία γύρω από την αγάπη, την κοινότητα, τις συγκρούσεις και την αποδοχή. Η Τζέλη Χατζηδημητρίου είναι βραβευμένη κινηματογραφίστρια, εικαστική φωτογράφος και συγγραφέας.
Tack – Βάνια Τέρνερ
Η Ολυμπιονίκης που πυροδότησε το κίνημα #MeToo στην Ελλάδα δίνει τη δύναμη σε μια νεότερη αθλήτρια να σπάσει τη δική της σιωπή. Σε μια δίκη ορόσημο, η Σοφία στέκεται στο πλευρό της Αμαλίας, η οποία αποφασίζει να καταγγείλει τον πρώην προπονητή της για τη συστηματική κακοποίηση που υπέστη όταν ήταν παιδί. Η Βάνια Τέρνερ είναι ντοκιμαντερίστρια και κινηματογραφίστρια.
Αποχαιρετισμός: Ξαφνικά η μνήμη άρχισε να θυμάται / Άντα Πίτσου
Η διακεκριμένη ψυχοθεραπεύτρια Τούλα Βλαχούτσικου, πλέον κατάκοιτη και με άνοια, όταν αρχίζει να χάνει τη μνήμη της αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο με ιστορίες για τη μνήμη. Είκοσι χρόνια αργότερα, η κόρη της, η οποία έχει αναλάβει τη φροντίδα της, κάνει μια ταινία βασισμένη σε αυτές τις ιστορίες, αλλά και σε συνεντεύξεις ανθρώπων που τη γνώριζαν προσωπικά. Μια ταινία για την άνοια, την φροντίδα, το τραύμα και τη στοργική σχέση μητέρας και κόρης.
Λώξη – Δημήτρης Ζάχος, Θανάσης Καφετζής
Η Λωξάνδρα, ένα κορίτσι με Σύνδρομο Down, καλείται να συμμετάσχει στη νέα παραγωγή, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Η μητέρα της αποφασίζει να δεχτεί την πρόσκληση, θεωρώντας ότι είναι για το καλό της κόρης της. Η Λωξάνδρα θα παλέψει σκληρά για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας πραγματικότητας.
Η Κλαίρη, τί κάνει; / Χρύσα Τζελέπη
Σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, η Μαρία και η μητέρα της, η Βάγια, συγκατοικούν παλεύοντας με τη φθορά του χρόνου και την απώλεια της μνήμης. Η βύθιση της Βάγιας στην άνοια μετατρέπει τη σχέση τους σε ένα καθημερινό τελετουργικό φροντίδας. Μια δύσκολη καθημερινότητα που οι δύο γυναίκες αντιμετωπίζουν με χιούμορ και τρυφερότητα.
Σύλβια Ρόμπυν / Παναγιώτης Ευαγγελίδης
«Το Σύλβια έχει ομοιότητες με το Σοφία, το Ρόμπυν είναι απ’ τον Ρομπέν των Δασών». Το σώμα και οι επιθυμίες μας μπορούν να χωρέσουνε σε λέξεις, και ποιες είναι αυτές κάθε φορά; Για τη Σύλβια το μεγαλύτερο πράγμα θα ήταν να μπορεί να μιλάει και να υπάρχει κάποιος να την ακούει. Ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης εργάζεται ως σεναριογράφος και είναι σκηνοθέτης πολλών ταινιών ντοκιμαντέρ. Έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τον Πάνο Κούτρα, με τον οποίο έχει συνυπογράψει τις ταινίες Αληθινή ζωή, Στρέλλα και Ξενία, ενώ έχει σκηνοθετήσει και το ντοκιμαντέρ Οι Γάμοι της Τήλου.
Vanessa Vinson Vibes / Ανδρέας Σιαδήμας
Η Βανέσσα καλείται να βρει τον εαυτό της απέναντι σε στόχους-βουνά που η ίδια ορθώνει μπροστά της. Προσπαθεί να δώσει νόημα στις ορειβατικές αποστολές της προωθώντας τις οικολογικές της ανησυχίες και τη social media ταυτότητά της. Σκηνοθέτης, παραγωγός και διευθυντής φωτογραφίας, ο Ανδρέας Σιαδήμας έχει έδρα τη Θεσσαλονίκη και εμπειρία πάνω από 20 χρόνια στον χώρο του κινηματογράφου.
ιλάτσ’ / Ελισάβετ Λαλουδάκη, Μάσιμο Πιτσόκαρο
Ιλάτσ’ στη διάλεκτο της Αν. Ρωμυλίας σημαίνει γιατρικό. Δυο φωνές, μάνα και κόρη, ανασύρουν προσωπικά βιώματα: εμφύλιος, εξορία, μετανάστευση. Η αφήγησή τους έχει την αξία προφορικής ιστορίας, αλλά δεν μένει εκεί. Η Κοκόνα και η Χρυσούλα μιλούν για την ανάγκη των ανθρώπων να συμφιλιωθούν με τα τραύματα του παρελθόντος.
