Παιδί του Νίκου Κούρκουλου και της Μαριάννας Λάτση, η Εριέττα στα 30 χρόνια της, αποφάσισε να γράψει βιβλίο για τη ζωής της και να μιλήσει για το προνόμιο του πλούτου και το ταξίδι αυτογνωσίας που χρειάστηκε να κάνει για να χαράξει τον δικό της δρόμο, ως Εριέττα, και όχι ως κόρη δύο επιτυχημένων και πασίγνωστων ανθρώπων. «Είμαι η Εριέττα», ο τίτλος του βιβλίου…
Ο Νίκος Κούρκουλος της είχε πει πως θα πετύχει
«Όταν ήμουν έξι χρόνων», γράφει η Εριέττα, «ο πατέρας μου (Νίκος Κούρκουλος) μού είπε ότι θα ξέρω ότι έχω πετύχει στη ζωή μου, όταν σταματήσουν να αναφέρονται σε εμένα ως «η κόρη της Λάτση» ή «η κόρη του Κούρκουλου» και θα είμαι απλώς η «Εριέττα». Αυτό που δε μου είπε ήταν ότι ανάμεσα σε αυτά τα δύο πολύ βαριά επώνυμα θα δυσκολευόμουν πολύ να βρω την ταυτότητά μου. Χρησιμοποιώ συνειδητά τη λέξη «βρω», γιατί η Εριέττα πάντα υπήρχε, όπως υπάρχει ο αυθεντικός εαυτός κάθε ανθρώπου…»
«Δεν δίστασα να χρησιμοποιήσω τη δύναμη που μου χαρίστηκε για να συμβάλω σε έναν καλύτερο κόσμο…»
«Αυτό το βιβλίο», γράφει η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, «περιγράφει τη διαδρομή των τριάντα χρόνων της ζωής μου, μέσα στα οποία κατάφερα να επιστρέψω στον αυθεντικό μου εαυτό. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων πέρασα όμορφα, αλλά και δύσκολα. […] Γέλασα, χόρεψα και ταξίδεψα πολύ, όμως έπεσα και στα πατώματα, φοβήθηκα, έκλαψα και απελπίστηκα. Σε αυτές τις στιγμές, με κράτησαν όρθια οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, στους οποίους δεν ντράπηκα και δε δίστασα να στηριχτώ, αλλά και το όνειρό μου να χρησιμοποιήσω την τύχη και τη δύναμη που μου χαρίστηκαν, για να συμβάλω σε έναν καλύτερο κόσμο για όλους. Χωρίς αυτόν τον σκοπό, θα είχα χαθεί σε μια ύπαρξη χωρίς νόημα, από την οποία δε θα μπορούσα να επιβιώσω.
Σήμερα, μπορώ επιτέλους να πω ότι στέκομαι στα πόδια μου και ξέρω πολύ καλά ποια είμαι – ΕΙΜΑΙ Η ΕΡΙΕΤΤΑ».
Μεγαλώνοντας ως μια μικρή Πριγκίπισσα
Το βιβλίο κεντρίζει από τις πρώτες σελίδες το ενδιαφέρον του αναγνώστη με τη συγγραφέα να μιλά με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τα πρώτα χρόνια της ζωής της σε ένα περιβάλλον πλούτου και ανέσεων. Το πρώτο κεφάλαιο έχει τίτλο «Μια Μικρή Πριγκίπισσα» και προδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Marei Claire.
«Μαμά, εμείς δεν είμαστε κανονικοί;»
Ήμουν μόλις έξι χρόνων όταν έκανα αυτή την ερώτηση στη μητέρα μου, καθισμένη στο υπέρδιπλο κρεβάτι της στο σπίτι μας στην Εκάλη.
«Τι εννοείς “κανονικοί”;» με ρώτησε με το δίκιο της εκείνη, αν και νομίζω ότι υποψιαζόταν αυτό που με προβλημάτιζε.
Θυμάμαι ότι, κάθε φορά που με καλούσε μια καινούργια μου φίλη από το σχολείο στο σπίτι της, ευχόμουν αυτό να έμοιαζε λίγο περισσότερο με το δικό μου. Κάπου ήξερα όμως μέσα μου –γιατί τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα πάντα- ότι μάλλον δε θα έμοιαζε. Ήταν όλα μεγάλα σπίτια, γιατί οι φίλες μου πήγαιναν στο ίδιο πανάκριβο σχολείο όπου πήγαινα και εγώ, αλλά πάντα μπροστά στο δικό μας φαίνονταν μικρά.
Τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται για τα χρήματα, αυτή είναι μια αρρώστια που αποκτούν αργότερα, μέσα από την επιρροή της οικογένειας και της κοινωνίας στην οποία μεγαλώνουν. Τα παιδιά, τουλάχιστον στην ηλικία που περιγράφω, έχουν μονάχα την ανάγκη να αισθάνονται ότι ανήκουν κάπου και, για να γίνει αυτό, θα πρέπει, όσο είναι δυνατόν, να μην ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα παιδιά. Εγώ, δυστυχώς, ήμουν χαμένη από χέρι… Πάντα υπήρχαν δείγματα ότι η μαμά και ο μπαμπάς μου δεν ήταν «κανονικοί», αλλά εγώ απέφευγα να το παραδεχθώ στον εαυτό μου. Κάπου ίσως και να έλπιζα ότι η δική τους μη κανονικότητα δε θα επηρέαζε εμένα. Μεγαλώνοντας, όμως, γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο ότι αυτό δεν ήταν ρεαλιστικό.
«Άλφα οχτώ προς πύλη δύο, άφιξη Αφροδίτης σε τρία λεπτά» άκουγα στον ασύρματο επιστρέφοντας με δυο θεόρατους άντρες από το νηπιαγωγείο (το «Αφροδίτη» ήταν το κωδικό όνομα που χρησιμοποιούσε η ασφάλειά μου για εμένα). Αυτό δεν ήταν δείγμα; Μα πώς να είναι; Αφού οι άντρες αυτοί ήταν οι φίλοι μου, ο Βλαδίμηρος και ο Γιάννης, και με έπαιρναν από το σχολείο γιατί οι γονείς μου είχαν άλλες υποχρεώσεις. Δεν μπορούσα όμως να μην παραξενευτώ που τη Χριστινούλα και τον Αλέξανδρο περνούσε να τους πάρει η γιαγιά όταν δεν μπορούσαν οι γονείς τους.
Όλα τα βλέπουν τα παιδιά και όλα τα καταλαβαίνουν, απλώς όταν κάτι δε βοηθάει στην επιβίωσή τους, τείνουν να το απωθούν στο πίσω μέρος του μυαλού τους βαθιά, όπου χάνεται για πάντα – ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν.
Για εμένα, η παραδοχή της διαφορετικότητας φάνταζε καταδίκη. Ήμουν ένα ντροπαλό και ήσυχο παιδί, αρκετά μοναχικό, με εξαίρεση τη σχεδόν καθημερινή παρέα εντός των πυλών του σπιτιού μας με τον ξάδελφό μου τον Βαγγέλη. Στο χρυσό μου κλουβί, όπου η πραγματικότητά μου ήταν πολύ διαφορετική από οποιουδήποτε άλλου παιδιού στην Ελλάδα, ήμουν ευτυχισμένη. Δεν αισθανόμουν ότι μου έλειπε η συντροφιά. Είχα κάνει λίγους και εκλεκτούς φίλους από το Σπίτι του Αρκούδου, το νηπιαγωγείο όπου πήγαινα, είχα τη Νόρμα –τη δεύτερη μαμά μου και είχα ανακαλύψει ήδη τον μαγικό κόσμο των ζώων, στον οποίο αισθανόμουν από τότε απόλυτα ολοκληρωμένη…»
«Η δύναμη μου είναι ότι δεν εξαρτώμαι από κανέναν»
Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση είχε μιλήσει εξίσου ανοιχτά πριν μερικούς μήνες στην εκπομπή Μεγάλη Εικόνα της Νίκης Λυμπεράκη στο Mega:
«Είχα πάντα παραγωγική δραστηριότητα, αισθάνομαι ότι έχω πολλά να κάνω. Έχω ανοίξει πολλά μέτωπα, χειρίζομαι τρεις ΜΚΟ. Έτσι που έχω στήσει τη ζωή μου δεν μπορώ και να μην δουλέψω. Είχα δύο γονείς που ήταν πάντα παραγωγικοί, ποτέ δεν κάθονταν. Έχω ένα σύζυγο, αυτός κι αν είναι παραγωγικός! Πιστεύω ότι έχουμε έρθει στη ζωή για κάποιο λόγο, αν είναι να πίνουμε μαργαρίτες δεν ωφελείται ο πλανήτης»
Για την Save a Greek Stray -τη φιλοζωική μη κερδοσκοπική οργάνωση που ασχολείται με τα ζώα συντροφιάς- είπε ότι «την ξεκίνησα όταν ήμουν 15 ετών, έφτιαξα το σάιτ, είναι το πρώτο μου παιδί. Έχει μεγαλώσει και δεν αισθάνομαι ότι ανήκει σε μένα αλλά σε ένα μεγάλο κίνημα. Αν μπορούσνα να μην ξέρουν ότι είναι δικιά μου ακόμα καλύτερα!».
«Κανένας πολιτικός δεν διοικεί στην πραγματικότητα»
«Είμαι μόνο με τους ανθρώπους που θέλω να είμαι, με τους φίλους μου, που δεν με κολακεύουν. Όχι, δεν θα κατέβω στην πολιτική γιατί κανένας πολιτικός δεν διοικεί στην πραγματικότητα. Η χώρα διοικείται από ένα σύστημα και κάνει λάθος όποιος πιστεύει ότι διοικείται από ένα πρόσωπο. Πολλά κόμματα, που είχαν υποσχεθεί ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, δεν το έκαναν γιατί διοικεί ένα σύστημα που είναι δύσκολο να το σπάσει κανείς. Πιστεύω ότι μπορώ να αλλάξω καλύτερα τα πράγματα ως ανεξάρτητη από το να έχω ανθρώπους που προσπαθούν να αλλάξουν τα λόγια μου. Η δύναμή μου είναι ότι δεν εξαρτώμαι από κανέναν. Δεν μου αρέσει η πολιτική και δεν μου έχει γίνει πρόταση».
Το βιβλίο ΕΙΜΑΙ Η ΕΡΙΕΤΤΑ της Εριέττας Κούρκουλου Λάτση κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
