Βία. Είναι παντού. Σε κάθε οθόνη που κοιτάζουμε. Στην τηλεόραση οι εικόνες βομβαρδισμένων τοπίων έχουν γίνει καθημερινότητα. Στο κινητό μας οι εικόνες παιδιών να κλαίνε μη μπορώντας να πιστέψουν ότι έχουν γεννηθεί σε έναν τόσο βίαιο κόσμο.
Από τον Φεβρουάριο του 2022 έως και σήμερα, δηλαδή εδώ και ενάμιση χρόνο, πρώτα με την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και στη συνέχεια με τον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας οι εικόνες βίας και καταστροφής έχουν γίνει καθημερινότητά μας…
Ενδιάμεσα, μικρά «διαλείμματα» εγχώριας τραγωδίας με νεκρούς σε φρικιαστικό ατύχημα με σύγκρουση τρένων, νεκρούς από φωτιές που κατακαίνε ολόκληρη τη χώρα και καταστρέφουν περιβαλλοντικούς θησαυρούς, νεκρούς από πλημμύρες, γυναικοκτονίες κι όλα αυτά σε έναν πλανήτη σε κρίση που καταστρέφεται μέρα με την μέρα.
Το σκοτάδι είναι πλέον παντού. Γύρω μας, μέσα μας. Έχει εξαπλωθεί τόσο πολύ που είναι πλέον αδύνατον να μην επηρεαστούν ακόμα και οι πιο αδαείς. Βρίσκεται μέσα στο σπίτι μας. Όταν τρώμε πρωινό. Όταν απλώνουμε τα ρούχα. Όταν διαβάζουμε το βιβλίο μας.
Γυρνάμε κοιτάμε το παράθυρο και βλέπουμε στον δρόμο ανθρώπους να περπατούν σκυμμένοι. Άνθρωποι που κουβαλούν το ίδιο, ή και μεγαλύτερο βάρος από το δικό μας.
Μια κοινωνία που μένει αμέτοχη και συνεχίζει να υπάρχει, ενώ γύρω της όλα καταρρέουν.
Αυτό ακριβώς βλέπουμε και στο «Σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά. Ένα ζευγάρι, ένα πρωί, σε ένα σπίτι, σε μια γειτονιά της Αθήνας (;). Όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Το πλυντήριο ακούγεται στο βάθος, η γυναίκα (την οποία υποδύεται η Αλεξία Καλτσίκη) κάνει τις πρωινές δουλειές της, ενώ ο αδερφός/ συγκάτοικος/ σύντροφος (;) της (Φιντέλ Ταλαμπούκας) επιστρέφει από το σούπερ μάρκετ.
Οι δυο τους συνεχίζουν να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού, ενδιάμεσα κουτσομπολεύουν και γελούν. Τίποτα δεν δείχνει ικανό να «σπάσει» αυτή την τόσο μονότονη, αλλά γεμάτη ασφάλεια καθημερινότητά τους.
Το σπίτι δεν έχει ταυτότητα. Είναι ένα κελί, σαν όλα τα σπίτια των μεγαλουπόλεων, όλα μοιάζουν μεταξύ τους. Εκεί μέσα νιώθουν ασφαλείς. Είναι όμως;
Ένα παράθυρο στον κόσμο….
Μέχρι στιγμής το παράθυρο είναι φιλικό. Βλέπει σε έναν ήσυχο δρόμο, από τον οποίο πού και πού περνάει και κάποιος περαστικός.
Ωστόσο, όσο συνεχίζεται η μέρα τους, το παράθυρο μεταμορφώνεται σε μια χοάνη, ένα εφιαλτικό καλειδοσκόπιο, από το οποίο παρελαύνουν διαφορετικές εκφάνσεις της βίας της εποχής μας και ακραίες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του 21ου αιώνα.
Τα δύο πρόσωπα, παθητικοί δέκτες της βίας των εικόνων, προσπαθούν να συνεχίσουν τη φροντίδα του χώρου και του μικρόκοσμού τους μέχρι η βία να εισβάλει στο καταφύγιό τους και –όσο κι αν προσπαθούν να την αποφύγουν- στο τέλος νικάει.
Το μόνο που θα μείνει θα είναι η εικόνα και ο ήχος της καταστροφής.
Στο τέλος η βία σε καταπίνει
Όσο κι αν προσπαθείς να μείνεις αμέτοχος, όσο κι αν προσπαθείς να κλειστείς στον μικρόκοσμό σου και να αποφύγεις την πραγματικότητα, αυτή αργά η γρήγορα θα έρθει να σου δώσει ένα πολύ δυνατό σκαμπίλι.
Έτσι θα μπορούσε να συνοψίσει κάποιος την παράσταση που υπογράφει ο Δημήτρης Καραντζάς, ο οποίος ουσιαστικά επιχειρεί να διατυπώσει μέσα σε μια ελλειπτική, οργισμένη αλλά και ποιητική συνθήκη τον κίνδυνο που βρίσκεται έξω από το παράθυρό μας.
Την ίδια στιγμή ο ορυμαγδός των εικόνων που κατακλύζουν τον εγκέφαλο του σύγχρονου ανθρώπου, και όσο περνά η ώρα μεγαλώνουν, αναδεικνύονται σε πολύ σημαντικό στοιχείο αφήγησης, μαζί με τα υπόλοιπα μηνύματα της παράστασης.
Σημαντική συμβολή, τόσο της Αλεξίας Καλτσίκη. όσο και ο Φιντέλ Ταλαμπούκα. Αμφότεροι στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και στο ύφος που επιτάσσει το θέμα της παράστασης.
Τέλος, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα σκηνικά που δημιούργησε η Κλειώ Μπομπότη, τα οποία παίζουν καθοριστικό ρόλο στην κορύφωση της παράστασης.
Ένα σκηνικό καταστροφής…
Εν κατακλείδι, το «Σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά αποτελεί μια παραβολή σχετικά με το πραγματικό σκηνικό καταστροφής, αυτό που ονομάζεται ζωή…
