Σήμερα συμπληρώνονται τρία χρόνια χωρίς τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Τρία χρόνια από τη μέρα που βύθισε σε θλίψη το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τρία χρόνια από τη μέρα που πάγωσε ολόκληρη η Αργεντινή.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν ήταν απλώς ένας πολύ καλό ποδοσφαιριστής, ήταν παγκόσμιο είδωλο, ήταν ένας θεός που μπορούσε να μαγέψει τη μπάλα για να υπακούσει στις επιθυμίες του. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μάγεψε ολόκληρο τον πλανήτη ενώ ήταν απλώς ο εαυτός του.
Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο δεν σήμαινε απαραίτητα χρήματα, δόξα, ακριβά αυτοκίνητα, και διαφημίσεις εκατομμυρίων ο Ντιέγκο κατάφερε να φύγει από τις παραγκουπόλεις, να βγάλει πάρα πολλά λεφτά, να ζήσει μέσα στην πολυτέλεια, να πιάσει πάτο πολλές φορές και να καταφέρει να ανέβει ξανά.
Οι επιτυχίες δεν είναι αυτές που έκαναν τον κόσμο να παραληρεί όσο η «βρώμική» συμπεριφορά του, ένας θεός δικός τους, που μιλάει άσχημα, παίρνει ναρκωτικά, τσακώνεται στο γήπεδο, βρίζει θεούς και δαίμονες και μετά βάζει γκολ που μένουν στην ιστορία.
Το τέλος του θρύλου
Στις 2 Νοεμβρίου 2020 ο Μαραντόνα μπαίνει στο νοσοκομείο και υποβάλλεται σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο. Τα χρόνια προβλήματα της υγείας του ήταν γνωστά στους εκατομμύρια φίλους του και όλοι ήταν σίγουρη ότι και αυτή θα τα καταφέρει.
23 μέρες αργότερα, σε ηλικία 60 ετών, ο πιο σπουδαίος άνθρωπος που πέρασε ποτέ από τα γήπεδα φεύγει από τη ζωή μετά από οξύ καρδιακό επεισόδιο στο σπίτι του στο Μπουένος Άιρες.
Στην Αργεντινή κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος, μικροί και μεγάλοι σε όλο τον πλανήτη υποκλίνονται στον μάγο με ένα δάκρυ, η γαλλική L’Équipe κυκλοφορεί με τον ιστορικό τίτλο «Ο Θεός είναι νεκρός» («Dieu est mort») και ο αιώνιος αντίπαλος του Πελέ τον αποχαιρετά λέγοντας: «Κάποια μέρα θα παίξουμε μαζί μπάλα στον ουρανό».
Η ταφή του γίνεται υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας τη Μπέλα Βίστα, παρουσία ελάχιστων συγγενών και φίλων.
«Παρών» ακόμα και στο Μουντιάλ 2022
Δυόμιση σχεδόν χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα, σε ένα γήπεδο πολύ μακριά από το Μπουένος Άιρες ο Γκονσάλο Μοντιέλ ετοιμάζεται να χτυπήσει πιο κρίσιμο πέναλτι της καριέρας του. Η Αργεντινή παίζει στον τελικό με τη Γαλλία και εκείνο το σουτ θα έκρινε τον νικητή του Μουντιάλ 2022.
Όλα τα φώτα είναι στραμμένα στον Μοντιέλ και όμως άλλο πλάνο είναι αυτό κλέβει την παράσταση και από την επόμενη κι όλας στιγμή κάνει το γύρο του κόσμου. Ο Λιονέλ Μέσι, που τόσο πολύ ήθελε να κατακτήσει το τρόπαιο, κοιτάει τον ουρανό και κάνει επίκληση στον δικό του θεό. Αν και υπάρχουν πολλές εκδοχές για τα ακριβή λόγια της… προσευχής του το «Πάμε Ντιέγκο, από τον ουρανό» είναι αυτό που επικρατεί.
Το γκολ μπαίνει, η Αργεντινή κερδίζει το Μουντιάλ, ο Μέσι πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί και ο Μοντιέλ μένει στην ιστορία. Λίγες μέρες αργότερα όταν ρωτάνε τον Μέσι για τα συναισθήματά του δεν παραλείπει ξανά να θυμίσει σε όλους ποιος θα «κάνει πάντα κουμάντο» σε αυτή τη χώρα: «Θα ήθελα να ζει ο Μαραντόνα, να μου έδινε το τρόπαιο του Μουντιάλ».
Η επίκληση του Μέσι, η αναγνώριση από συμπαίκτες και αντιπάλους, η λατρεία του κόσμου και η παγκόσμια θλίψη με τον θάνάτό του είναι μόνο μερικές από τις αποδείξεις ότι ο Μαραντόνα είχε ένα μοναδικό άστρο.
Από μικρός ο Μαραντόνα ήταν κολλημένος με το ποδόσφαιρο. Ξεκίνησε από τους «Los Cebollitas σε ηλικία 9 ετών και εντάχθηκε γρήγορα στις ακαδημίες της Αργεντίνος Τζούνιορς.
Μετά από 5 χρόνια η Μπόκα Τζούνιορς τον έφερε στην ομάδα και εκεί ξεκίνησε να γράφεται ο μύθος του. Μετά από τρομερές επιτυχίες βρέθηκα στην Μπαρτσελόνα με μια μεταγραφή που άφησε εποχή. Δεν είχε όμως η θητεία του στην Ισπανία την ίδια τύχη. Η ηπατίτιδα τον ανάγκασε να μείνει κάποιους μήνες εκτός αγωνιστικού χώρου και στη συνέχεια ένας τραυματισμός τον άφησε στον πάγκο.
Η παραμονή του Μαραντόνα στην Μπαρτσελόνα δεν άφησε σε κανέναν τις καλύτερες εντυπώσεις και κάπως έτσι ήρθε η ιστορική μεταγραφή του στη Νάπολι. Ο ιταλικός Νότος πίνει νερό στο όνομά του αλλά δεν είναι και λίγοι εκείνοι που διαμαρτύρονται ότι σε μια τόσο φτωχή πόλη στην οποία λείπουν βασικές υποδομές δεν μπορεί ένας ποδοσφαιριστής να παίρνει τόσο μεγάλη αμοιβή.
Ο Ντιέγκο φρόντισε γρήγορα να τους αποζημιώσει εντός αγωνιστικού χώρου. Μια ομάδα που οριακά είχε γλιτώσει τον υποβιβασμό, τα χρόνια του Μαραντόνα μοιάζει υπερδύναμη.
Το 1986-87 κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας και το Κύπελλο, σεζόν 1988-89 η Νάτπολη κατέκτησε το Κύπελλο UEFA και την επόμενη χρονιά το δεύτερο και τελευταίο, μέχρι σήμερα, πρωτάθλημα της ιστορίας της.
Όλη η Αργεντινή προσκύνησε τον Ντιέγκο
Η πορεία του Μαραντόνα στη Νάπολι είχε από όλα, επιτυχίες, κύπελα, υπόνοιες για σχέσεις με τη μαφία, σπουδαία γκολ και ναρκωτικά.
Η θητεία του όμως στην Εθνική Ομάδα της Αργεντινής είχε κυρίως δύο σταθμούς. Το «χέρι του θεού» και την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1986.
Σε εκείνο τον αγώνα με την Αγγλία ο Μέσι στο 51ο λεπτό βλέπει μπροστά του την ευκαιρία και με τη γροθιά του στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. «Αν αυτό ήταν χέρι, τότε ήταν το χέρι του Θεού», είχε δηλώσει μετά το γκολ, γράφοντας ιστορία.
Όπως ιστορία έγραψε και το δεύτερο γκολ του στον ίδιο αγώνα. Ένα τέρμα που δεν ξέχασε ποτέ κανείς, όταν ο 26χρόνος τότε Μαραντόνα πήρε τη μπάλα από το κέντρο, τους πέρασε όλους και σκόραρε. Η γαλλική εφημερίδα L’Équipe περιέγραψε το Μαραντόνα σε εκείνο το παιχνίδι ως «μισός διάολος, μισός άγγελος». Και έτσι ήταν.
Η Αλμπισελέστε νίκησε 3-2 στον τελικό και κατέκτησε το τελευταίο της Παγκόσμιο Κύπελλο. Και ο Ντιέγκο έμεινε για πάντα στις καρδιές εκατομμυρίων Αργεντινών.
Τρία χρόνια μετά τον θάνατό του ο Μαραντόνα αποθεώνεται ακόμα. Από τους διάσημους αστέρες των γηπέδων, από τους απλούς κατοίκους της Νάπολι, από τους λάτρεις του ποδοσφαίρου και κυρίως από τους πιτσιρικάδες της Λατινικής Αμερικής που με μπάλα στα πόδια παλεύουν μέσα σε λάσπες.
Γιατί ο Μαραντόνα, πιο πολύ και από τον Μέσι και από τόσους άλλους τους έδειξε ότι το όνειρο δεν είναι άπιαστο. Αφού μπόρεσε εκείνος να κατακτήσει τον κόσμο, γιατί να μην μπορούν και εκείνοι;
