Ο Νίκος Γούναρης, Έλληνας καλλιτέχνης του ελαφρού τραγουδιού, ήταν ένας από τους πιο γνωστούς τραγουδιστές της δεκαετίας του 1950, που άφησε ανεξίτηλο στίγμα στην ελληνική μουσική σκηνή, τόσο ως σόλο καλλιτέχνης όσο και με το Τρίο Μπελκάντο.
Γεννημένος το 1915 στη Ζαγορά του Πηλίου (ή σύμφωνα με άλλες πηγές στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας), ο Γούναρης υπηρέτησε το είδος του ελαφρού τραγουδιού, το οποίο χαρακτηριζόταν από την πιο ευρωπαϊκή αισθητική του ελληνικού μουσικού κόσμου. Οι ηχογραφήσεις και οι ερμηνείες του κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1950 τον καθιέρωσαν ως σημαντικό εκφραστή του «Ευρωπαϊκού» τραγουδιού στην Ελλάδα.
Η περίοδος του ’50 ήταν καθοριστική, καθώς υπήρξε έντονη σύγκρουση μεταξύ του λαϊκού και του ελαφρού τραγουδιού, με τον Γούναρη να εκπροσωπεί το δεύτερο. Η εποχή αυτή ήταν στενά συνδεδεμένη με την προσπάθεια της χώρας να επανενταχθεί στην Ευρώπη, μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Ο Γούναρης ήταν πρωταγωνιστής αυτής της μουσικής μάχης, με το γνωστό σχόλιο του Βασίλη Τσιτσάνη: «Όσο υπάρχει Γούναρης, το λαϊκό δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι». Παρ’ όλα αυτά, το λαϊκό τραγούδι πήρε την αντεπίθεση του τη δεκαετία του ’60 και κυριάρχησε στη μουσική σκηνή τα επόμενα χρόνια.
Η καριέρα του ξεκίνησε το 1936, όμως αναδείχθηκε κατά την περίοδο της Κατοχής, παράλληλα με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση. Η δράση του στον αγώνα της απελευθέρωσης τον οδήγησε στην τιμητική απονομή του Αριστείου Εθνικής Αντίστασης για τις υπηρεσίες του.
Μεγάλες επιτυχίες του περιλαμβάνουν τραγούδια όπως: «Αυτός ο άλλος», «Ένα βράδυ που ’βρεχε», «Σκαλί σκαλί θα κατεβώ» και «Άρχισαν τα όργανα». Ο Νίκος Γούναρης έφυγε από τη ζωή στις 5 Μαΐου 1965, μετά από σφοδρή μάχη με τον καρκίνο, αφήνοντας πίσω του σημαντική μουσική κληρονομιά.
Διαβάστε ακόμα: Μαρίκα Νίνου: Η ακροβάτισσα του ρεμπέτικου
