Το ημερολόγιο έγραφε 21 Ιουνίου 2023. Είναι περασμένα μεσάνυχτα και 20.000 άνθρωποι χορεύουν και τραγουδούν εκστασιασμένοι στο γήπεδο της Ριζούπολης.
Ο ουρανός από τα καπνογόνα είναι κατακόκκινος και κυρίως νέοι στην ηλικία θεατές έχουν γίνει μια ατελείωτη παρέα και τρομερά συντονισμένοι στις κινήσεις θυμίζουν συμμετέχοντες σε διονυσιακή γιορτή.
Λίγα δευτερόλεπτα πριν στη σκηνή, που έχει στηθεί στο κέντρο του γηπέδου της Ριζούπολης, έχει ανέβει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου για το φινάλε της μεγάλης του καλοκαιρινής συναυλίας. Η εικόνα του ακριβώς στο άλλο άκρο από αυτό που συμβαίνει μπροστά του. Λιτός και δωρικός, όπως πάντα, ο Θανάσης παίρνει το μπουζούκι του, κάθεται στο σκαμπό και ξεκινάει τις πρώτες νότες από τον «Πεχλιβάνη».
Πριν καν προλάβει να πει «Μια νύχτα θα ‘ρθει από μακριά…» το κοινό έχει φυσικά καταλάβει, έχει ξεκινήσει το δικό του «πανηγύρι», έχει σηκώσει σημαίες, έχει αγκαλιαστεί και ετοιμάζεται να ζήσει τα τελευταία πέντε μαγικά τελευταία λεπτά της βραδιάς.
Η εικόνα αυτή δεν αποτελεί έκπληξη για όσους ακολουθούν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά σίγουρα προκαλεί θαυμασμό για έναν καλλιτέχνη, πιστό στις αρχές του, που υπηρετεί την έντεχνη μουσική, δεν δίνει σχεδόν ποτέ συνεντεύξεις, δεν μένει στην Αθήνα, δεν τον ενδιαφέρει η δημοσιότητα και δεν έχει καμία σκηνική παρουσία.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου φυσικά δεν είναι ο μόνος που τα πετυχαίνει όλα αυτά. Αν δεν υπήρχε η φωνή του Σωκράτη Μάλαμα που τιμά και λέει δεκάδες από τα τραγούδια του σε κάθε συναυλία του εδώ και χρόνια, αν δεν υπήρχαν οι ροκάδες της προηγούμενης γενιάς, αν δεν υπήρχαν οι όμοιοί του που γεμίζουν επίσης στάδια και γήπεδα τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά.
Το έντεχνο αντεπιτίθεται θα πουν πολλοί. Το έντεχνο, με ότι αυτό εννοούμε, παίρνει αυτό που του αξίζει θα πω εγώ. Και αν το φαινόμενο αυτό είχε όνομα, αυτό σίγουρα θα ήταν: Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Τελευταίες συναυλίες του Θανάση (;)
Στις 14 Φεβρουαρίου ο Θανάσης ανακοίνωσε πέντε μόνο καλοκαιρινές συναυλίες με ένα σύντομο κείμενο στο οποίο ανακοίνωνε ότι κλείνει ένας κύκλος χρόνων. Χωρίς να ξεκαθαρίζει αν αποσύρεται για πάντα αρκέστηκε να πει μόνο: «Αν και όταν επιστρέψω, το Απολλώνειο στοιχείο θα υπερτερεί». Δύο 24ωρα μετά όλες οι συναυλίες έχουν γίνει sold out με τον δημιουργό να «αναγκάζεται» να ανακοινώσει μερικές ακόμα.
Για έναν έλληνα καλλιτέχνη να κάνει απανωτά sold out για συναυλίες που θα πραγματοποιηθούν μετά από τρεις και τέσσερις μήνες, είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Όπως είναι εντυπωσιακό ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει δηλώσει ότι κατά βάθος προτιμάει να μην τραγουδάει τα κομμάτια του, να μην κάνει πολλές εμφανίσεις, να ζει μόνιμα στο χωριό του και να γράφει απλώς μουσική.
Ο δίσκος με τον Λοΐζο που δεν έγινε ποτέ
Η πορεία του Θανάση Παπακωνσταντίνου μπορεί να ήταν πολύ διαφορετική αν ο Μάνος Λοΐζος δεν πέθαινε το 1982. Ο τραγουδοποιός είχε στείλει στίχους του στο σπουδαίο συνθέτη και προς μεγάλη του έκπληξη εκείνος απάντησε. «Όταν βρήκα το τηλεγράφημα κάτω απ’ την πόρτα, δεν πίστευα στα μάτια μου» έχει αναφέρει ο ίδιος χρόνια αργότερα. «Θανάση, μου άρεσαν οι στίχοι σου και θέλω να συνεργαστούμε» έγραφε αυτό το πρώτο τηλεγράφημα το οποίο ακολούθησαν πολλά ακόμα.
Ο Μάνος Λοΐζος τελικά μελοποίησε τους στίχους του Θανάση, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είχε επιλεγεί για βασικός ερμηνευτής αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχαν σχεδιάσει. Ο συνθέτης πεθαίνει το 1982 και το υλικό αυτό αγνοείται για χρόνια. Η κόρη του Μάνου Λοΐζου, Μυρσίνη έχει στα χέρια της κάποιες ηχογραφήσεις του πατέρα της και μαζί με τον Θανάση επεξεργάζονται το υλικό τα τελευταία χρόνια, με την ελπίδα να καταλήξει σε μια δισκογραφική δουλειά ως δώρο στις επόμενες γενιές.

«Πολλές φορές αναρωτιέμαι, αν ολοκληρωνόταν η συνεργασία, αν θα με βοηθούσε αυτό στη δική μου πορεία ή όχι. Νομίζω ότι θα βοηθούσε τελικά» έχει εξομολογηθεί ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου του οποίου τελικά το ντεμπούτο έγινε μέσα από το διαγωνισμό Μουσικοί Αγώνες Κέρκυρας που διοργάνωνε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο διαγωνισμός ηχογραφήθηκε ζωντανά και κυκλοφόρησε ο «δίσκος Κέρκυρα ’82 – Αγώνες ελληνικού τραγουδιού – Τα 25 τραγούδια». Ο Θανάσης συμμετείχε με το τραγούδι «Η χελώνα -ένα «περίεργον λαϊκό».
Πορεία σταθερή, βήματα με ουσία
Δύο χρόνια αργότερα, το Δεκέμβρη του 1984, δύο από εκείνους τους στίχους που είχε μελοποιήσει ο Λοΐζος μπαίνουν στο δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Διαίρεση», μελοποιημένα όμως από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο διάσημος πια «Μαύρος γάτος» και ο «Λεγεωνάριος» είναι πρώτες μεγάλες επιτυχίες που υπογράφει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.
Η πρώτη προσωπική δισκογραφική δουλειά του ήρθε όμως αρκετά χρόνια αργότερα. Τον Απρίλιο του 1993 κυκλοφορεί η «Αγία Νοσταλγία» σε παραγωγή Νίκου Παπαζόγλου και ο Θανάσης αρχίζει σιγά να δείχνει τις μουσικές του ικανότητες αλλά και την αγάπη του στην ποίηση.
Η πορεία που ακολούθησε είναι πια γνωστή. Δίσκοι προσεγμένοι, με το δικό τους στίγμα, με πολλές συμμετοχές άλλων ερμηνευτών, με τον Σωκράτη Μάλαμα «άγρυπνο φρουρό» και την Μελίνα Κανά την αιθέρια ύπαρξη που έδινε φωνή στις επιθυμίες του.
Πολλές συνεργασίες σε δίσκους άλλων μουσικών, δεκάδες μελωδίες για κινηματογραφικές ταινίες, βραβεία, πωλήσεις και ένα κοινό που σταθερά αυξάνεται.

Το 2008 η είδηση ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος θα τραγουδήσει στίχους του Θανάση και μάλιστα θα κυκλοφορήσουν μαζί και δίσκο «ξαγνιάζει» το κοινό. Οι εμφανίσεις τους λίγο πριν βγει ο «Σαμάνος» στέφονται με απόλυτη επιτυχία και οι πιστοί φίλοι του Σαββόπουλου απορούν με αυτόν τον νέο τραγουδοποιό που καταφέρνει να γεμίσει το Polis Theater. Οι ακροατές του Θανάση «εκτοπίζουν» το κοινό του Νιόνιου και το φαινόμενο Παπακωνσταντίνου έχει αρχίσει να δείχνει τη δυναμική του.
Από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει 16 χρόνια. Το κοινό του Θανάση έχει υπερδιπλασιαστεί χωρίς να χάσει όμως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Άνθρωποι όλων των ηλικιών πια, πολλοί από τους οποίους γεμίζουν τις συναυλίες του Σωκράτη Μάλαμα, του Γιάννη Χαρούλη αλλά και του Γιάννη Αγγελάκα, περιμένουν καρτερικά κάθε νέο του βήμα.
Και εκείνος αποφασίζει να κυκλοφορήσει έναν δίσκο στην εκπνοή του 2023 που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτά που ξέραμε ήδη. Όπως ακριβώς έκανε όταν ζήτησε από τον Γιάννη Αγγελάκα να συμμετάσχει στον «Βραχνό Προφήτη» το 2000, όπως έκανε με τον δίσκο «Η βροχή από κάτω». Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου απέδειξε για ακόμη φορά ότι δεν μπαίνει σε καλούπια και ότι το μόνο που τον οδηγεί είναι η έμπνευσή του.
Δεν ακολουθεί τις επιταγές του κοινού που σίγουρα παραξενεύτηκε με αυτή τη νέα δουλειά. Δεν έγραψε μια ακόμα «Ανδρομέδα», ούτε μια ακόμα «Ουρά του αλόγου». Έγραψε αυτό που ήθελε η ψυχή του. Και αυτή την ειλικρίνεια το κοινό του την αντιλαμβάνεται, την σέβεται και την τιμά. Όπως θα κάνει και στις φετινές συναυλίες του, όπως θα κάνει και στις επόμενες που ελπίζουμε να μην μεσολαβήσουν χρόνια μέχρι να ανακοινωθούν.
*Διαβάστε ακόμη: Ο κινηματογραφικός Μπομπ Ντίλαν του Τίμοθι Σαλαμέ