Μην προσπεράσετε αυτή την ταινία. Δεν είναι πεσιμιστική, όσο προϊδεάζει ο τίτλος της, αλλά ένα wake up call για να ενωθούμε και να αναλάβουμε δράση. Να βγούμε από την «φούσκα» της οικογένειάς και των φίλων μας, να σπάσουμε τον κύκλο των «δικών μας» και να δούμε ότι «δικοί μας» είναι όλοι οι άνθρωποι και το μέλλον μας κοινό. Το The End είναι ένα μετα-αποκαλυπτικό μιούζικαλ από τον Τζόσουα Οπενχάιμερ, που αξίζει την προσοχή μας. Διαβάστε το στόρι…
Ένα πολυτελές καταφύγιο μετά την καταστροφή της γης
Είκοσι πέντε χρόνια μετά από μια περιβαλλοντική καταστροφή που κατέστρεψε τη Γη, μια οικογένεια μένει εγκλωβισμένη σε ένα πολυτελές καταφύγιο, βαθιά κάτω από την επιφάνεια της γης, όπου προσπαθεί να διατηρήσει την ελπίδα και μια έννοια κανονικότητας, συνεχίζοντας τις τελετουργίες της καθημερινότητας. Έως τη στιγμή που η άφιξη μιας άγνωστης επιζήσασας του πάνω κόσμου, ενός κοριτσιού, ανατρέπει αυτή τη ρουτίνα…
Χτίζοντας μία ουτοπία που καταρρέει από το απρόβλεπτο
Μια οικογένεια που ζει μέσα στην πολυτέλεια, με διακοσμημένες ανασκαφές, γκαλερί τέχνης, βιβλιοθήκη και εσωτερική πισίνα, τα μέλη της οποίας βρίσκουν τον χώρο για να ανταγωνιστούν μεταξύ τους, αφού δεν έχει μείνει κανείς άλλος για να αναμετρηθούν. Κάνουν δικά τους ιστορικά γεγονότα που δεν έζησαν ποτέ, φτιάχνουν ιδανικά σενάρια για τον εαυτό τους και ζουν μέσα στο δικό τους κόσμο, μέχρι που εμφανίζεται μία κοπέλα, αναγκάζοντάς τους να πνιγούν στα μυθεύματά τους.
Όταν έρθει η «κακιά ώρα», κάποιοι θα σωθούν
Μία εκπληκτική σάτιρα και ένας στοχασμός για όλους αυτούς που όταν έρθει η «κακιά η ώρα» κι ενώ μας έχουν ζαλίσει με τα κοινότυπα σλόγκαν για τη σωτηρία του πλανήτη, αυτοί θα έχουν φροντίσει για τη σωτηρία τους και το επίπεδο ζωής τους – ένα δηλητηριώδες σχόλιο για τις ελίτ.
Το μιούζικαλ ως αυταπάτη
Το «The End» είναι μία επανεφεύρεση του μιούζικαλ, μία ιστορία για την αγάπη και την αυταπάτη, για την κλιματική κατάρρευση και για τη συμπεριφορά προς τον ξένο και παρ’ ότι «φαίνεται να αφορά το μέλλον μας, στην πραγματικότητα είναι ένα πορτρέτο του παρόντος μας και προσφέρεται ως προειδοποίηση», υποστηρίζει ο σκηνοθέτης Τζόσουα Οπενχάιμερ.
Πράξη βίας να κλεινόμαστε στην πυρηνική οικογένεια
«Στην ουσία», υπογράμμισε, «πρόκειται για την εξύψωση της έννοιας μιας ιδιωτικής οικογένειας, πολύ κλειστής, πυρηνικής οικογένειας πάνω από κάθε είδους ευρύτερη οικογένεια. Και αυτό αντιστρέφει την αίσθηση του τι είναι αγάπη, επειδή σκεφτόμαστε “εντάξει, η αγάπη υπάρχει εδώ”. Στην πραγματικότητα, η όλη εξύψωση της ιδέας της απομονωμένης πυρηνικής οικογένειας είναι μια πράξη βίας. Και ο τρόπος που μπορούμε να το δούμε αυτό στις μέρες μας είναι ο υποδαυλισμός του μίσους για τον ξένο, για άλλου είδους οικογένειες. Προδίδει ή αποκαλύπτει πώς σε όλους μας έχει προωθηθεί ένα είδος ψεύτικης ιδέας αγάπης. Και στο τέλος, βλέπουμε τις συνέπειες του να ζούμε τη ζωή μας με βάση μία ψευδή ιδέα για την αγάπη, μια λανθασμένη αίσθηση αυτού που είναι το πιο σημαντικό», εκτίμησε.
Το The End είναι ένα πορτρέτο του παρόντος
«Και βλέπουμε ότι οδηγεί την ανθρωπότητα στην εξαφάνιση. Και το βλέπουμε στην ταινία να υποσκάπτει τους δεσμούς που δίνουν νόημα στη ζωή για τους χαρακτήρες της ταινίας, αφήνοντάς τους να ατενίζουν το κενό στο τέλος της ταινίας, ακόμα κι όταν φέρνουν ένα παιδί σε αυτόν τον έρημο κόσμο», ανέφερε ο σκηνοθέτης τονίζοντας ότι η ταινία είναι μια προειδοποιητική ιστορία, «φαίνεται να αφορά το μέλλον μας, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα πορτρέτο του παρόντος μας».
Όταν οι αλήθειες είναι πολύ μεγάλες, οι χαρακτήρες της ταινίας τραγουδούν
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης εξήγησε ακόμη γιατί επέλεξε να παρουσιάσει την ιστορία του ως μιούζικαλ και πώς το ανακοίνωσε στους πρωταγωνιστές Τίλντα Σουίντον, Μάικλ Σάνον, Τζορτζ Μακέι και Μόουζες Ινγκραμ ότι θα τραγουδήσουν. «Το μιούζικαλ είναι το είδος που απογειώνεται και ανυψώνεται μέσα από την ψεύτικη ελπίδα, την αυταπάτη, το ψέμα ότι όλα θα πάνε προς το καλύτερο, την απελπισία που είναι ριζωμένη συνήθως στην αδυναμία ή στη νωθρότητα», τόνισε και εξήγησε ότι οι χαρακτήρες λένε ψέματα στον εαυτό τους, όταν τραγουδάνε. Είναι μια αντιστροφή κατά κάποιο τρόπο, του κλασικού μιούζικαλ, θα έλεγα, είναι μια αποκάλυψη του πώς λειτουργούν πραγματικά τα μιούζικαλ. Οι χαρακτήρες, όταν οι αλήθειες τους είναι πολύ μεγάλες και τα συναισθήματά τους πολύ έντονα για λέξεις, τραγουδούν».
Εάν δεν ήταν μιούζικαλ, θα ήταν μια ζοφερή ταινία επιστημονικής φαντασίας
Η ταινία ήταν πάντα μιούζικαλ. Αν δεν ήταν μιούζικαλ, θα ήταν μια ζοφερή ιστορία επιστημονικής φαντασίας για μια οικογένεια που αγωνίζεται να επιβιώσει μόνη, μετά την Αποκάλυψη. Το ότι είναι μιούζικαλ, είναι αυτό που το κάνει μια ταινία αφήγησης και αυταπάτης. Και έτσι ήταν πάντα τα μιούζικαλ, είπε ο σκηνοθέτης και διευκρίνισε ότι όταν προσέγγισε τους ηθοποιούς και τους παρουσίασε το σενάριο, τα τραγούδια ήταν ενσωματωμένα σε αυτό. Δεν διάβασαν απλώς ένα σενάριο, αλλά άκουσαν τα τραγούδια, κατάλαβαν ποια θα ερμηνεύσουν, τα οποία έπρεπε να τραγουδηθούν ζωντανά, σε στιγμές ψυχολογικής κατάρρευσης των χαρακτήρων. «Και φυσικά, αυτό ήταν για εκείνους προκλητικό, αλλά και συναρπαστικό γιατί δεν το είχαν ξανακάνει», ανέφερε.
Υπάρχει ακόμα ένας ουρανός για εμάς
«Ξέρουμε ότι καταστρέφουμε τον πλανήτη και όμως συλλογικά, επειδή είμαστε χωρισμένοι σε αυτές τις απομονωμένες, ιδιοτελείς οικογένειες και επιδιώκουμε το δικό μας οικονομικό συμφέρον και τις δικές μας αποσπασματικές απολαύσεις, δεν έχουμε ακόμη ενωθεί αποτελεσματικά να αλλάξουμε την πορεία. Και αν δεν το κάνουμε, αν δεν ενωθούμε για να αλλάξουμε πορεία πολύ πολύ σύντομα, θα καταλήξουμε σαν την οικογένεια στην ταινία», προειδοποιεί ο Τζόσουα Οπενχάιμερ, ο οποίος σε κάποια σκηνή της ταινίας χρησιμοποιεί μία δήλωση του πρώην διευθύνοντος συμβούλου της Exxon Mobil, Λι Ρέιμοντ.
«Ήταν υπεύθυνος για τη διάδοση τεράστιου όγκου παραπληροφόρησης για τις συνέπειες στο κλίμα. Προέρχεται από μια ομιλία του, κατά την οποία είπε ότι “είναι αλαζονικό να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε τη μοίρα του πλανήτη”. Ελπίζω όταν οι άνθρωποι φεύγουν από τον κινηματογράφο να καταλαβαίνουν ότι υπάρχει ακόμα ένας ουρανός για εμάς. Και αν θέλουμε να παραμείνουμε ζωντανοί κάτω από αυτόν τον ουρανό και θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να κληρονομήσουν έναν κόσμο με ουρανό, καλύτερα να αλλάξουμε πορεία αμέσως τώρα», υπογράμμισε.
Η στιγμιαία λύπη με ένα emoji απέναντι σε συνεχιζόμενες τραγωδίες
«Κάθε φορά διαβάζουμε για εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπους που πνίγονται στη Μεσόγειο καθώς προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη, καθώς προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συνθήκες εξαθλίωσης που τους επιβάλλουμε εν γνώσει μας, ώστε τα τρόφιμα και τα ρούχα και τα καταναλωτικά αγαθά μας να είναι φθηνά, κάθε φορά που διαβάζουμε για τέτοια πράγματα, νιώθουμε στιγμιαία λύπη και, στη συνέχεια, ίσως απελευθερώνουμε αυτή τη θλίψη δημοσιεύοντας ένα emoji στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ώστε να μπορούμε να προχωρήσουμε σε κάτι πιο ευχάριστο και να αποσπάσουμε την προσοχή μας. Έτσι τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε ένα καταφύγιο, όπως ακριβώς η οικογένεια στην ταινία. Υπάρχει μια άγνωστη που μπαίνει σε αυτή την οικογένεια και φέρνει μαζί της ένα δώρο. Και το δώρο είναι η ειλικρίνεια και η αποδοχή. Και η οικογένεια δεν μπορεί να δεχτεί το δώρο», επισήμανε.
Μπορούμε ακόμα να εμποδίσουμε το τέλος της ανθρωπότητας
«Ως άνθρωποι, ως είδος, μπορούμε ακόμα να εμποδίσουμε τον εαυτό μας να εξαφανιστεί», λέει ο Όπενχάιμερ, «μπορούμε ακόμα να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή. Μπορούμε πραγματικά να αποτρέψουμε το τσουνάμι του φασισμού. Αν πραγματικά αναγνωρίσουμε πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση και ενωθούμε μπορούμε επίσης να ζήσουμε πιο στοργικές ζωές στις οικογένειές μας, αν βρούμε πραγματικά το θάρρος να μιλήσουμε για ό,τι είναι δύσκολο, να ζητήσουμε συγχώρεση όπου χρειάζεται και να συγχωρήσουμε όπου χρειάζεται».
