Τη «Θεία από το Σικάγο» την ξέρουμε όλοι. Είναι τόσο λατρεμένη ελληνική ταινία που κάποιοι μπορεί να την αγαπήσαμε περισσότερο και από… κανονικές μας θείες. Και υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι γι’ αυτό: Η απίστευτη ερμηνεία της Γεωργίας Βασιλειάδου (ίσως στον ρόλο με τον οποίο συνδέθηκε περισσότερο από κάθε άλλον). Ο εμβληματικός Ορέστης Μακρής (ως απόλυτα συντηρητικός πατέρας) να πετυχαίνει τον σχεδόν ακατόρθωτο συνδυασμό αυστηρότητας και καυστικού χιούμορ.
Τα επίσης σπουδαία ονόματα που έπαιξαν (όπως η Ελένη Ζαφειρίου και ο Παντελής Ζερβός), η εμφάνιση των νεαρών τότε Δημήτρη Παπαμιχαήλ και Τζένης Καρέζη, το ανεπανάληπτο κόνσεπτ «αιχμαλωσίας» υποψήφιων γαμπρών με… ρίψεις κανατιών. Και φυσικά οι απίθανες (όσο και ιστορικές) ατάκες της Βασιλειάδου: Ποιος μπορεί να ξεχάσει το επαναλαμβανόμενο «please, please, please» όταν έδιωχνε τους περίεργους ή την εξήγηση ότι η ίδια και η ανιψιά της ήταν «very very… χολοσκασμένες»!
Εύλογα λοιπόν η ταινία του Αλέκου Σακελλάριου έσπασε τα ταμεία το 1957 (κόβοντας 142.459 εισιτήρια και κερδίζοντας τον τίτλο του πιο εμπορικού φιλμ εκείνης της σεζόν). Δικαίως καθιερώθηκε ως μια από τις πιο εμβληματικές κωμωδίες όλων των εποχών. Έχει όμως και μια παράπλευρη συνεισφορά στην πολιτιστική κληρονομιά της χώρας που ελάχιστοι γνωρίζουν: Εκεί έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο και ο… Κώστας Γκουσγκούνης!
Ήταν… άξιος (και ως κανονικός ηθοποιός)!
Γνωρίζοντας τη μετέπειτα πορεία του αμίμητου πρωταγωνιστή ερωτικών ταινιών, το ν’ ακούσει κανείς ότι έχει παίξει στη «Θεία από το Σικάγο» δημιουργεί εύλογους συνειρμούς. Πιθανολογεί ότι ήταν κάποια διασκευή… θεματικού χαρακτήρα με αντικείμενο του πόθου κάποια σέξι Αμερικάνα θεία.
Κι όμως! Ο «Έλλην Γιουλ Μπρίνερ», όπως ήταν ένα από τα δεκάδες παρατσούκλια του, εμφανίστηκε κανονικότατα δίπλα στη Γεωργία Βασιλειάδου. Ως αναστατωμένος (όχι με την έννοια που του συνέβαινε στις άλλες ταινίες του) περαστικός. Και αναφωνώντας, σε ένδειξη συμπαράστασης στο πρώτο… θύμα από κανάτι:
«Δεν λες πώς δεν τον πέτυχε τον άνθρωπο, πού θα τον άφηνε στον τόπο»!
Σίγουρα λοιπόν δεν είναι μια ατάκα που μπορεί να σταθεί δίπλα στις ιστορικές που έχει ξεστομίσει ως πρωταγωνιστής ερωτικών ταινιών. Στις αλησμόνητες (όσο και σόκιν) αναφορές του σε παραγωγές όπως το «Ηδονοβλεψίας», «Ήταν άξιος» και «Σeκς… 13 μποφώρ». Στις σουρεαλιστικές, πικάντικα κωμικές (αλλά με κάποιον περίεργο τρόπο όχι πρόστυχες) εμφανίσεις του, όπως στης «Ελλάδος τα παιδιά».
Παρόλα αυτά, ήταν ο πρώτος ρόλος στην καριέρα του Γκουσγκούνη. Όχι όμως και ο μοναδικός χωρίς σύνδεση με ερωτικό περιεχόμενο. Ακόμα και μετά την παρουσία του στις ταινίες πορνογραφικού χαρακτήρα (στην εικοσαετία 1965-1984), ο αλησμόνητος ηθοποιός έπαιξε σε ένα θρυλικό σίριαλ: Την τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη, «ο Χριστός ξανασταυρώνεται».
Εκεί εμφανίστηκε στα πρώτα έξι επεισόδια, έχοντας τον ρόλο του Σεΐζη (σ.σ. υπασπιστή του Αγά). Αφού λοιπόν τα ματωμένα ρούχα του (τα οποία βρήκε η οικονόμος) πρόδωσαν ότι εκείνος δολοφόνησε το Γιουσουφάκι, ο Αγάς τον βασάνισε, τον κρέμασε και έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη του τηλεοπτική παρουσία.
Νωρίτερα όμως (και μάλιστα έναν μόλις χρόνο μετά τη «Θεία από το Σικάγο») ο Γκουσγκούνης είχε εμφανιστεί δίπλα σε ένα ακόμη «ιερό τέρας» του ελληνικού κινηματογράφο: Τον Δημήτρη Χορν! Και παρόλο που η παρουσία του ήταν ξανά σύντομη, πρόλαβε έστω και ως… κομπάρσος να δώσει μια πρόγευση της καλτ φυσιογνωμίας με την οποία θα λατρευόταν μετέπειτα.
Γιατί στη συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας «Μια ζωή την έχουμε» υποδύεται τον καφετζή. Αγνώριστος και πάλι (αφού είχε ακόμη μαλλιά) σερβίρει καφέ στον πνιγμένο από τους λογαριασμούς ταμία της τράπεζας. Και όταν διαπιστώνει πώς πάει ξανά για… βερεσέ, ακολουθεί ο διάλογος με τη χαρακτηριστική ειρωνεία Γκουσγκούνη στο τέλος:
-Κύριε Κλέων, το καφεδάκι σας…
-Ευχαριστώ.
-Θα τον πληρώσετε τώρα;
-Όχι, γραφ’ τον…
-Από σήμερα θα χρεώνεται 2,20.
-2.20 γιατί; Ακρίβυνε ο καφές;
-Όχι, η ζάχαρη…
