Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Παρασκευής περπατούσαμε στην Βασιλίσσης Σοφίας μαγεμένοι από μια συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου.
Εντάξει αυτό μόνο του δεν είναι είδηση. Όσοι ακολουθούμε τον ροκά τραγουδοποιό εδώ και δεκαετίες δεν έχουμε ποτέ απογοητευτεί από συναυλίες, δίσκους και συνεργασίες του. Πιστός στο όραμά του, πιστός στους φίλους του, στη μουσική του, στις μελωδίες που τον συγκινούν.
Η μουσική παράσταση που είδαμε όμως στο Μέγαρο Μουσικής είχε κάτι ιδιαίτερο. Και αυτό δεν αφορούσε στα 40 χρόνια δισκογραφίας του Πορτοκάλογλου που ξεδιπλώθηκαν μπροστά στα μάτια μας. Ούτε στις πολύ ωραίες ερμηνείες των καλεσμένων του, ούτε στις ιστορίες που προλόγιζαν κάθε κομμάτι.
Αυτό που ξεχώρισε το βράδυ της Παρασκευής ήταν η νέα γενιά. Παιδιά που ανέβηκαν στη σκηνή και έκλεψαν την παράσταση με το ταλέντο τους. Με όχημα τα σπουδαία τραγούδια που έχει γράψει ο Νίκος Πορτοκάλογλου το συμφωνικό σύνολο Underground Youth Orchestra έλαμψε και τον συνόδευσε δίνοντας νέα πνοή στις μελωδίες του.
Τιμώντας όλη τη δισκογραφία του τραγουδοποιού η βραδιά ξεκίνησε με ορχηστρικές διασκευές των κομματιών του, από τη «Δίψα», το «Βαλκανιζατέρ» αλλά και το «Να με προσέχεις».
Χαρούμενος αλλά πάντα συγκρατημένος μπήκε στη σκηνή από το πίσω μέρος της σκηνής ο Νίκος Πορτοκάλογλου δίνοντας το σήμα της έναρξης.
Τρεις ώρες μετά τι ακριβώς είχαμε δει;
Είχαμε απολαύσει μια μουσική παράσταση που θα θυμόμαστε για καιρό.
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου σε αυτή τη βραδιά, που για πρώτη φορά παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη, έκανε τη δική του γιορτή για τα 40 χρόνια που κλείνει στο χώρο.
40 χρόνια που πέρασαν μπροστά μας μέσα από τα τραγούδια και τις ιστορίες του. Ρίσκα, συνεργασίες, μεγάλες αποφάσεις, έμπνευση ακόμα και από τις δυσκολίες και κυρίως πίστη και αγάπη για τη μουσική.
Από τους Φατμέ μέχρι σήμερα μεσολάβησαν δεκάδες επιτυχίες, στίχοι που έγιναν σύνθημα, μελωδίες που άφησαν το δικό τους στίγμα στο χρόνο. Η συμφωνική ορχήστρα αλλά και τα παιδιά από την Χορωδία του Μουσικού Γυμνασίου Παλλήνης έδειξαν τη δυναμική των τραγουδιών του Πορτοκάλογλου και η αγαπημένη μπάντα ακριβώς δίπλα του στη σκηνή κρατούσε την απαραίτητη ροκ διάθεση.
Οι επιτυχίες διαδέχτηκαν η μια την άλλη, το κοινό ακολούθησε τραγουδώντας συνεχώς και οι φίλοι των μαθητών του Μουσικού Γυμνασίου από τις κερκίδες καμάρωσαν φωνάζοντας και χειροκροτώντας με πάθος.
Η Μυρτώ Βασιλείου έδωσε τον καλύτερο εαυτό της αν κάποιες φορές φάνηκε κάπως ακούρδιστη και δυσκολεύτηκε να συντονιστεί με την ορχήστρα, ενώ ο Γιώργος Περρής με το γνωστό του ταπεραμέντο απογείωσε τα τραγούδια που επέλεξε να πει.
Δικό τους χώρο στη βραδιά είχαν και οι αφηγήσεις. Η Μυρτώ εξομολογήθηκε ότι η πρώτη συναυλία που πήγε στη ζωή της ήταν του Πορτοκάλογλου και ο Περρής ότι στο πρώτο ντέμο που έφτιαξε σε ηλικία 16 ετών υπήρχε κομμάτι του τραγουδοποιού.
Από την πλευρά του ο Νίκος Πορτοκάλογλου έκανε σπάνιες αναφορές στην προσωπική του ζωή και εξήγησε από που εμπνεύστηκε αρκετά από τα κομμάτια του. Κάπως έτσι ήρθε στην κουβέντα ο Δημήτρης Μητροπάνος, οι Beatles και ο Διονύσης Σαββόπουλος, στον οποίο αφιέρωσε ο Νίκος όλη την πορεία του.
Από μια τέτοια βραδιά δεν μπορούσε να λείψει το «Τα καράβια μου καίω» με τον Βύρωνα Τσουράπη να απευθύνει πολύ συγκινητικά στα παιδιά της χορωδίας (που ξεπερνούσαν τα 80) τον στίχο «Τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα».
Η γιορτή ολοκληρώθηκε με ένα ταξίδι «Πάνω από τα σύννεφα» και στο encore εκφράστηκε με τον καλύτερο τρόπο όλη η μαγεία της βραδιάς. «Το καλοκαιράκι» από μικρούς και μεγάλους, κοινό και τραγουδιστές έδωσε υποσχέσεις για νέες περιπέτειες και νέα μουσικά ταξίδια από αυτά που ο Νίκος Πορτοκάλογλου ξέρει να οργανώνει πολύ καλά.
