Πέρυσι το καλοκαίρι γιορτάσαμε μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τα 50 χρόνια του στη μουσική με μια φαντασμαγορική συναυλία στο Καλλιμάρμαρο.
Με τρομερό ηλεκτρισμό και ένταση στο φουλ ο Βασίλης μπροστά σε 60 χιλιάδες φίλων του έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, συγκινήθηκε και μας συγκίνησε.
Λίγους μήνες αργότερα ο ερμηνευτής κάνει την ανατροπή, παρουσιάζοντας ένα ακουστικό πρόγραμμα άρτια εκτελεσμένο. «Οι μπαλάντες του Βασίλη» βρήκαν στέγη στο θέατρο Βέμπο σε ένα πλούσιο πρόγραμμα που δεν άφησε κανένα παραπονεμένο.
Το θεατρικό σανίδι δημιουργεί το τέλειο σκηνικό για μια παράσταση που ο Βασίλης την εμπνεύστηκε και την έφτιαξε όπως ακριβώς την ήθελε. Στη σκηνή δίπλα του η αγαπημένη του παρέα που αυτή τη φορά έχει αποχωριστεί τον ηλεκτρικό ήχο της και με ακουστικά όργανα γίνεται μέρος της μυσταγωγίας.
Ο Ανδρέας Αποστόλου στα πλήκτρα και τις ενορχηστρώσεις, ο Βαγγέλης Πατεράκης στο μπάσο, ο Απόστολος Μόσιος στη φωνή και τις κιθάρες, η Μαίρη Μπρόζη στο βιολί, στα κρουστά και στο τραγούδι, η Ειρήνη Αναστασίου στο τσέλο και ο σπουδαίος Θύμιος Παπαδόπουλος στα πνευστά, παίζουν με ιδιαίτερη μαεστρία τραγούδια από όλη την πορεία του Παπακωνσταντίνου και ο κόσμος δεν σταματά να τραγουδά.
Το πιο σημαντικό όμως στοιχείο της βραδιάς ήταν τα τραγούδια που ο ίδιος ο καλλιτέχνης επέλεξε να μας χαρίσει. Και είναι αλήθεια ότι λίγοι ροκάδες στην Ελλάδα θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ένα πρόγραμμα μόνο με μπαλάντες και μάλιστα όλες σπουδαίες.
Μελωδίες οικείες, στίχοι που έγραψαν ιστορία αλλά και επιλογές από την πιο πρόσφατη δισκογραφία του Παπακωνσταντίνου δένουν μαγικά και οι θεατές ακολουθούν με τη δική τους ενέργεια το ταξίδι της βραδιάς.
Φυσικά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει συνηθίσει στο ενθουσιώδες κοινό, τα συνθήματα και την αγάπη του κόσμου. Αλλά όλα αυτά δεν είναι ποτέ δεδομένα, ειδικά όταν πρόκειται για ένα καλλιτέχνη που έχει ήδη 50 χρόνια πορεία και αυτή τη φορά καλεί το κοινό να τον ακολουθεί καθισμένο στην πλατεία ενός θεάτρου.
Αυτό το πρόγραμμα όμως μόνο έτσι θα μπορούσε να παρουσιαστεί. Με την απαιτούμενη ησυχία που επιβάλει ο θεατρικός χώρος και τον ακουστικό ήχο που επέλεξαν οι μουσικοί στην ορχήστρα. Γιατί με αυτή την ηρεμία μπορέσαμε να απολαύσουμε –σαν να ακούγαμε πρώτη φορά- τις μελωδίες του Λοΐζου, την ευρηματικότητα του Άσιμου, μαζί με το μεγαλείο του Θεοδωράκη, τον Μικρούτσικο και όλους τους άλλους σπουδαίους συνθέτες που έχει ο Παπακωνσταντίνου ερμηνεύσει. Όλα αυτά «ντυμένα» υπέροχα με προβολές από εικαστικές δημιουργίες της κόρης του Νικολέττας.
Από τις μεγάλες εκπλήξεις της βραδιάς το «Ουλαλούμ» του Γιάννη Σκαρίμπα το οποίο έχουμε να ακούσουμε πάρα πολλά χρόνια, το «God bless America», το «Κάτι διάφανες ψυχές», το «Γερνάς και σκοτεινιάζει» και το «Αγαπάω και αδιαφορώ».
Στο τέλος της βραδιάς βγήκαμε από το Θέατρο Βέμπο μαγεμένοι. Τόσο οι θεατές που είχαν να δουν τον Βασίλη καιρό, όσο και εμείς που τον ακολουθούμε χρόνια. Γιατί εκτός από τις σπουδαίες φωνητικές ικανότητες, τις ατελείωτες κορώνες, τη διάθεση μικρού παιδιού και τη σπάνια δισκογραφία, ο Βασίλης παραμένει ένας καλλιτέχνης που έχει την ικανότητα να εκπλήσσει και να συγκινεί το κοινό χαρίζοντας στη σκηνή κομμάτια από την ψυχή του.
