Με τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη «γνωριστήκαμε» όταν ήμουν περίπου 10 χρονών. Δε θα ξεχάσω ποτέ τι φορούσε, ένα λευκό ταγιέρ, το χρώμα που αρκετά συχνά επέλεγε και τόνιζε την κομψότητά της και πόζαρε στο εξώφυλλο ενός περιοδικού. Τα περισσότερα κορίτσια της ηλικίας μου τότε, τρελαίνονταν με Ρουβά και διάβαζαν μανιωδώς σούπερ Κατερίνα. Εγώ –και δεν κάνω πλάκα- κόλλησα με εκείνο το εξώφυλλο και εφόσον τότε google δεν (ναι είμαι της παλιάς γενιάς) ρώτησα τους γονείς μου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Ερμιόνη Αργολίδος. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Ντένβερ του Κολοράντο. Από το 1999, ήταν Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO σε θέματα που αφορούν τα δικαιώματα και την προστασία των παιδιών καθώς και την πολιτιστική κληρονομιά. Ήταν παντρεμένη με τον επιχειρηματία και εφοπλιστή Βαρδή Ι. Βαρδινογιάννη, πρόεδρο της Motor Oil, και απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Γιάννη (1962), τη Χριστιάνα (1964), τον Γιώργο (1967), τον Νίκο (1974) και τη Βαρδιάννα (1976).
Ο γάμος της με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη
Η πολυσχιδής δράση της, την έφερε στο επίκεντρο του τύπου, ως μια σπουδαία γυναίκα, επιτομή της κομψότητας και του στιλ, που απέπνεε αρχοντιά. Το πιο σημαντικό της έργο το «Ίδρυμα Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη», (πρ. «Ίδρυμα για το Παιδί και την Οικογένεια») και ο Σύλλογος Φίλων Παιδιών με καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ».
Τη βλέπουμε να αναπτύσσει σχέσεις με διεθνείς προσωπικότητες όπως η βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας[ και η Σούζαν Μουμπάρακ, ενώ έγραψε το βιβλίο «Προσεγγίζοντας τη γυναικεία ταυτότητα : Αναζητήσεις στη Μινωική Κοινωνία», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη.
Επρόκειτο για μια κυρία, με όλα τα γράμματα κεφαλαία, που ουδέποτε απασχόλησε αρνητικά τα media και που αντιθέτως έθεσε στόχο ζωής της το Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα, όπου ανακούφισε πολλές οικογένειες και υποστήριξε πολλά παιδιά που αγωνίζονται ενάντια στην επάρατη νόσο.
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη τιμήθηκε με το βραβείο Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής από τη Γαλλική Δημοκρατία, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Ευεργεσίας από την ελληνική δημοκρατία και το βραβείο Νέλσον Μαντέλα, από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.
Απεβίωσε στις 24 Ιουλίου 2023 σε ηλικία 86 ετών, με την είδηση του θανάτου της να έρχεται απότομα. Άφησε ωστόσο πλούσια παρακαταθήκη με το έργο της κι ένα λαμπρό παράδειγμα για τους ανθρώπους της τάξης της, ώστε να προσφέρουν και να αφιερώνονται στον ακτιβισμό.
Τα αποχαιρετιστήρια μηνύματα προέδρων, πρωθυπουργών, διασήμων και συνεργατών δίνουν και παίρνουν, με το twitter –κλασσικά- να διχάζεται κι άλλοι να την εκθειάζουν, άλλοι να φαίνονται καταδικαστικοί για την μπουρζουαζία και… τα λάδια. Όπως και να έχει, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, άφησε το δικό της αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία και ξεχώρισε για το ανθρωπιστικό της έργο. Ήταν εκείνο το πρόσωπο που επέλεξε να περιβληθεί με παιδιά και να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο ίδρυμα, να στοχεύσει στην ανακούφιση από την νόσο του καρκίνου και να προσφέρει εκεί τη δράση της. Εστίασε και στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην προώθηση του πολιτισμού και της ειρήνης και σεβόταν την πολιτιστική κληρονομιά.
Δεν ξέρω αν πρέπουν «νεκρολογίες» σε ένα πρόσωπο που αγαπήθηκε και τιμήθηκε. Μάλλον το παρόν κείμενο, αποτελεί έναν (ακόμα) φόρο τιμής σε μια γυναίκα που θαύμαζα. Διάβαζα συνεντεύξεις της και την παρακολουθούσα στην τηλεόραση να συγκινείται όταν ένα έφευγε υγιές από το νοσοκομείο και συνέχιζε τη ζωή του. Έλεγε ότι εκείνο ήταν το πιο δυνατό συναίσθημα που γέμιζε την καρδιά της κάθε φορά.
Κι εγώ από την ηλικία των 10 ετών που έμαθα περισσότερα για τις αρρώστιες, που διαχώρισα τους πλούσιους- φτωχούς, υγιείς και μη, αυτούς που χρειάζονται προστασία, φροντίδα, από αυτούς που μπορούν να την παρέχουν, το πήρα σαν μια πρόκληση πως με όσα μέσα κι αν διαθέτουμε μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό. Πως ναι, η ελπίδα είναι μια φλογίτσα που θέλει αγάπη, προσφορά και προσπάθεια για να διατηρηθεί.
Όχι, δεν έχουμε όλοι την δική της τύχη, κληρονομιά, περιουσία, αλλά μπορούμε να έχουμε την καλή θέληση, την ανάγκη για προσφορά κι όχι φιλανθρωπία, ο όρος είναι λάθος, αλλά για αλληλεγγύη. Το να σκύψει ο καθένας στα προβλήματα του άλλου, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, φύλου, φυλής ή ήλικίας, είναι –πρέπει να είναι- πάνω από τα χρήματα και την προβολή. Εάν μας μείνει κάτι από το έργο της υπέροχης αυτής γυναίκας, ας είναι το εξής –και κρατώ τα δικά της λόγια:
«Ποτέ δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Ακόμα και μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι υπάρχει το φως, η ελπίδα…
Στόχος μας είναι 4 στα 4 παιδιά να καταφέρουμε να σώζονται! H αγάπη μου για το παιδί είναι τόσο δυνατή που μετατρέπεται σε… πείσμα! Κι εκεί που οι άλλοι βλέπουν σκοτάδι, εγώ βλέπω φως! Και δεν ησυχάζω μέχρι να λάμψει αυτό το φως στη ζωή των παιδιών!”
Πηγή φωτογραφιών: Δίκτυο & βιογραφικών Wikipedia
