Βγαίνεις το βράδυ με φίλους για ένα ποτό και όλοι «σέρνονται». Ξυπνάς το πρωί και δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου, ενώ κοιμήθηκες τουλάχιστον 7-8 ώρες. Υπάρχει ένα μαζικό κύμα κούρασης και απόγνωσης, που ξεκίνησε να φαίνεται με ένταση από την καραντίνα. Το quiet quitting, που άλλαξε τη στάση των εργαζομένων, οι οποίοι δεν παραιτούνται, αλλά δίνουν το minimum προκειμένου να τους απολύσουν.
Έχουμε το coffee badging, όπου οι εργαζόμενοι κάνουν απλώς ένα πέρασμα από τη δουλειά, δίνουν το «παρών» και φεύγουν όταν τελειώσει και ο καφές. Όλα αυτά βέβαια οδήγησαν στη Μεγάλη Παραίτηση, με περισσότερους από 47 εκατομμύρια Αμερικανούς να αφήνουν τη δουλειά που τους κατέστρεφε την υγεία (σωματική ή ψυχολογική).
Το φυσικό επακόλουθο είναι να έρθει και η Μεγάλη Κούραση, διότι δεν έχουμε όλοι την πολυτέλεια να αφήσουμε τη δουλειά μας. Μέρες όπου έχουμε μηδενική ενέργεια, δεν έχουμε το κουράγιο να μαγειρέψουμε, να δούμε κόσμο και να κάνουμε πράγματα που κάποτε μας ευχαριστούσαν. Ακόμα και το σούπερ μάρκετ έχει γίνει πολυτέλεια και αν μπορούμε να παραγγείλουμε τις πρώτες ύλες για να μας τις φέρουν σπίτι, αυτό θα κάνουμε. Και κάπως έτσι ζούμε για να δουλεύουμε και όχι το αντίστροφο. Οι ειδικοί λοιπόν μας ενημερώνουν ότι οι παράγοντες που οδηγούν στη Μεγάλη Κούραση είναι οι εξής: μη βιώσιμα lifestyles, η έκθεση σε άγχος που δεν είναι στον έλεγχό μας και φυσικά, η οικονομική ανασφάλεια. Κι ενώ ξέρουμε ότι αυτά είναι τα βασικά μας προβλήματα, τα έχουμε κανονικοποιήσει και συνεχίζουμε να ζούμε με αυτόν τον μη ποιοτικό τρόπο.
Μη βιώσιμος τρόπος ζωής
Ποιο είναι το αντίθετο της μεγάλης κούρασης; Η μεγάλη ενέργεια. Να νιώθεις δραστήριος αλλά ταυτόχρονα και ξεκούραστος. Κάπου εδώ μπαίνει ο Dan Buettner, ο οποίος έγινε γνωστός επειδή μελέτησε τις Blue zones, τις περιοχές όπου οι άνθρωποι ζουν περισσότερο και είναι πιο ευτυχισμένοι. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η Ικαρία. Κατέληξε λοιπόν ότι οι κάτοικοι των περιοχών αυτών σε όλον τον πλανήτη έχουν τα εξής κοινά στοιχεία: οι ανθρώπινες ανάγκες μπαίνουν σε προτεραιότητα, τρώνε καλές πρώτες ύλες, έχουν κοινωνικές σχέσεις, ασκούνται συχνά και βρίσκουν νόημα σε ό,τι κάνουν. Δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο από αυτό που κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι. Τρώμε βλακείες, δεν κινούμαστε καθόλου, δεν έχουμε χρόνο να δούμε τους φίλους μας και λειτουργούμε με γνώμονα τις ανάγκες της δουλειάς και όχι τις δικές μας.
Το άγχος που δεν είναι στον έλεγχό μας
Λένε ότι το άγχος είναι οκ, όταν πρόκειται για πράγματα που ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι, όπως ένα task στη δουλειά. Τα περισσότερα θέματα όμως είναι πολύ μεγαλύτερα και δεν μπορούμε να παρέμβουμε. Από τις ατυχίες στη ζωή, τα προβλήματα υγείας, μέχρι τους πολέμους και την κλιματική κρίση, όλα αυτά μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις αβοήθητος/η. Δεν υπάρχει καμία πρακτική λύση σε αυτό, πέρα από το ότι μπορούμε να μένουμε μακριά από το ατελείωτο scrolling στο κινητό και τον καταιγισμό των αρνητικών πληροφοριών. Σημαντικό όμως είναι να μην χάνεις την ελπίδα ότι κάπως τα πράγματα θα λειτουργήσουν και ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.
Οικονομική ανασφάλεια
Πριν από 50 χρόνια, υπήρχε κυρίως ένας μισθός σε ένα σπίτι, που κατάφερνε να συντηρεί μία οικογένεια, τα έξοδα και να πληρώνει για ταξίδια και διακοπές. Τώρα υπάρχουν δύο μισθοί, αν μιλάμε για ζευγάρια και οικογένειες, και δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά. Είναι φυσικό και επόμενο να φτάνουμε σε σημείο εξόντωσης και να βλέπουμε ότι δεν αρκεί και δεν καλύπτει τα έξοδα και τις ανάγκες μας. Όλο αυτό οδηγεί σε μία ματαιότητα και είναι λογικό να χάνουμε το ενδιαφέρον μας για αυτά που μας αρέσουν και να μην παίρνουμε ικανοποίηση από πουθενά.
Μπορεί να αλλάξει κάτι
Όποιος δεν μπορεί να μετακομίσει στην Ικαρία και η ζωή του είναι στην πόλη, πρέπει να βοηθήσει τον εαυτό του μέσα από διάφορες εναλλακτικές. Ναι, εργαζόμαστε σε απαιτητικές δουλειές, αλλά δεν ξεχνάμε ότι προτεραιότητα είναι η σωματική και ψυχική μας υγεία και όχι οι επιθυμίες των εργοδοτών. Προσπαθούμε να βρίσκουμε χρόνο για αθλήματα ή χόμπι που μας αρέσουν, έστω το Σαββατοκύριακο. Επίσης, καλό είναι να μην υποτιμάμε τα μικρά και απλά της καθημερινότητας. Η απόλαυση του πρωινού καφέ πριν τη δουλειά, μισή ώρα διάβασμα πριν τον ύπνο (αντί για social media), μία προβολή σε έναν κοντινό κινηματογράφο, φρέσκα λουλούδια που θα δώσουν άλλη πνοή στο σπίτι μας. Το πιο σημαντικό από όλα, όπως λέει και ο Dan Buettner, είναι οι άνθρωποι στη ζωή μας. Να τους δίνουμε χρόνο, να μοιραζόμαστε τα καλά και τα κακά και να γελάμε. Όλα αυτά είναι που μας δίνουν νόημα και τη θέληση να συνεχίζουμε.
Διαβάστε ακόμη: Έρευνα: Το εργασιακό άγχος και πώς αυτό επηρεάζει τον μέσο Έλληνα εργαζόμενο
