Αποφάσισα να γίνω μουσικός όταν ήμουν 13 χρονών. Και όχι ακριβώς μουσικός. Τραγουδοποιός. Είναι κάτι άλλο. Ούτε ανώτερο, ούτε κατώτερο. Διαφορετικό. Ο μουσικός παράγει ή αναπαράγει μουσική, ενώ η τέχνη του τραγουδοποιού είναι να δημιουργήσει από μια ιδέα, από μια έμπνευση, έναν μικρό κόσμο κάπως πιο συγκεκριμένο και ορατό, που μόνο οι νότες δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν. Αυτός ο τρόπος έκφρασης με μάγεψε τότε. Και στα χρόνια που πέρασαν μιμήθηκα τα είδωλα μου από ζήλια και επιθυμία να καταφέρω να φτιάξω κι εγώ δικούς μου κόσμους. Και με πολύ αργά βήματα ίσως κάτι να κατάφερα.
Η πρώτη μου συναυλία χάνεται στην έτσι κι αλλιώς πολύ αδύναμη μνήμη μου. Ίσως πρώτη φορά να τραγούδησα σε κοινό στην μπουάτ «Εσπερίδες» κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90. Ακολούθησαν διαφορά live πάντα σε αυστηρά ερασιτεχνικό επίπεδο.
Περισσότερο από όλους με βοήθησε στο νέο μου αυτό ξεκίνημα ο Κώστας Παρίσσης. Στην ανθρώπινη και ταυτόχρονα άκρως επαγγελματική προσέγγιση του βασίζεται όλο το εγχείρημα.
Αγαπημένος ξένος τραγουδιστής δεν υπάρχει. Θαυμάζω τις προικισμένες και καλοδουλεμένες φωνές όλου του κόσμου.
Αγαπημένος Έλληνας τραγουδιστής επίσης δεν υπάρχει αν και πάντα ζήλευα το εύρος της φωνής του Ντέμη Ρούσσου.
Η καλύτερη συναυλία που έχω πάει στη ζωή μου θα είναι πάντα εκείνη που παρακολούθησα αγκαλιά με καλούς φίλους νιώθοντας πιο κοντά και πιο μαζί. Εκείνη και κάθε συναυλία που η μπάντα κατάφερε να με ταξιδέψει και να μου περιγράψει τον κόσμο της. Κάθε τέτοια συναυλία μένει μέσα μου για πάντα.
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάποιος είναι «Ο καπετάν Μιχάλης». Ας ξεκινήσει από αυτό. Υπάρχουν τόσα νέα βιβλία και κάθε χρόνο βγαίνουν χιλιάδες νέα. Αλλά κάποια παλιά πρέπει να διαβαστούν πρώτα και νομίζω ένα από αυτά είναι αυτό.
Συναυλία VS Στούντιο. Συναυλία και συγκίνηση και ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Το στούντιο είναι αναγκαίο, αν και αυτήν την φορά το βίωσα ως πολύ δημιουργική διαδικασία
Αυτό που δεν αντέχω στην Ελλάδα είναι η αδιαφορία για οποιονδήποτε κανόνα. Και ίσως δεν θα έλεγα πως δεν το αντέχω αλλά πως η παρατήρηση του ως καθημερινό φαινόμενο με απομακρύνει από τους ανθρώπους. Νιώθω σαν να θέλω να αποτραβηχτώ από τα κοινωνικά σύνολα και αυτό είναι δύσκολο όταν ζεις μέσα στην πυκνοκατοικημένη πόλη.
Αν είχα ένα μαγικό ραβδί θα άλλαζα αύριο στο ελληνικό μουσικό στερέωμα κάθε τι που θυμίζει τραπ. Η τουλάχιστον θα απαγόρευα την έκθεση τέτοιων «στίχων» σε παιδικά αυτιά.
«Ποστάρω άρα υπάρχω;» Ποια η σχέση σας με τα social; Δεν είναι κάτι εύκολο για μένα. Δεν είμαι συνεπής και σπάνια έχω έμπνευση για post. Είναι κάτι που με απασχολεί δεδομένου ότι η τέχνη έχει ως προορισμό να δημοσιοποιείται. Τι νόημα έχει να ζωγραφίσεις έναν καταπληκτικό πίνακα αν πρόκειται να τον σκεπάσεις με σεντόνι;
INFO
Αυτή την περίοδο προσπαθώ με όσα μέσα διαθέτω να υποστηρίξω την παραγωγή που μόλις ολοκληρώθηκε. Πρόκειται για εννέα τραγούδια με τον γενικό τίτλο: «83 Ναυτικά Μίλια» (83ΝΜ), που ηχογραφήθηκαν το 2023 στο στούντιο «Πράξις» με τον Κώστα Παρίσση. Είμαι για πρώτη φορά σε αυτόν τον χώρο με τόσο εξωστρεφή διάθεση και αυτό περιλαμβάνει φυσικά και εμφανίσεις σε live στην Αθήνα. Στο άμεσο μέλλον ανυπομονώ να δουλέψω τις νέες μου ιδέες.
