Η Αλίκη Πριόβολου μέσα από τα δικά της λόγια
Αποφάσισα να γίνω μουσικός όταν συνειδητοποίησα ότι αρχίζω να δημιουργώ κοινωνικές επαφές με ανθρώπους που προηγουμένως δεν είχα την ευκαιρία. Ήταν άνθρωποι ακομπλεξάριστοι, ευθείς, αντικομφορμιστές, σαρκαστικοί, αλληλέγγυοι. Όμορφοι άνθρωποι, δηλαδή. Με ενδιέφερε πολύ ο τρόπος σκέψης τους και κατ’ επέκταση ζωής τους. Λόγω σπουδών και της “κανονικής” μου 8ωρης-5μερης εργασίας μετέπειτα δεν είχα μέχρι τότε την ευκαιρία να αναπτύξω έναν κύκλο ανθρώπων που να με αφορά τόσο πολύ, γεγονός που άλλαξε την ιδιοσυγκρασία μου αρκετά..
Η πρώτη μου συναυλία πραγματοποιήθηκε το 2018 στα μαγευτικά Κύθηρα, όπου έμενα τότε,και στο πανέμορφο Αστικόν καφέ-μπαρ. Ήμασταν οι “Zula Sextet” (zula= κατσίκα στην ντοπιολαλιά). Η setlist ήταν 25 κομμάτια παρακαλώ! Δεν έχω ξαναπαίξει τόσο πολύ σε live από τότε. Όπως επίσης, δεν έχω ξαναπαίξει live με όρθιο ηλεκτρικό πιάνο, το οποίο κατέβασαν οι άντρες της παρέας με τα χέρια από την Φιλαρμονική Κυθήρων, όπου κάναμε τις πρόβες μας, αλλά και με το εκρηκτικό Access Virus KB, του μοναδικού “μαέστρου” – μπασίστα της μπάντας, και φίλου, πλέον, Κώστα Μάστορη. Παίζαμε κατά κύριο λόγο dark διασκευές και καθόλου “χιτάκια”, με αρκετά μυστήριες μελωδίες και πολύ πολύ συναίσθημα στην ουσία τους. Αρκεί να πω ότι το κομμάτι με το οποίο είχαμε ξεκινήσει ήταν το “There is a town” του Cave..και όμως δεν άνοιξε κανείς την πόρτα τρέχοντας να ξεφύγει!! Το κοινό ήταν τόσο έτοιμο και ανυπόμονο να ακούσει κάτι διαφορετικό, από ότι συνήθως ακούγεται σε μία επαρχία, που τελικά κατέληξε να χορεύει το “Peace, love and understanding” του Elvis Costello. Θα πω ότι ήταν η πιο ιδανική παρθενική μου live εμφάνιση! Ενδεικτικά κάποιες από τις μπάντες των διασκευών ήταν οι Nick Cave & The bad Seeds, Radiohead, Madrugada, Velvet Underground, Bowie και άλλοι πιο άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Μέχρι και σήμερα θα ήθελα πολύ να αναβίωνα έστω για μία στιγμή όλη αυτή τη μουσική φάση των Zulas, αλλά ευτυχώς ο επόμενος σταθμός ήταν και είναι οι Yeah! .
Περισσότερο από όλους με βοήθησε μάλλον ο άγνωστος για μένα μέχρι τότε Γιώργος από τα Πετράλωνα, θαμώνας και αυτός του Σπιρτόκουτου μπαρ. Να ήταν το 2015..? Πιάσαμε κουβέντα στη μπάρα, καθώς διαπιστώσαμε ότι τα τρία από τα πέντε άτομα που είχαμε απομείνει κατά τις 5 το πρωί στο μπαρ είχαμε γενέθλια την ίδια μέρα, οπότε ήταν στατιστικά αναπόφευκτη η γνωριμία. Ο Γιώργος λοιπόν, αφού του είπα ότι έπαιζα κλασσικό πιάνο και ότι τα τελευταία 5 χρόνια έχω ένα ακουστικό πιάνο στο δωμάτιό μου απλά για ακουμπηστήρι των ρούχων μου επέμενε σαν ένας σωστός οιωνός να τζαμάρω με την τότε blues-rock μπάντα των φίλων του. Με πολλή πίεση από εκείνον και πολλούς ενδοιασμούς από πλευράς μου τελικά πήγα για “πρόβα” (κανά μισάωρο παίξιμο-κανά τρίωρο πιώματα-τσιγάρα-γέλια) και έτσι μπήκα στο θαυμαστό κόσμο της σύγχρονης μουσικής και του αυτοσχεδιαμού. Μετά “έλιωσα” στο youtube για να δω τί ήταν αυτή η ρημάδα η πεντατονική που ανέφεραν όλη την ώρα. Δεν έχω ξαναμελετήσει τόσο πολύ από τότε! Ήμουν φοιτήτρια βλέπεις και είχα χρόνο, κάτι που σήμερα ψάχνω με το κιάλι…
Αγαπημένος ξένος τραγουδιστής, μάλλον είναι ο David Bowie, αν κρίνω από την περιοδικότητα που συνεχίζει να παίζει στα ηχεία του σπιτιού μου τα τελευταία 3 χρόνια..και στα εύκολα και στα (πολύ) δύσκολα ήταν εκεί, του το αναγνωρίζω! Βέβαια άλλοι αγαπημένοι τραγουδιστές μου δεν κυμαίνονται σε αυτό το μουσικό φάσμα, βλέπε Lou Reed, Nick Cave, Mark Lanegan, Rowland Howard, Howard Devoto, Jeffrey Lee Pierce, Greg Sage,Tex Perkins..
Αγαπημένος Έλληνας τραγουδιστής τώρα θα σε κουφάνω, αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής. Ε, μάλλον, αυτός είναι ο Καζαντζίδης, γιατί είμαι και μερακλού σαν άνθρωπος! Μεστή, καθαρή φωνή που σε κάνει να νιώθεις την κάθε λέξη μέσα σου και έξω σου (το λεγόμενο τσουτσούριασμα!). Με την ελληνόφωνη ροκ μουσική σκηνή δεν τα “βρήκαμε” ποτέ για κάποιο λόγο, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις..
Η καλύτερη συναυλία που έχω πάει στη ζωή μου ήταν αυτή του Nick Cave & The Bad Seeds στην Πλατεία Νερού τον Ιούλιο του 2022. Δεν τον είχα δει παλιότερα. Γενικά δε διέθετα χρήματα για συναυλίες, ήταν πολλά και δεν τα είχα. Συγκινήθηκα αρκετά στη συναυλία. Συγκινήθηκα με την ευλαβική ερμηνεία του, με τα κομμάτια αυτούσια, ακούγοντάς τα ζωντανά για πρώτη φορά, αλλά και με αυτό το βυθισμένο βλέμμα του Cave που σε συνδυασμό με τις περιορισμένες μικροεκρήξεις στην κίνησή του με καθήλωσαν καθ’ όλη τη διάρκεια και με έκανε να θέλω και άλλο.
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάποιος, δεν ξέρω αν πρέπει, αλλά είναι από τα βιβλία που προσωπικά μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και είναι “Ο Νάνος” του Περ Λάγκερκβιστ. Ένα αρκετά αλληγορικό και κυνικό μυθιστόρημα με το νάνο να είναι ψυχικά και σωματικά ένα τέρας. Μήπως, όμως, η οικογένεια και ο εξωτερικός του κόσμος τον ώθησαν να μεταμορφωθεί σε αυτό το άψυχο και επικριτικό νάνο..;
Ένα τραγούδι που όταν το ερμηνεύω ταξιδεύω είναι το Now And then, το “νέο” κομμάτι των Beatles. Δεν άκουγα ποτέ Beatles. Τους θεωρούσα αρκετά φλώρους και χαρωπούς για τα γούστα μου, αλλά “μου την έφεραν” για τα καλά φέτος! Οι στίχοι, που θες δε θες ταυτίζεσαι, η απλότητα στη μουσική και αυτή η μινόρε μελωδία που με μία ύπουλη δεξιοτεχνία προσθέτει κάποια ψήγματα ματζόρε, δε θα μπορούσαν να με αφήσουν αδιάφορη σα μουσικό..
Συναυλία VS Στούντιο δε θα κρυφτώ και θα πω το στούντιο(πρόβα) πρώτα και μετά φυσικά τη συναυλία. Η μουσική για μένα ξεκίνησε σα χόμπι και οριακά θέλω να μείνει εκεί. Μου αρέσει, δηλαδή, αυτό το “χάσιμο” της πρόβας που δε σε απασχολεί εκείνη την ώρα ότι σε παρακολουθεί κάποιος, ο οποίος ενδεχομένως έχει πληρώσει κάποιο αντίτιμο για σε δει. Για εμένα τουλάχιστον, τα πλήκτρα είναι ένα όργανο ιδιαίτερο για την ενορχήστρωση στις ροκ μπάντες γενικότερα, διότι θέλουν έναν ήχο που να μην “κουτουλάει” πάνω στο μπάσο ή στην ηλεκτρική κιθάρα. Έχω ακόμη πολύ δρόμο για να βρω τις ισορροπίες στον ήχο μου και οι προδιαγραφές των ελάχιστων πλέον μουσικών venues στη χώρα μας ενδεχομένως δε βοηθάνε πολύ σε αυτό! Είναι αρκετά δύσκολη η μετάβαση από το δυνατό και καθαρό με δονήσεις ήχο του ακουστικού πιάνου στον αδύναμο ήχο των πλήκτρων. Εξάλλου είναι ολόκληρη επιστήμη ο ήχος!
Αυτό που δεν αντέχω στην Ελλάδα σε ανθρωπιστικό επίπεδο, εκτός μουσικής, είναι ο απανταχού ρατσισμός και χυδαιολογία-διαθέτουμε άπειρο χρόνο να σχολιάσουμε πικρόχολα τις ζωές των άλλων, αλλά για τις δικές μας, ούτε λόγος- η υπερβάλλουσα πίστη των “καλών χριστιανών” που μέσα στην καθημερινότητα θα σου αποδείξουν με χίλιους δύο τρόπους ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον “καλό Σαμαρείτη” που ευαγγελίζονται, αλλά και η πλήρης ανικανότητα ανθρώπων σε κρίσιμες θέσεις. Τελικά η ηλιθιότητα νίκησε, το οικονομικό σύστημα που επικρατεί ανά τον κόσμο βρίσκεται στην απόλυτη σήψη του και είναι καιρός να αναθεωρήσουμε βασικές αρχές για το πώς τελικά θέλουμε να ζούμε, να εργαζόμαστε, να ονειρευόμαστε!
Αν είχα ένα μαγικό ραβδί θα άλλαζα αύριο στο ελληνικό μουσικό στερέωμα τις παροχές στο backline των μαγαζιών ζωντανής μουσικής και επειδή αναφέρεις μαγικό ραβδί, άρα μπορεί να κάνει τα πάντα(!), σίγουρα θα αύξανα τους χώρους αυτούς στο κέντρο της Αθήνας, καθώς είναι ελάχιστοι πλέον. Αντικαταστάθηκαν, βλέπεις, από μαγαζιά για brunch και καφέ. Τί πρωτότυπο;
Αν μπορούσα να συνεργαστώ με οποιονδήποτε τραγουδιστή ή συνθέτη στον κόσμο, αυτός θα ήταν ο Rowland S. Howard. Αρκεί να έκανα ένα guest σε συναυλία του και να ερμήνευα μαζί του το “Silver Chain”, ενώ θα έπαιζα και το organ. Είναι ένα κομμάτι που με στιγμάτισε την περίοδο της καραντίνας και έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μου από τότε. Νομίζω είχα διαβάσει κάπου ότι το είχε γράψει από την εποχή των “The Birthday Party”, αλλά δεν του άρεσε ο τρόπος που το ερμήνευε ο Cave με αποτέλεσμα να μην εκτελεστεί ποτέ live, μέχρι που το κυκλοφόρησε στο solo debut album του. Επίσης, θα του πρότεινα ευθαρσώς να ερχόταν μαζί μου και ο αγαπημένος μου και τρομερός κιθαρίστας Γιάννης Ντρενογιάννης (παίζουμε μαζί στους Yeah!) , παίζοντας αυτός την κιθάρα και τραγουδώντας εγώ με τον Rowland.
«Ποστάρω άρα υπάρχω;» Ποια η σχέση σας με τα social; Ε, όχι δα! Η σχέση μου με τα social ευτυχώς δεν έχει γίνει και η προσωπική μου σχέση, γιατί οριακά πολύς κόσμος έχει κανονική σχέση με τα social. Επικοινωνούν καθημερινά(comments), μοιράζονται περιεχόμενο(share), λένε τα προσωπικά τους(posts),νιώθουν μοναξιά εάν δεν επικοινωνήσουν καθημερινά, όπως θα έκαναν δηλαδή και με έναν πραγματικό ερωτικό σύντροφο…Ο κόσμος του σήμερα πάσχει από ναρκισσισμό και από πολλές πολλές ανασφάλειες ταυτόχρονα, έχει έλλειψη δημιουργικότητας, εκφραστικότητας, τόλμης να ανακαλύψει τον κόσμο πέρα από αυτό του δίνουν στο πιάτο και να κάνει την υπέρβαση. Τα social συνέβαλαν τα μέγιστα στη διαμόρφωση της σημερινής “μάζας”. Επομένως, δε θα μπορούσα να είμαι μέρος αυτής της αρρωστημένης ιστορίας. Απολύτως τυπική είναι η σχέση μου τα social πλέον, δηλαδή ανεβάζω υλικό από τις δύο μπάντες στις οποίες παίζω μουσική και οτιδήποτε μου προκαλεί έμπνευση και μέχρι εκεί.
INFO
Μόλις κυκλοφόρησε το debut album της νεοσύστατης μπάντας, που λέγεται ΤΣΙΜΕΝΤΟ και στην οποία παίζω πλήκτρα. Σημαντικός σταθμός για εμάς ήταν το live στην Τεχνόπολη στις 15 Σεπτέμβρη μαζί με Panx Romana-Μωρά στη Φωτιά. Για επερχόμενες συναυλίες παρακολουθείτε τα social της μπάντας!
Επίσης, είμαι μέλος των Yeah! (alternative rock, new wave) από το 2019, όπου παίζω πλήκτρα και ενίοτε τραγουδάω. Σημαντικός σταθμός της μπάντας, στη νέα του εποχή,ήταν η συμμετοχή μας στο Fuzz Club μαζί με τους Αυστραλούς Crime & the City Solution, αλλά και λίγο πριν τα Χριστούγεννα το κατάμεστο Tiki Bar με ένα πολύ ζεστό και αγαπησιάρικο κοινό. Είναι στα πλάνα μας να κυκλοφορήσουμε νέο υλικό μέσα στο 2024!
