Ο Χρήστος Κούρτογλου είναι ένας νέος indie ποπ τραγουδοποιός, ηθοποιός και designer που έχει ως βάση του την Αθήνα. Παίζει κιθάρα, πιάνο και γιουκαλίλι ενώ παράλληλα πειραματίζεται με “εναλλακτικούς” και ηλεκτρονικούς ήχους. Από πολύ μικρή ηλικία θυμάται να κλείνεται στο δωμάτιο και με μια ηλεκτρική κιθάρα παιχνίδι και έναν μαρκαδόρο για μικρόφωνο έδινε live συναυλίες στο χιλίων ατόμων κοινό του. Σήμερα το όνειρο αυτό σπάει την πόρτα του δωματίου το και ξεχύνεται στους δρόμους.

Πώς ξεκίνησε η «περίπετειά» σου με το αντικείμενο σου;

Κάπως το ήξερα από πάντα ότι θέλω να ζω μέσα στη μουσική. Θυμάμαι πολύ έντονα να βλέπουμε με τα μικρά μου αδέρφια παιδικές σειρές στην τηλεόραση που τραγουδούσαν, χόρευαν και έπαιζαν μουσική και βλέποντας το με έκανε να νιώθω ζωντανός, να θέλω να σηκωθώ από τη θέση μου και να κάνω ό,τι κάνουν. Χανόμουν μέσα στον κόσμο τους.

Πολύ αργότερα αντιλήφθηκα το βάθος δουλειάς, μελέτης και προσωπικής αναζήτησης που χρειάζονται αν θες να μπεις σε αυτόν τον κόσμο, και τότε είναι που πραγματικά τον ερωτεύθηκα και το πήρα απόφαση.

Αθήνα – Βερολίνο – Τόκυο – Νέα Υόρκη: Πού πιστεύεις θα είχες μεγαλύτερη ελευθερία να κάνεις αυτό που αγαπάς;

Πιστεύω στη Νέα Υόρκη, στην οποία κάναμε όνειρα με τον κολλητό μου κάποτε να πάμε να ζήσουμε οι δυο μας εκεί, να μένουμε σε ένα ερείπιο loft και να πηγαίνουμε κάθε μέρα στις καλλιτεχνικές μας σχολές, κυνηγώντας το όνειρο να παίξουμε μία μέρα στο Broadway και να παρευρεθούμε στα Grammys (ως υποψήφιοι φυσικά).

Έχοντας μέσα μου ακόμα τη ζεστασιά αυτού του παιδικού ονείρου, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος της Νέας Υόρκης – γεωγραφικά και καλλιτεχνικά – καθώς και τις επιρροές που έχω από την ποπ κουλτούρα, νομίζω πως αυτήν θα επέλεγα.

Ποιος σου έχει δώσει τη μεγαλύτερη βοήθεια και ποιος ή τι ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο που βρήκες στο δρόμο σου;

Οι φίλοι μου και η οικογένεια μου είναι τα στηρίγματά μου όταν χρειάζομαι βοήθεια. Υπάρχουν άνθρωποι που ήταν δίπλα μου από το πρώτο δευτερόλεπτο χωρίς να αμφισβητήσουν τα “μπορώ” και τα “θέλω” μου ούτε στιγμή. Είμαι βαθειά ευγνώμων για αυτούς τους ανθρώπους που έχω τη χαρά να αποκαλώ φίλους και την τιμή να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Με την οικογένεια μου στην αρχή είχαμε πολλές συγκρούσεις όσον αφορά σε αυτή τη διαδρομή αλλά πλέον είναι και αυτοί νούμερο ένα θαυμαστές και έτοιμοι να στηρίξουν όσα κάνω.

Αν πιστεύεις από τα βάθη της καρδιάς σου και είσαι αληθινός σε αυτό που θέλεις να πετύχεις, οι άνθρωποι που πραγματικά χρειάζεσαι δίπλα σου θα σε ακολουθήσουν και θα τονώσουν το φως σου.

Λες πιο εύκολα: Συγγνώμη ή «άντε παράτα μας»;

Έχω φτάσει στη φάση της ζωής μου όπου πιστεύω πως έχω αρκετή ωριμότητα να κάνω και τα δύο χωρίς να αισθάνομαι πως ξοδεύω ή ρίχνω τον εαυτό μου. Έχω την δύναμη, δηλαδή, και να κάνω ένα βήμα πίσω και να παραδεχθώ το λάθος μου αλλά και να αποχωριστώ έναν άνθρωπο εφόσον δεν μου κάνει καλό λέγοντάς του “φιλάκια”.

Είναι προφανές, ωστόσο, ότι δεν είμαι τέλειος. Βεβαίως και θα πεισμώσω και θα κρατήσω μούτρα αρκετές φορές πριν πω συγγνώμη.

Ο έρωτας στα χρόνια των σόσιαλ μίντια – Πώς σχολιάζεις την νέα συνθήκη;

Αισθάνομαι πως αν κάτι μένει στα σόσιαλ, αν δεν ταξιδεύει, δηλαδή, στην πραγματική ζωή δεν έχει πολύ νόημα να μιλάμε για αυτό. Δεν ξέρω κατά πόσο μιλάμε για κάτι αληθινό, αν ο μόνος τρόπος να υπάρξει είναι στα σόσιαλ μίντια.

Σίγουρα είναι σημαντικό και χρήσιμο μέσο για πολλούς λόγους αλλά για να βοηθάει στο ξεκίνημα κάποιων πραγμάτων/συνθηκών και στη συνέχεια στη συντήρησή τους.

Η ζωή είναι για να τη ζούμε στο εδώ και τώρα, από κοντά, να κοιταζόμαστε και να αγκαλιαζόμαστε.

Τι βλέπεις στην τηλεόραση;

Ο μόνος λόγος που δεν ανοίγω την τηλεόραση στο σπίτι μου είναι για να “δω τηλεόραση” ή να “χαζέψω”. Την ανοίγω είτε για να δω X-files, είτε για να παίξω Zelda ή ακόμη και για να ακούσω μουσική. Δεν είχα ποτέ το συνήθειο να ανοίγω την τηλεόραση και να παρακολουθώ ό,τι έχουν να μου προτείνουν τα κανάλια.

Με τι έχεις κολλήσει κάποια στιγμή στη ζωή σου –  ή είσαι κολλημένος τώρα;

Έχω εδώ και χρόνια κόλλημα με τα φυτά. Σε βαθμό που αν θέλεις μπορώ να σου κάνω ένα δίωρο σεμινάριο για τη φροντίδα και την αναπαραγωγή τους.

Φέτος, για πρώτη φορά έχω αρχίσει να έχω μεγάλη αγάπη στα λουλούδια είτε πρόκειται για ανθοδέσμες σε βάζο είτε για φύτευση βολβών στο μπαλκόνι. Το μεγαλύτερό μου κόλλημα σε λουλούδι είναι οι τουλίπες, έχω πάθει έρωτα!

Αν είχες ένα ξόρκι που μπορούσε να αλλάζει τα πάντα, τι θα άλλαζες στην Αθήνα;

Χωρίς δεύτερη σκέψη: θα την έκανα πιο “πράσινη”. Πλατείες, μικροί και μεγάλοι δρόμοι, πάρκα γεμάτα δέντρα να μας γεμίζουν οξυγόνο και να κάνουν την καθημερινότητά μας πιο υποφερτή όσον αφορά στην ατμόσφαιρα της πόλης που όσο πάει γίνεται πιο ζεστή και αποπνικτική αλλά και όσον αφορά στη βελτίωση της ψυχολογίας μας δίνοντας λίγο χρώμα στο γκρίζο της Αθήνας.

Ποιο από τα σοσιαλ μίντια χρησιμοποιείς πιο πολύ και γιατί;

Το Instagram. Το χρησιμοποιώ πολλές φορές μέσα στη μέρα και έχω λογαριασμό σε αυτή την εφαρμογή από την πρώτη μέρα που κατέφτασε στην Ελλάδα. Για αυτό τον λόγο θεωρώ πως είναι και θέμα συνήθειας, μιλάμε για κάτι που κάνω κάθε μέρα για πολλά χρόνια. Έχω ταιριάξει καλά με το Instagram γιατί όταν ξεκίνησε είχε μια “καλλιτεχνική” τάση. Ευνοούσε την φωτογραφία και την καλή αισθητική και ήταν τρόπος διαφυγής τότε. Είχε διαφορετικό κοινό σαν εφαρμογή, δεν ήταν όπως σήμερα που έχουν όλοι και μοιράζεσαι τα πάντα.

Είναι ακόμη μέσο διαφυγής για εμένα αλλά έχει γίνει και βασικός τρόπος μοιράσματος της δουλειάς μου και επικοινωνίας με τον κύκλο μου.

Ποιες πέντε λέξεις σε περιέχουν και σε περιγράφουν καλύτερα;

Αισιοδοξία, μουσική, πίστη, αμφιβολία, όνειρα.

Η φωτογραφία του άρθρου είναι του Κωνσταντίνου Κοτορένη