Ο Δημήτρης Μπούρας με τα δικά του λόγια..
Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός όταν… είδα ότι στην ουσία της μια παράσταση είναι ένας τρόπος επικοινωνίας. Όταν ανακάλυψα πως μέσα από τη τέχνη μπορείς να συνομιλήσεις ουσιαστικά με τον κόσμο και να προκαλέσεις μικρούς κυματισμούς στη καθημερινότητα. Νομίζω ο κόσμος έστω και ανεπαίσθητα αλλάζει αν μια παράσταση προκαλεί την οποιαδήποτε είδους συζήτηση. Και όταν το ανακάλυψα δεν μπορούσα πάρα να κάνω τα πάντα για να μπω σε αυτόν το χώρο. Να μοιραστώ με το κοινό αλλά και να πάρω. Να γίνομαι λίγο καλύτερος άνθρωπος κάθε φορά.
Η πρώτη μου παράσταση ήταν… το Σκα.Κι. με τη Βερόνικα Μπακόλα, τον Γιάννη Βασιλώττο και τον Γιώργο Ήμερη μια παράσταση που φτιάξαμε οι 3 μας με πολύ τρέλα και όρεξη αμέσως μόλις βγήκαμε από τη σχολή. Κερδίσαμε με αυτή το duet festival στο θέατρο Άλφα και με τη βοήθεια του Κώστα Γάκη παίξαμε εκεί για μια σαιζόν και κάναμε και περιοδεία. Ήταν μια τρελή εμπειρία και παράσταση καθώς απλά ενώσαμε τον «Δον Κιχώτη» του Θερβάντες με τη « Δίκη» του Κάφκα και μέσα από μια θεοπάλαβη εναλλαγή ρόλων δημιουργήσαμε ένα ξέφρενο πανηγύρι που το λατρέψαμε και το θυμόμαστε ακομα με την ιδια ζωντάνια και ένταση.
Περισσότερο από όλους (στην υποκριτική) με βοήθησε… Δεν ξέρω πως να το απαντήσω αυτό. Νομίζω με βοήθησαν τα πάντα εξίσου. Η αγάπη και το μεράκι που βλέπω σε κάθε συνάδερφο και με ωθεί και μένα στο να παλεύω να γίνομαι καλύτερος κάθε φορά, η αφοσίωση στη δουλειά και η πίστη στην ομάδα. Θα ήταν πολύ λάθος να αποδώσω μόνο σε ένα άτομο αυτά τα εύσημα καθώς κάθε μέρα κάποιος καινούργιος άνθρωπος έρχεται και μου δίνει καινούρια εργαλεία και τρόπους να προχωράω. Και δεν μιλάω απαραίτητα μόνο για ανθρώπους του κλάδου. Η τέχνη μας συνομιλεί με τη ζωή και στην συνδιαλλαγή μας με τους ανθρώπους παίρνουμε πάρα πολλά που μας εξελίσσουν προς το καλύτερο.
Αγαπημένος ξένος ηθοποιός είναι… ο Anthony Hopkins, που αν χρειαστεί να απαριθμήσω λόγους θα χρειαστεί ένα κείμενο μόνο του.
Αγαπημένος Έλληνας ηθοποιός….. δεν είναι ένας, αλλά πολλοί! Είναι ο Λευτέρης Παπακώστας, η Μαρία Γκιώνη, ο Τρύφωνας Ζάχαρης, ο Κώστας Κουτρούλης, η Βερόνικα Μπακόλα και άλλοι/ες πολύ/ες που έχω τη τύχη να συνεργάζομαι και να έχω συνεργαστεί μαζί τους ( κανονικά θα έβαζα όλα τα ονόματα, αλλά θα γινόταν τηλεφωνικός κατάλογος). Αλλά και τις σκηνοθετάρες ( και ηθοποιάρες) Θεοδόση Σκαρβέλη, Γιάννη Κόκκα, Κώστα Κουτρούλη ( Σε δύο κατηγορίες τον έχω, τι να κάνω) και Θύμιο Διαμάντη οφείλω να τους αναφέρω!
Η καλύτερη παράσταση που έχω δει στη ζωή μου είναι…«Οι αδερφοί Καραμάζοφ» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίν Μπογκομόλοφ στο ίδρυμα Ωνάση. 5ωρη με 3 διαλείμματα αλλά τόσο μα τόσο δυνατή, μια καταπληκτική εμπειρία.
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάποιος είναι σίγουρα… το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη. Και όχι μια φορά, πολλές. Είναι ένα μάθημα ζωής.
Ο ρόλος των ονείρων μου είναι …σίγουρα κάπου εκεί έξω, δεν τον έχω βρει ακόμα. Θα έλεγα όμως πως και κάθε καινούριος ρόλος που έχω αναλαμβάνω είναι ο ρόλος των ονείρων μου. Καλά τα είπα;
Πρόβα VS παράσταση… Αυτή η μάστιγα. Νομίζω πρόβα για εκεί γίνεται η όλη ζύμωση και επιπλέον είναι μια πάρα πολύ δημιουργική διαδικασία. Αλλά και η παράσταση κάθε φορά πρόβα είναι, κάτι καινούριο γεννιέται ανά πάσα στιγμή. Οπότε νομίζω ότι είναι περίπου ισοπαλία το αποτέλεσμα.
Αυτό που δεν αντέχω στην Ελλάδα είναι …ότι πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα φαίνεται λες και δεν είναι. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να υπάρχει ρατσισμός κάθε είδους. Απέναντι στις σεξουαλικές προτιμήσεις κάποιου ανθρώπου, του φύλου του, της καταγωγής του. Είναι αυτονόητο για μένα ότι ο καθένας είναι και μπορεί να είναι τα πάντα και σε κανέναν δεν πέφτει και λόγος. Αλλά εδώ επικρατεί το μίσος, ο σεξισμός, ο ρατσισμός και όλα όσα γεννάει η έλλειψη παιδείας και ενσυναίσθησης. Είμαι σίγουρος ότι αν μάθουμε να αγαπάμε, απλά, όλα θα γίνουν καλύτερα.
Αν είχα ένα μαγικό ραβδί θα άλλαζα αύριο στο ελληνικό θέατρο… τον ανταγωνισμό. Είμαστε όλοι/ες μαζί και όσο είμαστε θα προχωράμε και θα γινόμαστε καλύτεροι/ες. Τη στιγμή που μπαίνει μέσα αυτό ο εγωισμός, για μένα χάνεται η ουσία
Αν μπορούσα να συνεργαστώ με οποιονδήποτε σκηνοθέτη ή ηθοποιό στον κόσμο, αυτός/-η θα ήταν… ο Κωσταντίν Μπογκομόλοφ που ανέφερα παραπάνω. Μου φάνηκε τόσο τρελό και παράλληλα τόσο όμορφα δομημένο αυτό που έκανε που θα ήθελα σαν τρελός να δουλέψω σε παράσταση του.
«Ποστάρω άρα υπάρχω;» Ποια η σχέση σας μέντα social; Τι ερώτηση είναι αυτή, είμαι πωρωμένος, ανεβάζω φουλ και κοινοποιώ άρθρα που μου αρέσουν ή σειρές, ταινίες, παιχνίδια κ.τ.λ. Α, και ανεβάζω φουλ φωτογραφίες, δεν ξέρω γιατί, βαριέμαι τις προηγούμενες και θέλω να βάζω μια καινούρια. Μπαίνω σε παροξυσμό. Αλλά πρέπει σίγουρα να το μειώσω κάπως, θα τα καταφέρω που θα πάει.
INFO: «Ο βομβιστής του Παρθενώνα», του Χρήστου Χρυσόπουλου, σκηνοθεσία Θεοδόσης Σκαρβέλης, θέατρο Arroyo από 22 Νοεμβρίου για 8 παραστάσεις, ώρα έναρξης 21:15
Προμηθευτείτε τα εισιτήρια σας από εδώ.
«Κατ’ οίκον παράδοση»,του Γιάννη Κόκα, σε σκηνοθεσία του ίδιου από τις 3 Δεκεμβρίου στο Χώρο Κ4 (Οι άνθρωποι που ακολoυθούν τη γη)
