Η Ελένη-Ελλάδα Δαµιανού είναι χορεύτρια, ενδυµατολόγος και σκηνογράφος. Ξεκίνησε τις σπουδές της στην Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης στην Αθήνα και κέρδισε υποτροφία για τρία χρόνια στη σχολή P.A.R.T.S στις Βρυξέλλες. Στη συνέχεια σπούδασε σχέδιο μόδας και αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου στο University of Hertfordshire. Σήμερα ζει στις Βρυξέλλες, όπου εργάζεται ως βοηθός χορογράφου για διάφορες ομάδες. Παράλληλα σχεδιάζει και δημιουργεί κοστούμια για το ελεύθερο θέατρο ως freelancer.
Έχει πλούσιο καλλιτεχνικό βιογραφικό αφού έχει συνεργαστεί́ µε ταλαντούχους καλλιτέχνες όπως ο Έκτορας Λυγίζος, ο Κωνσταντίνος Ρήγος, η Mira Callix κ.ά.
Έχει σχεδιάσει κοστούμια και σκηνικά για θέατρα όπως το KVS Brussels, για το Ίδρυμα Ʃταύρος Νιάρχος, το Dansen Hus Oslo και άλλα.
Σημαντική στιγμή της καριέρας της αποτέλεσε η συνεργασία µε τον Christophe Coppens για την ατομική́ του έκθεση, η συμμετοχή της µε την υφαντική́ της δουλειά́ στην έκθεση Stigma στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό́ Νοσοκομείο Αττικής και η ατομική́ της έκθεση µαζί µε την Kött Collective για την παράσταση Garnn στην Galleria Albert IX στο Ελσίνκι.
Έχει βραβευτεί́ από́ την Artworks (2022) και είναι fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Ʃταύρος Νιάρχος.
H Ελλάδα Δαμιανού μέσα από τα δικά της λόγια
Πώς ξεκίνησε η… περιπέτεια με το αντικείμενό σου;
Η περιπέτειά μου ξεκίνησε όταν ως παιδί ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη ζωγραφική, τις κατασκευές, το παιχνίδι με διάφορα αντικείμενα, κούκλες, τουβλάκια. Δεν μ’ άρεσε να δίνω ζωή και φωνή στα παιχνίδια – σαν για μένα να έπαιρναν ζωή και μόνο που τ’ άγγιζα και τα τοποθετούσα στον χώρο… Ο χορός σαν μέσο έκφρασης ήρθε πρώτος, ακολούθησε το σχέδιο και στη συνέχεια η ανάγκη για κατασκευή.
Αθήνα, Βερολίνο, Τόκιο, Νέα Υόρκη. Πού πιστεύεις ότι θα είχες μεγαλύτερη ελευθερία να κάνεις αυτό που αγαπάς;
Είναι όλα μέρη έμπνευσης αλλά νομίζω πως στις Βρυξέλλες έχω τη μεγαλύτερη ελευθερία.
Ποιος σου έχει δώσει τη μεγαλύτερη βοήθεια και ποιος ή τι ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο που βρήκες στον δρόμο σου;
Τη μεγαλύτερη βοήθεια η μητέρα μου. Το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν η αδυναμία μου να πω όχι.
Λες πιο εύκολα συγγνώμη ή «άντε παράτα μας»;
Όσο μεγαλώνω απομακρύνομαι από τη συγγνώμη και πηγαίνω προς το «άντε παράτα μας».
Ο έρωτας στα χρόνια των social media. Πώς σχολιάζεις τη νέα συνθήκη;
Αντιλαμβάνομαι ότι είναι μια συνθήκη που αντικατοπτρίζει έντονα την ανάγκη της κοινωνίας να γίνεται η ερωτική επικοινωνία σε ένα χώρο με τη λιγότερη δυνατή έκθεση (διαδικτυακό)… Δεν θεωρώ ότι κάτι έχει χαθεί, απλώς φαίνεται κάτι να μετασχηματίζεται στον τρόπο που αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι.
Τι βλέπεις στην τηλεόραση;
Δεν βλέπω τηλεόραση, δεν έχω τηλεόραση. Αλλά βλέπω ταινίες και ντοκιμαντέρ.
Με τι έχεις κολλήσει κάποια στιγμή στη ζωή σου ή είσαι κολλημένη και τώρα;
Κάποτε ήμουν κολλημένη με το να σχεδιάζω γραμμές σε όλα τα πρόσωπα στις εφημερίδες. Τώρα… είμαι κολλημένη με το κέντημα.
Αν είχες ένα ξόρκι που μπορούσε να αλλάξει τα πάντα, τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Ένα μόνο ξόρκι; Την κίνηση. Την ανυπόφορη κίνηση.
Ποιο από τα social media χρησιμοποιείς πιο πολύ και γιατί;
Νομίζω το Instagram. Γιατί μπορώ να το χρησιμοποιώ σαν μέσο προώθησης της δουλειάς μου ενώ ταυτόχρονα αντλώ έμπνευση.
Ποιες πέντε λέξεις σε περιέχουν και σε περιγράφουν καλύτερα;
Καφές, καφές, καφές, καφές, καφές.
