Η Ίρις Κατσούλα μέσα από τα δικά της λόγια…
Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός ….στη Θεσσαλονίκη. Ήταν κάτι που το ήθελα πάντα. Αλλά η απόφαση πάρθηκε όταν τελείωνα την σχολή Κινηματογράφου του ΑΠΘ και ανέκαμπτα από μία ερωτική απογοήτευση.
Η πρώτη μου παράσταση ήταν… το «Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα» σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου στη δραματική σχολή «Πράξη Επτά»
Περισσότερο από όλους με βοήθησε… η δραματική σχολή, «Πράξη 7», εκεί ένιωσα για πρώτη φορά ότι βρίσκομαι, πραγματικά, εκεί που ανήκω.
Αγαπημένος ξένος σκηνοθέτης… Ο Γούντυ Άλλεν.
Αγαπημένος Έλληνας σκηνοθέτης…Ο Γιώργος Λάνθιμος.
Η καλύτερη παράσταση που έχω δει στη ζωή μου…Το «Φράνκενσταϊν» της Λένας Κιτσοπούλου. Όταν το είδα είπα μέσα μου: «Αυτό το θέατρο θέλω να κάνω»
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάποιος…Το «Έγκλημα και τιμωρία». Είναι το μόνο εγχειρίδιο για το πως μπορεί να θεραπευτεί ένας νάρκισσος. Απ’ ότι φαίνεται πρέπει να περάσει πολλά χρόνια σε κάτεργα, στη Σιβηρία.
Ο ρόλος των ονείρων μου είναι… η «Ίρις» από το «Θέλμα & Ίρις». Ρόλος που έγραψαν η Ειρήνη Γαντερί και η Ειρήνη Παπουτσή και έπαιζα για δύο χρόνια στο θέατρο «Φούρνος». Πρόκειται για μία εκδοχή του εαυτού μου που είναι βρικόλακας. Και, ναι, υπάρχει μία πτυχή του εαυτού μου που σίγουρα ονειρεύεται να γίνει βρικόλακας.
Πρόβα VS παράσταση….Πρόβα. Αγαπώ τις πρόβες στις οποίες νιώθω ελεύθερη να δημιουργήσω. Έτσι νιώθω περήφανη και για το αποτέλεσμά τους στην παράσταση.
Αυτό που δεν αντέχω στην Ελλάδα…Το μπλε. Πόσο μπλε να αντέξει αυτή η χώρα Θεέ μου…
Αν είχα ένα μαγικό ραβδί θα άλλαζα αύριο στο ελληνικό θέατρο… τη θέση μου μέσα σε αυτό. Θα με τοποθετούσα στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Αν μπορούσα να συνεργαστώ με οποιονδήποτε σκηνοθέτη ή ηθοποιό στον κόσμο, αυτός/-η θα ήταν… Η Λένα Κιτσοπούλου. Αγαπώ την δουλειά της. Γι’ αυτό και η παράσταση «Η ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΑ ΡΕ» είναι με έναν τρόπο ένα homage σε αυτήν.
«Ποστάρω άρα υπάρχω;» Ποια η σχέση σας με τα social;
Ε, ποστάρω κι εγώ όσο μπορώ, τι άλλο να κάνω για να υπάρξω;
INFO
Αυτήν την περίοδο παίζω και σκηνοθετώ την παράσταση «Η ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΑ ΡΕ» που παίζεται Παρασκευές & Σάββατα στο HGW std. στις 21.00 για λίγες ακόμα παραστάσεις.
Πρόκειται για μία θέατρο εν θεάτρω, σκληροπυρηνική σάτιρα για όλα αυτά που με ενοχλούν σήμερα στο ελληνικό θέατρο. Και όχι μόνο. Για όλα αυτά που παρατηρώ στην ελληνική κοινωνία και μου φαίνονται αντιφατικά αστεία. Μία παράσταση που αγάπησα να δουλεύω στις πρόβες, γιατί για πρώτη φορά, άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο. Και το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Κάθε φορά που το κοινό γελάει εκεί που γελούσαμε και εμείς στις πρόβες όταν κάτι γεννιόταν, νιώθω πως βρίσκω συμμάχους. Ανθρώπους που μπορεί και αυτοί να σκέφτονται όπως εγώ. Και για αυτό αγαπώ την τέχνη. Γιατί είναι ουσιαστική επικοινωνία.
