Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός όταν …ως παιδί συνειδητοποίησα ότι μέσα από το παιχνίδι μπορούσα να εκφραστώ καλύτερα και ότι βλέποντας παραστάσεις είχα μεγάλη περιέργεια να βρεθώ από την “άλλη πλευρά”.
Η πρώτη μου παράσταση ήταν …όταν ήμουν ακόμα στη δραματική σχολή και ως σπουδαστές συμμετείχαμε σε κάποιες χορικές σκηνές στη «Λουκρητία Βοργία» του Βικτόρ Ουγκό σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς, το 2015 στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Περισσότερο από όλους (στην υποκριτική) με βοήθησε …και με βοηθάει η τεράστια ανάγκη που έχω από αυτήν. Νομίζω ότι κάθε φορά που βρίσκομαι σε διαδικασία προβών ανακαλύπτω νέα πράγματα για τον εαυτό μου, με μαθαίνω καλύτερα. Μαθαίνω πώς θέλω να στέκομαι και να υπάρχω μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Η υποκριτική είναι ένα μόνιμο πεδίο εξερεύνησης για μένα και θέλω έτσι να παραμείνει, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Αγαπημένος ξένος ηθοποιός…Ο Charlie Chaplin.
Αγαπημένος Έλληνας ηθοποιός…Η Μαρία Σκουλά.
Η καλύτερη παράσταση που έχω δει στη ζωή μου…είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά σίγουρα μετά από χρόνια θυμάμαι την παράσταση «Ηλέκτρα/Ορέστης» του Ivo van Hove που παίχτηκε το 2019 από τον θίασο της Comédie-Française στην Επίδαυρο.
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάποιος…είναι οι «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες» του Περικλή Κοροβέση.
Ο ρόλος των ονείρων μου θα ήταν …όποιος ρόλος έχει νόημα να παιχτεί σήμερα, πράγμα που δεν έχει να κάνει με την γραφή του. Για ποιον λόγο θέλει ένας σκηνοθέτης να ανεβάσει μια παράσταση; Αν η απάντηση με συγκινήσει με οποιονδήποτε τρόπο, τότε θα γίνει ο ρόλος των ονείρων μου. Μπορεί να είναι ένας ρόλος κλασικός ή ένας ρόλος που ακόμα δεν έχει γραφτεί. Αρκεί να νιώσω ότι κουμπώνει μέσα μου σε κάτι που χρειάζομαι να πω σήμερα, τώρα.
Πρόβα VS παράσταση…Δεν υπάρχει επιλογή. Όλη η πορεία από την πρώτη πρόβα ως την τελευταία παράσταση, με μια ωραία ομάδα ανθρώπων. Ωραία ομάδα για μένα σημαίνει το κάθε άτομο να αισθάνεται ασφάλεια ώστε να έχει ελευθερία έκφρασης και να συντονίζεται με τα υπόλοιπα.
Αυτό που δεν αντέχω στην Ελλάδα…(και όχι μόνο) είναι η τρομακτική απάθεια για τα πάντα. Οι άνθρωποι μοιάζουν να κλείνονται ολοένα περισσότερο στους εαυτούς τους, στα σπιτάκια τους και να φοβούνται να επικοινωνήσουν ουσιαστικά με ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Τα στενά όρια ενός νοικοκυριού έχουν αντικαταστήσει το ευρύ πεδίο της κοινωνίας και το κόστος κατά τη γνώμη μου είναι αδιανόητο και σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο. Είναι σαν οι άνθρωποι να επιλέγουν να απανθρωπίζονται.
Αν είχα ένα μαγικό ραβδί θα άλλαζα αύριο στο ελληνικό θέατρο…τους μισθούς.
Αν μπορούσα να συνεργαστώ με οποιονδήποτε σκηνοθέτη ή ηθοποιό στον κόσμο, αυτός/-η θα ήταν…η Phoebe Waller Bridge. Τη θεωρώ ιδιοφυΐα και λατρεύω το χιούμορ της.
«Ποστάρω άρα υπάρχω;» Ποια η σχέση σας με τα social;
Εξ ορισμού επιφανειακή. Θυμάμαι τον εαυτό μου να υπάρχει και πριν τα social -σε μικρή ηλικία, βέβαια, αλλά με θυμάμαι. Ήθελα να γνωρίζω από κοντά τους ανθρώπους, τα πράγματα να είναι ζεστά, να θέλουν μια φροντίδα, μια προσπάθεια. Με τα social τα πράγματα είναι στην πλειοψηφία τους ψυχρά.
*Φωτογραφίες: Μαίρη Λεονάρδου, Άρης Αθάνατος και Αννίτα Καπουσίζη
INFO
Μαρία Γκιώνη πρωταγωνιστεί στην παράσταση « Ποτέ – Αιτία Υπάρχει Για Ό,τι Δεν Πάει Καλά» του Τσιμάρα Τζανάτου, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παπακώστα .
Παίζουν: Κατερίνα Παρισσινού, Γιώργος Τριανταφύλλου, Μαρία Γκιώνη, Λευτέρης Παπακώστας, Βιβή Μπουτάτη
Από 28/2 για 14 παραστάσεις
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 στο BIOS (Πειραιώς 84).
