Έγραψε το πρώτο του βιβλίο σε ηλικία μόλις 14 χρονών, και σήμερα, στα 20 του, ετοιμάζει το 3ο μέρος της τριλογίας του ήρωα που δημιούργησε: του Αλέξανδρου Βρεττού.
Τα δύο πρώτα, “Ο Αλέξανδρος Βρεττος και το Κουτί της Πανδώρας” και “Ο Αλέξανδρος Βρεττός και ο Ιός της Λήθης” κυκλοφορούν ήδη απι τις εκδόσεις Οσελότος.
Ο Τάσος Σταυρόπουλος είναι μια σπάνια περίπτωση νέου συγγραφέα, αφού στην ηλικία που άλλα παιδιά ψάχνουν ακόμη τον εαυτό τους, εκείνος ήδη γνώριζε τι θέλει να κάνει: να γράφει, αλλά και να διδάξει κάποια μέρα ως Καθηγητής τους δικούς του φοιτητές…
Αυτή τη στιγμή που απαντάς στις ερωτήσεις αυτές, πού βρίσκεσαι?
Είμαι στο μετρό, επιστρέφοντας από τη Σχολή. Για έναν παράξενο λόγο, με εμπνέει το μετρό. Μου αρέσει να ακούω τους άλλους να μιλούν, μου αρέσει να παρατηρώ πρόσωπα, όλα τους τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Ένας μικρόκοσμος με πολλές και διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες.
Φαντάσου τον εαυτό σου σε 20 χρόνια από τώρα, ίδια ώρα. Που είσαι και τι κάνεις?
Σε 20 χρόνια από τώρα με φαντάζομαι να βρίσκομαι σε μια αίθουσα με τους φοιτητές μου και να τους μαθαίνω ότι «η ποίηση δεν υπάρχει μόνο στα βιβλία αλλά και στη ζωή. Κυρίως στη ζωή». Κι όταν τελειώνει το μάθημα να με αποχαιρετούν με την φράση «Οh Captain, my Captain». Εναλλακτικά, με φαντάζομαι να περιπλανιέμαι σε κάποια μακρινή γωνιά του μεγάλου μας πλανήτη, αναζητώντας έμπνευση για το νέο μου βιβλίο.
Αποφάσισα να γίνω συγγραφέας όταν… κατάλαβα ότι μέσα από το γράψιμο αντλούσα μεγάλη χαρά. Είχα βρει αυτό που με έκανε να αισθάνομαι ωραία με τον εαυτό μου. Από την άλλη, όπως τα περισσότερα παιδιά, μου άρεσε να ταυτίζομαι με τους ήρωες των βιβλίων και των ταινιών που αγαπούσα. Μεγαλώνοντας όμως διαπίστωσα ότι ούτε αόρατος μπορώ να γίνω, ούτε να έχω φτερά στα πόδια και να πετάω. Δημιούργησα έτσι το δικό μου ήρωα, τον Αλέξανδρο Βρεττό, μέσα από τον οποίο μπόρεσα να ταξιδέψω σε μια
άλλη παράλληλη πραγματικότητα, στον κόσμο της φαντασίας. Το γράψιμο σου δίνει αυτή ακριβώς τη δυνατότητα, να ζεις όχι μια αλλά πολλές και διαφορετικές ζωές.
Η πρώτη φορά που είδα τις σκέψεις μου να γίνονται βιβλίο ήταν… στα 14 μου χρόνια. Στην αρχή όλα έμοιαζαν βουνό. Έγραφα και έσβηνα σκέψεις μέσα σε τετράδια νύχτες ολόκληρες. Εκείνη την περίοδο δεν πίστευα ότι κάποια στιγμή οι ιστορίες που δημιουργούσα πάνω στο χαρτί θα μπορούσαν να γίνουν βιβλίο. Στον κόσμο την φαντασίας όμως όλα είναι δυνατά! Και έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο μέρος της τριλογίας με τις περιπέτειες του Αλέξανδρου Βρεττού. Όταν μου έφεραν οι γονείς μου στο σπίτι τα πρώτα τυπωμένα βιβλία δεν πίστευα ότι ήταν δικά μου! Μου πήρε χρόνο να συνηθίσω την ιδέα…
Περισσότερο από όλους με βοήθησε… η εμψύχωση που έλαβα από τους γονείς μου, ιδιαίτερα κατά τη συγγραφή του πρώτου βιβλίου.
Αν δεν ήσουν εσύ, ποιος ή τι θα ήθελες να είσαι?
Θα ήθελα να ήμουν ένας παγκόσμιος νομοθέτης ώστε να μπορούσα να εξαφανίσω -Με Νόμο- όλη την ασχήμια αυτού του κόσμου: την κοινωνική και οικονομική ανισότητα, τους πολέμους, την πείνα, την εκμετάλλευση των αδυνάμων, τους τοξικούς ανθρώπους. Η λίστα ατέλειωτη…
Καλύτερη και χειρότερη στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία σου στη συγγραφή?
Η καλύτερη στιγμή στην συγγραφική πορεία μου ήταν όταν εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο και το κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου. Όσο για την χειρότερη στιγμή, είναι πάντα η ίδια: όταν πρέπει να μιλήσω σε κοινό, για παράδειγμα στην παρουσίαση των βιβλίων μου. Δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα άνετα όταν πρέπει να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου μπροστά σε άλλους. Προτιμώ να αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί παρά να μιλάω γι΄αυτές.
Αγαπημένος ξένος συγγραφέας?
Ο αγαπημένος μου ξένος συγγραφέας είναι ο J.R.R Tolkien. Αυτό που με έχει συναρπάσει σε εκείνον δεν είναι μόνο η σπουδαία γραφή του αλλά και το ότι υπήρξε ένας σημαντικός γλωσσοπλάστης, δημιουργώντας εντελώς δικές του γλώσσες για τα πλάσματα του φανταστικού κόσμου των βιβλίων του. Πρόσφατα μπήκα στον πειρασμό να μελετήσω λίγο το Λεξικό της Quenya, της γλώσσας των υψηλών ξωτικών του Tolkien και εντυπωσιάστηκα! Το μόνο που συγκράτησα βέβαια είναι η λέξη “Namárie” που σημαίνει “να είσαι καλά” …
Αγαπημένος/η Έλληνας/Ελληνίδα συγγραφέας?
Δύσκολη ερώτηση, καθώς έχω πολλούς αγαπημένους Έλληνες συγγραφείς. Αν πρέπει να αναφερθώ μόνο σε έναν, αυτός είναι ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο αγαπημένος παραμυθάς των παιδικών μου χρόνων. Στο φανταστικό σύμπαν των βιβλίων του, όσες περιπέτειες κι αν περάσουν οι ήρωες του, η ελπίδα δεν σβήνει ποτέ, κάτι με το οποίο ταυτίζομαι απόλυτα. Γιατί τα παιδιά –αλλά και οι μεγάλοι που κάποτε ήταν παιδιά αλλά το ξεχνούν!- το μόνο που χρειάζονται στην ζωή τους είναι χαρά και ελπίδα.
Το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει στη ζωή μου… είναι ο «Άρχοντας των Δακτυλιδιών» χωρίς δεύτερη σκέψη! Πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα έργα φανταστικής λογοτεχνίας που γράφτηκε ποτέ. Όποιος αποφασίσει να το διαβάσει (και δεν τον τρομάξουν οι 1000+ σελίδες!) να προτιμήσει το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο. Μια αγαπημένη μου φράση από τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών (ανάμεσα σε πάρα πολλές άλλες! ) είναι αυτή που απευθύνει ο πανίσχυρος μάγος Gandalf στο μικροσκοπικό Hobbit: «Κάποιοι πιστεύουν ότι μόνο η μεγάλη δύναμη μπορεί να συγκρατήσει το κακό, αλλά εγώ δεν διαπίστωσα κάτι τέτοιο. Είναι οι μικρές καθημερινές πράξεις των απλών ανθρώπων που κρατούν το σκοτάδι μακριά».
Ένα βιβλίο που πιστεύω ότι πρέπει να διαβάσει οπωσδήποτε κάποιος… είναι η «Τελευταία Μαύρη Γάτα» του Τριβιζά, ένα βιβλίο γεμάτο συμβολισμούς που πρέπει να διαβαστεί και από τα παιδιά και από τους ενήλικες. Ένα βιβλίο κατά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της σκληρότητας της εξουσίας απέναντι στους αδύναμους. Πως μπορούμε
να αμυνθούμε; Σύμφωνα με τον Τριβιζά, η ανθρωπιά είναι το μοναδικό ισχυρό όπλο απέναντι στο μίσος και στην σκληρότητα του ανθρώπου.
Η φράση όμως με την οποία αρχίζει και τελειώνει η “Τελευταία Μαύρη Γάτα” μας επαναφέρει δυστυχώς στην πραγματικότητα: « …εδώ στο νησί μας, όπως κι αλλού, οι γάτες ξεχνάνε, οι άνθρωποι ξεχνάνε και η τρέλα δεν θέλει πολύ να φουντώσει πάλι φτου ξανά κι απ’ την αρχή».
Ένα τραγούδι που όταν το ακούω ταξιδεύω…. είναι το «Φλασάκι», σε στίχους του Σάκη Μπουλά και μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ήμουν στην έκτη δημοτικού, όταν ο κ. Τάσος, ο δάσκαλος μας, έβαλε να το ακούσουμε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια μιας σχολικής γιορτής. Από τότε, κάθε φορά που ακούω το στίχο «…στην καρδιά βάλε πατίνια και δύο ρουλεμάν» κάτι όμορφο συμβαίνει μέσα μου…
Παρουσίαση βιβλίου VS διαδικασία συγγραφής.
Η διαδικασία συγγραφής εκτός από το δημιουργικό κομμάτι συνοδεύεται και από πολλές στιγμές άγχους. Τέτοιες στιγμές είναι για παράδειγμα, όταν η έμπνευση αρνείται να σε επισκεφθεί ή όταν δεν είσαι σίγουρος ότι η ιστορία σου έχει πάρει το σωστό δρόμο της πλοκής, ή ακόμα χειρότερο, όταν αναγκάζεσαι να πετάξεις στο κάδο σκουπιδιών ολόκληρα κεφάλαια. Η καλύτερη στιγμή μου είναι όχι τόσο όταν ολοκληρώνω το βιβλίο αλλά όταν το βλέπω τυπωμένο στο χαρτί και μπορώ πια να το παρουσιάσω στο κοινό. Για μένα, η παρουσίαση βιβλίου είναι η πιο χαρούμενη στιγμή του συγγραφέα, μια μικρή «γιορτή», που θέλεις να μοιραστείς με τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Αν είχα ένα μαγικό ραβδί, θα άλλαζα στο χώρο των εκδόσεων…. την τακτική που έχουν υιοθετήσει κάποιοι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι, οι οποίοι, από την μία δηλώνουν ενθουσιασμένοι με το κείμενο που τους έχεις στείλει και από την άλλη σου ζητούν να χρηματοδοτήσεις με αρκετές χιλιάδες ευρώ την έκδοση του! Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα έπρεπε το κράτος –σε συνεργασία με τους εκδοτικούς οίκους – να ήταν αρωγός στις προσπάθειες των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων.
Αυτό που δεν αντέχω στην Ελλάδα είναι… ο τεχνοκρατικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης. Εδώ και πολλά χρόνια στη δευτεροβάθμια
εκπαίδευση επιδιώκεται μια συστηματική υποβάθμιση της ανθρωπιστικής παιδείας και των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων. Μαθήματα σημαντικά όπως αυτό της Λογοτεχνίας έχει υποβιβαστεί σε «μάθημα της φωτοτυπίας και της αποστήθισης»! Πώς να αποστηθίσεις όμως τον Σεφέρη, τον Ελύτη ή τον Καβάφη αν πρώτα δεν τους νιώσεις μέσα σου;…
Αν μπορούσα να συνεργαστώ με οποιονδήποτε συγγραφέα στον κόσμο, θα ήταν…. ο Victor Hugo. Δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερο δάσκαλο, συνεργάτη και συνομιλητή στα πρώτα συγγραφικά μου βήματα! ( Σκέψου πόσο μεγάλη εμπιστοσύνη είχε στη συγγραφική του ικανότητα που, σε ηλικία μόλις 14 ετών, δήλωσε σε εφημερίδα της εποχής το περίφημο: «Je veux être Chateaubriand ou rien» = «Θέλω να γίνω ή Σατωβριάνδος ή τίποτα»!).
Ποστάρω άρα υπάρχω – η σχέση μου με τα social media είναι… αναγκαίο κακό, θα έλεγα. Ασφαλώς και ποστάρω, όμως σε καμία περίπτωση «δεν υπάρχω» μέσα από αυτή τη διαδικασία. Αυτή η απόλυτη κυριάρχηση των social media, ιδιαίτερα στις διαπροσωπικές σχέσεις, μου δημιουργεί άγχος και ανασφάλεια. Προτιμώ να κοιτάζω τον άλλο στα μάτια όταν του μιλάω παρά να δημιουργώ εικονικές ψευδαισθήσεις που τις περισσότερες φορές οδηγούν στο απόλυτο «τίποτα.”
Το τρίτο βιβλίο του Τάσου Σταυρόπουλου, και τρίτο μέρος της τριλογίας των περιπετειών του Αλέξανδρου Βρεττού, βρίσκεται στη φάση της επιμέλειας και αναμένεται να κυκλοφορήσει στα τέλη Ιανουαρίου.
