Η Βασιλική ανακάλυψε από πολύ μικρή την αγάπη της για το θέατρο. Μεγαλωμένη στην Αθήνα, ακροβατούσε από όταν θυμάται τον εαυτό της, ανάμεσα σε αυτό που αγαπούσε και σε αυτό που επίτασσε η κοινωνική νόρμα.

Κέρδισε η αγάπη της για την τέχνη. Το θέατρο αποτελεί για την ίδια ένα μονοπάτι αυτογνωσίας.

Είναι απόφοιτος της Ανώτερης Δραματικής Σχολής «Δήλος» – Δήμητρας Χατούπη και του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σημείο αναφοράς στην προσέγγισή της στην υποκριτική τέχνη αποτέλεσε το Διεθνές Εργαστήριο «Η μέθοδος του Θεόδωρου Τερζόπουλου» που παρακολούθησε.

Πώς ξεκίνησε η «περίπετειά» σου με το αντικείμενο σου;

Η περιπέτειά μου στο θέατρο ξεκίνησε πολύ πριν το καταλάβω… οι γονείς μου γνωρίστηκαν σε μια μαθητική θεατρική παράσταση! Έπειτα προς το τέλος του δημοτικού σχολείου θυμάμαι ακόμη τη δασκάλα μου μετά από ένα σχολικό θεατρικό να μου κρατά τα χέρια, να με κοιτά βαθειά στα μάτια και να λέει αυτό που ένιωθα … εσυ πρέπει να γίνεις ηθοποιός! Προέκυψε, λοιπόν, καπως φυσικά το πρώτο θεατρικό εργαστήρι στα 14 μου χρόνια, μετά τα πρωτα θεατρικά σεμινάρια στα 22, η δραματική σχολή έπειτα..

Αθήνα – Βερολίνο – Τόκυο – Νέα Υόρκη: Πού πιστεύεις θα είχες μεγαλύτερη ελευθερία να κάνεις αυτό που αγαπάς;

Χωρίς πολλή σκέψη, παρορμητικά, μου έρχεται να απαντήσω στην Αθήνα! Λόγω εξοικείωσης με τη γλώσσα, λόγω της αγάπης μου για αυτήν. Βρίσκω στην Αθήνα μια άγρια ομορφιά, εκεί που πολλοί μπορεί να μιλούν για ασχήμια.

Ποιος σου έχει δώσει τη μεγαλύτερη βοήθεια και ποιος ή τι ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο που βρήκες στο δρόμο σου;

Θεωρώ πως ο μεγαλύτερος βοηθός , αλλά κι αυτός που θέτει τα δυσκολότερα εμπόδια είναι ο εαυτός μας. Αυτή η εσωτερική φωνή μας δίνει τη δύναμη να κηνυγήσουμε το όνειρο ή μας ακινητοποιεί, όταν πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα. Από εμας εξαρτάται πως θα διαχειριστούμε τα δυνατά μας σημεία αλλά και τους φόβους μας, από την δουλειά που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ως άνθρωποι για να προχωρήσουμε ή όχι.

Λες πιο εύκολα: Συγγνώμη ή «άντε παράτα μας»;

Σίγουρα συγγνώμη. Απολαμβάνω να αναγνωρίζω τα λάθη μου, πια. Απολαμβάνω να ξεγυμνώνω την ευαλωτότητά μου, και να ζητώ να συν-χωρέσει και αυτή στην πραγματικότητα του άλλου.

Ο έρωτας στα χρόνια των σόσιαλ μίντια – Πώς σχολιάζεις την νέα συνθήκη;

Απρόσωπη συνθήκη, δεν την αισθάνομαι οικεία. Την κατανοώ, αλλά με στεναχωρεί. Η ανθρώπινη εξ επαφής επικοινωνία, η σωματική και συναισθηματική εγγύτητα  είναι για εμένα ζητούμενο στον έρωτα – και γενικότερα.

Τι βλέπεις στην τηλεόραση;

Επιλεκτικά κάποιες σειρές ή ταινίες που «μετακινούν» κάτι μέσα μου. 

Με τι έχεις κολλήσει κάποια στιγμή στη ζωή σου –  ή είσαι κολλημένη τώρα;

Λατρεύω τα ταξίδια, εξωτερικό – εσωτερικό , οπουδήποτε. Δεν υπάρχει κάτι που να ελευθερώνει το νου μου περισσότερο από τα ταξίδια. Το περπάτημα σε νέα μέρη ανάμεσα σε ανοίκειους ανθρώπους, μια αναπάντεχη μουσική που θα ακουστεί, βλέμματα που συναντιούνται τυχαία.. είναι στοιχεία που με συναρπάζουν.

Αν είχες ένα ξόρκι που μπορούσε να αλλάζει τα πάντα, τι θα άλλαζες στην Αθήνα;

Θα άλλαζα την ταχύτητα, θα κατέβαζα τον ρυθμό σε όλους μας. Περισσότερες ήρεμες βόλτες, λιγότερη φασαρία, χαμηλότερο volume γενικώς.

Ποιο από τα σοσιαλ μίντια χρησιμοποιείς πιο πολύ και γιατί;           

Χρησιμοποιώ περισσότερο το facebook, για επαγγελματικούς λόγους. Στην οικογένεια του Instagram μπήκα πρόσφατα, για κάποιο λόγο αντιστεκόμουν – δεν εχω καταλάβει απολύτως γιατί.

Ποιες πέντε λέξεις σε περιέχουν και σε περιγράφουν καλύτερα;

Δύναμη, πάθος, αφοσίωση, ελευθερία, αλλαγή.

Η κεντρική φωτογραφία του άρθρου είναι της Αναστασίας Παπαδούλη