Θεωρώ ότι όλοι μας, λίγο πολύ μπορούμε να καταλάβουμε τι μας χαροποιεί και τι όχι. Ότι ο οργανισμός μας, δεν είναι στον κόσμο του, όπως ο εγκέφαλος μας, όταν τον δυσανασχετεί μια ενέργεια ή συνήθεια. Πώς η βαρεμάρα μπορεί να συνδυαστεί με το πώς ο οργανισμός μας, μας δίνει το σήμα ότι δεν μας αρέσει αυτό που κάνουμε;
Πόσες ήταν οι φορές, που έκατσες στον καναπέ και ένιωθες ότι θες να κάνεις το απόλυτο τίποτα; Να κάτσεις και απλώς να περιμένεις με έναν τρόπο οι δουλειές και οι υποχρεώσεις να γίνουν όλα μόνα τους. Να νιώθεις αν όχι αδιαφορία, τότε ένα συναίσθημα αποστροφής σε ότι έχεις αναλάβει και θεωρείσαι υπεύθυνος/η.
Όταν δε βρίσκεις λόγο ύπαρξης και λόγο στο να υλοποιηθεί κάτι, τότε πίστεψέ με, ο εγκέφαλος σου, μπορεί να βρει καταπληκτικές δικαιολογίες. Μπορείς να γίνεις ένας άλλος δικηγόρος που θα δικαιολογήσεις την άρνηση σου και θα δώσεις όλα τα δίκια του κόσμου, στον εαυτό σου μέχρι τελικής πτώσης. Δε με πιστεύεις; Έχω καθίσει να βρω ένα θετικό τεστ covid, για να αποφύγω καταστάσεις που ήξερα ότι θα μου έδιναν απογοήτευση και βαρεμάρα. Έχω βάλει άτομο δικό μου, να δικαιολογήσει την απουσία μου δια τηλεφώνου, επειδή δεν ήθελα να συναναστραφώ με άτομα που αντιπαθώ.
Θεωρώ ότι μπορούμε εύκολα να ξεχωρίσουμε τη βαρεμάρα από το σημάδι που δίνεται από το σώμα μας, να ξεφύγουμε από μια κατάσταση δυσάρεστη. Εξάλλου, δεν είναι κρίμα να καταπιεζόμαστε και να ζούμε μια ζωή, που δεν είναι στα μέτρα μας και να μας κάνει να εφευρίσκουμε νέα ψέματα για να επιβιώσουμε;
Στη τελική, η αναβολή και η αποφυγή δε βοήθησαν ποτέ κανέναν, άσε κιόλας που στο τέλος μπορεί να έρθουν και οι τύψεις…
