Δεν ξέρω την άποψη του γάμου που έχει ο καθένας από εμάς. Σαφώς είναι κάτι που με το πέρασμα του χρόνου, έχει κοπάσει. Οι νέες γενιές δε το θεωρούν το παν, δεν έχουν ως άμεση προτεραιότητα την απόκτηση οικογένειας και το φρου φρου του γάμου. Και αυτό είναι φυσιολογικό. Έχουν αλλάξει πολλά, υπάρχει εξέλιξη σε αρκετούς τομείς και η επιλογή της επιλογής- που κακά τα ψέματα, παλιότερα το ενδεχόμενο της επιλογής και προσωπικής άποψης δεν υπήρχε.
Ακούς πολλά, βλέπεις διαφορά στα social ή και στον δρόμο ακόμη και στις σειρές που παρακολουθείς αλλά και στα μουσικά ερεθίσματα που επικρατούν. Αναλογίζεσαι, αναθεωρείς και συγκρίνεις, παίρνεις απόσταση και καταλήγεις ότι ο ρομαντισμός ίσως και να έχει πεθάνει κάπου. Ίσως να μη ξανά γυρίσει ή ίσως να γίνει και αυτό κάποιο είδος trend και να ξανά επιστρέψει κάποια στιγμή, σαν μια «νέα» μόδα, όπως γίνεται με κομμάτια από τα 80’s και 70’s.
Τι γίνεται όμως, όταν πας κόντρα και πεισμώνεις και βρίσκεις το άλλο σου ολόκληρο και από φίλοι καταλήγετε εραστές και από εραστές επίσημα ζευγάρι και από ζευγάρι ανδρόγυνο. Τι γίνεται όταν ζείτε μαζί και από τις ταινίες με τις οποίες μπορεί και να μεγάλωσες ή τα βιβλία που σε έκαναν να καρδιοχτυπήσεις πρώτη φορά;
Είχα τη τύχη ή την ατυχία να μεγαλώσω θέλοντας το ρομαντικό. Ψάχνω και αποζητώ το ροζ μου συννεφάκι. Ναι, είμαι από αυτές που στην εφηβεία μου διάβαζα Τζακλιν Ουίλσον, αν δε τη ξέρετε είναι ok απλά η τύπισσα κατάφερε μέσα από τα βιβλία της να σου μαθαίνει για τα συναισθήματα και το δώρο του έρωτα. Βλέπω ακόμη μελό – ρομαντικά κομεντί ακόμη και αν αφορούν τον έρωτα δύο εφήβων, όπως το «To all the boys I’ve loved before» στο Netflix. Χαίρομαι μόνη μου, συγκινούμαι μόνη μου και ελπίζω να μην αλλάξει.
Ποτέ δεν είχα φανταστεί το γάμο ή τα παιδιά. Γιατί να το κάνω άλλωστε σε ένα κόσμο που αλλάζει τρομακτικά; Έλα μου όμως, που τελικά για όλους υπάρχει μια αγκαλιά στην οποία κουμπώνουν τέλεια και το «για πάντα» αποκτά μορφή και υπόσταση. Η πρόταση γάμου μπορεί να γίνει στα τελείως ξαφνικά μετά από ψώνια σε ένα δρόμο, έξω από τα jumbo της περιοχής σου με ένα απλό παιδικό δαχτυλίδι καρδιά και μια υπόσχεση ότι θα έρθει και το «κανονικό» αλλά εσένα δε σε νοιάζει. Ο κόσμος έχει σταματήσει και ξαφνικά νιώθεις πιο ερωτευμένη από ποτέ.
Σε ζάλισα, το ξέρω. Αλλά το σημερινό κείμενο ήρθε με ένα σκοπό. Η αγάπη και ο έρωτας υπάρχουν. Μπορεί να απογοητευτείς, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατήσεις. Τα παραμύθια υπάρχουν, αλλά με κάποιες αλλαγές, αρκεί να είσαι ανοιχτός/η σε οτιδήποτε έρχεται σε σένα, να μην σε υποβιβάζεις και να ΜΗΝ αρκείσαι σε κάτι λιγότερο από ότι αξίζεις. Μην υποτιμάς την αγάπη, να το θυμάσαι.
