Τα social, είναι η ζωή μας. Περνάμε τις μέρες μας και τις ώρες μας, μέσα σε μια οθόνη που κατά μια έννοια, μας εγκλωβίζει, μας ρουφά και κερδίζει τον όποιο ελεύθερο χρόνο έχουμε. Κάποιες φορές, ίσως να κλέβει και χρόνο από τη δουλειά μας και από τις υποχρεώσεις μας. Ναι, προτιμάμε να χαζεύουμε τις ζωές άλλον, να ζηλεύουμε και να μας φανταζόμαστε σε ξένα σώματα. Αλήθεια, έχουμε ζήσει χωρίς social και αν ναι, θυμόμαστε πως είναι; Γιατί δε μπορούμε να μείνουμε χωρίς το κινητό ούτε δέκα λεπτά σε ένα τραπέζι με τη παρέα μας; Γιατί προτιμάμε το άψυχο και την οθόνη από τη πραγματική επικοινωνία;
Έμεινα μια βδομάδα χωρίς social media ( σαφώς αφαιρούμε το YouTube και το Spotify, το διευκρινίζω για ευνόητους λόγους) και πραγματικά ένιωσα άβολα που έπρεπε να στραφώ στη τηλεφωνική επικοινωνία και ένιωθα κάτι περίεργο που δεν έβλεπα και δεν προωθούσα reels. Βρέθηκα σε συζήτηση να μιλάνε για κάποιο βιντεάκι που έγινε trend και δεν είχα ιδέα και το πως να συμμετάσχω. Δεν ενημερωνόμουν για το τι γίνεται στα πέριξ και ό,τι luben υπάρχει ή δεν υπάρχει (άρα λιγότερη απογοήτευση) και βασικά δεν ήταν η προέκταση του χεριού μου, στα μέσα μεταφοράς. Ήταν το αντικείμενο που άγγιξα τις λιγότερες φορές.
Αν κατάλαβα κάτι; Ναι. Ένιωσα κάπως αποξενωμένη. Δεν ήμουν ενήμερη από το πιο σοβαρό μέχρι το πιο γελοίο. Η διαδικασία της τουαλέτας, αποδείχτηκε βαρετή και οι ετικέτες των προϊόντων βαρετές. Μου «έλειψαν» τα βιντεάκια με γατάκια, σκυλάκια, μωρά και ότι έχει να κάνει με ταξιδιωτικούς προορισμούς. Αλλά ως εκεί. Ίσως να ξε-αγχώθηκα όσον αφορά σε τι στάδιο είμαι στη ζωή μου. Δεν είχα κάποιον αόρατο ανταγωνισμό για το πόα γρήγορα πρέπει να τρέξω και να προλάβω να κάνω πράγματα στη ζωή μου.
«Σκοτώνουμε» τόσο τον χρόνο μας
Αποστασιοποιήθηκα και είδα τους υπόλοιπους σε ένα τραπέζι, σκυμμένους με τα κινητά. «Έτι φαίνομαι και εγώ;» ήταν η πρώτη σκέψη. «Ποιο το νόημα να βγαίνουμε, αν είμαστε έτσι;» δεύτερη σκέψη. Ψιλό σπάστηκα, μη πω ψέματα. Ένιωθα τελείως στην απ’ έξω. Σαν να γράφουμε ο ένας τον άλλον και να μας νοιάζει το πιο ασήμαντο που υπάρχει- οι ειδοποιήσεις και το τι έχει δημοσιεύσει ο κάθε άσχετος ή σχετικός.
Όταν τα ξανά ενεργοποίησα μετά από μια βδομάδα, κάπω σα να ξενέρωσα. Απέκτησα μια κάποια μελαγχολία βλέποντας ζωές άλλων που κάνουν πολλά παραπάνω από εμένα. Ήθελα και εγώ και αναρωτιόμουν πως θα τα πετύχω. Μετά απλά ξανά έκλεισα το κινητό και φλέρταρα με την ιδέα της μόνιμης διαγραφής των δύο μου λογαριασμών στα social.
Αν κάτι άλλο κατάλαβα, είναι πόσο απέχουμε από την αθωότητα και τη καθαρότητα των απαντήσεων και των λέξεων. Ξέρετε, οτιδήποτε αφορά τη προσβολή και τη χυδαιότητα από ανώνυμα προφίλ και πόσο εύκολα μπορούμε να κρίνουμε, να εξαπατήσουμε και να εξαπατηθούμε.
Δεν μας έμαθαν να έχουμε μέτρο σε αυτό το κομμάτι και δυστυχώς η έλλειψη παιδείας σε αυτό το κομμάτι είναι αισθητή. Το θεωρούμε ανούσιο, περιττό και θεωρούμε ότι δε βλάπτουμε κανέναν. Το θέμα είναι, ότι «σκοτώνουμε» τόσο τον χρόνο μας, όσο και τη παραγωγικότητα και τη δημιουργικότητα μας. Μπαίνουμε σε ένα καλούπι και όλα τα άλλα σβήνουν και το θεωρούμε ok και αυτό είναι κρίμα, γιατί είτε σας φαίνεται αστείο είτε όχι, δε ζούμε με αυτό τον τρόπο όπως πρέπει και αξίζει.
