Opinions

Μικρός Άγγελος: Πολύ μεγάλος σε μια κοινωνία που τζογάρει με τη σιωπή!

Η υπόθεση του μικρού Άγγελου έρχεται να συγκλονίσει μια κοινωνία που περιμένει βουβή για να “πέσει από τα σύννεφα” κάθε φορά που ένα 12χρονο κοριτσάκι θα βιαστεί. Κάθε φορά που μια γυναίκα θα “φύγει” από τα χέρια εκείνου που την “αγαπούσε”. Κάθε φορά που μια ψυχούλα τριών χρόνων (δεν έχει την παραμικρή σημασία η ηλικία φυσικά), θα σταθεί ανήμπορη να αντιδράσει μπροστά στο τέρας. Στον ίδιο του το γονέα.

Όλα στη ζωή, τελικά, είναι τύχη; Παρακαλάμε να έχουμε τύχη να μη βιαστεί η αδερφή μας, η σύντροφό μας, η κόρη μας, μια φίλη μας, μια γνωστή μας…

Περιμένουμε να δούμε αν θα τελειώσει η μέρα μας και δεν θα ακούσουμε / διαβάσουμε “βιάστηκε βρέφος από τον πατέρα του”. Δεν είμαστε καθόλου, μα καθόλου, σίγουροι ότι από τη στιγμή που μπήκατε να διαβάσετε το κείμενο μέχρι τη στιγμή που θα το τελειώσετε, ότι ένας άλλος συνάδελφος δεν θα γράφει για κάποια γυναικοκτονία.

Αλήθεια, άλλαξε η κοινωνία; Οι ειδήσεις, πλέον, μαθαίνονται πιο εύκολα; Έχουν ανοίξει / αυξηθεί οι ψυχικές διαταραχές; Δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω σε τίποτα από τα παραπάνω.

Το σκίτσο που ο μοναδικός Αστερίου δεν θα ήθελε να είχε εμπνευστεί ποτέ!

Η κοινωνία της σιωπής: Γιατί αντιδρούμε μόνο όταν είναι αργά;

Ως σύζυγος, ως πατέρας μία 5χρονης κόρης, ως γιος, ως φίλος, ως συνάδελφος, ως πολίτης και πάνω απ’ όλα ως άνθρωπος, θα ήθελα να καταγράψω κάποιους προβληματισμούς μου.

Πως γίνεται να μένουμε θεατές σε οτιδήποτε στραβό συμβαίνει γύρω μας; Γιατί, ρε γαμώτο δεν αντιδράμε; Γιατί δεν παρεμβαίνουμε; Γιατί αφήνουμε τον κάθε “παρτάκια” να παρκάρει σε μπάρα αναπήρων χωρίς να καλέσουμε την αστυνομία; Γιατί δεν μπαίνουμε στη μέση αν κάποιος κάνει τον τσαμπουκά σε κάποιον ανυπεράσπιστο;

Γιατί δεν πάμε να χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού στο οποίο θα ακούσουμε ουρλιαχτά; Γιατί δεν παίρνουμε την Άμεση Δράση; Γιατί δεν κάνουμε κάτι; Γιατί;

Πως γίνεται μια ολόκληρη κοινωνία να μην άκουσε ποτέ το μικρό Άγγελο να κλαίει; Πως γίνεται γιαγιάδες και παππούδες να μην κατάλαβαν ποτέ τίποτα;

Όταν με τη σύζυγό μου έχουμε κάποιον καβγά και έπειτα η μικρή μου πηγαίνει στη μητέρα μου για να παίξουν, η γιαγιά της αμέσως αντιλαμβάνεται ότι κάτι έχει συμβεί. Τόσο μικρό; Ναι, σε σχέση με τα όσα έγιναν στον μικρό Άγγελο ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι που ξεψύχησε. Τόσο μεγάλο όμως για να αντιληφθούμε εμείς, οι γονείς της κόρης μου, ότι οφείλουμε οποιαδήποτε διαφορά έχουμε να μην την μεταφέρουμε στο παιδί μας. Όταν τα μάτια κι η προσοχή σου είναι πάνω στο παιδί, είναι αδύνατον να μην αντιληφθείς ότι το παιδί σου είναι προβληματισμένο. Ότι κάτι έχει. Όσο μικρό και να είναι το καβγαδάκι με τον/την σύντροφό σου, το παιδί θα το πάρει μέσα του διότι δεν μπορεί – και δεν πρέπει να ξέρει – να το αξιολογήσει;

Τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε την κοινωνία μας;

Αυτό που θέλω να πω είναι πώς γίνεται ο μικρός Άγγελος να κουβαλούσε καθημερινά το δικό του σταυρό, χωρίς κάποιος από το περιβάλλον των γονιών του (των βιολογικών) να μην ασχολήθηκε ουσιαστικά μαζί του.

Πώς γίνεται να φτάσουμε στο σημείο η γιαγιά του να προσφέρει τα όργανά του για να ζήσει μια άλλη ψυχούλα. Και πολύ καλά κάνει σ’ αυτό το σημείο που ήρθαν τα πράγματα. Όμως, γιατί; Γιατί έμειναν σιωπηλοί όσοι ήταν γύρω από τον Άγγελο;

Γιατί μένουμε σιωπηλοί; Γιατί περιμένουμε κάτι τόσο μεγάλο για να εξαγριωθούμε; Γιατί δεν μπορούμε να γίνουμε παρεμβατικοί; Όχι, δεν χρειάζεται να το παίζουμε σερίφηδες. Ο Αριστοτέλης υποστήριζε ότι ο άνθρωπος είναι λογικό ον το οποίο εκφράζεται με την τέχνη και την λογική σκέψη.

Που πήγε η λογική μας σκέψη; Γιατί θάβουμε το θυμό μέσα μας και προσπερνάμε; Μέχρι πότε; Μέχρι να είμαστε εμείς οι επόμενοι που θα πρέπει να υπογράψουμε για τη δωρεά οργάνων των δικών μας ανθρώπων; Μέχρι να γίνουμε εμείς οι “τραγικοί γονείς” της επόμενης κοπέλας που θα δολοφονηθεί;

Στο προηγούμενό μου άρθρο έκανα λόγο για ατομική ευθύνη. Η κοινωνία μας θα γίνει καλύτερη μόνο αν κάνει ο καθένας μας αυτοκριτική. Μόνο αν σκεφτόμαστε με το “εμείς” και με το “ο ένας για τον άλλον”. Φτάνει. Όχι άλλη σιωπή. Όχι άλλη αδιαφορία.

Διαβάστε ακόμα: Ατομική ευθύνη: Τελικά, μας νοιάζει για τον διπλανό μας;

    X