Βαρύς λιγάκι ο τίτλος, αλλά πραγματικά, είναι μια σκέψη που όλοι λίγο πολύ την έχουμε κάνει. Ναι, ίσως να κρύβει μια απαισιοδοξία αλλά από την άλλη μπορεί να είναι το «σπρώξιμο» που τόσο καιρό ψάχνεις, για να ξε-κουνηθείς και να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις, για σένα! Ή επιλέγεις να φυτοζωείς και να είναι βολεμένος στα ψίχουλα ή παίρνεις απόφαση ότι πέρα από τον πάτο, υπάρχει και η άνοδος.
Ακόμα δεν είμαι εκεί που στόχευα
Ένα από τα πολλά ελαττώματα που έχω είναι να περνάω πολλές ώρες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Το κακό δεν είναι μόνο η κίνηση, οι καθυστερήσεις στα δρομολόγια, το στρίμωγμα και οι ανεπιθύμητες μυρωδιές. Το κακό στη περίπτωση μου, είναι ότι σκέφτομαι παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Σκέφτομαι, αγχώνομαι και πνίγομαι σε μια κουταλιά νερού, χωρίς να υπάρχει κάποιος εκείνη τη στιγμή να με ξυπνήσει από τον λήθαργο των σκέψεων. Και μέσα σε αυτές τις σκέψεις, έρχεται η συνειδητοποίηση. Η συνειδητοποίηση, ότι ακόμη δεν είμαι εκεί που στόχευα και ονειρευόμουν. Και αυτό πονάει.
Φταίμε μόνο εμείς ή δεν είναι στο χέρι μας;
Όσο μπορώ, μιλάω και προσπαθώ να πιάσω λαβράκι και από τους άλλους γύρω μου. Δεν είμαι μόνη σε αυτή τη φάση και αυτό είναι ταυτόχρονα και παρήγορο και απογοητευτικό. Πως γίνεται, να είμαστε κάμποσοι (ενδεικτικά) μαζεμένοι, με διαφορετικά βιώματα, ηλικίες, εμπειρίες, σπουδές ή όχι, ανάγκες και βάλε ότι άλλο θέλεις εσύ, στην ίδια φάση; Θέλω να πω, φταίμε μόνο εμείς ή μήπως τελικά δεν είναι 100% στο χέρι μας και η μόνη λύση είναι, να τα ξεριζώσουμε όλα και να αρχίσουμε κάτι καινούριο;
Σπατάλη ενέργειας για αρνητικές συμπεριφορές
Σκέφτομαι ξανά και ξανά, αν ευθύνεται πολλές φορές μόνο το οικονομικό κομμάτι ή ότι απλά μέχρι να φτάσουμε εκεί που θέλουμε, περνάμε από άλλα στάδια τα οποία πολλές φορές μας καταναλώνουν πολύ παραπάνω ενέργεια από ότι θα έπρεπε. Μαζεύουμε πολλές φορές νεύρα και τοξικότητα άλλων ανθρώπων, που κανονικά θα ήταν προτιμότερο να μας αφήνουν ανεπηρέαστους, αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα αφομοιώνουμε μέσα μας.
Περιμένοντας απλώς να περάσει η μέρα…
Πολλές φορές, αυτό που τουλάχιστον έχω παρατηρήσει, είναι ότι αναγκαζόμαστε να αφήνουμε πίσω το «Εγώ» μας (όχι καθόλου με την εγωιστική έννοια), για να κάνουμε τα χατίρια στους άλλους. Χατίρια σε οικογένεια, φίλους, σχέσεις, εργοδότες που δεν αξίζουν ούτε καλημέρα αλλά έχουμε ανάγκη τα λεφτά. Κάπως έτσι, καταφέρνουμε και γινόμαστε μαριονέτες και η ζωή μας, μόνο δική μας δεν είναι. Απλά παρακολουθούμε και περιμένουμε. Περιμένουμε να περάσει η ημέρα, οι ώρες, ο μήνας.
Θα κάτσεις στην καρέκλα ή θα μπεις στον χορό;
Άκουσα σε ένα podcast ότι με τη ζωή, έχεις δύο επιλογές. Ή να κάτσεις στη καρέκλα ή να μπεις στο χορό χωρίς να μένεις αμέτοχος. Και στις δύο περιπτώσεις, η ζωή θα σε παρασύρει, απλώς στη πρώτη επιλογή, θα είσαι σε πλήρη παράδοση για το άγνωστο, χωρίς βούληση, ενώ στη δεύτερη θα έχεις δικαίωμα επιλογής.
Έχεις δικαίωμα να ζήσεις τη ζωή που θέλεις!
Ναι, είναι λυπηρό να παλεύεις να φτάσεις κάπου και να μη μπορείς λόγω συγκυριών και συνθηκών, αλλά είναι ακόμη πιο λυπηρό, όταν συμβαίνει και εξ’ αρχής, έχεις δικάσει το τέλος και επιλέγεις να είσαι πιόνι άλλων. Ναι, θα υπάρξουν δυσκολίες, ξεσπάσματα και το αίσθημα της παραίτησης. Μπορεί να κρατήσει ένα μήνα μέχρι και έναν χρόνο. Το δικαίωμα να φτάσεις εκεί που θες και να ζεις τη ζωή που θες, ολόδικη σου, με δικούς σου όρους, δε μπορεί να στο στερήσει κανείς, εκτός αν το προσφέρεις απλόχερα.
Διαβάστε ακόμα: Όχι, δεν μένεις σε μια εργασία που δεν σε εκτιμούν και όχι, δεν μετράνε μόνο τα λεφτά.
