Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε και αυτό είναι υγεία. Δεν είμαστε ίδιοι στα 15 ούτε στα 25 μα ούτε και στα 35. Αλλάζουμε και αλλάζει και ο κόσμος γύρω μας. Τα γούστα μας, οι προτιμήσεις μας, οι αντοχές μας όλα παίζουν τον ρόλο τους. Ακόμη και το χιούμορ μας αλλάζει και μαζί του, το πως βλέπουμε τον κόσμο και πως αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις.
Μαζί με όλα αυτά, αλλάζει και ο τρόπος που χτίζουμε φιλίες, πω εμπιστευόμαστε κάποιον «ξένο» και πως δημιουργούμε κάποιον δεσμό μαζί του. Ναι, μεγαλώνοντας αποκτούμε πιο δύσκολα φίλους και είναι ok!
Μπορούμε να χτίσουμε φιλίες μεγαλώνοντας;
Δεν γίνεται να έχουμε φίλους όπως είχαμε στη παιδική και εφηβική μας ηλικία. Εννοείται ότι κάποιοι θα μείνουν από εκείνα τα χρόνια και μάλιστα θα γίνουν και οικογένεια εμάς, αλλά όσο μεγαλώνεις εμπιστεύεσαι πιο δύσκολα και το να ανοιχτείς σε κάποιον, να τον θεωρήσεις φίλο και να τον βάλεις μέσα στο σπίτι σου να κάνετε και κοινές δραστηριότητες μαζί, γίνεται «κομματάκι» δύσκολο.
Αν με ρωτάς, δηλώνω μονόχνοτη πλέον. Το να θεωρήσω κάποιον φίλο το θεωρώ αστείο επειδή εμπιστεύομαι δύσκολα και σε αυτό φταίει και τα «χαστούκια» που έχω φάει στο παρελθόν. Εμπιστεύομαι μόνο δύο άτομα και όσους γνωρίζω στη πορεία της ζωής μου, πλέον, τους θεωρώ απλά γνωστούς. Το να ανοιχτώ και να μοιραστώ π.χ ένα μυστικό ή μια προσωπική στιγμή, είναι για εμένα ακόμη πιο δύσκολο. Προτιμώ την ησυχία μου!
Ίσως να με θεωρείς μίζερη, είναι και αυτό εντάξει, δε με πειράζει αλήθεια.
Αν καθίσουμε και το αναλύσουμε, ίσως να δυσκολευόμαστε να χτίσουμε φιλίες λόγω της έλλειψης χρόνου. Ειδικά, αν περνάμε δύσκολη περίοδο είτε στη δουλειά είτε προσωπικά, η φιλία έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Το μόνο που θα σε απασχολεί, θα είναι το πώς θα βρεθείς σπίτι σου ή τέλος πάντων στο safe place σου.
Πίσω από μια οθόνη όλα είναι εύκολα
Όλα φαίνονται πιο εύκολα από μια οθόνη. Μπορείς να αλληλεπιδράσεις χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, να κρύψεις το κάθε αρνητικό συναίσθημα και να μη χρειάζεται να δίνεις το 100% του εαυτού σου. Εξάλλου, όλοι πίσω από την οθόνη μπορούμε να γίνουμε καλοί «ηθοποιοί», να πούμε πολλά παραπάνω με μηδέν πράξεις και τέλος πάντων να γίνουμε ο φίλος/η που ο συνομιλητής μας ψάχνει.
Σαφώς και οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε. Όμως, όσο μεγαλώνουμε, μπαίνουμε πιο δύσκολα στο «τρυπάκι» της νέας γνωριμίας και στο να χτίσουμε γερούς δεσμούς που θα κρατήσουν. Αρκούμαστε στο προσωρινό, το να βρούμε δηλαδή κάποιον/α ίσα ίσα να βγαίνει η βάρδια στη δουλειά και μετά όταν φύγουμε από αυτή, ξεχνάμε ονόματα και παρουσίες. Βαριόμαστε το «μπλα μπλα» της αρχής, τον πρώτο «πάγο». Θέλουμε να αποφεύγουμε καταστάσεις που μπορεί να μας φέρουν σε άβολη θέση και αμηχανία.
Ίσως πάλι, μεγαλώνοντας, να μη θέλουμε να κάνουμε και υποχωρήσεις και συμβιβασμούς για να ταιριάξουμε στα «κουτάκια» του άλλου γιατί απλά έχουμε κουραστεί.
Διαβάστε ακόμη: Είναι απλή βαρεμάρα ή σημάδι ότι πρέπει να αλλάξεις ρυθμούς;
