Opinions

Ατομική ευθύνη: Τελικά, μας νοιάζει για τον διπλανό μας;

Τι είναι αυτό που σε εξοργίσει; Τι είναι αυτό που έχεις πιάσει τον εαυτό σου να ενοχλείται και να αναρωτιέσαι «γιατί;».

«Πολλά», μια ενδεχόμενη απάντηση. Προσωπικά, τρελαίνομαι με το ότι οι περισσότεροι που βλέπω / συναντώ / παρατηρώ στο δρόμο είναι στον… κόσμο τους. Αδιαφορούν για τον άλλον γύρω τους.

«Γιατί να θες να τους αλλάξεις;», με ρωτάει η ψυχολόγος μου. Μάλλον σε μια προσπάθειά της να με κάνει να ασχολούμαι με τα περισσότερο σημαντικά που αφορούν εμένα. Δεν ξέρω. Ακόμη δεν το έχω ανοίξει μαζί της αυτό το θέμα.

Από την άλλη, όμως, τι πάει να πει «εμένα», «εσένα» και τον άλλον πιο κάτω… Όλοι μας, έξω, στην κοινωνία, δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε βάσει ενός κώδικα; Πρέπει να υπάρχει νομικό πλαίσιο για να ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας σε μπάρα αναπήρων;

Το να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη αποτελεί ατομική ευθύνη του καθενός μας. Κι αν δεν θέλουμε να είμαστε βοηθητικοί στο κοινωνικό σύνολο, ας μην δημιουργούμε προβλήματα στους γύρω μας.

Γιατί να είμαστε τόσο πολύ παρτάκηδες;

Πρέπει να υπάρχει κάποιος… μπόγιας για να μας τραβήξει τ’ αυτί όταν δεν θα σεβαστούμε έναν παππού, μία γιαγιά, μία έγκυο, ένα παιδί που θα χρειαστεί να κάτσει στη θέση που καθόμαστε;

Είναι δυνατόν να δούμε στο δρόμο μας τον αδύναμο να έχει ανάγκη από κάτι πολύ μικρό – να μπορούμε να το δώσουμε για να τον ανακουφίσουμε – και να μην του το δώσουμε; Γιατί να είμαστε παρτάκηδες τόσο πολύ; Γιατί να μας νοιάζει πώς θα εξυπηρετηθούμε πιο γρήγορα, αγνοώντας τον μπροστινό μας;

Μπορώ να καταλάβω ότι οι ρυθμοί που ζούμε είναι τρελοί, ότι μας παρασύρουν σε μια δύνη πραγμάτων και καταστάσεων. Μα, τόσο πολύ που παγώνει το συναίσθημά μας κι η σκέψη μας; Η ενσυναίσθηση μας; Στη Δανία, λένε, ότι έχουν μάθημα ενσυναίσθησης. Το πιο χρήσιμο μάθημα πιστεύω. Η κοινωνική συμπεριφορά και το τι έχουμε μέσα μας είναι αυτό που θα καθορίσει αύριο την εξέλιξή μας. Χέστε το επαγγελματικό στάτους. Μιλάμε για τον άνθρωπο.

Και όχι! Για να σου λύσω την απορία, στην περίπτωση που αναρωτηθείς, δεν είμαι τέλειος. Σαφώς δεν κάνω μόνο σωστά. Προβληματίζομαι και με τον εαυτό μου. Αναρωτιέμαι και μοιράζομαι μαζί σας κάποιες σκόρπιες σκέψεις που θέλω να πιστεύω δεν έρχονται μόνο στο δικό μου νου.

Πολλές φορές ακούμε για ατομική ευθύνη. Που αρχίζει και που σταματά όμως; Μόνο όταν έχουμε να κριτικάρουμε τον άλλον; Όταν μας κοιτάμε στον καθρέφτη; Εκεί τι γίνεται; Υπάρχει ατομική ευθύνη ή την ώρα που μας κοιτάμε στον καθρέφτη ρίχνουμε κλεφτές ματιές από το παράθυρο να βρούμε/δούμε το λάθος του άλλου;

Διαβάστε ακόμα: Μια βδομάδα χωρίς social media…

X