Ένα περίεργο πράγμα. Όταν είμαστε παιδιά, θέλουμε να γίνουμε ενήλικες και όντας ενήλικες, θέλουμε να γίνουμε ξανά παιδιά. Νομίζαμε ότι όσο ήμασταν παιδιά στερούμασταν. Μαλώναμε με γονείς, δε θέλαμε το σχολείο, τα διαγωνίσματα, τους καθηγητές. Τα όνειρα μας, μέσα σε τετράδια και σχολικά βιβλία που μας προκαλούσαν ύπνο και τσαντίλα. Γονείς που έκαναν σχέδια για σένα και σε νευρίαζαν περισσότερο. Και ξαφνικά, ενηλικιώθηκες.
Welcome to the real world
Είναι αλήθεια ότι όταν ξεκινάς την ενήλικη σου ζωή, ακόμη και δύσκολο να είμαι το ξεκίνημα, νιώθεις μια κάποια χαρά, μια κάποια αισιοδοξία και ότι εσύ θα τους κατακτήσεις όλους. Έλα μου όμως, όταν πέφτουν όλες οι υποχρεώσεις πάνω σου, νιώθεις από ένα σημείο και μετά μια κάποια πίεση και άγχος τρελό. Και τότε σου χτυπά η ενηλικίωση για τα καλά και όπως έλεγε η Monica στα «Friends»: «Welcome to the real world. It’s sucks! You’re gonna love it!». Ίσως πάλι να μην τον αγαπήσεις και τόσο…
Χωρίς κάποιον πάνω από το κεφάλι σου
Φεύγεις από το σπίτι και ζεις μόνος ή μόνη. Mε συγκάτοικο ή χωρίς. Με σχέση ή single. Ανεξαρτησία σε όλα. Στο σπίτι, στα λεφτά, στη δουλειά, στο φαγητό. Δεν έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου να σε ελέγχει και να σε κρίνει (εκτός αν βρεθείς με το σόι σε οικογενειακό τραπέζι). Κάνεις αυτό που ονειρευόσουν στην εφηβεία ή τουλάχιστον παλεύεις για να φτάσεις εκεί. Κάποιες φορές πιο εύκολα, άλλες πιο δύσκολα. Το θέμα είναι ότι το προσπαθείς.
Έλα μου όμως, που θα έρθουν οι δυσκολίες. Κάποια στιγμή… Όλοι έχουμε φάει και ξενέρες και απογοητεύσεις και αυτό είναι ok. Μαθαίνεις και ελίσσεσαι. Εξάλλου, αν δε πάθεις δε πρόκειται να μάθεις.
Νοσταλγία της φροντίδας
Και περνάνε κάποια χρόνια και μεγαλώνεις και αυτό είναι τέλειο. Όμως, κανείς δε σε φρόντισε να σε προειδοποιήσει (ένα από τα πολλά που κανείς δε σου μίλησε) ότι θα έρθει και η στιγμή που θα θες για λίγο να ξανά γίνεις παιδί και να γυρίσεις στο πατρικό σου. Να φροντίσει άλλος για σένα. Να μαγειρεύει άλλος για σένα, να κάνει όλα τα δύσκολα άλλος για σένα. Να χωθείς ξανά στο παιδικό – εφηβικό σου κρεβάτι και να μυρίσεις όλες τις γνώριμες μυρωδιές του σπιτιού σου και να νιώσεις για λίγο ασφάλεια και μια αλλιώτικη θαλπωρή. Να κοιτάξεις το ταβάνι σου με τα αυτοκόλλητα που φωσφορίζουν στο σκοτάδι (αν είχες και αν ακόμη έχουν αυτή την ιδιότητα) και να κλείσεις τα μάτια σου, γνωρίζοντας ότι εδώ δε σε ακουμπάει κανείς και τίποτα.
Στο πατρικό με χτύπημα του κουδουνιού
Πολλές φορές, μπορεί να έχεις τα κλειδιά στο χέρι, να φτάνεις στο πατρικό σου αλλά να θες να χτυπήσεις το κουδούνι. Να τους αναστατώσεις και να τους βλέπεις να σου ανοίγουν και να σε υποδέχονται ξανά. Και είναι ωραίο και αξίζει να το κάνεις γιατί σίγουρα χαίρονται όταν σε αντικρίζουν.
Ένα σπρώξιμο για το Μέλλον
Όχι, δεν σημαίνει ότι λακίζεις ή ότι είσαι αδύναμος επειδή θες για λίγο να ξανά γίνεις παιδί. Είναι νοσταλγία και είναι φυσιολογικό. Στο σπίτι των γονιών σου, στο σπίτι που έχτισες σκέψεις, στόχους και όνειρα, με ευχάριστα συναισθήματα είναι ωραίο να γυρνάς. Ίσως στις δύσκολες μέρες, όταν όλα σου φαίνονται βουνό, να μπορείς να πάρεις ένα σπρώξιμο για να πας παρακάτω και να «ξεκολλήσει» το μυαλό σου, από ότι φοβάται και δυσκολεύεται να λύσει. Να ανασυγκροτείσαι και να τα βλέπεις όλα από απόσταση και με καθαρό μυαλό.
