Trigger Warning: Όσες και όσοι θέλετε να κρατήσετε στο μυαλό σας μόνο τη συγκινητική ιστορία ενός σκύλου που περίμενε τον πεθαμένο κηδεμόνα του επί σχεδόν 10 χρόνια ΜΗ διαβάσετε το άρθρο που ακολουθεί.

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Χάτσικο, του πιο αγαπημένου σκύλου της Ιαπωνίας και πρωταγωνιστή μίας από τις πιο συγκινητικές ιστορίες με σκυλιά σε όλον τον κόσμο. Η ιστορία του βρίσκεται στη φράση «θα σε περιμένω, όσο χρόνο κι αν χρειαστεί» και θέλει έναν σκύλο της Ιαπωνικής ράτσας Ακίτα να πηγαίνει κάθε ημέρα επί σχεδόν δέκα χρόνια σε έναν σταθμό τρένου για να συναντήσει τον κηδεμόνα του που θα επέστρεφε από τη δουλειά, ο οποίος όμως είχε πεθάνει από εγκεφαλική αιμορραγία. Ο Χάτσικο έγινε εθνικό σύμβολο στην Ιαπωνία, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο θεωρείται υπόδειγμα αφοσίωσης των σκύλων στους κηδεμόνες τους.

Τα πραγματικά γεγονότα

Ο Χάτσικο γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1923 στον νομό Akita της Ιαπωνίας που είναι και ο τόπος καταγωγής της συγκεκριμένης ράτσας. Την ίδια χρονιά, ο Hidesaburo Ueno, ένας καθηγητής γεωπονίας και λάτρης των σκύλων στην περιοχή Shibuya, ζήτησε από έναν φοιτητή να τού βρει ένα κουτάβι Ακίτα. Ο φοιτητής του έστειλε τον μικρό Χάτσικο και έζησαν μαζί για 16 μήνες. Ο Ουένο κάποιες ημέρες της εβδομάδας έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο. Τα τρία σκυλιά του, συμπεριλαμβανομένου του Χάτσικο, τον συνόδευαν μέχρι τον σταθμό και περίμεναν εκεί μέχρι την επιστροφή του το βράδυ. Στις 21 Μαΐου του 1925, ο Ουένο, τότε 53 ετών, πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία στο πανεπιστήμιο. Δεν επέστρεψε ποτέ στον σταθμό που τον περίμεναν τα σκυλιά του.

Γιατί ο Χάτσικο περίμενε στον σταθμό του τρένου;

Σύμφωνα με τον επίσημο βιογράφο του Ουένο, ο Χάτσικο βρισκόταν στην αγρυπνία, μύρισε τη σορό του κηδεμόνα του, σύρθηκε κάτω από το φέρετρο και αρνήθηκε να μετακινηθεί. Στη συνέχεια όμως η σορός αποτεφρώθηκε (δεν υπήρχε πια οσμή) και ο Χάτσικο δόθηκε σε διαφορετικές οικογένειες για φιλοξενία έξω από τη Shibuya. Τελικά, το ίδιο καλοκαίρι του 1925, κατέληξε στον κηπουρό του Ουένο, και πάλι στην περιοχή Shibuya, όπου ξεκίνησε να επαναλαμβάνει τη ρουτίνα να πηγαίνει στον σιδηροδρομικό σταθμό, όπως έκανε όσο ζούσε με τον κηδεμόνα του. Ένα δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας ήθελε τον Χάτσικο, κάθε φορά που έφτανε τρένο, να κοιτάζει προσεκτικά όλους τους επιβάτες που κατέβαιναν, περιμένοντας να βρει τον κηδεμόνα του. Η ιστορία ήταν πολύ συγκινητική, διαδόθηκε γρήγορα στις μεγάλες ιαπωνικές εφημερίδες και υιοθετήθηκε αμέσως από την Ιαπωνική κυβέρνηση.

Το κοινωνικό – πολιτικό πλαίσιο της εθνικιστικής Ιαπωνίας  

Μία διαφορετική ανάγνωση των γεγονότων προσέφερε πριν από μερικά χρόνια ο καθηγητής Ιαπωνικών σπουδών Aaron Skabelund στο βιβλίο του «Empire of Dogs: Canines, Japan, and the Making of the Modern Imperial World». Ο Skabelund τοποθετεί την ιστορία του Χάτσικο στο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της προπολεμικής Ιαπωνίας, όταν θριάμβευε η έντονα εθνικιστική κουλτούρα που οδήγησε στη συνεργασία με τη ναζιστική Γερμανία. Οι Ιάπωνες ισχυρίζονταν τότε ότι ήταν ανώτεροι σε όλα από τους δυτικούς, ακόμα και στις ράτσες σκυλιών. «Κανένας άλλος σκύλος δεν είναι φορέας των ανώτερων χαρακτηριστικών του Ιαπωνικού εθνικού πνεύματος, του θάρρους, της ψυχραιμίας, της τόλμης και της πίστης, που έχουν ριζώσει και διατηρηθεί μέσα στο Ιαπωνικό έθνος εδώ και χιλιάδες χρόνια», έλεγε με εθνική συγκίνηση ο άνθρωπος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να γίνει γνωστή η ιστορία του Χάτσικο ως συμβόλου ανωτερότητας των Ιαπωνικών σκύλων, παρόλο που δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν ότι ο Χάτσικο πήγαινε στον σταθμό του τρένου απλώς για τα κεμπάπ κοτόπουλου που τον κέρναγαν οι πλανόδιοι πωλητές. Το εθνικό αφήγημα τότε στην Ιαπωνία ήθελε τον Χάτσικο να αντιπροσωπεύει τον «ιδανικό Ιάπωνα πολίτη» με την «αδιαμφισβήτητη αφοσίωσή του, πιστό, υπάκουο και χωρίς ορθολογισμό, να υπάγεται στο σύστημα των πραγμάτων, χωρίς δεύτερες σκέψεις».

Αδέσποτος αλλά χορτάτος

Η αλήθεια συνήθως βρίσκεται κάπου στη μέση. Τα σκυλιά της ράτσας Ακίτα είναι γνωστά για την αφοσίωση στους κηδεμόνες τους, είναι υπάκουα και έξυπνα, αλλά ταυτόχρονα  πεισματάρικα και επιφυλακτικά με οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον κηδεμόνα τους. Είναι πολύ πιθανόν λοιπόν, ο Χάτσικο να μην μπόρεσε να μείνει με τις ανάδοχες οικογένειες που θέλησαν να τον φιλοξενήσουν μετά τον θάνατο του καθηγητή, και να γύρισε – ουσιαστικά αδέσποτος – σε ένα γνωστό μέρος, όπου έβρισκε εύκολα τροφή, χωρίς να χρειάζεται να συνδεθεί με οποιονδήποτε καινούργιο κηδεμόνα.

Ο Χάτσικο πέθανε σε ηλικία 11 ετών από καρκίνο, ενώ στην νεκροψία που υποβλήθηκε, βρέθηκαν στο στομάχι του κεμπάπ κοτόπουλου, από αυτά που πωλούσαν οι πλανόδιοι πωλητές στον σταθμό του τρένου Shibuya…