Ένα ακόμη απόγευμα, θέρους απόντος πλέον, και με βρίσκει στην ίδια κατάσταση. Περιπλανώμενος στις γειτονιές της Αθήνας με το βλέμμα στραμμένο πουθενά συγκεκριμένα. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή είναι ένα μοναδικό κάδρο που γεννήθηκε ανάμεσα από τα δέντρα με πρωταγωνιστή τον πανταχού παρόντα ουρανό.
Βρίσκομαι στη περιοχή Hilton και παρατηρώ τον τρόπο που ο ουρανός μάς παρουσιάζεται αυτό το απόγευμα. «Άθελα» πήρε με τη αξία του τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αγαπημένος σκηνοθετικός δείκτης. Το φως του ηλίου διαθλάται με τέτοιο τρόπο που το σκούρο, πλην, φωτεινό φως του ηλίου αποτυπώνεται μυσταγωγικά στον ουράνιο καμβά. Όλα τα στάδια της προσπάθειάς μας για όνειρα αποτυπώνονται με τρόπο βαθειά καλλιτεχνικό. Σπεύδω να βάλω υπότιτλους.
Παρατηρώ τον ουρανό. Από το αχνό φωτεινό οδηγούμαστε στο φωτεινό. Στο καθαρό φωτεινό. Τι θέλω να πω; Θέλω να πω. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε κάθε στάδιο της ζωής μας. Με αγάπη και ευγένεια. Εκτιμώντας κάθε στάδιο χρονικό, ενεργειακό και προπάντων, ειλικρινές στάδιο προόδου. Σε άπταιστα ελληνικά “trust the process”.
Έχω κουραστεί να ακούω και γίνομαι δέκτης της βιασύνης με την οποία αντιμετωπίζουμε ( και εγώ φυσικά) της ζωή. Το αναθεματισμένο «άντε» κοσμεί το κάθε στάδιο της ύπαρξης μας. Πάμπολλες πράξεις, αμέτρητα συναισθήματα. «Άντε να τελειώνουμε, άντε να δουλέψουμε, άντε να ερωτευτούμε, άντε να κάνουμε παιδιά». Ένα συνεχές και αέναο άντε. Αντιμετωπίζουμε το καλό ή το κακό με στάση βιαστική, με στάση κούφια. Ξερή.
Γιατί γίναμε τόσο βιαστικοί; Γιατί δεν στεκόμαστε μια στιγμή; Δυο; Ή και παραπάνω; Πού βιαζόμαστε να πάμε; Στην επιτυχία; Μα ποτέ προλάβαμε να μάς μάθουμε; Πότε μάς αποδεχθήκαμε; Ποτέ προλάβαμε να μάς απορρίψουμε; Ποτέ! Τι σου κάνει ένα τόνος σε μια λέξη…
Ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε το προσωπικό μας ρολόι με ειλικρινές βλέμμα. Όχι με βιαστικό κίνητρο. Όχι με επιφανειακή ειλικρίνεια. Όχι με παραισθήσεις. Όχι υιοθετώντας ανοίκειες ανάγκες και θέλω.
Το σκοτάδι που υπάρχει στην αρχή της φωτογραφίας είναι αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας προς το φως. Πρέπει να συμφιλιωθούμε και με αυτό. Μη το προσπερνάμε βιαστικά.
Τι μάς διδάσκει ο ουρανός; Ότι το σκοτάδι είναι μέρος της επιτυχίας. Ότι δεν πρέπει να το προσπερνάμε με βιασύνη. Είναι άδικο και άτοπο, πρωτίστως για εμάς. Μην αντιμετωπίζουμε τα στραβά τη ζωής με βιασύνη. Να μην κρυβόμαστε πίσω από τον λεπτό κορμό του καθημερινού μας δέντρου. Όλα μα όλα είναι μέρος του προσωπικού μας process. Όλα! Από το σκοτεινό μέχρι τον τελικό προορισμό το, φωτεινό.
Υποσημείωση. Πήρε μήνες να δω τον ουρανό να σχηματίζει αυτόν τον χρωματισμό. Πήρε χρόνια να αρχίσω να με αγαπώ και να μην σκέφτομαι βιαστικά. Σκέφτομαι βιαστικά. Όλοι μας. Θέλουμε δόξα, χρήματα, οικογένεια, ευημερία. Άμεσα. Γρήγορα. Δεν γίνεται. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.
Μην αντιμετωπίζουμε την ζωή μας με το «άντε». Δεν μάς πάει. Δεν μάς ταιριάζει. Ας μάθουμε δικό μας το σκοτάδι, ας το αποκωδικοποιήσουμε. Ας γίνουμε φίλοι με κάθε στάδιο φωτεινού χρωματισμού του ουρανού με άφθονο χρόνο. Πρέπει να ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΟΥΜΕ κάθε βήμα που κάνουμε. κάθε σπιθαμή που διανύουμε. Καθετί που συμβαίνει στη ζωή μας.
Και εμάς. Ναι! Πρέπει να μας εμπιστευόμαστε. Trust the process ή αλλιώς…εμπιστεύσου την ζωή. Γιατί αυτή ξέρει καλύτερα.
