Το πέμπτο Athens Stories, η νέα φωτορεπορταζιακή στήλη του Utopiazone που θα την διαβάζετε κάθε Πέμπτη, είναι αφιερωμένο στα αεροδρόμια και τις αεροδιακομιδές.
Αυτό το Athens Stories με βρίσει στον εναέριο χώρο της Αθήνας, τυφλωμένο από το μαγικό φως του ολόγιομου φεγγαριού. Τα συναισθήματα που μου δημιουργεί το φεγγάρι, δεν μπορούν να περιγράφουν για πολλούς λόγους. Συν του ότι δεν βρίσκω και τα κατάλληλα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο να χτυπήσω.
Πριν λίγο καιρό βρέθηκα αρκετές φορές μόνος σε ένα αεροδρόμιο. Περιπλανιόμουν στον εναέριο χώρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και κατάλαβα, πέραν πολλών πραγμάτων, ότι εδώ πάνω, σκέφτομαι ακόμη πιο καθαρά. Φταίει το ύψος; Η πίεση; Ο βόμβος του αεροπλάνου; Εγώ είμαι κάπως περίεργος; Δεν έχω καταλήξει.
Ανεβοκατέβαινα στην Αθήνα για να αναζητήσω το μέλλον; Εμένα; Το κάτι παραπάνω; Όλα τα παραπάνω; Το πιθανότερο. Μετά από λίγες μέρες, έκλεισα το αεροπορικό μου πατώντας την επιλογή «απλή μετάβαση». Αυτό ήταν, είχα φύγει.
Προσπάθησα από την στιγμή της φυγής να ξέρω προς τα που τρέχω. Προς τα πού τρέχει ο λογισμός μου. Κατέληξα ως προς το που. Κατά μέσης, λοιπόν, όχι του πελάγους, αλλά του φεγγαροφωτισμένου εναέριου αθηναϊκού χώρου, σκέφθηκα, ότι πρέπει οι άνθρωποι να μάθουμε να φεύγουμε!
Από την πρωτόγονη ανθρώπινη ύπαρξη αναζητούμε την ομάδα, το μαζί. Θελουμε, δικαίως, να ανήκουμε κάπου. Όμως, πρέπει να μάθουμε, να βάζουμε στην εξίσωση πως πολλές φορές, η αρχή γίνεται, φεύγοντας. Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως. Πρέπει να μάθουμε να φεύγουμε. Σπεύδω να εξηγηθώ!
Μεγαλώνοντας, οι άνθρωποι συνδυάσαμε την φυγή με την οπισθοχώρηση. Ταυτίσαμε το φευγιό με την ήττα. Μεγαλώνοντας, οφείλουμε να αλλάξουμε ρωτά σκέψης.
Όταν παίρνεις απόσταση τα βλέπεις όλα πιο καθαρά. Βλέπεις τα πάντα πιο καθαρά. Έχεις πιο υγιές βλέμμα. Γιατί λοιπόν, το αποφεύγουμε; Μήπως γιατί φοβόμαστε ότι η απόσταση δημιουργεί κενό; Πέραν του κενού, δημιουργεί και ειλικρίνεια.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι με όσα αφήνουμε «πίσω». Εισπράξαμε, τελικά, την αγάπη που πιστεύουμε; Δώσαμε τον σεβασμό που πιστεύουμε; Συνάψαμε δεσμούς ή σχέσεις; Τι κοινό έχουν όλα αυτά; Δημιουργούν το φόβο της ειλικρίνειας, της απογύμνωσις. Παράλληλα, στο επόμενο βήμα, έρχεται η αλήθεια και μετά η απάντηση. Μη λησμονηθεί όμως κάτι σημαντικό. Θέλει χρόνο. Αληθινή απόσταση. Χώρο. Δώστε τα απλόχερα, πρωτίστως στον εαυτό σας.
Θέλω σε αυτό το σημείο να προσθέσω μια σκέψη, πιο επίκαιρη. Μάλλον την τρανή απόδειξη της ευτυχίας να έχεις γνωρίσει τον εαυτό σου και να μπροεις να φεύγεις. Πόσοι δεν έχουν αναρωτηθεί στα αμέτρητα περιστατικά βιας, «μα καλά έτρωγε ξύλο καθόταν; – είναι ποτέ δυνατόν». Όπως φάνηκε είναι. Το κατηγορώ είναι εύκολο. «Ας έφευγε» . Δεν το έχουμε μάθει. Πρέπει να το μάθουμε, είναι επιτακτική η ανάγκη. Να μάθουμε να φεύγουμε από τον κακό μας εαυτό. Να μη σέρνουμε καταστάσεις ατελέσφορες. Να μην ανεχόμαστε να μάς χειρίζεται κανένας, αλλά και εμείς να μην γινόμαστε χειριστικοί.
Η Χαρις Αλεξιου και ο Λεξ θα κλείσουν το σημερινό Athens Stories:
«Βρες τον άγγελο μέσα σου που ξέρει να σε αγκαλιάζει
Πόσοι έχουν ακόμη νομίζεις το όνειρο να τους κρατά
Έναν σύντροφο κάθε πρωί να τους λέει καλημέρα
Σώσε ότι μπορείς πριν βουλιάξεις και εσύ στα κρύα νερά
Την καρδούλα σου πρώτα που οι δαίμονες κάνουν παρέα
Φύγε απ’το παλιό σου εαυτό σου
Φύγε αυτός είναι ο εχθρός σου τώρα
Φύγε μακριά του φύγε».
