Βρισκόμαστε σε εκείνη την εβδομάδα του Αυγούστου που η Αθήνα και όλες οι πόλεις άδειασαν. Μπήκαν στο mute. Εκείνη η εβδομάδα που στο τέλος της ξεκινάμε όλοι να ξανά φορτίζουμε τις μπαταρίες της επερχόμενης ρουτίνας μας. Η θερινή ραστώνη αρχίζει δειλά δειλά να αποκτά κίνηση και οι δρόμοι της Αθήνας αποκτούν σταδιακά την πολυσύχναστη χροιά τους.
Σε αυτη ακριβώς την μετάβαση βρίσκομαι στην πλέον συνήθης κατάσταση μου. Περιπλανώμενος, βυθισμένος σε σκέψεις, ενσαρκώνοντας τον ρόλο του παρατηρητή ακόμη πιο οσκαρικά.
Το καλοκαίρι, πέραν πολλών, ιδιοτήτων που έχει, ταυτίζεται και με αυτή της φυγής, της ησυχίας. Όμως, τίποτα δε είναι ήσυχο όταν μάθουμε να κοιτάμε γύρω μας. ΤΙΠΟΤΑ.
Σε ένα πολυσύχναστο σοκάκι, παράλληλο της Ερμού, μία μάνα διαβάζει το βιβλίο της, όχι στο μπαλκόνι, όχι στο εξοχικό της, όχι στην άνετη ακριβοπληρωμένη ξαπλώστρα της.
Στο πεζοδρόμιο, όπου την ίδια ώρα τα δυο της παιδιά κοιμούνται σκεπασμένα στο πάτωμα.
Στο πεζοδρόμιο της Μητροπόλεως, στο κέντρο της Αθήνας, υπάρχουν αρκετές εσοχές που φιλοξενούν ανθρώπους. Ανθρώπους. Σε μια από της εν λόγω εσοχές, μη καταπατημένη από αμέτρητα τραπέζια, μια μητέρα διαβάζει το βιβλίο της. Η εικόνα αυτή προκαλεί έκρηξη σκέψεων στο κεφάλι μου. Πραγματικά. Θέρους παρόντος και περασμένης της ώρας και το αυγουστιάτικο mute ακούγονται παραπάνω από κάθε άλλη φορά.
Έχουμε ειλικρινά αναλογιστεί τι σημάνει αυτή η εικόνα; Αρχικά για την μητέρα και σε δεύτερο επίπεδο για εμάς τους ίδιους που παραπονιόμαστε για το πόσες μέρες ή σε ποσά μέρη πήγαμε διακοπές. Έχουμε σκεφτεί ότι τώρα, που όλα αδειάζουν, όλα ηρεμούν, αξίζει να κοιτάξουμε καλύτερα τις εσοχές. Να κοιτάξουμε μέσα μας, στις εγωιστικά και αχάριστα, συνεχώς ατελείς εσοχές μας. Έχουμε αναλογιστεί; Με βεβαιότητα απαντώ. Όχι.
Κάνουμε τόσο θόρυβο έξω και μέσα μας, με πράγματα που συνεχώς μας λείπουν. Παράλληλα, κλειδώνουμε τη πόρτα του σπιτιού μας, με τελικό προορισμό να ανοίξουμε τις πόρτες των καλοκαιρινών μας εξορμήσεων.
Την ίδια ώρα, λοιπόν, που η πόλη μπορεί να άδειασε, και είναι σιωπηλή, υπάρχουν αμέτρητες εικόνες σαν την μάνα της Μητροπόλεως, πάμπολλες καταστάσεις, πραγματικότητες που ίσως είναι η ώρα να δούμε.Να κάνουμε μια βόλτα. Να γνωρίσουμε, να έρθουμε σε επαφή με την άλλη όψη του νομίσματος. Του νομίσματος μας.Τώρα που διακοπάρουμε, έχοντας μέρες άδειας, το μυαλό μας αδειάζει σε ένα βαθμό. Ας παρατηρήσουμε τις εσοχές των πεζοδρομίων. Τα παγκάκια, τα συντριβάνια. Όλα. Να αντιληφθούμε επιτέλους πόσο τυχεροί είμαστε οι περισσότεροι.
Το κλείσιμο, σιγά σιγά, του καλοκαιριού, είναι ίσως η στιγμή που κάνουμε τον πρώτο απολογισμό της χρόνιας. Ας σκεφτούμε, με τη σειρά μας, το φορτίο τύχης που φέρουμε καθημερινά. Φτάνει με το να κλείνουμε τα μάτια σε όλα. Δεν χωράει άλλα το χαλί αποκάτω. Δεν χωράει άλλους ανθρώπους με “γεμάτες μπαταρίες” διακοπών και βροντερό έλλειμα ανθρωπιάς.
Δεν δαιμονοποιείται φυσικά το να πας διακοπές. Μη παρεξηγηθώ. Απλώς σκέφτηκα πως η ηρεμία του καλοκαιριού είναι μια καλή αφορμή να εκτιμήσουμε την ζωή μας. Να εκτιμήσουμε όλα όσα έχουμε. Να κοιτάξουμε το φως του καλοκαιρινού φεγγαριού χωρίς προσωπικές φανταστικές, κενές εσοχές.
Γιατί οι πραγματικές εσοχές μπορεί να είναι αθόρυβες αλλά υπάρχουν και μας μαθαίνουν πολλά. Όσο μελωδικά και αμέριμνα και να σφυρίζουμε…
