Συναντηθήκαμε ένα φθινοπωρινό απόγευμα στο θέατρο Λαμπέτη, όπου φέτος η Άνδρη Θεοδότου θα διαδραματίσει έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μια παράσταση που έχει γράψει τη δική της ιστορία, στο «Σεσουάρ για δολοφόνους».
Τη συγκεκριμένη πρόταση δέχτηκε με χαρά, καθώς όπως μου εξήγησε, «Το πιο σημαντικό για εμένα είναι οι συνεργάτες να μην ξεχωρίζουν μόνο για τη δουλειά τους, αλλά κυρίως για τη συμπεριφορά τους. Ήξερα ότι ο Νικορέστης Χανιωτάκης ήταν καλό παιδί, εκτός από καλός σκηνοθέτης και, όσο περνούν τα χρόνια, αυτό μετράει περισσότερο…»
Παράλληλα, μαζί με τον σύζυγό της Δημήτρη Δεγαΐτη συνεχίζουν τη σπουδαία δουλειά που κάνουν στο παιδικό θέατρο, με εκείνη να διασκευάζει τα έργα και εκείνον να τα σκηνοθετεί. Ένα θεατρικό δίδυμο, που εδώ και χρόνια, δημιουργεί παραστάσεις που λατρεύουν μικρά και μεγάλα παιδιά, με τη γράφουσα να ανήκει και αυτή στη δεύτερη κατηγορία!
Σε μια εποχή εικονικής τελειότητας, η Άνδρη έφτασε στο θέατρο ντυμένη απλά, βαμμένη ελάχιστα και ζήτησε από τον φωτογράφο μια χάρη…: «Σε παρακαλώ μην τις πειράξεις τις φωτογραφίες, θέλω να φαίνομαι, όπως είμαι, ακόμη και με τις ρυτίδες μου».
Στη συνέχεια γέλασε και μου είπε: «Μια φορά είχαν κάνει τέτοια επεξεργασία στις φωτογραφίες που, όχι ο κόσμος, ούτε εγώ δεν με αναγνώρισα»…
Ειλικρινής και άμεση, η Άνδρη μου μίλησε για τα συναισθήματά της σε σχέση με όλα αυτά που βιώνει η χώρα μας αλλά για την κόρη της που αφήνει την οικογενειακή εστία και ξεκινάει τις σπουδές της…
Το «Σεσουάρ για δολοφόνους», κωμωδία των Mπρους Τζόρνταν & Μέριλιν Έιμπραμς, είναι ένα έργο «φαινόμενο», καθώς παίζεται για πολλά χρόνια όπου και αν παρουσιαστεί. Για ποιους λόγους πιστεύεις πως έχει τέτοια επιτυχία αυτό το κείμενο;
Εγώ θυμάμαι, όταν το είχα δει την πρώτη φορά, που ανέβηκε στο Θέατρο Αποθήκη. Ακόμη είναι έντονα στη μνήμη μου η ερμηνεία του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση. Εκείνη την εποχή στην Ελλάδα δεν είχαμε δει παραστάσεις που να είναι διαδραστικές με το κοινό και αυτό μου άρεσε πολύ. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έπαιζα και εγώ σ’ αυτό το έργο, που εν έτει 2023, συνεχίζει να είναι brand name σ’ όλο τον κόσμο.
Πιστεύω πως, ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας αυτής της παράστασης, οφείλεται στο κοινό, καθώς του δίνεται η ευκαιρία στον κόσμο να παίξει μαζί με τους ηθοποιούς. Επιπλέον, είναι ένα έργο μυστηρίου, που βάζει τον εκάστοτε θεατή να λύσει ένα μυστήριο.
Εσύ μπαίνεις σ’ αυτόν τον θίασο τη τρίτη χρονιά. Πώς είναι να βρίσκεις μια ομάδα που έχει ήδη δουλέψει μια σεζόν παρέα;
Το αντιμετωπίζω με μεγάλη χαρά. Ο σκηνοθέτης μας, ο Νικορέστης Χανιωτάκης, προέρχεται από μια σχολή από την οποία αποφοίτησα και εγώ, από το Θέατρο Τέχνης και μάλιστα ήταν μαθητής του συζύγου μου, οπότε ήξερα πολύ καλά τι άνθρωπος είναι. Γιατί αυτό που μ’ ενδιαφέρει κυρίως, είναι η συμπεριφορά του σκηνοθέτη απέναντι στον θίασο.
Έχω τη δυνατότητα να επιλέγω πλέον δουλειές και η συμπεριφορά των ανθρώπων παίζει για μένα καθοριστικό παράγοντα σ’ αυτή την επιλογή.
Επιπλέον, η ομάδα των ηθοποιών είναι εξαιρετική και με τους περισσότερους συναδέλφους έχω συνεργαστεί στο παρελθόν, οπότε είπα αμέσως το «Ναι».
Μου δίνεις μια ωραία πάσα, μιλώντας για το θέμα της συμπεριφοράς του σκηνοθέτη σας. Πώς είναι τα πράγματα στις πρόβες μετά το Metoo; Έχεις παρατηρήσει εάν οι άνθρωποι πλέον είναι πιο προσεκτικοί;
Πιστεύω πως τα πράγματα είναι καλύτερα και οδεύουν σ’ έναν ακόμη καλύτερο δρόμο. Έπρεπε να γίνει αυτό, δεν πειράζει που έγινε αργά, φτάνει που επιτέλους άνοιξαν τα στόματα και οι άνθρωποι μίλησαν.
Η γυναίκα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ίση στον εργασιακό χώρο και εμείς που είμαστε μπροστά στα φώτα πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα. Είναι σημαντικό που ξεκίνησε από τον τομέα του αθλητισμού αυτή η συζήτηση. Οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί, διότι δημιουργούμε τον εργασιακό χώρο των παιδιών που θα έρθουν μετά από εμάς και γι’ αυτό τον λόγο το κίνημα αυτό δεν θα πρέπει να είναι αμελητέο και ευτυχώς που δεν είναι…
Εσύ έχεις δεχτεί κάποια τέτοια συμπεριφορά;
Ναι, και έχω μιλήσει. Δεν φοβόμουν ή μάλλον δεν καταλάβαινα τι συνέπειες είχε αυτό το πράγμα. Στη μια περίπτωση υπήρχαν πράγματι συνέπειες, στην άλλη στάθηκε μια γυναίκα δίπλα μου και τελικά δικαιώθηκα. Ευτυχώς, μιλάω. Ήμουν πάντα ένα παιδί που μιλούσε.
Και ήσουν ένα παιδί που ήξερε από πολύ μικρό τον δρόμο που θα ακολουθούσε…Αν δεν κάνω λάθος από έξι χρονών ήσουν σε θεατρική ομάδα.
Ναι, δεν υπήρχε προβληματισμός. Εγώ το ήξερα, η μάνα μου δεν το ήξερε…αλλά τελικά το πήρε απόφαση. Ήξερα ότι δεν αντέχω να κάνω κάτι πίσω από ένα γραφείο.
Βέβαια και εσύ ως μαμά δεν ήθελες η κόρη σου να επηρεαστεί από εσένα και από τον μπαμπά της και να γίνει ηθοποιός…
(Γελάει…)Δεν της είπαμε ποτέ να μην γίνει. Της είπαμε ότι είναι δύσκολο επάγγελμα. Νομίζω ότι κάθε καλλιτέχνης δεν εύχεται το παιδί του να ακολουθήσει τον δρόμο του. Λέω δεν «εύχεται». Αν βέβαια το παιδί θέλει, πιστεύω πως κανένας γονιός δεν θα το εμποδίσει, γιατί κακά τα ψέματα, οι καλλιτέχνες είμαστε πάνω από τον κόσμο τούτο, καθώς ακροβατούμε μεταξύ ρεαλισμού και μη ρεαλισμού.
Ήταν ένα παιδί που μάλλον γοητευόταν από αυτά που γίνονταν πίσω από τη σκηνή. Τώρα θα σπουδάσει αυτό που της αρέσει. Θα ασχοληθεί με τα παιδιά.
Είσαι έτοιμη τώρα να αντιμετωπίσεις το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς»;
Καθόλου! Το ομολογώ ευθαρσώς! Ήδη μ’ έχει πιάσει ένα άγχος και σκέφτομαι τώρα που θα φύγει το παιδί…Έχω βάλει και τα κλάματα! Είναι όμως μια φυσική εξέλιξη που πρέπει να την περάσουμε.
Το γεγονός ότι θα σπουδάζει στην Κύπρο, σε κάνει να νιώθεις πιο ήρεμη;
Ναι, γιατί ξέρω ότι θα είναι με τον παππού, τη γιαγιά και τη θεία σ’ ένα οικείο περιβάλλον. Δεν παύει όμως να είναι ένας ανεξάρτητος άνθρωπος που θα κάνει τη δική του ζωή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι γονείς μου και η αδερφή μου δεν θα την πιέσουν. Αυτό που θέλω είναι να είναι καλά και να περάσει καλά! Είναι πολύ σημαντικό να απολαύσει τη φοιτητική της ζωή γιατί μετά θα ανατρέχει σ’ αυτήν.
Μπορεί να μην έγινε ηθοποιός αλλά την αγάπη σου για τα παιδιά σίγουρα της την μετέφερες…
Ναι, και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Ο μπαμπάς της και εγώ λατρεύουμε τα παιδιά. Από κάπου θα επηρεαζόταν, οπότε καλύτερα που ήταν σ’ αυτόν τον τομέα.
Συνεχίζετε με τον Δημήτρη Δεγαΐτη εδώ και χρόνια την προσφορά σας στο θέατρο για παιδιά. Εσύ που δουλεύεις το κομμάτι της διασκευής των έργων, ποιος πιστεύεις ότι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος; Να βγει για παράδειγμα διδακτική ή απλοϊκή η παράσταση;
Αυτό που λες για τον διδακτισμό δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν μπορείς να κουνάς το δάκτυλο στο παιδί, γιατί δεν είσαι εσύ ο γεννήτοράς του. Στο θέατρο το παιδί θα έρθει για να δει μια παράσταση, να προβληματιστεί μεν, να επιλέξει δε… Έχει μεγάλη ευθύνη αυτό που καλούμαστε να κάνουμε όσοι ασχολούμαστε με το παιδικό θέατρο, γιατί διαμορφώνουμε το μελλοντικό κοινό.
Στις διασκευές, αυτό που οφείλεις να κάνεις, είναι να σέβεσαι. Παίρνεις το πνευματικό παιδί και την ιδέα ενός άλλου συγγραφέα, οπότε εκεί πρέπει να υπάρχει ένας σεβασμός. Δεν μπορείς να αυθαιρετείς. Από εκεί και πέρα, ο Δημήτρης ως σκηνοθέτης έχει ένα όραμα για το πώς θα παρασταθεί το έργο.
Θυμάσαι κάποιο ευτράπελο με παιδάκι που παρακολουθούσε ως κοινό μια παράστασή σας;
Θυμάμαι ένα περιστατικό, όταν έπαιζα το ξωτικό σε μια παράσταση της Δόνης Μιχαηλίδη, στο Ανοιχτό Θέατρο. Έχει γίνει διάλειμμα και πηγαίνω εγώ στο βράχο μου, να ξαπλώσω γιατί υποτίθεται ότι στο πρώτο μέρος είχα κοιμηθεί. Μόλις ανοίγει η αυλαία, έρχεται ένα παιδάκι και μου φωνάζει «Τοξικό, τοξικό, κοιμάσαι;».
Αυτό το «τοξικό» μού έχει μείνει. Γι’ αυτό σε πολλές διασκευές μού αρέσει να αλλάζω τις λέξεις και να κρατάω κάτι που έχω ακούσει από τα παιδιά, όπως για παράδειγμα το «κορκόδειλος» ή «μπλεφαρίδες».
Ήσουν για πέντε χρόνια σε μια επιτυχημένη καθημερινή σειρά, στο «Έλα στη θέση μου» στον ALPHA. Μια τέτοια δουλειά, συνεπάγεται και πολύωρα γυρίσματα. Σου λείπει αυτή η διαδικασία;
Ήθελα να πάρω μια απόσταση από την τηλεόραση. Επίσης, η αλήθεια είναι ότι ετοιμάζουμε κάτι θεατρικό με τον Δημήτρη, το οποίο προσπαθούμε πολλά χρόνια να το κάνουμε και δεν προλαβαίνουμε. Σκεφτήκαμε ότι φέτος που θα πάει το παιδί να σπουδάσει και δεν θα έχουμε όλη αυτή την τρέλα με τα φροντιστήρια, θα αφιερωθούμε σ’ αυτό.
Ποιο συναίσθημα σε χαρακτηρίζει αυτή την περίοδο;
Μετά από όλα αυτά που συνέβησαν στη χώρα μας, νομίζω το συναίσθημα της απώλειας. Βιώνουμε την απώλεια των ανθρώπων, του τόπου, της φύσης…Όλα αυτά με κάνουν να αισθάνομαι πολύ μετέωρη. Έχω μια πίκρα μέσα μου. Νομίζω ότι το συναίσθημα είναι καθολικό, περάσαμε φωτιές, περνάμε πλημμύρες…Οι άνθρωποι εκεί ακόμη δεν έχουν συνέλθει και πιστεύω ότι δεν έχει αντίκτυπο μόνο στην τοπική κοινωνία αλλά σ’ όλη τη χώρα.
Έχουμε απώλειες και συναισθηματικές μ’ όλα όσα συμβαίνουν και δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια…Αυτό που συνέβη με τον άνθρωπο που τον πέταξαν από το πλοίο δεν είναι απώλεια για όλους μας; Θα μπορούσε να ήταν δικός μας αδερφός.
Λυπάμαι πάρα πολύ, δεν θέλω να σκέφτομαι αρνητικά. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και θέλω να πιστεύω ότι θα βρούμε τρόπους να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος.
Τι θα μπορούσε να γίνει, πιστεύεις;
Νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε κριτική ο ένας στον άλλον. Με ενοχλεί που στα social, με το που γίνεται μια ανάρτηση, ο άλλος αμέσως θα πάει να κάνει κριτική! Όχι, πρέπει να σκεφτόμαστε και να φιλτράρουμε. Σε καμία περίπτωση δεν λέω να μην μιλάμε αλλά να σκεφτόμαστε πριν το κάνουμε. Είμαι υπέρ του να εκφράζονται οι γνώμες και να βγαίνουμε στο δρόμο. Ας κοιτάξουμε, όμως πρώτα, τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
Πριν λίγο καιρό γίναμε μάρτυρες και ενός απίστευτου ρατσιστικού πογκρόμ φασιστών στη Λεμεσό. Η Κύπρος στο μυαλό μας ήταν κάπως απαλλαγμένη από αυτά τα φαινόμενα…
Δυστυχώς, είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και οι κυβερνήσεις πρέπει να ασχοληθούν σοβαρά και να μελετήσουν πού πάει όλο αυτό. Στην Κύπρο, υπήρχαν και στο παρελθόν κάποια περιστατικά και πολλοί πολίτες είχαν εκφράσει την ανησυχία τους, όμως δεν έγινε τίποτα.
Ας κλείσουμε με κάτι πιο αισιόδοξο…
Ε, ναι!
Θέλω να μου πεις ένα σχόλιο που σου κάνουν για τη δουλειά σου και χαίρεσαι.
Μου αρέσει που μου λένε και οι άνθρωποι για τους οποίους εργάζομαι αλλά και ο κόσμος στον δρόμο, ότι είμαι αυθεντική. Ότι δεν έχουν άλλη εικόνα για μένα από αυτή που πραγματικά είμαι. Είμαι ένας άνθρωπος που θα μιλήσω σ’ όλους, δεν θα πω ποτέ «δεν μπορώ τώρα»… Αυτό συμβαίνει, γιατί έτσι θέλω να μου συμπεριφέρονται και οι άλλοι.
Η Άνδρη Θεοδότου πρωταγωνιστεί στο «Σεσουάρ για δολοφόνους», την κωμωδία των Mπρους Τζόρνταν & Μέριλιν Έιμπραμς, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιώτη στο Θέατρο Λαμπέτη.
Η Άνδρη Θεοδότου υπογράφει τις διασκευές των παιδικών παραστάσεων:
- «Η Συμμορία του Μεσονυκτίου» στο θέατρο Άνεσις
- «Το φάντασμα του Κάντερβιλ» στο θέατρο Βεάκη
- Στον ΘΟΚ (Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου), σε σκηνοθεσία της Λέας Μελένη, «Ο Μολυβένιος Στρατιώτης»
Φωτογράφιση για το Utopiazone: Φίλιππος Μαργαλιάς
