Η Βικτωρία Γιαννάκη μιλάει στο Utopia Zone για το Balcony Stories, ένα όμορφο γαϊτανάκι γυναικείας αλληλοϋποστήριξης, αλληλεγγύης και βοήθειας.
Το ταξίδι του balconystories ξεκίνησε από ένα αθηναϊκό μπαλκόνι την περίοδο της πανδημίας. Η Βικτωρία Γιαννάκη ασχολείται με τον σχεδιασμό και με την παραγωγή γυναικείων ρούχων και η αρχική της ιδέα ήταν να ντύνει, να στολίζει με αξεσουάρ, να κάνει styling σε φίλες της που συγκεντρώνονταν για να μιλήσουν, να τραγουδήσουν και να ξεφύγουν από τη συνθήκη του εγκλεισμού. Η ιδέα της ρίζωσε, μεγάλωσε και ανοίχτηκε σε άγνωστες γυναίκες με διαφορετικά κοινωνικά βιώματα και αναφορές που βρήκαν φιλόξενο χώρο για να πουν τις ιστορίες τους.
Μία κοινότητα με αληθινές σχέσεις και ανοιχτές καρδιές
Συζήτησα με τη Βικτώρια για όλα όσα έχει αποκομίσει από αυτή την εμπειρία, αναδεικνύοντας στη δημόσια σφαίρα και στα κοινωνικά δίκτυα εμπειρίες διαφορετικότητας. «Το balconystories έφερε στο δρόμο μου συναντήσεις με γυναίκες που ήταν ήρεμες, αισιόδοξες, δυνατές, με γυναίκες που τολμούν να κυνηγούν τα όνειρά τους, με γυναίκες της διπλανής πόρτας χωρίς φτιασίδια και στολίδια. Σκοπός είναι να ενδυναμώσουμε τη γυναικεία φωνή, να ακουστούν αληθινές ιστορίες -όχι μόνο των διάσημων αλλά και γυναικών που δεν θα τους δινόταν αυτή η ευκαιρία να παρουσιαστούν κάπου και να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Με γοητεύει ότι αισθάνονται ασφαλείς και χαρούμενες μαζί μου. Δημιουργώ έναν χώρο όπου η καθεμία μπορεί να εκφράσει και να εξωτερικεύσει την αλήθεια της, βασικά να είναι ο εαυτός της», μου λέει.
Στη συνέχεια κουβεντιάσαμε για αυτή τη ζεστή γυναικεία κοινότητα που κέρδισε χώρο και ορατότητα μέσα στα χρόνια. «Από τις όμορφες και μοναδικές συνευρέσεις με γυναίκες που δεν ήξερα κρατάω ένα καταπληκτικό συναίσθημα. Όταν είμαστε ο εαυτός μας δημιουργείται μια αληθινή σχέση με ανοιχτή καρδιά. Θέλεις να είσαι δίπλα σε κάποιον και να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου, τα σχέδια και τα όνειρά σου χωρίς να περιμένεις τίποτα από εκείνον. Αυτό αισθάνομαι ότι περνάει σε όλες τις γυναίκες που έχω στείλει πρόσκληση στο ξεκίνημά μου. Παρ’ όλο που δεν ήμουν γνωστή, όλες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα».
Τα μπαλκόνια μας ως «άνοιγμα» στο φως
Αναρωτιέμαι γιατί διάλεξε ως σκηνικό το αθηναϊκό μπαλκόνι, ένα μέρος που ακροβατεί ανάμεσα στο δημόσιο τοπίο και στο ιδιωτικό πεδίο. «Το μπαλκόνι είναι ένα σύμβολο που απεικονίζει ξεκάθαρα την ελληνική κοινωνία. Σχεδόν όλα τα σπίτια έχουν ένα μικρό μπαλκονάκι, μια αυλή, ένα ταρατσάκι, ένα «άνοιγμα» στον ελληνικό ουρανό και φως! Είναι το μέρος που από μικρή θυμάμαι να βρίσκουμε καταφύγιο όταν θέλαμε να δραπετεύσουμε από την ασφάλεια του σπιτιού μας. Για να χαζέψουμε τον έξω κόσμο, να μιλήσουμε με την γειτόνισσα, να ποτίσουμε τα λουλούδια, να πιούμε έναν καφέ με τους φίλους μας, να χαζέψουμε το ολόγιομο φεγγάρι».
Η αίσθηση ότι οι γυναίκες εκφράζονται με φόντο το δικό τους χώρο, δυναμώνει την εγγύτητα και την επικοινωνία. Η Βικτώρια μου λέει: «Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την κίνηση που κάνουν και μου «ανοίγουν» το σπίτι στους, τον «ναό» τους (όπως πολύ χαρακτηριστικά μου είπε κάποια) χωρίς να με γνωρίζουν. Αυτό μου δείχνει ότι οι άνθρωποι συνεχίζουν να εμπιστεύονται, τολμούν να μοιράσουν τις ιστορίες τους σε μια άλλη γυναίκα που δεν ξέρουν».
Το μάθημα που έχει εισπράξει από τη ζωή είναι ότι το «μαζί» είναι το πιο δυνατό εφόδιο. «Μέσα από εσένα βλέπουν και οι άλλες κομμάτια τους εαυτού τους και αισθάνονται ότι δεν είναι μόνες μπροστά στις δυσκολίες. Δεν γελάμε και δεν κλαίμε ποτέ μόνο μία φορά -είναι μέρος της διαδικασίας και της εξέλιξής μας. Ας επιτρέψουμε λοιπόν στον εαυτό μας και την αποτυχία και την επιβράβευση. Το Balcony με διδάσκει καθημερινά πόση σημασία έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις και πόσο ωραίο είναι να επενδύεις τον χρόνο σου σε αυτές. Μέσα από αυτές τις γυναίκες δυνάμωσα κι εγώ κι ας μην το ξέρουν οι ίδιες, ξεπέρασα εμπόδια και φόβους να εκτεθώ (που σε άλλη περίπτωση δεν θα τολμούσα), κοίταξα την ζωή ακόμα πιο αισιόδοξα, ανανεώθηκα και μεταμορφώθηκα σε καλύτερο άνθρωπο. Λίγο το έχεις αυτό; Θα ήθελα να μεγαλώσει αυτό το παζλ γυναικών και να έχω στις ιστορίες μου άτομα από κάθε επάγγελμα και κοινωνική τάξη. Αυτό είναι ένα από τα όνειρα του balcony που θα ήθελα να περάσει και τα σύνορα της Ελλάδας αν βρει τρόπο χρηματοδότησης».
Οι γυναικείοι «ρόλοι», ο χώρος της μόδας και το κάλεσμα για αγάπη
Στο τέλος μιλάμε για τους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας και την πίεση των γυναικών να προσαρμόζονται σε διαφορετικούς ρόλους. «Ως γυναίκα και μητέρα αισθάνομαι ότι οι απαιτητικοί ρόλοι που καλούνται να επιτελέσουν οι γυναίκες σήμερα είναι και παραμένουν το ίδιο σκληροί, απλά ευτυχώς έχει αλλάξει και η νοοτροπία των ανδρών μέσα στα χρόνια. Μέσα σε ένα απαιτητικό περιβάλλον μιας πόλης, μιας επαρχίας ή ενός χωριού οι εργασίες που καλούμαστε να κάνουμε ήταν και θα είναι πάντα πολυδιάστατες και απαιτούν την προσοχή και την φροντίδα όλων. Εάν θέλουμε να μεγαλώνουμε παιδιά με συναισθηματική ωριμότητα οφείλουμε να εξελισσόμαστε και να μαθαίνουμε από τα λάθη των παλιών, τις πεποιθήσεις και τις νοοτροπίες που ήταν σκληρά παγωμένες και αμετάκλητες λόγω παράδοσης και να μπορούμε να μετουσιώνουμε όλα τα παλιά πρότυπα σε νέα πράγματα».
Η Βικτώρια παίρνει δύναμη από το επάγγελμά της, έναν απαιτητικό και δύσκολο χώρο. «Ασχολούμαι με τη βασική μου δουλειά – εδώ και 35 χρόνια περίπου -που είναι ο σχεδιασμός, παραγωγή και πώληση σε χονδρική και λιανική γυναικείων ρούχων (pepperose.gr). Είναι ένας κλάδος που έχει «χτυπηθεί» απίστευτα τα τελευταία χρόνια από τις πολυεθνικές, την κινέζικη αγορά και το ηλεκτρονικό εμπόριο (κυρίως μετά τον κορονοϊό). Αυτό που με κρατάει σε αυτό το χώρο είναι η εμπιστοσύνη που δείχνουν οι πελάτες μας. Αυτό με κάνει να κοιμάμαι ήσυχα το βράδυ».
Στο τέλος, μου λέει ότι οι στίχοι που τη συγκινούν και κρατάει πάντοτε στο μυαλό της, είναι τα λόγια του Ναζίμ Χικμέτ: «Ν’ αγαπάμε κάθε μέρα περισσότερο, κάθε μέρα λίγο καλύτερα».
Η ευχή που μας δίνει είναι να μην κακοποιούμε τον εαυτό μας, να νικάμε τους φόβους μας για να κερδίζουν τα όνειρα και να συνδεόμαστε αληθινά με ανθρώπους αντί να προσπαθούμε να τους εξουσιάζουμε.
Mπορείτε να μάθετε περισσότερα για το Balcony Stories: @balconystoriesgr, @victoria_yiannaki
