O Γιώργος Νανούρης έχει σκηνοθετήσει μερικές από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες των τελευταίων χρόνων. Για σχεδόν δέκα χρόνια κάθε δουλειά του στέφεται από απόλυτη επιτυχία και το κοινό τον ακολουθεί πιστά σε κάθε του βήμα.
Φέτος σκηνοθετεί τον «Θάνατο του Εμποράκου» με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη στο Θέατρο Ζίνα αλλά και τον «Συρανό» στο θέατρο Αλκυονίς με τον Μιχάλη Σαράντη και την Λένα Παπαληγούρα.
Ο Γιώργος Νανούρης είναι από τους δημιουργούς που ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν να δείξουν στο κοινό. Επιλέγουν συγκεκριμένα έργα, έχουν αναπτύξει τη δική τους αισθητική και το κοινό αναγνωρίζει το ταλέντο αλλά και σκληρή δουλειά πίσω από κάθε τους προσπάθεια.
Γνωρίζω τον Γιώργο από τις πρώτες του σκηνοθετικές προσπάθειες, πριν έρθει το τσουνάμι «Κατερίνα» και πριν βιώσει την αποθέωση με τον Αίαντα. Έχω χειροκροτήσει τις περισσότερες δουλειές του και έχω υποκλιθεί στο ταλέντο του. Αυτό όμως που πάντα θα κάνω είναι να απολαμβάνω κάθε συνάντηση μαζί του, κάθε βόλτα στα Πατήσια ή στην Κυψέλη, κάθε μικρό ταξίδι σε ιστορίες αγάπης εκείνος που δίνει σάρκα και όστα πάνω στη σκηνή.
Φέτος κάνεις δύο παραστάσεις. Πότε προλαβαίνεις;
Πρώτη φορά κάνω δύο καινούργια πράγματα σε μια σεζόν. Μοιάζει πολλές φορές ότι κάνω πολλά πράγματα παράλληλα γιατί παίζονται παραστάσεις μου σε επανάληψη. Εγώ κάνω ουσιαστικά μια παράσταση κάθε σεζόν. Μια το καλοκαίρι, μια το χειμώνα. Φέτος όντως έκανα δύο καινούργιες παραστάσεις την ίδια σεζόν. Είχα όμως οργανωθεί από πολύ νωρίς και αφήσαμε μεγάλο χρονικό διάστημα στις πρόβες. Εγώ ξεκίνησα πριν το Πάσχα να ασχολούμαι με το ένα έργο και μετά παράλληλα με το άλλο. Αλλά οι πρεμιέρες είχαν δύο μήνες απόσταση. Τα είχα οργανώσει έτσι ώστε να μην μπλεχτούν ποτέ.
Είσαι οργανωτικός;
Πάρα πολύ. Ταύρος με Αιγόκερω και Παρθένο στη Σελήνη (γέλια). Αυτό βέβαια με έχει βοηθήσει πολύ στη δουλειά.
Δουλεύεις ξανά στο «Συρανό» με ηθοποιούς που έχετε κάνει μαζί μεγάλες επιτυχίες. Ήταν συνειδητή επιλογή;
Είναι άνθρωποι με τους οποίους μας έχουν συνδέσει πολύ μεγάλες χαρές στο θέατρο. Με την Λένα Παπαληγούρα η «Κατερίνα», με τον Μιχάλη Σαράντη ο «Αίαντας» και με τους δύο μαζί η πρώτη μας Επίδαυρο. Η πρώτη δική μου σκηνοθεσία και οι πρώτοι πρωταγωνιστικοί τους ρόλοι στην Επίδαυρο. Μας έχουν συνδέσει πολύ δυνατά πράγματα. Μονόλογοι και για τους δύο με τους οποίους άνθισαν και η παράσταση στην Επίδαυρο. Είναι και οι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί και άνθρωποι οπότε τι πιο ιδανικό να δουλεύεις να ανθρώπους που τους αγαπάς, τους εκτιμάς, έχετε αποκτήσει έναν κοινό κώδικα και βλέπεις ότι οι δουλειές που κάνετε αγαπιούνται πολύ από τον κόσμο;
Σου αρέσει η ασφάλεια;
Μου αρέσει η ασφάλεια έτσι κι αλλιώς. Είναι τόσο ανασφαλές αυτό το επάγγελμα οπότε ψάχνω ψήγματα ασφάλειας από όπου μπορώ να τα πάρω. Ένας καλός συνεργάτης, ένας καλός ηθοποιός, ο παραγωγός μου που είναι σταθερά ο ίδιος εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Επειδή όλο το άλλο είναι στον αέρα, προσπαθώ να έχω δύο τρία πράγματα πιο σταθερά για να νιώθω και εγώ καλύτερα.
Πώς επέλεξε το συγκεκριμένο έργο;
Ο Συρανό ότι είναι μια πολύ βαθιά ιστορία αγάπης. Και εμένα όλες μου οι παραστάσεις στο βάθος μιλάνε για την αγάπη. Ο Συρανό είναι ένας άνθρωπος που με τα σημερινά δεδομένα έχει δεχτεί ένα ανελέητο bullying για την εξωτερική του εμφάνιση. Όλοι τον χλευάζουν για τη μεγάλη του μύτη ενώ ο ίδιος έχει μια τρομερά ρομαντική και ενδιαφέρουσα ψυχή που κανένας δεν βλέπει. Αν αφαιρέσεις το εξωτερικό περίβλημα ενός ανθρώπου και δεις μόνο την ψυχή του θα καταλάβεις αν τελικά αυτή σε ενδιαφέρει. Και το αντίστροφο. Βλέπεις ένα υπέροχο εξωτερικό περίβλημα και μια αδιάφορη ψυχή. Οπότε αυτόματα ο άλλος μόλις τον γνωρίζεις και δεν είναι η ψυχή του αυτό που θα ήθελες να είναι μετά ασχημαίνει. Ενώ το αντίστροφο, μπορεί να μην δεις κάποιον από την πρώτη στιγμή όμορφο και γοητευτικό και μόλις ακούσεις τι έχει να σου πει, ξαφνικά να αλλάξει. Πραγματεύεται και τον ανομολόγητο έρωτα, τον ανεκπλήρωτο. Είναι ένα εξαιρετικό έργο.
Μίλησε μου για τους ηθοποιούς που επέλεξες;
Ο Μιχάλης είναι ο ιδανικός Συρανό, είναι εξαιρετικός. Έχω δει μέσα στα χρόνια την ανάγκη του να εξελίσσεται και το έχω δει να συμβαίνει. Ο Μιχάλης είναι πια από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του. Στο Συρανό ξεπερνάει και τον Αίαντα, αν και ήταν πολύ ψηλά ο πήχης. Πώς να μην θέλω να δουλεύω με τέτοιους ανθρώπους που είναι τόσο καλοί σε αυτό που κάνουν, τόσο δοτικοί, που μιλάς την ίδια γλώσσα και έχετε τον ίδιο κώδικα.
Η Λένα κάνει την Ρωξάνη, το αντικείμενο του έρωτα. Η Ρωξάνη λειτουργεί παραβολικά, όπως και το θέμα της μύτης. Είναι αυτό το ανεκπλήρωτο που τελικά κανείς δεν έχει. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον στο έργο ότι δεν έχει happy end. Δεν την κατακτάει κανείς, ούτε αυτή κατακτάει κανέναν τελικά. Και αυτό είναι το τραγικό του πράγματος αλλά και το αληθινό. Στη ζωή δεν έχουν όλες οι ιστορίες χαρούμενο τέλος.
Σκηνοθέτησες όμως και τον «Θάνατο του Εμποράκου» με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη.
Πρώτη φορά συνεργάστηκα με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και αυτός και η Έφη. Πρόκειται αφενός για εξαιρετικούος ανθρώπους, για πολύ πειθαρχημένους επαγγελματίες. Είναι άνθρωποι στην αμέσως προηγούμενη γενιά από εμένα και βλέπεις το δόσιμό τους στη δουλειά και τον ανθρώπινο τρόπο τους. Έχω χαρεί που τους έχω γνωρίσει και που η παράσταση έχει αυτή την πολύ μεγάλη απήχηση. Ειδικά ο Βλαδίμηρος είχε αυτή την τεράστια αγωνία γιατί το κοινό τον έχει αγαπήσει κυρίως μέσα από κωμικούς ρόλους οπότε για αυτόν ήταν διπλή η δυσκολία για να ανατρέψει αυτό που δίνει τόσο καιρό στον κόσμο και ο φόβος μήπως δεν τον θέλει ο κόσμος έτσι και παραξενευτεί.
Εσύ φοβήθηκες μήπως δεν τον αποδεχτεί το κοινό σε αυτόν τον ρόλο;
Δεν το φοβήθηκα γιατί ήμουν σίγουρος ότι είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός. Ήμουν σίγουρος ότι θα είναι καταπληκτικός σε αυτόν τον ρόλο, όπως και είναι για αυτό και έχει τόσο μεγάλη απήχηση η παράσταση. Ο Βλαδίμηρος έχει ένα βάθος που φαίνεται κυρίως στο βλέμμα του. Ήταν μια πολύ ευτυχής συγκυρία. Παρόλο που μείναμε όλο το καλοκαίρι στην Αθήνα με τον τρόπο του μας έκανε να μην το καταλάβουμε.
Είχες αγωνία εξαιτίας της μεγάλης του τηλεοπτικής επιτυχίας;
Ο φόβος υπάρχει πάντα αλλά όταν γνωρίσεις τον άλλο καταλαβαίνεις ότι μιλάτε την ίδια γλώσσα ακόμα και αν προέρχεστε από άλλα κομμάτια στον ίδιο χώρο. Μιλάμε την ίδια γλώσσα κυρίως γιατί ο Βλαδίμηρος είναι άνθρωπος του θέατρου, μετά προέκυψε η τηλεόραση. Ο ίδιος είναι σκηνοθέτης, αν ήθελε θα το έκανε μόνος του. Ότι έχει ανάγκη να τον σκηνοθετήσει κάποιος άλλος σε αυτό το εγχείρημα είναι ένα πρώτο βήμα. Για να διαλέξει εμένα δείχνει ότι είχε τη διάθεση να συνδιαλλαγεί. Έχει τύχει να δουλέψω με ανθρώπους που ανήκουν σε άλλη γενιά από εμένα και που είναι πολύ δυνατά ονόματα στο χώρο τους. Αν τους προσεγγίζεις με τον σεβασμό, τον επαγγελματισμό και την αγάπη που πρέπει πάντα, το βλέπουν και εκείνοι και εμπιστεύονται. Βλέπουν ότι έχει πάρει πολύ σοβαρά τη δουλειά σου.
Η επιτυχία που σημειώνουν οι παραστάσεις σου δίνει σιγουριά για το επόμενο βήμα;
Κάθε χρόνο νιώθω ότι ξεκινάω από το μηδέν γιατί κάθε παράσταση έχει τη δική της τύχη. Έχω τη μεγάλη ευλογία να πηγαίνουν καλά οι παραστάσεις που κάνω, αλλά δεν είναι μόνο δική μου επιτυχία αυτή, είναι ομαδικό άθλημα το θέατρο. Κάθε φορά ελπίζεις ότι τα πράγματα θα πάνε τόσο καλά όσο την προηγούμενη. Αλλά είναι πολύ παράγοντες που παίζουν ρόλο. Είναι σχεδόν δέκα χρόνια σερί που οι παραστάσεις μου έχουν μεγάλη επιτυχία.
Η «Κατερίνα» ήταν η παράσταση που έκανε το μεγάλο γκελ και σε έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό;
Ήταν το πρώτο πολύ μεγάλο γκελ. Είχα κάνει ήδη το «Greece Εleven», την πρώτη παράσταση που έγινε στο υπόγειο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης και θυμάμαι ότι ο ίδιος ο Κακογιάννης μου είχε πει «Εδώ είναι το σαλόνι σου, να έρχεσαι να κάνεις ό,τι θέλεις». Κάτι πολύ καλό συνέβαινε με τις δουλειές που έκανα. Με την «Κατερίνα» έγινε το μεγάλο τσουνάμι.
Έκλεισε ο κύκλος της «Κατερίνας»;
Όχι ακόμα. Θέλουμε να είναι πάντα ανοιχτό αυτό το ενδεχόμενο. Περιμένουμε να κλείσει την δεκαετία και μετά θα δούμε.
Σκέφτηκες να σκηνοθετήσεις κάποιο άλλο έργο του Κορτώ μετά την επιτυχία της «Κατερίνας»;
Πολλές φορές μου το έχουν προτείνει αλλά δεν ήθελα να νιώσει κανείς ότι μπορεί να εκμεταλλευτώ την επιτυχία που είχε η παράσταση της «Κατερίνας». Τώρα όμως που έχουν περάσει τα χρόνια μπορεί αν κάτι μου αρέσει να το κάνω.
Ονειρεύεσαι να σκηνοθετήσεις μεγάλα έργα; Κλασικά κείμενα που θα γεμίσουν μεγάλους χώρους όπως η Επίδαυρος;
Γενικά δεν ονειρεύομαι δουλειές. Ονειρεύομαι να κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου γιατί με έχει απορροφήσει πολύ το θέατρο τα τελευταία χρόνια. Τα όνειρά μου δεν έχουν καθόλου να κάνουν με δουλειές.
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: Γιώργος Καπλανίδης
