Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες της Αθήνας, πρωταγωνίστρια άπειρων ξενυχτιών μας, απαντά ειλικρινά και ανοιχτά στις ερωτήσεις του UtopiaZone. Κυρίως, μάς περιμένει για ποτό στην φιλόξενη, αυθεντική της μπάρα.
‘’Πάμε στη Γωγώ να πιούμε ένα ποτό;’’/ ‘’Ναι, ρε, και χθες εκεί ήμουν!’’/ ‘’Πάμε τότε, έχει πάρτυ απόψε’’.
Το επίθετό της είναι σχεδόν αδιάφορο σε όσες και όσους κοινώνησαν και συνεχίζουν από τις θρυλικές μπάρες του Γο-Γο μπαρ με άποψη και ταυτότητα, μπαρ προσωποκεντρικό με βασική ατραξιόν και κύριο λόγο επίσκεψης την ιδιοκτήτριά του, αυτήν τη νευρώδη, ιδιοσυγκρασιακή, ταμπεραμεντόζα νεραϊδομάγισσα της περιοχής του Νέου Κόσμου, εκεί, στον Σταυρό του Νότου.
Γνωρίζοντάς την σχεδόν μια δεκαετία, ένιωσα πως ήρθε η ώρα να δημοσιεύσω μια συγκεντρωμένη μας κουβέντα. Κατά καιρούς, ατάκτως εριμμένες ατάκες, βλέμματα, μικρές ιστορίες μάς έχουν συνδέσει-έτσι συνδέεται η Γωγώ με τους ανθρώπους. Καθίσαμε ένα καλοκαιρινό απόγευμα σε ένα τραπεζάκι της πλατείας, απέναντι από το νέο χώρο που στεγάζει την φιλοσοφία της Γωγώς, ένα μικρό υπογειάκι με το γνωστό brand γο-γο tasty bar, το οποίο παραμένει στέκι καλλιτεχνών-ιδίως μουσικών και ηθοποιών-από όλη την Αθήνα. (Μια φορά της το είχα αποκαλέσει ‘’γαλλικό μπουρδελάκι’’, με τα κεράκια του, την αβίαστη ατμόσφαιρα χαράς και γλύκας, τα ποτά που ρέουν άφθονα-νομίζω της άρεσε.) Με τα τσιγάρα μας στο χέρι αναμμένα, ξεκινάμε να μιλάμε. Η τελευταία μας κουβέντα πριν αρχίσω να μαγνητοφωνώ είναι η κυριολεξία και η υπερβολή στον προφορικό λόγο.
Ποια είναι η σχέση σου εσένα με τις λέξεις; Κυριολεκτείς πάντα;
Προσπαθώ. Δεν μ’ αρέσει η αγγλικούρα η υπερβολική. Βλέπω για να ηρεμώ καμιά φορά «My Style Rocks» και παρατηρώ ότι δύο στις τρεις λέξεις είναι στ’ αγγλικά. Μου αρέσει να ακούω ωραία ελληνικά.
Μ’ αρέσει που λες βλέπεις για χαλάρωση «My Style Rocks». Τι άλλο περιλαμβάνει μια τυπική σου μέρα;
Το μεσημέρι που το βλέπω πραγματικά χαλαρώνω. Σκέφτομαι παράλληλα τι χρωστάω, τι δουλειές έχω να κάνω την επομένη, τα γράφω σε ένα σημειωματάριο. Τέσσερις με εφτά δηλαδή κάθε μέρα είναι οι ώρες μου. Μετά, κάνω μπάνιο κι έρχομαι στο μαγαζί. Καθημερινές φεύγω 2, το πολύ 3. Αν είναι Παρασκευή, Σάββατο φεύγουμε έως και 5 το πρωί…Από την άλλη, εγώ δεν έχω και ακριβώς την ίδια ρουτίνα κάθε μέρα. Δεν έχω σειρά στα πράγματα, ούτε πειθαρχία, μια μέρα έτσι, μια μέρα αλλιώς. Μ’ αρέσει αυτό. Να κάνω όπως νιώθω, ό, τι γουστάρω. Μ’ αρέσει η τέχνη: βλέπω θέατρο, ταινίες, ακούω μουσική. Με συγκινεί το κόκκινο σε έναν πίνακα, ένα ζωάκι, οι μικρές πτυχές και στιγμές των ανθρώπων που παλεύουν, της ζωής της καθημερινής.
Ονειρευόσουν από μικρή να έχεις ένα μαγαζί δικό σου;
Ποτέ. Δούλευα για άλλους, δεν είχα τέτοιο κόλλημα. Περνούσα μια χαρά όπου συνεργαζόμουν, τους έκανα προτάσεις και τις αποδέχονταν. Έχει τύχει να μου πει παλιό μου αφεντικό Παρασκευή βράδυ ‘’φεύγω, μείνε εσύ, μια χαρά τα καταφέρνεις’’. Και δεν είχε άδικο Μιλώ για τον Φελλό, αυτό το μαγαζί, όπου γνώρισα και τον Σωκράτη Μάλαμα. Όταν έκλεισε το μαγαζί ήμουν πια 40. (χαιρετιέται με ένα διερχόμενο περαστικό)
Κάποιον μού θύμιζε αυτός ο κύριος με τον σκύλο.
Είναι ο Παντελής ο Μπουκάλας, μένει εδώ στην περιοχή. Εξαιρετικός συζητητής και, εκτός από βαθιά μορφωμένος, είναι και μεταδοτικός. Δε λέει γενικούρες, μιλά συγκεκριμένα και αυτό είναι σημαντικό. Θυμάμαι ότι στο παλιό το μαγαζί είχε κάνει μια μάζωξη, γύρω στα 15 άτομα, κατανοώ ότι κάτι γιορτάζανε. Ρώτησα κι εγώ. Είχε πάρει το Κρατικό Βραβείο και το γιόρτασε στο μαγαζί μου στον στενό του κύκλο, ούτε εκδότες, ούτε πομπώδεις καλεσμένοι και τα συναφή. Μου άρεσε αυτό. Έτσι, γίναμε φίλοι. Τον εκτιμώ, τον αγαπώ.
Πίσω σε σένα, λοιπόν. Εντάξει, μαγαζί δεν ονειρευόσουν να κάνεις, ας πούμε. Αλλά ως παιδί, ως έφηβη, τι ονειρευόσουν πως θες να κάνεις; Είχες κάποια κλίση, κάποια επιθυμία για κάτι συγκεκριμένο;
Όχι. Ήμουν εξαιρετική μαθήτρια, αλλά δεν μου άρεσε κάτι ιδιαίτερα. Μεγάλωσα στην Ανάβυσσο. Δεν είχαμε εκεί καμιά πληροφόρηση σοβαρή για τις δυνατότητες. Ξέραμε ότι μπορούσες να γίνεις γιατρός, καθηγητής, δικηγόρος, αυτά. Ίσως θα μπορούσα να έχω σπουδάσει Κοινωνιολογία, Φιλοσοφική, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν ξέρω. Μικρή, διάβαζα πολύ Παπαγιώργη, Έκο, Κούντερα, όλους τους Ρώσους συγγραφείς… Όταν δούλευα σε ένα καφέ στην Πάντειο, μικρή, όταν είχα πρωτοέρθει Αθήνα, συνομιλούσα πολύ με τους φοιτητές μιας που έρχονταν. Και πήγαινα κι εγώ στα αμφιθέατρα και παρακολουθούσα μαθήματα. Το ‘82 ήρθα στην Αθήνα και μπορώ να σου πω ότι δεν ήταν η γνώση καμιά σοβαρή αξία τότε. Οι σπουδές δεν ήταν μες στις πρώτες προτεραιότητες. Εκτιμώ όμως που η μάνα μου με βοήθησε να φύγω από Ανάβυσσο, μου έλεγε να φύγω, να μη με φάει το κουτσομπολιό. Της λέγανε: ‘’έστειλες την κόρη σου στην Αθήνα; Θα γίνει πουτάνα’’ κι εκείνη απαντούσε ‘’ αν είναι να γίνει πουτάνα, ας γίνει στην Αθήνα, όχι στο χωριό’’.
Πότε ερωτεύτηκες πρώτη φορά;
Χωρίς σχέση, μόνη μου, εννοώ μονόπλευρα, ερωτεύτηκα στα 13 μου τον Νώντα, που ήταν εξαιρετικός στο μπάσκετ και τον θέλαμε όλες. Την κοπανάγαμε από το σχολείο στην Ανάβυσσο για να τον βλέπουμε στους αγώνες στην Γλυφάδα. Κάποια στιγμή, τα έφτιαξε με μια κολλητή μου, οπότε εγώ έκανα πίσω. Μετά, ερωτεύτηκα έναν παιδικό μου φίλο. Σεξ έκανα μεγάλη, 21 ετών. Ήθελα να ερωτευτώ προτού συμβεί. Η αλήθεια είναι ότι το μυαλό μου μετά τα 18 ήταν αρκετά επικεντρωμένο στο να κάνω καριέρα. Να αποδείξω ίσως και στους άλλους ότι μπορώ να πετύχω, ότι καλά έκανα που δεν σπούδασα, ότι θα τα καταφέρω τέλος πάντων. Θυμάμαι περιστατικό, να είμαι 21 ετών και να έρχεται στην πρώτη μου δουλειά τύπος κούκλος 36 χρονών που με ήθελε πολύ κι εγώ να τον λέω ‘’γέρο’’.
Επανέρχομαι στον ‘’Φελλό’’ που νομίζω ότι αποτέλεσε ουσιαστικά ένα προοίμιο της πορείας σου ως οικοδέσποινας, ως bar keeper. Και το 2008 παίρνεις το μαγαζί απέναντι από τον Σταυρό και δίπλα στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
Ήθελα να κάνω ένα στέκι και ο κόσμος να έρχεται να περνάει καλά με απλά πράγματα και να γουστάρει να βλέπει εμένα, ουσιαστικά να είμαι κι εγώ η ίδια ένας λόγος να έρθει κάποιος στο μαγαζί μου. Μέχρι σήμερα σκέψου υπάρχουν κάτι τύποι που έρχονται και μου λένε ‘’Γωγώ, βρίσε με λίγο’’. Ψάχνουν την επαφή, νιώθουν μια ανάγκη επικοινωνίας μαζί μου κι εγώ το εκτιμώ αυτό. Έχω νιώσει αγάπη, δηλαδή, κανονικά.
Καλέ, σε ξέρει όλη η Αθήνα.
Ποια Αθήνα παιδάκι μου; Πάω στο Ντουμπάι με την αδερφή μου κι είμαι στην ουρά να πάρω φαλάφελ και ακούω ‘’κυρία Γωγώ…’’. Δεν συζητώ για το πλοίο το καλοκαίρι ακόμα. Στις διακοπές, κάποιον θα συναντήσω. Στο τρένο, στο μετρό. Ωραίο είναι αυτό, το απολαμβάνω, το χαίρομαι. Και έχω καλή επαφή με τα νέα παιδιά. Κι αυτή, πια, δική μας φάση των εξηντάρηδων, ας πούμε, που τους φταίνε τα νέα παιδιά δεν την μπορώ. Μια χαρά είναι τα νέα παιδιά, αν εξαιρέσεις ότι δεν έχουν γενικές γνώσεις. Αλλά και τι έγινε; Προσωπικά, χέστηκα. Κι εγώ που είχα κι έχω γενικές γνώσεις, τι έγινε; Είμαι πιο χαρούμενη; Είναι μαραζωμένοι οι περισσότεροι της γενιάς μου, κολλημένοι στην τηλεόραση. Δεν είδες τι έγινε με τον Ολυμπιακό; Γι’ αυτό βγαίνουν στους δρόμους. Για τους πολέμους δεν βγαίνουν. Θυμάμαι παλιά κάναμε πορεία για τους Πολισάριους (σ.σ; Μέτωπο Πολισάριο) στο Μαρόκο, είχαμε μια άλλη ενεργοποίηση. Τώρα, έκατσε αυτή η γενιά.
Κάτι καλό θα έχει προσφέρει κι η γενιά σου, Γωγώ.
Το μόνο καλό είναι ότι τα παιδιά που ανέθρεψε η γενιά μου σπουδάσανε, ταξιδέψανε, ανοιχτήκανε. Μη νομίζεις όμως. Ακούω ακόμα κάτι νέο΄ςυ, 35, 40 να μιλούν υποτιμητικά στις γυναίκες και για τις γυναίκες ας πούμε. Να αναφέρονται σε αυτές ως ‘’μουνιά’’. Τους βάζω χέρι καμιά φορά, λέω ‘’ρε κωλόπαιδα, πώς μιλάτε έτσι;’’. Μη νομίζεις ότι έβριζα. Στο μπαρ έγινα αθυρόστομη, γιατί μου σπάνε τ’ αρχίδια ορισμένοι με τέτοιες συμπεριφορές ή με αγένεια στους εργαζόμενούς μου. Άλλο πώς μπορώ να μιλήσω εγώ στον συνεργάτη μου και άλλο αν ακούσω κανέναν πελάτη να προσβάλλει άνθρωπο που δουλεύει εδώ.
Αφού μιλήσαμε για έρωτες, να μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε και στις φιλίες.
Κοίταξε, έχω 3-4 φίλους, με την κολλητή μου ας πούμε είμαστε 40 χρόνια φίλες. Κρατώ καλές επαφές και με παιδικούς φίλους, αλλά και με τις σοβαρές μου σχέσεις τις ερωτικές έχουμε εκτίμηση και επικοινωνία. Επίσης, κάνω φίλους καινούργιους, είμαι ανοιχτή σε αυτό το πράγμα. Είναι οικογένεια για μένα, τέτοιες σχέσεις βασικά δεν έχω ούτε με την οικογένειά μου. Να, με τον Μάλαμα, ας πούμε γνωριστήκαμε το 1996 στον Φελλό και είμαστε μέχρι σήμερα.
Και στον Σταυρό έχεις δημιουργήσει φιλίες. Με τον Τάκη, τον ιδιοκτήτη, αλλά και καλλιτέχνες…Πες μου καμιά ωραία φάση.
Είναι σαν δεύτερο σπίτι μου ο Σταυρός. Έχουν συμβεί τόσο πολλά και ωραία περιστατικά. Φέτος ο Πασχαλίδης, στο τελευταίο του λάιβ, είχε πει στο μικρόφωνο ‘’η Γωγώ έρχεται και φεύγει, γιατί έχει ένα μαγαζί απέναντι, άρα είναι η μόνη που δικαιούται να ζητήσει ένα τραγούδι για το τέλος’’. Κι εγώ του λέω να μου πει έναν Μικρούτσικο και απάντησε γελώντας ‘’Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ, ρε Γωγώ!’’. Ε, είπε την Θεσσαλονίκη και μια χαρά. Ξέρεις, τώρα, συχνά ανεβαίνω πάνω και χορεύω. Με την Ματούλα (σ.σ: Ζαμάνη) έχουν γίνει διάφορα. Και με την Μποφίλιου θυμάμαι, και μέχρι σήμερα το λέει, ότι στην πρώτη της εμφάνιση στον Σταυρό είχε έρθει ντίβα, με ένα εξαιρετικό φόρεμα, πολύ κυριλέ κι είχα πάθει πλάκα, της το είχα πει, πόσο όμορφη ήταν.
Πριν ‘’μπλέξεις’’ με τον Σταυρό τι μουσική άκουγες;
Ό, τι ακούω και τώρα. Ελληνικό και ξένο τραγούδι. Πιτσιρίκα, άκουγα πολύ Θεοδωράκη, Χατζιδάκη, αργότερα Κατσιμιχαίους-Βασίλη πολύ αργότερα. Θυμάμαι να πλένω τα μπαλκόνια μας στην Ανάβυσσο για να βοηθήσω τη μάνα μου και άκουγα, με την σκούπα και το λάστιχο, το ‘’Εσύ λαέ βασανισμένε’’, γιατί είχε ρυθμό. Παιδικά τραγουδάκια δεν άκουγα.
Το 2023 το καλοκαίρι άνοιξε το δεύτερο κεφάλαιο του μαγαζιού σου, στον καινούργιο αυτόν χώρο. Σ’ αρέσει εδώ;
Περισσότερο κιόλας. Μικρότερο μαγαζί, πιο μαζεμένο λιγότερο κουραστικό, απλά πραγματάκια. Σκέφτομαι τώρα το καλοκαίρι να βάλω κανά hot dog στο μενού, κανά μεζεδάκι, να συνοδεύουν τις μπίρες και τα ποτά στην πλατεία.
Έχω διαβάσει που’ χεις πει ότι αν κέρδιζες αύριο το Τζόκερ, θα κράταγες το μαγαζί ανοιχτό, απλώς θα κέρναγες τους πάντες. Σαν θεραπευτήριο, σαν ίδρυμα ένα πράγμα…
Ακόμα το λέω. Ισχύει! Παρασκευή, Σάββατο θα άνοιγα, θα έδινα μάρκες και θα έλεγα ‘’περάστε και πιείτε’’.
ΥΓ: Η Γωγώ έγινε 60. Απόψε, στις 12 Ιουνίου δηλαδή, παίζει ένα μεγάλο πάρτυ στο μαγαζί της, με λάιβ από φίλους και ανεβασμένα γκάζια. Χρόνια πολλά, Γωγώ μας! Σου ευχόμαστε να ταξιδέψεις στα μέρη που θες, να συνεχίσεις να ζεις όπως αγαπάς. Α, και να ξέρεις ότι το Τζόκερ της ζωής σου είσαι εσύ.
gogo/ γο-γο tasty bar, Φωτομαρά 69, Νέος Κόσμος, ανοιχτά από τις 20:00
