Η Κατερίνα Γκαγκάκη θα μπορούσε να αποκαλείται «σιδηρά κυρία της Επικοινωνίας», εάν δεν είχε έναν μοναδικό τρόπο να αυτοσαρκάζεται. Κορυφαία επαγγελματίας στον τομέα της, δυναμική και λαμπερή γυναίκα, δέχτηκε να ανοίξει τη ζωή της στο Utopia Zone με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της, τα σχέδια και τους φόβους της, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και την κοινωνία των πολιτών που συνεργάστηκε στον Δήμο Αθηναίων, αυτούς τους ανθρώπους με τα λαμπερά μάτια σε έναν κόσμο που κυριαρχούν τα λαμπερά φώτα. Μία κουβέντα με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
- Στον πληθυντικό ή στον ενικό να κάνουμε τη συνέντευξη;
«Προφανώς ενικό!»
- Σε γνωρίζουμε ως επιτυχημένη επαγγελματία, τηλεοπτικό πρόσωπο και τα τελευταία χρόνια ως Αντιδήμαρχο στο Δήμο Αθηναίων. Είναι αλληλένδετοι αυτά;
«Δεν είναι αλλά έγιναν. Το τηλεοπτικό πρόσωπο, που αναφέρεις, ήταν στο πλαίσιο της διευθυντικής θέσης μου σε τηλεοπτικούς σταθμούς και ποτέ ανεξάρτητα. Για αυτό και δεν το θεώρησα ποτέ δουλειά. Το κομμάτι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης – θέλω να διαχωρίζω την Τοπική Αυτοδιοίκηση από την Πολιτική για να με… κοροϊδεύω ότι δεν έχω μπλέξει με την Πολιτική (σ.σ. χαμογελάμε) – ήρθε τελείως τυχαία. Ήρθε σαν πρόσκληση, να δω εάν μπορώ να το κάνω και αυτό, σε μία περίοδο που χρειαζόμουν να πάω παραπέρα και να πάω και τους γύρω μου παραπέρα. Είπα λοιπόν να το προσπαθήσω, έχοντας αποφασίσει μέσα μου ότι θα είναι για περιορισμένο χρόνο. Όταν όμως ανέλαβα το κομμάτι της Κοινωνικής Αλληλεγγύης και της Κοινωνίας των Πολιτών, άλλαξε η ζωή μου! Δεν το λέω για να το πω. Μου αρέσει περισσότερο από οτιδήποτε έχω κάνει. Με ταλαιπωρεί περισσότερο από οτιδήποτε έχω κάνει, με κρατά ξύπνια περισσότερο από οτιδήποτε έχω κάνει, αλλά νομίζω πλέον ότι δεν θα μπορούσα χωρίς αυτό. Είναι ζόρικη αυτή η αίσθηση, ξέρεις, γιατί δεν μπορείς να προκαταβάλλεις τα αποτελέσματα. Αλλά επειδή χρειάστηκε να περάσει ένας χρόνος για να μπω στην καρδιά των θεμάτων, να μιλήσω με δεκάδες ανθρώπους, να τα μάθω όλα στην πράξη και πλέον να τα βάλω σε μία σειρά για να παράγεται συγκεκριμένο έργο, νομίζω ότι θα με κλόνιζε να μην είμαι πια εδώ».
- Θα πάμε στη συνέχεια στη δουλειά σου στον Δήμο Αθηναίων. Θέλω πρώτα να σταθούμε στο «επιτυχημένη επαγγελματίας». Είσαι κορυφαίο πρόσωπο στην Επικοινωνία. Πώς ήρθε αυτό; Φυσικό ταλέντο, καλλιέργεια, καλές σπουδές;
«Δεν είναι ένας παράγοντας. Ναι, ξεκίνησε από τις σπουδές. Είχα την τύχη να έχω μία οικογένεια που με στήριξε 100% και ψυχολογικά – διότι δεν ήμουν εύκολο παιδί (σ.σ. χαμογελάμε) – αλλά και οικονομικά, παρόλο που ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος. Το αναγνωρίζω αυτό τώρα, διότι όταν είσαι παιδί, δεν έχεις την πλήρη εικόνα του τι σημαίνει για μία οικογένεια, η οποία δεν είναι πλούσια, να στηρίζει τις επιλογές του παιδιού της να σπουδάσει στο εξωτερικό».
- Είχα την εντύπωση ότι προέρχεσαι από ένα εύπορο περιβάλλον…
«Καθόλου. Προέρχομαι από μία μέση οικογένεια, καλλιεργημένη αλλά μέση. Η μητέρα μου είχε καταγωγή από την Μικρά Ασία, όπου ναι, ίσως ο προ-πάππος μου να ήταν εύπορος. Εδώ όμως ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Δεν σου κρύβω ότι, φεύγοντας και οι δύο γονείς μου, έμειναν πίσω πολλές υποχρεώσεις, τις οποίες ακόμα καλύπτω. Για αυτό λέω ξεκάθαρα ότι εγώ βιοπορίζομαι και πρέπει να δουλεύω παράλληλα με ό,τι άλλο κάνω. Ένα ορόσημο στη ζωή μου, ήταν η σκέψη των γονιών μου, όταν ήμουν 5 χρονών, να με βάλουν να υποβληθώ σε τεστ IQ για την είσοδό μου στο Κολλέγιο Αθηνών. Ήταν η μόνη χρονιά που εφαρμόστηκε αυτό το σύστημα και έτσι κατάφεραν να με βάλουν στο Κολλέγιο».
- Άρα από το πέντε σου είχες «πιστοποιηθεί» ως έξυπνο παιδί (σ.σ. γέλια)…
«Τι να σου πω τώρα… Εγώ θυμάμαι ότι μου έδειχναν κάτι σχήματα και ζωγραφιές και μού ζητούσαν να διαλέξω, είχαν και νόστιμα κουλουράκια… μια χαρά είχα περάσει. Μετά το σύστημα κρίθηκε ως αντιπαιδαγωγικό. Ενδεχομένως και να ήταν. Θυμάμαι ένα παιδάκι δίπλα μου που κατουριόταν ασταμάτητα, θυμάμαι κάποιους γονείς να λένε: «πρόσεξε μην κάνεις λάθος!». Εγώ όμως είχα περάσει μια χαρά και σε διαβεβαιώ δεν μου άφησε κανένα ψυχολογικό τραύμα (σ.σ. χαμογελάμε)».
- Κι έτσι είχες την ευκαιρία να πας στο Κολλέγιο Αθηνών;
«Εκείνη την εποχή δεν ήταν τόσο ταξικό θέμα να πας στο Κολλέγιο. Υπήρχαν πολλές υποτροφίες κι έτσι είχα μεν συμμαθητές εύπορων οικογενειών αλλά είχα και πολλούς που πάλευαν πάρα πολύ. Προφανώς υπήρξαν γνωριμίες, συνδέσεις, αλλά ήμουν κι εγώ ένα ανήσυχο άτομο. Μόλις τελείωσα, έβγαλα αμέσως το περιοδικών των αποφοίτων… Για αυτό υποστηρίζω ότι δεν είναι μόνο ένας ο παράγοντας για να προχωρήσει μία νέα, ένας νέος στη ζωή. Βασικό είναι το οικογενειακό περιβάλλον που θα σε κάνει να καταλάβεις ότι πρέπει να στέκεσαι στα δικά σου πόδια, αλλά και η τύχη παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο τουλάχιστον μέχρι κάποια στιγμή. Προέκυψαν κάποιες επαγγελματικές ευκαιρίες και – από άγνοια κινδύνου – πήρα το ρίσκο να τις αναλάβω. Μου βγήκαν. Δούλεψα βέβαια πάρα πολύ αλλά τα κατάφερα. Τώρα δεν θα έπαιρνα το ρίσκο να αναλάβω μία θέση που δεν θα ήμουν σίγουρη ότι έχω τις γνώσεις και τις προϋποθέσεις για να πάει καλά. Πλέον επιλέγω πιο ασφαλείς δρόμους. Θα μπορούσα να φύγω έξω για μία πολύ ωραία ευκαιρία. Λέω όμως: άστο τώρα, που να πηγαίνω… Πριν ήταν οι γονείς που με χρειάζονταν, μετά ήμουν μόνη… Αρχίζεις να βάζεις όρια στον εαυτό σου. Εγώ έχω μία θεωρία. Δεν την αποδίδω στον Θεό, ούτε κάπου αλλού. Θεωρώ ότι με έναν τρόπο η ζωή, σού δείχνει κάποια στιγμή προς τα πού πρέπει να πας. Αρκεί να το δεις. Όταν είμαι απελπισμένη, λέω κάτι θα γίνει…»
- Κάτι μεταφυσικό;
«Όχι, όχι, όχι. Δεν πολυπιστεύω στα μεταφυσικά γιατί εάν πιστέψω ότι με τη δύναμη της σκέψης ή οτιδήποτε, θα τα καταφέρω, τότε πρέπει να πιστέψω ότι θα μπορούσα να είχα προλάβει και τα λάθη μου. Μού αρέσει απλώς να ελπίζω ότι κάπου, κάπως, έρχονται τα πράγματα και κάθονται μπροστά σου και ανοίγεται ο δόμος. Μου αρέσει να το πιστεύω. Δεν συμβαίνει πάντα».
- Σε αυτή την περίοδο της ζωής σου, πως «βαθμολογείς» τον εαυτό σου στους τομείς της δουλειάς, των σχέσεων και της διασκέδασης; Τι βγάζει ο απολογισμός σου;
«Σε δουλειά, θα βάλω 9. Δεν το λέω με περηφάνια γιατί η δουλειά τα τελευταία αρκετά χρόνια έχει καταλήξει να είναι για μένα αυτοπροσδιορισμός. Κι αν μπορώ να συμβουλέψω κάποιον ή κάποιαν είναι ότι η δουλειά δεν μπορεί ποτέ να είναι ο απόλυτος αυτοπροσδιορισμός. Βάζω 8-9 γιατί εάν δεν ήμουν και από αυτό ικανοποιημένη στα 51 μου, θα ήταν σαν να τραβούσα μόνη μου το χαλί κάτω από τα πόδια μου».
- Σχέσεις; Το ρομαντικό στοιχείο στη ζωή σου;
«3, 2… μπορεί και 1. Είμαι πολλά χρόνια μακριά από σχέσεις ουσίας, συνεχώς με απίστευτες καθυστερήσεις και αναβολές, συνεχώς με κάποια δικαιολογία ότι κάτι άλλο προέχει και θα ασχοληθώ με τη σχέση αργότερα. Έχω χτίσει ένα καταφύγιο που δεν μπορεί κάποιος να το περάσει εύκολα διότι, όταν μάθεις να ζεις πολλά χρόνια μόνη σου, είναι και πρακτικά δύσκολο να βρεθεί χώρος για άλλο άτομο. Άρα σε αυτόν τον τομέα, μού βάζω πολύ χαμηλή βαθμολογία. Και αυτή την εποχή, αν με ρωτήσεις, θα σου πω «να περάσει αυτή η περίοδος έντασης και… μετά βλέπουμε. Αλλά επειδή με ξέρω, «μετά» θα υπάρχει κάτι άλλο «μετά» που θα περιμένω να περάσει. Είναι μεγάλο θέμα. Αναγνωρίζω ότι είναι λάθος, το οποίο έκανα και μικρότερη. Ακόμα και στην περίοδο που θα μπορούσα να είχα ξεκινήσει οικογένεια και να μείνω με έναν άνθρωπο που αγαπούσα πολύ, έλεγα «κάτσε να περάσει και αυτό το επαγγελματικό και μετά». Ε, το μετά πέρασε… με κάποια άλλη. Αυτό το μοτίβο βλέπω ότι επαναλαμβάνω και τώρα».
- Μπορείς βέβαια ανά πάσα στιγμή να αλλάξεις προτεραιότητες…
«Μπορώ να αλλάξω προτεραιότητες αλλά δεν μπορώ πλέον να κάνω βιολογική οικογένεια στα 51 μου…»
- Θα μπορούσες να υιοθετήσεις ένα παιδί…
«Είναι κάτι που συνεχώς γυρίζει στο μυαλό μου και κάνω πολλές διαδικασίες. Έχω όμως μία θεωρία, η οποία μπορεί να πηγάζει από ανασφάλεια. Επειδή είμαι μόνη μου – δεν έχω αδέλφια – πιστεύω ότι πριν πάρεις ένα παιδί, πρέπει να εξασφαλίσεις ότι θα έχει ένα βιώσιμο περιβάλλον. Μού φαίνεται απίστευτα τρομακτικό να έχω ένα παιδί και να μου συμβεί κάτι… – οτιδήποτε, ακόμα και να πέσω να σπάσω το πόδι μου. Εγώ δηλαδή, εάν ήμουν ο άνθρωπος που θα με αξιολογούσα, δεν θα μου έδινα ένα παιδί χωρίς να υπάρχει υποστηρικτικό περιβάλλον».
- Να υιοθετούσες ένα παιδάκι με κάποιο πρόβλημα υγείας, μία αναπηρία, τα λεγόμενα «αζήτητα»;
«Το πολιτικά ορθό θα ήταν να σου πω ότι θα το έκανα. Και σε παρακαλώ να το γράψεις αυτό. Το συναισθηματικά τρομακτικό είναι ότι δεν ξέρω εάν αντέχω. Ίσως όταν είσαι αρκετά νέος και έχεις μεγαλύτερες σωματικές και ψυχολογικές δυνάμεις, να μπορούσες να το κάνεις πιο εύκολα. Ένα παιδί όμως που ξεκινάει με ένα ζήτημα, άρα χρειάζεται ακόμα περισσότερη στήριξη… δεν ξέρω εάν είμαι στη φάση ζωής που θα είχα τη δυνατότητα να τη δώσω. Αλλά… μπορεί να το λέω αυτό απλώς επειδή με πετυχαίνεις σε μία στιγμή κούρασης».
- Το βρίσκω πολύ ειλικρινές. Τι κάνεις με την κούραση; Πώς χαλαρώνεις; Υπάρχει χώρος για διασκέδαση; Διότι στην πιάτσα λέμε «όταν η Γκαγκάκη δεν δουλεύει, τότε απλώς προγραμματίζει τη δουλειά της επόμενης μέρας»…
«(Χαμογελά) Ισχύει αλλά είναι λάθος. Σε αυτόν τον τομέα θα μου βάλω 4-5. Ενώ στις σχέσεις δεν υπήρξε ποτέ περίοδος να ήταν πιο ψηλά η βαθμολογία, στη διασκέδαση υπήρξε. Έχω βγει πολύ, έχω χορέψει, έχω διασκεδάσει… Δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Περισσότερο για δουλειές γιατί, κατά έναν περίεργο τρόπο δεν αγαπάω τα ταξίδια. Είμαι λίγο «μην με ξεβολέψεις». Υπάρχουν άνθρωποι που λένε σε συνεντεύξεις ότι «εάν σταματούσα αυτή τη στιγμή να ζω, έχω κάνει τα πράγματα που ήθελα να κάνω». Εγώ αισθάνομαι ότι δεν έχω κάνει ούτε το ένα δέκατο. Δεν είμαι «χορτάτη». Από τη δουλειά είμαι. Από τα υπόλοιπα δεν είμαι».
- Αλλά καταλαβαίνω ότι δεν είσαι έτοιμη και να αλλάξεις προτεραιότητες.
«Καταρχήν είμαι ένα πολύ ανασφαλής άνθρωπος…»
- Μα δεν το δείχνεις αυτό!
«Οι άνθρωποι που δείχνουν πολύ δυναμικοί, στα δικά τους πράγματα είναι συνήθως γυμνοί και αδύναμοι. Κι ας έχω κάνει και πάνω από δέκα χρόνια ψυχανάλυση. Εάν σπάσω ένα κομμάτι από το μοτίβο της ζωής μου, μπορεί να χαθεί ολόκληρο. Κι αν χαθεί, εγώ τι θα κάνω μετά; Πόσο πιο ειλικρινής θέλεις να γίνω;»
- Είσαι αφοπλιστικά ειλικρινής. Θα πάμε τώρα στον Δήμο. Όταν αναλάμβανες το κομμάτι της Κοινωνικής Αλληλεγγύης και της Κοινωνίας των Πολιτών, είχες φανταστεί τον εαυτό σου να βρίσκεται σε μία εκδήλωση παρέα με μία ακτιβίστρια τρανς σεξεργάτρια ή να κουβεντιάζει για μία πρωτοβουλία σχετικά με τις «μοναχικές μέλισσες»;
«Το δεύτερο ούτε κατά διάνοια. Όχι μόνο για τις μέλισσες αλλά και για πολλά άλλα. Το πρώτο κομμάτι όμως μού βγήκε απόλυτα φυσικά. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου τα ζητήματα συμπερίληψης και αποδοχής ήταν λυμένα. Ίσως να ακούγεται ηλίθιο και να είναι ηλίθιο, αλλά ουδέποτε είχα σκεφτεί στον μικρόκοσμο που ζούσα ότι κάποιος δεν θα μπορούσε να είναι αυτό που θέλει να είναι. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσε κάποιος να με σταματήσει επειδή είμαι κορίτσι, γυναίκα. ΠΟΤΕ. Δεν μού πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι ένα ομόφυλο ζευγάρι δεν θα μπορούσε να είναι δημόσια μαζί ή νομικά μαζί. Θα μου πεις: δεν έβλεπες τι γίνεται; Είχα στο μυαλό μου ότι αυτά είναι κάποια διαδικαστικά θέματα που λύνονται. Τώρα που βλέπω τα θέματα στις κανονικές διαστάσεις τους, με έχουν απορροφήσει ολοκληρωτικά. Θέλω να τα αλλάξω όλα. Για τα τρανς άτομα, κάθισα και διάβασα βιβλία, άρθρα, ζήτησα από τα ίδια να μιλήσουμε, να καταλάβω τί σημαίνει να μην μπορείς – το πιο απλό – να κυκλοφορήσεις χέρι χέρι με το πρόσωπο που αγαπάς…»
- Δεν σε είχε απασχολήσει μέχρι τότε;
«Όχι, γιατί στο περιβάλλον μου ήταν απόλυτα φυσικό κάποια άτομα να είναι gay, straight, bi… Δεν είχε τεθεί ως ζήτημα. Δεν το φανταζόμουν. Τώρα που το γνωρίζω, θα το παλέψω. Επίσης, δεν φανταζόμουν πόσο πολλά πράγματα υπάρχουν εκεί έξω, πόσο πολλοί άνθρωποι υπάρχουν με συναρπαστικά ενδιαφέροντα και σκοπούς για να παλεύουν. Καταλήγω να λέω – και σε όποιον αρέσει, σε όποιον δεν αρέσει- ότι δεν μπορεί να υπάρχει μία κοινωνία, μία πόλη χωρίς την Κοινωνία των Πολιτών. Απλώς δεν μπορεί να υπάρξει. Οι Οργανώσεις έχουν δημιουργηθεί διότι υπάρχουν ανάγκες. Και είναι καταπληκτικό που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες. Είναι εντυπωσιακή η δύναμη ψυχής και το πάθος που έχουν οι οργανώσεις. Θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Σου περιγράφουν τους σκοπούς τους και λάμπουν τα μάτια τους. Δεν είχα μάθει να λάμπουν τα μάτια. Είχα μάθει να λάμπουν τα φώτα».
- Υπάρχει όμως και η γκρίζα πλευρά. Υπάρχουν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που λειτουργούν καθαρά επαγγελματικά και καταφέρνουν να συγκεντρώνουν επιχορηγήσεις και δωρεές, ακόμα και 500.000 ευρώ τον χρόνο, χωρίς να παρέχουν ανάλογο έργο, υπάρχουν θολές Οργανώσεις… Πώς μπορεί να ξεκαθαρίσει το τοπίο μεταξύ αυτών που λάμπουν τα μάτια τους και αυτών που λάμπει το πορτοφόλι τους;
«Τις ξεβράζει το σύστημα. Ίσως όχι με την ταχύτητα που θα έπρεπε, είναι δεδομένο ότι έχουν γίνει τέρατα, αλλά το σύστημα τις ξεβράζει. Θα σου πω μία ιστορία: πριν από 25 χρόνια ήμουν σε μία διευθυντική θέση μεγάλης εταιρείας και έρχεται ένας Σύλλογος κυριών (δεν υπάρχει πια) να μού ζητήσει χορηγία για να γίνει μία συναυλία στο Ηρώδειο με έναν μεγάλο καλλιτέχνη, μεγάλο «όνομα». Τα έσοδα θα πήγαιναν για την αντιμετώπιση του καρκίνου. Τις ρωτάω: πόσα υπολογίζετε ότι θα βγάλετε από τη συναυλία; Μου λένε: τόσα. Ωραία, θα σας δώσει η εταιρεία μας αυτά τα χρήματα για την αντιμετώπιση του καρκίνου και τις δράσεις σας, ώστε να μη χρειαστεί να κάνετε τη συναυλία. Μου απάντησαν αρνητικά».
- Γιατί είχες κάνει αυτή την αντιπρόταση;
«Γιατί θεωρούσα τότε ότι, όταν θέλεις να κάνεις το καλό, δεν χρειάζεται να το προβάλλεις. Δεν χρειάζεται ο Σύλλογος να δείξει πόσο καλός είναι με μία συναυλία στο Ηρώδειο, ούτε η εταιρεία να δείξει πόσο καλή είναι που επιχορηγεί αυτή την εκδήλωση. Ήταν η εποχή πριν εισαχθεί η έννοια της «εταιρικής υπευθυνότητας». Με τον καιρό έχω βάλει νερό στο κρασί μου. Ίσως η αντίληψή μου τότε να ήταν κάπως «αποστειρωμένη». Στο σήμερα τώρα. Εάν υπάρχουν 10 «κακές» Οργανώσεις στις 500, προτιμώ να στηρίξω τις 490 και να αφήσω τις 10 να τις ξεβράσει το σύστημα και ο καιρός».
- Δημοτικές εκλογές. Βρισκόμαστε στην κορύφωση του προεκλογικού αγώνα και η Κατερίνα Γκαγκάκη τι κάνει; Πάει στις λαϊκές αγορές; Μοιράζει φυλλάδια; Ή όλα πλέον γίνονται μέσω social;
«(χαμόγελο) Λαϊκή αγορά πηγαίνω κανονικά εκεί που μένω στους Αμπελόκηπους. Στις προηγούμενες εκλογές είχα πάει σε άλλες λαϊκές αγορές και μου είχε στοιχήσει πολύ… Διότι ντρεπόμουν να τους δίνω μόνο το φυλλάδιο και αισθανόμουν ότι έπρεπε να αγοράζω και κάτι – σταμάτα να γελάς! Κατέληγα να βρίσκομαι με 20 σακούλες αμπελόφυλλα – ήταν το φθηνότερο που μπορούσα να αγοράσω, τους έλεγα και ότι η γιαγιά μου ήταν από τη Μυτιλήνη και έκανε εξαιρετικά γιαπράκια – και καμιά δεκαριά κεσεδάκια με φράουλες, που μέχρι να τις πάω στο αυτοκίνητο είχαν γίνει μαρμελάδα – είπα, σταμάτα να γελάς! Αποφάσισα λοιπόν ότι δεν είμαι φτιαγμένη για αυτό. Δεν μου βγαίνει. Δεν μπορώ να το κάνω. Φυλλάδια, επίσης όχι, αφίσα όχι, social ναι, γιατί μου είναι πολύ απλό, τηλεφωνήματα ναι, αλλά όχι σε ανθρώπους που έχω να μιλήσω από τις προηγούμενες εκλογές. Τηλεφωνήματα σε ανθρώπους που τα λέμε τακτικά, που κάνουμε δράσεις μαζί, που γνωριζόμαστε. Ψηφοδέλτια σταυρωμένα επίσης όχι. Στις προηγούμενες εκλογές είχα πάρει ψηφοδέλτια, καθίσαμε οι φίλοι στο γραφείο να τα σταυρώσαμε, είχαμε πάρει και πίτσες και… βρίσκονται ακόμα σε ένα συρτάρι. Δεν είχα σε κανέναν να τα δώσω. Με είχαν πανικοβάλει τότε ότι όλοι σταυρώνουν ψηφοδέλτια και τα μοιράζουν. Ε, εγώ δεν μπορούσα να το κάνω. Αν και επικοινωνιολόγος, τον δικό μου εαυτό, δεν μπορώ να τον διαχειριστώ σωστά».
- Και μετά από τον Δήμο Αθηναίων, έρχεται η Βουλή;
«Ποτέ. Νομίζω ποτέ γιατί εγώ βιοπορίζομαι και μου αρέσει να βιοπορίζομαι. Η εργασία μου είναι ο κόσμος μου και δεν θέλω να την αφήσω. Είμαι 51 χρονών…»
- Έλεος με την ηλικία! Το επαναλαμβάνεις λες και όσοι είμαστε στη μέση ηλικία έχουμε τελειώσει…
«Προφανώς δεν έχουμε τελειώσει αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ότι στα 65 μου θα με θέλουν στην Επικοινωνία. Θα τους είμαι και ακριβή και όχι όσο γρήγορη θα θέλουν. Στο κομμάτι που αγαπώ λοιπόν, θεωρώ ότι δεν έχω πολλά χρόνια μπροστά μου. Τώρα… δεν ξαναλέω «ποτέ μην λες ποτέ». Αυτά τα έλεγα στα ερωτικά μου και ό,τι είπα το λούστηκα».
- Να κλείσουμε με ένα μήνυμα στους Αθηναίους;
«Η Αθήνα είναι ίσως η πιο γοητευτική πόλη αλλά και η πιο ανθρώπινη πόλη που υπάρχει παγκόσμια. Θα γίνει όμως πιο πολύ, εάν ο καθένας και η καθεμία από εμάς – και το λέω για να το ακούω εγώ πρώτα – ασχοληθεί ο ίδιος με αυτό που τον/την ενδιαφέρει πολύ να αλλάξει. Έτσι αλλάζει».
