Δεν σταματάει ποτέ να ονειρεύεται! Βάζει υψηλούς στόχους και κυνηγάει την κάθε πρόκληση με πίστη στις ικανότητες και στο σπάνιο ταλέντο της. Η Κατερίνα Κλαυδιανού ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών που διαθέτει ευρύτητα ταλέντου και μπορεί να «παντρεύει» αρμονικά στο σανίδι την υποκριτική, τον χορό και το τραγούδι.
Μέσα από τη συνέντευξη της στο utopia zone, η Κατερίνα μιλά για τα όνειρα της, το πάθος της για τη δουλειά, την επιθυμία της να συνεργαστεί με ανθρώπους που θαυμάζει, ενώ δηλώνει ότι είναι πολύ περήφανη για όσα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα.
Η Κατερίνα Κλαυδιανού μας εξηγεί πώς κατάφερε να δημιουργήσει έναν δικό της κόσμο, ένα δικό της όμορφο χάος, με σκοπό να μπορέσει να πατήσει στα πόδια της και να κυνηγήσει τα όνειρά της.
Διαβάστε τη συνέντευξη για να γνωρίσετε μια νέα ηθοποιό που έχει όλο το μέλλον μπροστά της και το μόνο πράγμα που την φοβίζει είναι μή τυχόν και χάσει τον εαυτό της.
Πως θα συστηνόσουν και θα περιέγραφες τον εαυτό σου σε ισχυρούς ανθρώπους του τομέα σου σε ένα αναπάντεχο επαγγελματικό ραντεβού και πως σε ένα μικρό παιδί που θέλει να γίνετε φίλοι;
Στην πρώτη περίπτωση, θα έλεγα πως ονομάζομαι Κατερίνα Κλαυδιανού, είμαι 24 χρονών και είμαι επαγγελματίας ηθοποιός με βάση την Αθήνα. Κατάγομαι από τη Θεσσαλονίκη κι έχω αποφοιτήσει από τη Δραματική Σχολή Ανδρέας Βουτσινάς. Την προηγούμενη σεζόν συμμετείχα σε παραστάσεις: «Ο Μαγικός Αυλός» στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, «Bachelors and Bachelorettes» στο Theatre of the No καθώς και στην παράσταση «Όνομα Μητρός Λίλιθ» από την ομάδα Atropa Belladonna που διακρίθηκε στο φεστιβάλ Off Οff Athens στο θέατρο επί Κολωνώ και της οποίας αποτελώ ιδρυτικό μέλος. Επιπλέον, έχω ασχοληθεί σε επίπεδο μαθημάτων και σεμιναρίων με το σωματικό θέατρο, το σύγχρονο χορό και το τραγούδι. Το πάθος για τη δουλειά μου μού δίνει πάντα τη δύναμη για να συνεχίσω να κυνηγάω ευκαιρίες αλλά και να τις δημιουργώ. Η συνέπεια και η εργατικότητα με χαρακτηρίζουν αλλά και το να βάζω προκλήσεις στον εαυτό μου σε κάθε επόμενο βήμα ώστε να εξελίσσομαι στη δουλειά μου.
Στη δεύτερη περίπτωση θα έλεγα ότι είμαι απλώς η Κατερίνα, το Κατερινάκι, το Κατερινιώ. Μπορείς να διαλέξεις όποιο από τα τρία θέλεις. Μου αρέσουν πολύ οι περιπέτειες, τα ταξίδια, οτιδήποτε έχει σοκολάτα και η θάλασσα. Λατρεύω να χορεύω όπου και αν είμαι, να γελάω δυνατά και να παίζω επιτραπέζια με τους φίλους μου ή να βλέπουμε ταινίες της Disney. Πιο πολύ απ’ όλα όμως, μου αρέσει να κάνω μεγάλα όνειρα.
Πότε ήταν η πρώτη φορά και με ποια αφορμή κατάλαβες ότι αυτό θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις και πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου στο τέλος της διαδρομής σου;
Δεν είμαι σίγουρη αν υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή που είπα ότι AYTO θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ήμουν από εκείνα τα παιδιά που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μάζευα τις φίλες μου από τη γειτονιά ή τους συμμαθητές μου και τους έβαζα να κάνουμε παραστάσεις. Πολλές φορές χωρίς καν να τους ρωτήσω. Σίγουρα μια καθοριστική στιγμή που ένιωσα ότι η ψυχή μου ανήκει στη σκηνή ήταν στην πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, όταν ήμουν 16 χρονών, στο musical «Ένα Βήμα τη Φορά» της Μαρίας Στεφάνου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Όσον αφορά το τέλος της διαδρομής αυτής, δεν ξέρω σε τι ηλικία θα είμαι όταν αποφασίσω ότι το θέατρο σταματάει για εμένα. Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό γιατί η ζωή είναι όλο εκπλήξεις κι αυτό είναι το όμορφο. Μου έχω δώσει την υπόσχεση ότι θα το κάνω για όσο νιώθω ότι δεν χάνω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό. Εννοείται πως με σκέφτομαι και το εύχομαι να έχω δουλέψει με ανθρώπους που θαυμάζω αλλά και να έχω πατήσει κάποιες σκηνές έστω και μια φορά.
Από τι, από ποιον παίρνεις έμπνευση να δημιουργήσεις και από τι, από ποιον παίρνεις δύναμη για να συνεχίζεις στα δύσκολα;
Η έμπνευση είναι κάτι που μέχρι τώρα υπάρχει διαρκώς στη ζωή μου και νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό. Δεν μπορώ να πω ότι έχω περάσει ακόμα κάποια «νεκρή» περίοδο. Μπορεί να έρθει από τα πιο απλά πράγματα, κάποιον που παραμιλάει στο λεωφορείο για παράδειγμα ή δύο φράσεις του από μια τηλεφωνική συζήτηση, μέχρι μια παράσταση, μια ταινία, ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, μια ιστορία ενός φίλου αλλά και προσωπικές εμπειρίες.
Η δύναμη μου στα δύσκολα είναι οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Οι παρέες μου στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη είναι αυτές που με σηκώνουν όποτε βουλιάζω και όποτε νιώθω ότι έχω κουραστεί ή ότι δεν θα τα καταφέρω είναι εκεί για να μου υπενθυμίζουν πόσα έχω πετύχει και πόσο πιστεύουν σ ‘ εμένα.
Όσο για την οικογένεια μου, ακόμα κι αν νιώθουν άγχος και φόβο για το δρόμο που έχω επιλέξει, δεν παύουν να είναι υποστηρικτικοί και να είναι κάθε φορά στην πρώτη σειρά στις παραστάσεις μου.
Στην μέχρι τώρα πορεία σου, υπάρχει κάποια στιγμή που σε έχει στιγματίσει; Ποια και γιατί;
Είμαι σίγουρη ότι αν καθίσω να σκεφτώ θα μου έρθουν στο μυαλό πολλές στιγμές που με έχουν στιγματίσει στην μέχρι τώρα πορεία μου. Επιλέγω λοιπόν να απαντήσω πιο αυθόρμητα και να αναφέρω μία από τις πιο πρόσφατες. Δε θα μιλήσω με λεπτομέρειες αλλά την προηγούμενη σεζόν βρέθηκα πολύ κοντά στο να συμμετέχω σε μια δουλειά που ήθελα πάρα πολύ, που είναι όνειρο ζωής. Ενώ είχε γίνει μια πρώτη θετική συζήτηση, τελικώς λόγω κάποιων θεμάτων στο κομμάτι της παραγωγής βρέθηκα εκτός. Με στιγμάτισε αρνητικά διότι ένιωσα ότι έφτασα στην πηγή και δεν ήπια νερό και δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να το αλλάξω αλλά κυρίως θετικά διότι ένιωσα μεγάλη τιμή και περηφάνια που εκτιμήθηκε η δουλειά μου από ανθρώπους που θαυμάζω και που μου έγινε έστω η πρόταση. Μπορώ να πω ότι μου έδωσε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω να παλεύω για μια τέτοια συνεργασία στο μέλλον και με έκανε να πιστέψω παραπάνω στις ικανότητες μου.
Έχεις ονειρευτεί να συνεργαστείς με κάποιον; Αν ναι, σε ποιο project;
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι του χώρου των οποίων τη δουλειά θαυμάζω και θα ήθελα να είμαι κομμάτι της στο μέλλον σε οποιοδήποτε project. Μερικοί από αυτούς είναι ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, ο Σάββας Στρούμπος, ο Mario Banushi, ο Άρης Μπινιάρης, η Θέμις Μαρσέλλου, ως λάτρης του musical theatre, και πολλοί ακόμα.
Ποιο κομμάτι της καριέρας σου θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον έρωτα;
Ο έρωτας για εμένα είναι αν όχι ΤΟ, από τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο. Δίνει ζωή. Θεωρώ πως ναι υπάρχουν κομμάτια αυτής της δουλειάς που μπορούν να το ανταγωνιστούν αυτό ως ένα βαθμό. Για παράδειγμα όταν μέσα από μια δημιουργική διαδικασία είτε αυτό είναι πρόβα είτε κάποιο σεμινάριο, προκύπτει ένα όμορφο κι αναπάντεχο αποτέλεσμα τότε νιώθεις πραγματικά ηλεκτρισμένος και ότι θα μπορούσες να το κάνεις για πάντα. Ή όταν αυτή η διαδικασία σιγά σιγά εξελίσσεται μαζί με άτομα που σε αγαπάνε και σε σέβονται σε μια παράσταση, η στιγμή που κλείνει η πρώτη και η τελευταία αυλαία αυτού του ταξιδιού είναι καθηλωτικές. Νιώθεις ότι έχεις πάρει μια γεύση από κάτι μαγικό που θα είναι για πάντα μέσα σου και ποτέ δε θα το χορτάσεις.
Έχεις μετανιώσει για κάτι που έχεις κάνει ή που δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα;
Είμαι πολύ περήφανη για την πορεία που έχω διανύσει μέχρι τώρα και δεν περίμενα ποτέ ότι θα είχα καταφέρει να φτάσω εδώ που είμαι τόσο σύντομα. Πάντα θα υπάρχουν πράγματα που θέλω να κάνω, και συνήθως είναι πολλά όπως σεμινάρια ή μαθήματα αλλά δε θεωρώ ότι δεν υπάρχει ο χρόνος για να τα κάνω οπότε δεν μετανιώνω που δεν έχουν γίνει ακόμα. Ίσως το μόνο που με απασχολεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι αυτό που λέμε σήμερα: «να μιλάς λίγο παραπάνω». Με αυτό εννοώ ότι στο χώρο μου νιώθω ότι καλό είναι πάντα να υπάρχει κι αυτή η ικανότητα της προσέγγισης προς κάποιον που θαυμάζουμε στο χώρο και θα θέλαμε να συνεργαστούμε, εννοείται πάντα με ταπεινότητα και σεβασμό. Αυτό ίσως απαιτεί ένα θάρρος που μερικές φορές νιώθω ότι δεν έχω κατακτήσει ακόμα με αποτέλεσμα να έχω βρεθεί σε καταστάσεις που μετάνιωσα που δεν προσέγγισα άτομα του χώρου. Πιστεύω βέβαια ότι ποτέ δεν είναι αργά να βρεις τον δικό σου τρόπο για να το κάνεις.
Πες μας μια αστεία ή πολύ συγκινητική στιγμή της καριέρας σου.
Μια πολύ συγκινητική στιγμή στην μέχρι τώρα πορεία μου στο θέατρο και αυτή είναι η παράσταση «Όνομα Μητρός Λίλιθ» από την θεατρική ομάδα Atropa Belladonna την οποία δημιούργησα την περσινή χρονιά με τέσσερα υπέροχα πλάσματα: την Μαριάντζελα Κατσιαβριά, τη Βασιλική Μανουσάκη, τη Μαρκέλλα Κουλουμπή και την Ειρήνη Καζαντζόγλου. Η ιδέα για το περιεχόμενο της παράστασης δημιουργήθηκε μέσα από μια διαδικασία devised theatre ώστε μετά να γραφτεί το κείμενο από την ταλαντούχα Μαριάντζελα Κατσιαβριά και να ξεκινήσει η σκηνοθετική διαδικασία. Ήταν πολύ τρομαχτικό στην αρχή διότι καμία μας δεν το είχε ξανακάνει αυτό οπότε τα πιάσαμε όλα από το μηδέν. Το κοινό μας στοιχείο ήταν η αγάπη που είχαμε γι’ αυτό και η δίψα για δημιουργία. Εννοείται πως συναντήσαμε δυσκολίες στον δρόμο αλλά δε πάψαμε ποτέ να πιστεύουμε σε αυτό. Όταν λοιπόν έφτασαν οι μέρες να παίξουμε στο φεστιβάλ, ένιωσα όπως είπα και παραπάνω ότι συμμετείχα σε κάτι μαγικό το οποίο το είχα φτιάξει εγώ. Όταν έκλεισε η αυλαία στην τελευταία παράσταση, άναψαν τα φώτα και κοίταξα τα κορίτσια και τα πρόσωπα των θεατών ήξερα ότι κάτι ξεχωριστό είχε δημιουργηθεί επί σκηνής και ότι αυτή η παράσταση θα διακριθεί, όπως κι έγινε.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε ποιες άλλες δουλειές θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου;
Εννοείται πως όπως όλα τα παιδάκια όταν ήμουν μικρή πέρασα από φάσεις που άλλαζα επαγγέλματα τα οποία ήθελα να κάνω. Ακόμα με φαντάζομαι σε κάποια από αυτά σ’ ένα παράλληλο σύμπαν κι εννοείται πως όλα έχουν μέσα το καλλιτεχνικό στοιχείο. Για παράδειγμα, θα με φανταζόμουν ως διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων ή σχεδιάστρια μόδας. Ξέρω σίγουρα ότι δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς την τέχνη στη ζωή μου και θα κάνω ό,τι μπορώ για να βιοπορίζομαι από αυτήν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορώ να με φανταστώ σε οποιαδήποτε δουλειά που δεν έχει σχέση με αυτήν.
Αν ήσουν έργο της δουλειάς σου, τι τίτλο θα είχες;
Θα ακολουθήσω για άλλη μια φορά την πρώτη σκέψη που μου έρχεται και θα πω «Και εγένετο χάος». Σαν την διαδικασία της δημιουργίας του κόσμου τόσο απλά κι εγώ πήγα από το σκοτάδι στο φως κι εγένετο χάος. Έφτιαξα τον κόσμο μου. Το δικό μου χάος. Ένα όμορφο, λυτρωτικό χάος. Το χάος τού να βρω ποια είμαι, να πατήσω στα πόδια μου και να κυνηγήσω τα όνειρά μου με πίστη. Κάποιες μέρες φαίνεται αδιανόητα δύσκολο και κάποιες άλλες κατακτώ τον κόσμο. Είναι όμορφα τα χάη και είναι ωραίο να χανόμαστε και να ξαναβρισκόμαστε μέσα σε αυτά. Σίγουρα κάθε φορά θα είμαστε πιο δυνατοί.
Διαβάστε ακόμη: Στέλλα και Λάμπρος: Το ζευγάρι της καρδιάς μας στο TikTok
