Η Idra Kayne είναι πάνω από όλα ένας πολύ γοητευτικός άνθρωπος. Πάνω στη σκηνή, κάτω από τη σκηνή, όταν τραγουδάει, όταν παίζει, όταν χορεύει αλλά και όταν κάνει βόλτες στην Κυψέλη, πίνει τον καφέ της ή ανεβάζει βίντεο στα social media.

H ταλαντούχα show woman τραβάει πάνω της όλα τα βλέμματα και όχι επειδή είναι αφροελληνίδα. Η Idra έχει γεννηθεί στην Αθήνα από πατέρα Ουγκαντέζο και μητέρα Ελληνίδα. Ωστόσο ακόμα και σήμερα την κοιτάνε περίεργα όταν λέει ότι είναι Ελληνίδα και χρειάζεται κάθε φορά να εξηγεί… τη ζωή της. Η ίδια δεν κουράζεται όμως, όπως δεν κουράζεται να παίρνει θέση για όλα τα κοινωνικά ζητήματα, να λέει δυνατά τη γνώμη της και να είσαι αισιόδοξη για το μέλλον.

Συνάντησα την Idra Kayne ένα πρωινό στην Κυψέλη. Μόλις είχε τελειώσει παράσταση, ενώ λίγο αργότερα έπρεπε να φύγει για να κάνει την ραδιοφωνική της εκπομπή και μετά να πάει σε πρόβα. Μόλις τελειώσαμε την κουβέντα μας και χαθήκαμε στα πολύχρωμα στενά της Κυψέλης σκεφτόμουν τι έχει αλλάξει από τότε που είδα αυτό το κορίτσι πριν πολλά χρόνια σε ένα μικρό μπαρ στο Νέο Κόσμο να τραγουδάει και να χορεύει. Έχει σίγουρα περισσότερη αυτοπεποίθηση, καλύτερη φωνή, πιο δυνατή σκηνική παρουσία και άνεση στις συνεντεύξεις. Αυτό όμως που δεν έχει αλλάξει είναι το καθαρό της βλέμμα, η γλυκύτητά της και η ξεκάθαρη στάση της απέναντι στα πράγματα. Και αυτά δεν θα αλλάξουν ποτέ. 

Βρισκόμαστε στο Θέατρο Κάππα. Μίλησε μας για την παράσταση που ανεβάζετε εδώ.

Παίζουμε για δεύτερη χρονιά το «Ραπουνζέλ χωρίς παραμύθι», μια παράσταση που πήγε πολύ καλά πέρυσι και είπαμε να τη συνεχίσουμε και φέτος γιατί είναι πολύ επίκαιρη. Είμαστε πια και βραβευμένοι και είμαστε πολύ περήφανοι για αυτό, γιατί κάνουμε αυτή την παράσταση με πολύ αγάπη και έχει γίνει πολύ καλή δουλειά.  Πήραμε το βραβείο για παιδικό και εφηβικό θέατρο από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών.

Πώς νιώθεις που το έργο αναφέρεται σε γεγονότα που εσύ έχεις βιώσει;

Το βασικό θέμα του έργου είναι ο ρατσισμός. Μου αρέσει πολύ γιατί το προσεγγίζει με πάρα πολύ ωραίο τρόπο. Είναι ένα θέμα που κατά τα ψέματα είναι άβολο να το συζητάς και πόσο μάλλον να το επικοινωνείς σε μικρές ηλικίες. Είναι κάτι που βιώνουμε όλοι από πολύ μικροί και δεν έχει να κάνει μόνο με τη φυλή. Βιώνουμε όλοι ρατσισμό σε πολλά επίπεδα και παρουσιάζεται πολύ γλυκά σε αυτό το έργο. Για αυτό το επέλεξε και ο Ηλίας Καρελλάς, είναι και πρώτο πανευρωπαϊκό ανέβασμα.

Είναι από τη μια βαρύ γιατί αναφέρεται στον πόλεμο, που είναι τριγύρω μας συνέχεια και όλα τα παιδιά πια έχουν πρόσβαση στην πληροφορία από το διαδίκτυο. Δεν είναι όπως στη δική μας εποχή που οι γονείς μας προστάτευαν και δεν βλέπαμε ειδήσεις. Τώρα ένα παιδί θα μπει στα social media και θα τα δει όλα. Οπότε είναι καλό να του μιλάμε γλυκά για αυτά τα θέματα για να αποβάλλουμε φόβους και προκαταλήψεις.

Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού;

Εγώ κάνω πολλά χρόνια παιδικό θέατρο, τα παιδιά είναι πάντα πολύ δεκτικά αν και κάποιες φορές αντιδρούν και χωρίς φίλτρο. Περνάνε πολύ ωραία σε αυτή την παράσταση και είναι πολύ ωραίο να βλέπεις και τους γονείς -που συνήθως βαριούνται στο παιδικό θέατρο- να τους συγκινεί το έργο. Θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια, θυμούνται ανθρώπους που έχουν χάσε γιατί η παράσταση πιάνει και το θέμα της μοναξιάς και της απομόνωσης που ειδικά με τον covid ήρθε πολύ στην επικαιρότητα.

Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει η θεματική στα παιδικά έργα;

Θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί να αντιλαμβάνομαι πολύ μαυρίλα και σκοτάδι γύρω μου. Δεν ήξερα πώς να το επικοινωνήσω και να το επεξεργαστώ, αλλά νομίζω ότι χρειάζεται. Είναι τέτοια η ενημέρωση και τόσο αυτά που βιώνουμε που πρέπει να τα συζητάμε. Όλοι θέλουμε να προστατεύουμε τα παιδιά αλλά πρέπει χωρίς φόβο και χωρίς πάθος να ασχολούμαστε με αυτά. Έτσι φεύγει και ο φόβος.

Για πρώτη φορά σε βλέπουμε σε ένα ρόλο που έχει πολύ πρόζα. Σε δυσκόλεψε;

Στην παράσταση έχω την περισσότερο πρόζα από ότι είχα ποτέ. Και γενικά πάντα στα παιδικά έργα έχω πολύ πρόζα. Έχει μια δυσκολία γιατί δεν έχω την τεχνική γνώση –δεν το έχω σπουδάσει- αλλά έχει και μια μαγεία όλο αυτό. Μου αρέσει που μαθαίνω, ζητάω βοήθεια, συζητάω πολύ, είμαι πολύ δεκτική στις παρατηρήσεις. Είναι εντυπωσιακό ότι μαθαίνω τόσο εύκολα τα λόγια στο θέατρο σε αντίθεση με τους στίχους. Μου έχει δώσει έξτρα γνώση και τρομερή αυτοπεποίθηση σε αυτό το κομμάτι η συγκεκριμένη παράσταση.

Τι άλλο ετοιμάζεις το επόμενο διάστημα;

Φέτος θα είμαι στην παιδική παράσταση που κάνει ο Ηλίας Καρελλάς στο Μέγαρο Μουσικής «Τα Χριστούγεννα του Καραγκιόζη στην Νέα Υόρκη». Είναι πιο μουσικός ο ρόλος μου εκεί, θα είμαι μαζί με την μπάντα μου. Και φυσικά στη Νέα Υόρκη θα είμαστε, θα παίξουμε και soul. Είναι πια θεσμός οι παραστάσεις του Ηλία στο Μέγαρο Μουσικής. Τις περιμένουν τα παιδιά με ανυπομονησία κάθε χρόνο. Είναι πιο μουσικός ο ρόλος μου εκεί, θα είμαι μαζί με την μπάντα μου. Παίζω ακόμα και στην παράσταση «Scrooge & Ghosts and Rock ‘n’ Roll» με τον Πάνο Μουζουράκη που κάνει πρεμιέρα στο Christmas Theater στις 21 Δεκεμβρίου.

Θα είσαι όμως και στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Ναι, θα εμφανιστώ με την μπάντα μου. Είναι πολύ τιμητικό που με διάλεξαν για αυτή τη συναυλία και έχω αγχωθεί ήδη! Θα είναι ένα μεγάλο πάρτι για να αποχαιρετίσουμε το 2023 και να υποδεχτούμε το νέο έτος. Με μουσική και πολύ χορό. Ένα ταξίδι στη χορευτική μουσική από τη δεκαετία του ’70 μέχρι σήμερα.

Αλήθεια πότε προλαβαίνεις και τα κάνεις όλα αυτά;

Δεν κοιμάμαι, αλλά δεν πειράζει. (γέλια) Έχω καταλάβει ότι στον καλλιτεχνικό χώρο ή θα σου πέσουν όλα μαζί ή τίποτα. Ας εκτιμήσουμε λοιπόν όταν πέφτουν όλα μαζί. Υπάρχει αυπνία αλλά δεν πειράζει, τρώω σωστά, παίρνω βιταμίνες και σίγουρα από τον Ιανουάριο θα είναι πιο χαλαροί οι ρυθμοί.

Δεν έχεις κάνει πολλά πράγματα στην τηλεόραση. Σου λείπει αυτό;

Έχω κάνει μόνο κάποια guest. Αντιλαμβάνομαι ότι έχει ξεκινήσει μια μόδα με σειρές εποχές, στις οποίες δεν έχω θέση. Αλλά μου λείπει να παίξω σε μια ωραία σειρά. Καμαρώνω πολύ για το «Milky Way» γιατί είναι μια σειρά σημερινή. Έχει περάσει καιρός από τότε που είχα στο μυαλό μου ότι την τάδε μέρα έχω να δω μια σειρά στην τηλεόραση.

Συμφωνείς με όσους υποστηρίζουν ότι είναι μια τολμηρή σειρά;

Όχι φυσικά και είναι κρίμα. Τολμηρό είναι για ανθρώπους που δεν έχουν καμία επαφή με το σήμερα. Που ζουν κλεισμένοι στο σπίτι. Θυμάμαι στο πρώτο επεισόδιο που είχαν όλοι σοκαριστεί στο Twitter. «Έτσι μιλάνε οι νέοι;». Ναι  αν κάποιος δεν έχει επαφή με τους έφηβους και τους νέους μπορεί να του φαίνεται περίεργο. Ναι έτσι μιλάνε οι νέοι και έτσι ζούνε. Ας ξεπεράσουμε πια αυτά τα ταμπού.

Είμαστε συντηρητική κοινωνία;

Πάρα πολύ. Αλλά υπάρχει και μια τάση παγκόσμια προς τον συντηρητισμό. Δείτε τι γίνεται στην Ολλανδία και στην Αργεντινή. Υπάρχουμε όμως και εμείς που αντιστεκόμαστε και βάζουμε το λιθαράκι μας, όσο μικρό και να ήταν αυτό. Είμαι πάντα αισιόδοξη.

Είναι πιο εύκολα τα πράγματα τώρα από όταν ήσουν εσύ μικρή;

Πιο εύκολα δεν είναι, αλλά τώρα έχει ανοίξει η συζήτηση. Όταν ήμουν εγώ μικρή δεν με ρώτησε κανείς συμμαθητής μου αν βιώνω ρατσισμό, που ήμουν το μοναδικό μαύρο παιδί στο σχολείο. Μόνο στο σπίτι το συζητούσαμε λίγο και έμενε εκεί. Δεν υπήρχε περίπτωση να το συζητήσουμε ανοιχτά. Τώρα το συζητάμε, αυτό είναι το θετικό. Αλλά στην ουσία δεν έχει αλλάξει κάτι πολύ νομίζω.

photo @Δημήτρη Μακρής

Ένιωσε ρατσισμό ως παιδί; Πώς το αντιμετώπιζες;

Υπήρχε ρατσισμός και αυτό δεν το ξεπερνάς ποτέ. Όλοι κάπως το έχουν βιώσει. Ήμουν πολύ εσωστρεφές παιδί. Έκανα ότι δεν γινόταν τίποτα σημαντικό και απλώς συνέχιζα να υπάρχω. Δεν κλεινόμουν στον εαυτό μου και να αποφεύγω για παράδειγμα να βγω να παίξω, αλλά το έπαιρνα μέσα μου. Δεν το μοιραζόμουν, έκανα ότι δεν έγινε τίποτα και προχωρούσα.

Ο πατέρας σου είχε βιώσει αντίστοιχα ρατσιστικά περιστατικά;

Ο πατέρας μου πριν πεθάνει μου εξομολογήθηκε κάποια πράγματα για τη ζωή του. Ήρθε στην Ελλάδα το 1968 και σπούδασε στην Σχολή Ευελπίδων. Τότε έζησε τρελές καφρίλες. Για να μας προστατέψει δεν μας έλεγε τίποτα. Οι γονείς μου γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν στην Ελλάδα. Πήγαν στην Ουγκάντα για λίγα χρόνια, ο αδερφός μου γεννήθηκε εκεί, και επέστρεψαν στην Ελλάδα εξαιτίας του πολέμου. Από την ανάγκη του να μας προστατέψει δεν συζητούσαμε στο σπίτι αυτά τα πράγματα. Τις εταιρείες που δούλευε ήταν ο μόνος μαύρος άνθρωπος και βίωνε διάφορα αλλά όλα αυτά τα έμαθα πολύ πρόσφατα.

photo @math studio

Νιώθει ότι σε συνδέουν πράγματα με την Ουγκάντα;

Μεγάλωσα σε 100% ελληνική οικογένεια. Ο μπαμπάς μου μας έφτιαχνε 2-3 φαγητά και ξέραμε απλώς ότι ήταν μαύρος. Δεν έχω πάει ποτέ στην Ουγκάντα. Έχω συγγενείς εκεί αλλά δεν είναι και ένα εύκολο ταξίδι. Τώρα είναι πολύ δύσκολο να πάμε με τον αδερφό μου. Όσο μεγαλώνω νιώθω πολύ αυτό το κομμάτι μου. Βέβαια όταν λέω ότι είμαι από την Ελλάδα ακόμα με αμφισβητούνε επειδή βλέπουν έναν άνθρωπο άλλου χρώματος. Και πρέπει κάθε φορά να εξηγώ. Είμαι αφροελληνίδα, που δηλώνει διπλή καταγωγή, αλλά ακόμα και αυτός ο όρος προβλήματα δημιουργεί.

Έχεις βιώσει άβολες καταστάσεις με οικογένεια συντρόφων σου;

Και μόνο που πάντα το σκέφτομαι και ρωτάω είναι σημαντικό. Πάντα ρωτάω τον σύντροφό μου αν έχει εξηγήσει στην οικογένεια του ότι είμαι μαύρη. Δεν θα σταματήσω ποτέ να το σκέφτομαι. Έτυχε η τελευταία μου σχέση να είναι ένα παιδί από την Καστοριά. Σκεφτόμουν ότι θα πάω στην Καστοριά και μπορεί να μην έχουν ξαναδεί μαύρο από κοντά.

Το σκέφτομαι αλλά δεν έχω βιώσει κάτι ακραίο. Όσοι άνθρωποι έχουν περάσει από τη ζωή μου φρόντισαν να έχουν προετοιμάσει το περιβάλλον τους. Δεν έχω έρθει σε δύσκολη θέση, μόνο όταν έτυχε να μην ξέρει κάποιος τι να πει, ή από την προσπάθεια να μην με προσβάλει, τελικά να με προσβάλει. Είναι λεπτές οι ισορροπίες. Αλλά δεν πειράζει, έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή να διδάξουμε μερικά πράγματα. Εμένα αυτό μου δίνει και μια ικανοποίηση. Έχεις πει μια καφρίλα και θα σου εξηγήσω γιατί. Πάντα μπαίνω σε αυτές τις συζητήσεις δεν με κουράζει. Έχεις κάνει ένα καλό για εκείνους, για τον επόμενο άνθρωπο που θα μπει στη ζωή τους και θα είναι διαφορετικός.

Κεντρική φωτο @Δημήτρη Μακρής