Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής θα μπορούσε να περιγραφεί ως φαινόμενο, ως συμβάν γεωγραφημένο μες στα τετραγωνικά μέτρα ενός ανθρώπινου σώματος, ως κινούμενη περίληψη τεχνών, παθών και γραμμάτων. Αξέχαστο, ελληνικό πρόσωπο με χαμόγελο “παλιοκαιρίσιο” και βλέμμα εξεταστικό πάνω στα πράγματα, στους ανθρώπους. Χαλαρός, αλλά την ίδια ώρα σε θέση ετοιμότητας για να εντοπίσει το θαύμα. Οι θεατρικές του ερμηνείες, οι σκηνοθεσίες του, αλλά και το έμ-πυρο φροντμανιλίκι του στους D/αλκ/ance τον έχουν καθιερώσει σε ένα αθηναϊκό, αλλά και πανελλαδικό κοινό, ως καλλιτέχνη αξιώσεων, άνθρωπο από τον οποίο ο κόσμος περιμένει την επόμενη κίνηση, συνεργασία, έμπνευση. Λίγο μετά το εκρηκτικό του λάιβ στο Faust, ο Κωνσταντίνος Μπιμπής απαντά σε 10 ερωτήσεις του Utopia Zone, με όρεξη για unapologetic αλήθειες. Και πολύ μας αρέσει…
1. Τι σημαίνει, εν ολίγοις, να είσαι ο Κωνσταντίνος Μπιμπής; Θα ήθελα μια αντισυμβατική περιγραφή του τύπου: θυμώνω εύκολα, μ’ αρέσει η πάστα νουγκατίνα, τα Χριστούγεννα μελαγχολώ, τα καλοκαίρια πίνω ούζο μέχρι να νυχτώσει.
Δύσκολο. Για να δούμε. Αγαπώ τη Σκύρο μου και θέλω να ‘μαι συνέχεια εκεί. ‘Εχω τους ίδιους φίλους από το δημοτικό. Θα ‘πεφτα γι’ αυτούς απ’ το γκρεμό. Έχω κι έναν αδερφό μικρότερο. Και γι’ αυτόν θα ‘πεφτα. Μ’ αρέσουν τα μπαρ τόσο πολύ ρε γαμώτο. Μ’ αρέσει τα καλοκαίρια να μένω στη θάλασσα μέχρι να νυχτώσει. Να πηγαίνουμε με το φουσκωτό του κολλητού μου στην Ψέριμο και να βουτάω μεσοπέλαγα.
Πεθαίνω για μακαρόνια με κιμά και φετούλα. Πιστεύω στην αλληλεγγύη. Αρνούμαι τη χυδαιότητα του καπιταλισμού. Στο θέατρο βρήκα το δρόμο μου. Κάνω ψυχοθεραπεία χρόνια τώρα. Ευτυχώς. Θαυμάζω το ταλέντο και την ομορφιά. Πάντα υπάρχουν τριγύρω μου βιβλία ποιητών. Θέλω να μην κουραστώ να υπερασπίζομαι τις αξίες που με κρατάνε ζωντανό.
2. Περισσότερο άγχος έχεις όταν παίζεις ή όταν σκηνοθετείς; Και πώς σου’ ρθε εξ αρχής να σκηνοθετήσεις; Κάποιοι ηθοποιοί είναι κάθετοι, λένε “εγώ παίζω μόνο”.
Με κοροϊδεύουν φίλοι και συνάδελφοι χρόνια τώρα για την παντελή έλλειψη άγχους μου. Με λένε αναίσθητο. Στις πρεμιέρες έχω φοβερή ησυχία και χαμογελάω συνέχεια. Τους εκνευρίζω. Η αλήθεια είναι όμως πως η ζωή με αγχώνει πιο πολύ απ’ τη σκηνή. Εκεί στο θέατρο ό, τι και να κάνω, είτε είμαι πάνω στη σκηνή είτε κάτω, ακόμα κι όταν διδάσκω, είμαι ελαφρύς. Ήρεμος. Αναπνέω. Έξω αυτός ο κόσμος με αγχώνει. Αυτοί οι άνθρωποι. Αυτή η κοινωνική μας αποτυχία.
3. Δέκατη Εντολή και Ου Φονεύσεις. Πώς ήταν η εμπειρία της συνεργασίας με τον Πάνο Κοκκινόπουλο; Έχει δημιουργήσει ποπ κουλτούρα με τις σειρές του και ‘εχει αναδείξει μια σειρά από ηθοποιούς που μας απασχόλησαν και μας απασχολούν ακόμα…
Ο Πάνος έκανε πάντα τηλεόραση με κινηματογραφικούς όρους. Με δικούς του όρους. Έδινε τόσο χρόνο στο γύρισμα όσο κανείς άλλος. Επίσης πήγαινε στο θέατρο. Έβλεπε τους ηθοποιούς που ξεχώριζαν εκεί και τους προσκαλούσε. Και μετά τους εμπιστευόταν. Σπάνιος. Δουλέψαμε μαζί σε ιδανικές συνθήκες. Και αρκετές φορές μέσα στα χρόνια. Μας έχει λείψει πολύ. Ανυπομονούμε να επιστρέψει και να ξανασυναντηθούμε.
4.Η ερμηνεία σου στο “Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια” μου έχει μείνει αξέχαστη, είχα καθηλωθεί κανονικά-όταν δεν μυξόκλαιγα. Κάποιοι σχολίασαν ότι υπερέβαλες με την απεύθυνση στο κοινό, άκουσα σχόλια περί “ωραιοπάθειας” και “ναρκισσισμού επί σκηνής”. Τι λες εσύ;
Ξέρω ‘γω; Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω τις περισσότερες φορές συνείδηση του τι ακριβώς κάνω πάνω στη σκηνή. Μ’ αρέσει να βουτάω και να παρασύρομαι. Να υπάρχει κόστος. Έτσι αντιλαμβάνομαι το θέατρο. Με το ρίσκο της αποτυχίας. Της έλλειψης του μέτρου. Της συντριβής. Όσο για τον αγαπημένο μου Νικολή της παράστασης, είχε ως χαρακτήρας αρκετά ναρκισσιστικά στοιχεία τα οποία προσπάθησα να αναδείξω. Μάλλον τα κατάφερα.
5. Έχεις αισθανθεί την επιτυχία; Έχεις καταφέρει να ζεις αποκλειστικά από την τέχνη σου; Ή δεν είναι αυτό το πράγμα, για σένα, η επιτυχία;
Ζω αποκλειστικά από τη δουλειά μου 13 χρόνια τώρα. Δεν ξέρω αν το θεωρώ επιτυχία. Σίγουρα όμως είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Να κάνεις αυτό που αγαπάς και να αμείβεσαι αξιοπρεπώς γι’ αυτό, ενώ θα ‘πρεπε να ‘ταν δικαίωμα, δυστυχώς κατάντησε να’ ναι ευλογία. Επιτυχία μάλλον είναι να προχωράς σ’ αυτή τη ζωή και σ’ αυτή την τέχνη χωρίς στον δρόμο να προδίδεις τα ιδανικά σου. Να μπορείς να κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να τον συμπονάς. Αυτό εύχομαι να συνεχίσω να κάνω.
6.Έχεις νιώσει ποτέ άχρηστος στην κοινωνία; Ένας τρελός και μόνος καλλιτέχνης; Και πώς γιατρεύεται-αν γιατρεύεται-αυτό το συναίσθημα;
Όχι τόσο. Συνέχεια επιδιώκω να είμαι συνδεδεμένος με τη κοινωνία. Δεν κάνω παρέα μόνο με καλλιτέχνες. Δεν απομονώνομαι. Μ’ αρέσει ν’ ανοίγομαι στη κοινωνία κάθε μέρα. Να την αφουγκράζομαι και να την παρατηρώ. Να θυμώνω μαζί της και να απελπίζομαι. Και να ξαναπροσπαθώ. Και να απογοητεύομαι και μετά να βλέπω μια χαραμάδα φωτός και δώστου πάλι. Το μοντέλο του καταραμένου απομονωμένου ημίτρελου καλλιτέχνη δε μου ταίριαξε ποτέ. Αν και νεότερος έπεσα λίγο στην παγίδα…
7. Τι σκαρώνεις αυτή την εποχή; Τι κάνεις, τι ετοιμάζεις, πού να σε δούμε;
Αυτή την εποχή από αναποδιές στον προγραμματισμό βρέθηκα με πολύ χρόνο για ξεκούραση και διάβασμα και μουσική. Βόλτες και φίλοι και κάτι σαν διακοπές στην Αθήνα. Ετοιμάζω την παράσταση των αγαπημένων μαθητών μου στο τέλος του Ιουνίου όπως κάθε χρόνο. Έχω ξεκινήσει εδώ και μήνες να επεξεργάζομαι και μια καινούργια παράσταση πολύ πολύ προσωπική, πολύ κοντά στα άγχη και τους φόβους και τα πάθη μου. Είναι για το φθινόπωρο και σύντομα θα ανακοινωθεί. Το καλοκαίρι θα μπω σε πρόβες και γι’ άλλη μια παράσταση. Έρχεται μια θεατρική σεζόν γεμάτη και ανυπομονώ.
8.Θέλω να μου πεις και για την μπάντα. Τι φάση είστε, πώς δημιουργήθηκε και πώς νιώθεις σε αυτόν τον ρόλο εσύ;
Δημιουργήθηκε δυο χρόνια πριν από μια δική μου ανάγκη μετά από τα χρόνια του κορονοϊού να επιστρέψω στα live με ένα project εντελώς στα γούστα μου. Και pop και dance και rock και ρεμπέτικο και βαρύ λαϊκό και electronic. Και έτσι φτιάχτηκαν οι Dalkance. Και φυσικά βρήκα και τους ιδανικούς ανθρώπους γι’ αυτό. Σπουδαίοι καλλιτέχνες και άνθρωποι. Ο Κωνσταντίνος, ο Γρηγόρης, ο Γιάννης. Και με κάνουν καλύτερο μουσικό. Νιώθω υπέροχα σ’ αυτό το ρόλο. Είναι μαγική η μουσική. Το live. Ο κόσμος. Τα ντεσιμπέλ. Τρελαίνομαι.
9. Τι σου αρέσει να βλέπεις στο θέατρο; Τι είναι αυτό που κάνει, στα μάτια σου, μια παράσταση καλή;
Μ’ αρέσει να βλέπω ειλικρινείς προθέσεις. Να καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι που φτιάξανε την παράσταση, κάτι ήθελαν να πουν, κάτι που τους έκαιγε, κάτι που, αν δεν το ‘λεγαν, θα πέθαιναν, θα έσκαγαν. Θέλω να βλέπω την αλήθεια. Να κλαίω, να γελάω. Τέτοια πράγματα. Απλά και σπάνια.
10. Από αύριο κιόλας, με το πάτημα ενός κουμπιού: άπειρα λεφτά ή απεριόριστη, παγκόσμιας κλίμακας, φήμη;
Και τα δυο, αν γίνονταν με το πάτημα ενός κουμπιού θα με κατέστρεφαν. Οπότε, συγχώρεσε με που θα παίξω πάσο στην τελευταία ερώτηση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Αλεξάνδρα Τσόλκα: «Να κάνουμε και λίγο στην μπάντα και να μάθουμε από τους νέους»
