Μια απολαυστική συνέντευξη του γνωστού youtuber, stand up comedian, μοντέρ, μάνατζερ του εαυτού του και γραφιά, του Μιχάλη Διολέτη ή Μάικιους, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έγινε δυσάρεστος σε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων οι οποίοι χωρίζουν βολικά τους ανθρώπους στις κατηγορίεςτων ‘’καλών’’ και των ‘’κακών’’, όπου κακός είναι συνήθως όποιος μπορεί-και-να-διαφωνεί με κάποια από τα τεκταινόμενα, τις αισθητικές και τους ιδεολογικούς συμπαρασυρμούς της εποχής του.
Ο Mikeius ανήκει στους απόλυτους θεμελιωτές του ελληνικού youtube, αλλά συνεχίζει δυναμικά να ανανεώνει το portfolio του, να κατεβάζει συνεχώς νέες ιδέες και να μην κάθεται στ’ αυγά του. Stand up comedian, δημιουργός περιεχομένου, μοντέρ, μάνατζερ του εαυτού του και γραφιάς, ο Μιχάλης από εκεί που δημιουργούσε υλικό που θεωρείτο συνώνυμο με το απόλυτο coolness (βρισίδι, καφρίλα, χιούμορ βιτριολικό), τα τελευταία χρόνια έγινε δυσάρεστος σε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων οι οποίοι χωρίζουν βολικά τους ανθρώπους στις κατηγορίες των ‘’καλών’’ και των ‘’κακών’’, όπου κακός είναι συνήθως όποιος μπορεί-και-να-διαφωνεί με κάποια από τα τεκταινόμενα, τις αισθητικές και τους ιδεολογικούς συμπαρασυρμούς της εποχής του. Το τι είναι και τι δεν είναι political correct αποτελεί μια ολόκληρη ιστορία, ο εδώ χώρος ανεπαρκεί.
Στην συνείδηση του σήμερα, ο Mikeius έχει περαστεί ως μισογύνης, σεξιστής, με συντηρητικές πολιτικές αντιλήψεις, αλλά το ‘’μεγάλο κοινό’’ αδιαφορεί για αυτά τα ιδεολογικά σπάργανα που είτε τυλίγουν προστατευτικά είτε πνίγουν τους υπερμάχους ή αντιπάλους τους. Το μεγάλο κοινό επιζητεί το φρέσκο, το χρήσιμο, το διασκεδαστικό, το πρωτότυπο-και ο Mikeius το δίνει μέσα από μια πληθώρα επιλογών, μάλιστα. Από τότε που έκρυβε το πρόσωπό του με την μάσκα οξυγόνου μέχρι σήμερα, έχει παίξει χιλιάδες ώρες videogames, έχει δει εκατοντάδες ταινίες, έχει παντρευτεί, έχει φάει κάνσελ, έχει βελτιωθεί στην δουλειά του, έχει διαβάσει, έχει ψάξει. Ένα πράγμα μοιάζει να έχει μείνει σταθερό: το πόσο τους γράφει όλους εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Και το πόσο αγαπά την λογική σκέψη ως ασφαλή δεξαμενή επιχειρημάτων.
Σε έχουν χαρακτηρίσει τον πιο cool άνθρωπο του ελληνικού ίντερνετ. Τι πιστεύεις και πώς νιώθεις γι’ αυτόν τον χαρακτηρισμό;
Δεν ασχολούμαι με χαρακτηρισμούς. Είναι εφήμεροι. Βέβαια, αν ένας τέτοιος χαρακτηρισμός προέρχεται από έναν φαν που έρχεται με την φυσική του παρουσία σε ενα stand up και μου σφίγγει το χέρι και μιλάμε, είναι αλλιώς, απολαμβάνω το κομπλιμέντο. Από κουβέντες, καλές ή κακές, που διαμείβονται στο Internet έχω βαρεθεί, έχω μάθει ότι όλα αυτά είναι για τον π@@τσο.
Μήπως έχεις γίνει λίγο κυνικός; Έχεις κρατήσει καθόλου αθωότητα και ρομαντισμό, πιστεύεις, από τα λιγότερο ανθρωποφαγικά χρόνια του παρελθόντος;
Μια χαρά έχω παραμείνει ρομαντικός. Στον πραγματικό κόσμο, όμως, με τα αληθινά interactions που κοστίζουν και αξίζουν. Πιστεύω στο καλό, προσπαθώ να το πράττω και μου αρέσει να το λαμβάνω.
Τι λες για το ego σου; Σε θεωρείς εγωπαθή, εγωιστή, εγωκεντρικό, ξερόλα;
Από την άποψη ότι έχω αίσθηση της αυταξίας μου, αξιοπρέπεια και σεβασμό προς τον εαυτό μου, ναι, έχω ego και ελπίζω όλοι οι άνθρωποι να έχουν κατ’ αυτήν την έννοια. Ξέρω ότι με έχουν πει όλα αυτά που ρωτάς και προφανώς και ένας αρνητικός χαρακτηρισμός μού είναι λιγότερο αδιάφορος από έναν θετικό-εννοώ, με ενοχλεί. Με προβληματίζει όμως το ότι προέρχονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί από μια διαφωνία με λεγόμενα, όχι από μια διαφωνία ή μια ένσταση με κάποια συμπεριφορά ή πράξη. Δηλαδή, λένε έτσι για μένα, για σένα ή για τον καθένα άνθρωποι που απλώς δεν συμφωνούν με κάτι που λέμε. Η εγωπάθεια, η ξερολίαση και άλλοι χαρακτηρισμοί, για να αποδοθούν, χρειάζεται να έχουν εξακριβωθεί κάπως μες στην καθημερινότητα, αφορούν συμπεριφορές ανθρώπων. Κοίτα, εμένα καθημερινά το λιγότερο ένας άνθρωπος με σχολιάζει αρνητικά. Έτσι ή αλλιώς.
Από πότε ξεκίνησε, λες, αυτό, με το ‘’κάθε μέρα κι από ένα κακό’’; Εσύ πότε το χρονολογείς περίπου;
Από τότε που έγινα γνωστός με το ΜΠΡΑΦ. Δώδεκα, δεκατρία χρόνια τώρα. Με το που έγινα γνωστός, λοιπόν, τα γνωστά. Και καλόγερος να είσαι που προσφέρεις στους αδύναμους, με το που γίνεις γνωστός, κάποιος, κάποιοι θα βρουν κάτι να πουν για σένα αρνητικό και δυσάρεστο. Ο ελληνικός φθόνος έχει αυτήν την τάση.
Από όλα σου τα πρότζεκτ, ποιο αγαπάς λιγάκι περισσότερο;
Παραμένει το What the Fact, αυτή η επιστημονική εκπομπή. Ουσιαστικά, όμως, θέλω να πιστεύω ότι το αγαπημένο-αγαπημένο μου παιδί βρίσκεται μπροστά, κάπου στο μέλλον. Τρέχω ένα καινούργιο πρότζεκτ τώρα, το οποίο αφορά μαθήματα Youtube. Έχουμε βγάλει ένα e-course με τον σκηνοθέτη μου και διδάσκουμε content creation και, πιο μετά, σκεφτόμαστε να βγάλουμε ένα καρτούν. Αυτό είναι στην αρχή του, οπότε αν πω κάτι μπορεί να μην ισχύει σε λίγο καιρό, άρα καλύτερα να μην πω για τώρα κάτι άλλο.
Ωραία, μπορείς να μας πεις ποια ταινία ανυπομονείς να σχολιάσεις στο Broscar;
Τέλη Σεπτεμβρίου, θα ικανοποιήσουμε το πιο δημοφιλές αίτημα, θα κάνουμε το Kingdom of Heaven.
Αυτολογοκρίνεσαι ποτέ; Πόσο ελεύθερος είσαι στ’ αλήθεια ως προς το να εκφράζεσαι;
Ξεκινώ λέγοντας ότι γνωρίζω πως έχω IQ άνω του μετρίου. Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζομαι τόσο πολύ αλγοριθμικές handed down οδηγίες από την κοινωνία για το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος να λες. Ως άνθρωπος μεσαίου IQ και άνω, μπορώ να κάνω αυτό που λέμε ‘’read the room’’ και να προσαρμόζομαι στις εκάστοτε περιστάσεις. Για παράδειγμα, πάνω στην σκηνή κάνω stand up comedy, κάνω μια παράσταση, στην οποία υιοθετώ μια πιο προσβλητική και επιθετική καρικατούρα, που βρίζει και κάνει καφρίλες τύπου ΜΠΡΑΦ. Σε μια κηδεία που θα πάω δεν θα κάνω αστεία για το νεκρό. Δεν χρειάζομαι κάποιο περιοδικό, πολιτικό ή ινφλουένσερ να μου πει να μην κοροϊδεύω κάποιον άνθρωπο. Ό, τι σου είπα για τον νεκρό, ισχύει για μια σειρά από ομάδες ανθρώπων, για περιστάσεις συγκεκριμένες, για τον οποιονδήποτε.
Ας πούμε ένα γκέι άτομο…
Ε, ναι, όταν μιλάμε με τον γκέι κολλητό μου κι αυτός με λέει “κοντή π@@στρα”, του απαντώ κι εγώ αναλόγως. Είναι η δική μας συνθήκη, ο δικός μας κώδικας.
Τώρα που είπες την λεξη ‘’π@@στρα’’, βρήκα κάτι δικό σου παλιότερο και σε ρωτώ αν το υπογράφεις αυτούσιο σήμερα. Δηλαδή, αν έρθει ένας εκδότης και σου κάνει πρόταση να κυκλοφορήσει αυτό και άλλα κείμενα, το αφήνεις ως έχει: «Φραμπαλάς με τζιν: Γιατί; Γιατί ρε κορίτσια; Τόσα και τόσα όμορφα πράγματα μπορείτε να φορέσετε. Τι σας περνούσε απ’ το μυαλό το 2001; Ήρθε μια π@@στρα σχεδιαστής και είπε: “Λέω να πάρω μια τζιν φούστα, να την κόψω λοξά, σα να πέρασε το τραμ από πάνω, και στο κομμάτι που έμεινε να ράψω ότι στο διάολο ύφασμα, σχέδιο και χρώμα έχει μείνει στην αποθήκη από αντιπρόπερσι”. Και οι γυναίκες ρώτησαν: “Η Μενεγάκη θα το φοράει;” Και η πούστρα αποκρίθηκε: “Μα ήδη το φοράει!”. Κι έτσι η χώρα κατακλύστηκε από ρούχα-Frankenstein, όπως αυτά: Προς τους νεαρούς αναγνώστες που δε θυμούνται τη συγκεκριμένη μόδα: ΣΑΣ ΦΘΟΝΩ! Έχω αναμνήσεις από χοντρο-ελληνίδες σκυλούδες να φοράνε στράπλες φραμπαλά ραμμένο με τζιν κορσέ. Η εικόνα του πατσά μεταξύ ώμου και μασχάλης να πετιέται έξω σα muffin που ξεχειλίζει απ’ το χαρτάκι του, μου προκαλέι ακόμα και τώρα εφιάλτες. Προτιμώ να γλείψω το τυράκι από άπλυτη π@@τσα ρινόκερου, παρά να δω τη συγκεκριμένη μόδα να επιστρέφει!»
Αν κλείσω ντηλ για ένα επιστημονικό βιβλίο για παιδιά με χιούμορ, προφανώς και κάτι τέτοιο δεν έχει θέση εκεί μέσα. Πάλι, you read the room. Αν όμως θέλουν ένα edgy, κάφρικο πράγμα, το κρατάω και, μάλιστα, αν μου ζητήσουν εκείνοι να αφαιρεθούν κάποιες λέξεις, τότε θα απορήσω, θα σκεφτώ, καλά, τότε γιατί μου ζήτησαν συνεργασία; Γιατί δεν ζήτησαν σε κάποιον που δεν γράφει ή δεν λέει μες στην κωμωδία του αυτές τις λέξεις;
Άρα, δεν λες να γίνεις επουδενί politically correct.
Θεωρώ ότι ο politically correct άνθρωπος είναι ψεύτης. Δεν προσβάλλεται πραγματικά από αυτές τις λέξεις κανείς. Θεωρώ ότι προσβάλλεται αν του βρίσεις τη μάνα ή αν τον κατηγορήσεις για κάτι, σε ένα επίπεδο πιο βαθύ, να τον πεις άχρηστο, μαλάκα, χ, ψ, ωμέγα. Το να προσβληθώ εγώ εκ μέρους ενός τρίτου, είναι ψέμα, είναι θέατρο παραλόγου-και αυτό συμβαίνει, αυτό ζούμε λίγο πολύ. Πιστεύω ότι ορισμένοι άνθρωποι προσποιούνται ότι προσβάλλονται επειδή ουσιαστικά θέλουν να κάνουν χρήση εξουσίας, τους ηδονίζει να έχουν το δικαίωμα να απαγορεύουν κάποιες λέξεις και να επιβάλλουν κάποιες άλλες. Εφηύραμε έναν ευφημισμό, μια συνώνυμη για κάθε μία λέξη από αυτές που αποφασίστηκε να μην χρησιμοποιούνται πια. Θεωρώ ότι όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι εξουσίας. Σου επιβάλλω πώς να μιλήσεις κι αυτό με φτιάχνει, είναι το ναρκωτικό μου.
Σε ενοχλεί που όποιος δεν ακολουθεί αυτήν την τάση, αυτός που μιλάει όπως μίλαγε προ πολιτικά ορθού περιβάλλοντος, θεωρείται αυτομάτως φασίστας, ακροδεξιός, μαλάκας, συντηρητικός, ενώ μπορεί να μην είναι τίποτα από όλα αυτά;
Τείνουμε να είμαστε tribalists, αν δεν είσαι Βάζελος, ε, είσαι Γαύρος-ενώ δεν πάει καθόλου έτσι. Like I said, έχω IQ άνω του μετρίου και μπορώ να διακρίνω ότι πάρα πολύς κόσμος στον οποίο έχει δοθεί δημόσιος λόγος μέσω Ίντερνετ έχει IQ κάτω του μετρίου. Αυτό ισχύει εξ ορισμού. Οι μισοί άνθρωποι εκεί έξω έχουν IQ κάτω του μετρίου. Αυτοί οι άνθρωποι ευκολύνονται να σκέφτονται με δίπολα: καλό-κακό, αριστερός-δεξιός κτλ. Δεν μπορούν να πιάσουν τις λεπτές αποχρώσεις ενός παραλληλισμού, ένα ειρωνικό αστείο για τον Χίτλερ. Θα ακούσουν Χίτλερ και θα πουν, α, ξεπλένεις τον Χίτλερ, άρα είσαι κι εσύ ναζί. Τόσο θλιβερά απλοϊκή σκέψη. Το πρόβλημα είναι ότι κάποτε όλους αυτούς τους ανθρώπους τους κοροϊδεύαμε, ενώ τώρα έχουν βήμα και επιρροή.
Και τι γίνεται με την θεωρία του punching up και punching down στην κωμωδία; Υπάρχει η σεβαστή άποψη ότι ειρωνευόμαστε και στηλιτεύουμε και κάνουμε χιούμορ μόνο έναντι κάποιου ισχυρότερου, κάποιας εξουσίας.
Μπούρδες. Το όριο στην κωμωδία είναι το εξής απλώς για το οποίο συζητάμε τόσην ώρα: read the room. Και επειδή είπα το παράδειγμα της κηδείας πιο πάνω, επανέρχομαι για να πω ότι, παιδιά, ακόμη και οι συγγενείς του νεκρού λένε αστεία στην κηδεία! Και είναι δικαίωμά τους να λένε! Όλο αυτό με το punching up και down είναι η επιθυμία ορισμένων να επιβάλλουν όρια, να υποδείξουν πώς γίνεται το performance. Αυτό το μοντέλο που αναλύει την κωμωδία υπό το πρίσμα της εξουσίας-λες και δεν μπορώ να γελάσω και με κάποιον που δεν με καταπιέζει, λες και είμαι υποχρεωμένος να κοροϊδέψω μόνο τον εξουσιαστή μου- με παραπεμπει αρκετά έως πολύ στο άλλο πασίγνωστο μοντέλο που αναλύει τον κόσμο ολόκληρο με βάση την σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου: τον μαρξισμό. Είναι η εφαρμογή του μαρξισμού λοιπόν στην κωμωδία.
Είσαι φεμινιστής; Θεωρώ ότι πιστεύεις στην ισότητα των φύλων.
Αυτό δεν λέγεται φεμινισμός, αυτό λέγεται δημοκρατία: ισότητα των ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος δέρματος, θρησκευτικών πιστεύω και τα λοιπά που και το Σύνταγμα ορίζει. Και δημοκράτης είμαι σίγουρα. Και ανθρωπιστής. Πάντως, νομίζω ότι όποιος ασπάζεται αυτά τα ιδεώδη, της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού, αυτόματα είναι και φεμινιστής. Άρα, δέχομαι τον χαρακτηρισμό σου.
Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να λέει, λόγω κούρασης, ‘’γάμησέ το, θα παίξω το παιχνίδι όπως παίζεται αυτή τη στιγμή’’;
Θα μου ήταν πολύ πιο κουραστικό, από ό, τι τώρα που, ναι, κουράζομαι από τις ύβρεις και από την παραφιλολογία για το πρόσωπό μου. Θα σήμαινε ότι κάθε μέρα θα έπρεπε να παίζω θέατρο και να μην είμαι ο εαυτός μου, πράγμα εξαιρετικά κοπιώδες, θα ψάχνω οδηγίες συνέχεια. Έστω ότι λέω πως από αύριο αλλάζω. Ε, δεν θα ξέρω τι να ποστάρω. Θα χρειάζεται να ρωτάω μαχητικές φεμινίστριες για να έχω την έγκρισή τους ότι αυτό που είπα ή έγραψα είναι ok.
Έχει λεχθεί για σένα ότι έχεις κλέψει αυτούσια κομμάτια από ξένους youtubers, ιδίως στο κομμάτι σχολιασμού ταινιών.
Κλέψιμο, ενσωμάτωση, επιρροή, όλες αυτές οι έννοιες συγγενεύουν παράξενα when it comes to content creation. Πολλές φορές, θα εμπνευστούμε λίγο παραπάνω από ένα κείμενο και δεν θα μπούμε στον κόπο να το αλλάξουμε, όλοι δεν το έχουμε κάνει; Ενδεχομένως, να μου έχει ξεφύγει κάτι μερικές φορές. Απλώς, είναι γελοίο να βασίζεται σε υποπεριπτώσεις μια συνολικότερη κακή κριτική. Α, ο τάδε είναι κλέφτης επειδή στο εν λόγω βίντεο δυο φράσεις που είπε ήταν αυτούσια μεταφρασμένες από ένα άλλο βίντεο του εξωτερικού. Ωραία, χαίρω πολύ: δε δηλώνω αθώος, αλλά με την καμία δεν δηλώνω και ένοχος.
Πού εδράζεται η basic νερντουλιά σου;
Εκτός από τα video games, είναι η κοινωνιολογία, μακροπολιτική (λατρεύω να αναλύω συστήματα, πολιτεύματα, θεωρίες) στο στιλ των φιλοσοφικών κουβεντών που κάναμε φοιτητές μαζί με κρασιά.
Και πώς είναι η καθημερινή καθημερινότητά σου; Μια τυπική σου μέρα, που λέμε εμείς οι δημοσιογράφοι στις συνεντεύξεις…
Busy as fuck. Ξυπνάω αργά και κοιμάμαι αργά, κάτι που κάνουν γενικώς οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Για κακή ή καλή μου τύχη, λειτουργώ γενικώς το βράδυ. Πριν τις 3 είναι αδύνατο να κοιμηθώ. Και πριν τις 11, αδύνατο να ξυπνήσω! Αντιλαμβάνομαι την δουλειά μου, τον εαυτό μου ως υπάλληλο-πολυμηχάνημα στην προσωπική μου εταιρεία: μοντέρ, συγγραφέας, brain stormer, ατζέντης και personal assistant του εαυτού μου, επίσης. Στο μανατζεριλίκι και στο λογιστιλίκι δεν έχω ιδιαίτερο ταλέντο, ζορίζομαι.
Θα ήθελες να γίνεις μπαμπάς;
Αμέ. Από πάντα το ήθελα και ήμουν κοντά στα παιδιά. Η αγαπημένη μου φοιτητοδουλειά ήταν ομαδάρχης σε κατασκήνωση. Πιστεύω όμως ότι δε θα γουστάρει επιστήμη, stand up κι όλα αυτά που αγαπώ, νομίζω ότι θα είναι πιο εσωστρεφές πλάσμα και ότι θα ξενερώσει πολύ που θα είναι ο γιος ή η κόρη του Mikeius.
Έχεις μετανιώσει για κάτι στην ζωή σου;
Άργησα να παντρευτώ. Γιατί άργησα να βρω τον άνθρωπό μου. Άρα, από μια άποψη, καλώς και άργησα. Άρα, μήπως να μη μετανιώνω;
Έχεις κλάψει ποτέ για έρωτα;
Η απάντηση είναι ναι. (μίμηση ήχου κλάματος με λυγμούς, γέλια)
Τι αγαπάς πιο πολύ απ’ όλα να κάνεις στην ζωή σου;
Την περιπέτεια, την επαφή με την φύση, τα video games, που είναι τέχνη. Λατρεύω, γενικότερα, τα οπτικοακουστικά μέσα, ταινίες, παιχνίδια…Μου αρέσει το ότι μπορείς να μοιραστείς αυτή την εμπειρία του να τα βλέπεις με άλλους ανθρώπους. Ξέρεις, διαβάζω βιβλία, αλλά συναισθήματα που έχω νιώσει βλέποντας ταινίες δεν τα έχω νιώσει με κανένα, με κανένα άλλο είδος τέχνης.
Λες ότι ο κόσμος μας δεν είναι και τόσο σκατά όσο καμιά φορά τον παρουσιάζουμε. Και συμφωνώ. Θες να υπερθεματίσεις σχετικά;
Νιώθω ότι είναι της μόδας όλος αυτός ο διάχυτος πεσιμισμός, γιατί σε κάνει να νιώθεις σημαντικός, μιας που δεν είσαι πρόβατο και κρίνεις τα στραβά της εποχής σου. Έχει κάτι ναρκισσιστικό μέσα του όλο αυτό. Αν σε κάτι έχει χειροτερέψει ο κόσμος, κατά την άποψή μου, είναι το ηθικό κομμάτι. Ναι, ηθικά, είμαστε χειρότεροι.
Πώς εννοείς την ηθική;
Είναι κάπως σαν την τσόντα. Δεν υπάρχει ορισμός του τι είναι καλή τσόντα, αλλά όταν το βλέπεις, το ξέρεις. Αυτό δεν είναι δικό μου, δεν ξέρω ποιος το πρωτοείπε, αλλά συνυπογράφω. Η ηθική για μένα είναι δυο παράγοντες: ο ένας, το να αντισταθούμε στον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, που θα πει, ό, τι αντιστέκεται, είναι αντικαταστροφικό. Ό, τι μας βοηθά στην μάχη του να έχουμε λιγότερα γκρεμισμένα σπίτια, λιγότερα σκουπίδια στον δρόμο, λιγότερα καρκινικά κύτταρα στα σώματά μας, λιγότερους αποσταθεροποιητικούς παράγοντες. Ο δεύτερος παράγοντας, είναι ότι όλο αυτό το καταφέρνουμε ως ανθρωπότητα μέσω της τεχνολογίας και δυστυχώς η τεχνολογία δεν σημαίνει μόνο κάτι καλό. Διότι, όσο περισσότερο γίνεται καθένας μας ένας homo tecnologicus, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από την ανθρώπινη φύση του. Το πιθηκάκι που έχουμε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας αποδυναμώνεται-κι αυτό δεν είναι μόνο καλό.
