Συνεντεύξεις

Παρασκευή Σαλαβγιά στο Utopiazone: «Το να εμβαθύνουμε στον εαυτό μας είναι τόσο απαραίτητο σαν την αναπνοή!»

Η Παρασκευή Σαλαβγιά είναι ένα αυτόφωτο πλάσμα που πιστεύει εμπράκτως ότι είμαστε όποια πτυχή του εσωτερικού μας κόσμου επιλέξουμε να φωτίσουμε περισσότερο. Αυτή ακριβώς είναι και η αιτία που σήμερα, 10 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, το λόγο παίρνει η Παρασκευή.

Κάπως έτσι, ήρθε η ώρα να συστηθούμε με την Παρασκευή Σαλαβγιά, ένα άτομο φως, μία αυτόφωτη ύπαρξη, έναν μοναδικά ζεστό άνθρωπο, μία δυναμική γυναίκα. Η Παρασκευή γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1998 μόλις 5,5 μηνών, με βάρος μόλις 995 γραμμάρια. Ένα σωληνάκι παροχής οξυγόνου που αποσωληνώθηκε τυχαία δημιούργησε την βλάβη της εγκεφαλικής παράλυσης και αριστερής ημιπληγίας, αλλά με πολλή δουλειά η αναπηρία της πέρασε στην περιοχή του αόρατου. Έχει αποφοιτήσει από το τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και από την ΑΣΠΑΙΤΕ ως σύμβουλος.

Είναι η δημιουργός της ταινίας-ντοκιμαντέρ ‘’Ένας κόσμος, δύο όψεις’’ καθώς επίσης συγγραφέας μιας παιδικής Χριστουγεννιάτικης ιστορίας και ενός βιβλίου αυτογνωσίας. Επίσης, ασχολείται με την τέχνη της γελωτοθεραπείας και του χορού. Λατρεύει τα βιβλία αυτοβελτίωσης. Θεωρεί ότι ο κόσμος μας θα ήταν ομορφότερος αν όλοι οι άνθρωποι δούλευαν με τον εαυτό τους. Από τα πιο σημαντικά πράγματα που κλήθηκε να κάνει σε αυτή την ζωή ήταν να έρθει σε επαφή με τον εαυτό της, να τον κοιτάξει κατάματα, με βαθιά συμπόνια, αγάπη και φροντίδα.

Η παγκόσμια ημέρα, κατά την από άποψη μου, δεν θα έπρεπε να είναι η αιτία για να μιλήσουμε για την ψυχική υγεία αλλά μια ακόμη υπενθύμιση της σημασίας που έχει για όλους ανεξαιρέτως η ψυχική υγεία. Τι συμβουλές δίνεις στον εαυτό σου όταν νιώθεις ότι «σε παίρνει από κάτω;»

Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη, δεν θα έπρεπε να είναι η αιτία η σημερινή ημέρα αλλά η αφορμή και χρειαζόμαστε συνεχώς αφορμές για να συζητούμε για την ψυχική μας υγεία καθώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποιότητα της ζωής μας.
Οι συμβουλές μου είναι πρακτικές και δεν τις εφαρμόζω μόνο όταν ‘’με παίρνει από κάτω’’ τις εφαρμόζω καθημερινά. Θα γράψω πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων, θα συναντήσω ανθρώπους που αισθάνομαι όμορφα μαζί τους συζητώντας για θέματα που με εμπνέουν, θα διαβάσω κάτι που θα μου υπενθυμίσει ότι η ζωή είναι ωραία, θα προσφέρω βοήθεια όπου χρειαστεί ! Επίσης του θυμίζω πως το άγχος είναι όπως ο καφές.. σε μικρές ποσότητες με κρατάει σε εγρήγορση, όταν όμως το παρακάνω το μόνο που καταφέρνω είναι να ‘’τρέμω’’ και να μην κοιμάμαι το βράδυ !

Γνωρίζοντας ότι η επαφή σου με νέα παιδιά σε γεμίζει αφάνταστα, έχεις εισπράξει το πολύ αναφερόμενο «φάσμα της αγχώδους διαταραχής» να επικαλύπτει περισσότερο νέα παιδιά μόνο στο σχολείο; Λόγω μαθημάτων, λόγω της ταχύτητας της ζωής τους ή είναι κάτι που το ζουν σε όλα τα κοινωνικά πλαίσια; Στις κοινωνικές συναναστροφές;

Επισκεπτόμενη αρκετά σχολεία και ερχόμενη σε επαφή με παιδιά από διάφορες βαθμίδες και ενώ το φαινόμενο παρατηρείται σε όλες τις ηλικίες και δεν απομονώνεται μόνο στην ηλικία της εφηβείας, χρειάζεται να αναφερθώ και να σταθώ στην εφηβική ηλικία που στην εποχή μας είναι κατόρθωμα να βγεις αλώβητος από αυτήν, καθώς η ένταξη, η αποδοχή που θέλει να έχει ένας έφηβος φτάνει πολλές φορές στο σημείο να χάσει τον εαυτό του και να δημιουργήσει μία ψευδαίσθηση αυτού, ώστε να είναι αποδεκτός. Εκεί είναι σημαντικό να τονίσουμε την έλλειψη ποιοτικής επαφής με τους γονείς και πως ένα υποστηρικτικό περιβάλλον με ανοιχτά αυτιά αλλά και αγκαλιά και η βοήθεια κάποιου ειδικού έχει θαυμαστά αποτελέσματα ! Γιατί η αγχώδης διαταραχή έχει εξελιχθεί σε κοινωνικό φαινόμενο με σωρεία παραγόντων. Εισπνοή, εκπνοή λοιπόν, λίγο χιούμορ μέχρι να πατήσουμε το κουμπί.. reset !

 Η επίσκεψη στον ψυχολόγο ή εάν κριθεί απαραίτητο στον ψυχίατρο θέλω να πιστεύω ότι έχει αποστιγματοποιηθει. Όμως ακόμη πολλοί νέοι και μεγάλοι αρνούνται να εμβαθύνουν στον εαυτό τους. Πες μας εσύ ποιοι θεωρείς ότι είναι οι πιο σημαντικές αιτίες που πρέπει κάποιος από μικρή ηλικία να μάθει τον εαυτό του. Γιατί πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε και το σκοτάδι μας και το φως μας.

Έχει αποστιγματοποιηθεί άραγε; Δεν είμαι απολύτως σίγουρη. Το να εμβαθύνουμε στον εαυτό μας είναι τόσο απαραίτητο σαν την αναπνοή! Οι δύσκολες παρελθοντικές εμπειρίες, η απαιτητική αγχώδη καθημερινότητα επιτάσσει τη διαδικασία.
Το αυτογνωσιακό ταξίδι, μας βοηθά να καλλιεργήσουμε την αυτοεκτίμηση μας να ενδυναμώνουμε τον εαυτό μας, να αναπτύσσουμε την ανθεκτικότητα μας, να δημιουργήσουμε πιο υγιής σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μας με μεγαλύτερη ενσυνειδητότητα.

Όσο νωρίτερα δημιουργήσουμε τις βάσεις σταθερότητας εργαζόμενοι από μικρή ηλικία με την ψυχή μας, τόσο αυξάνουμε τις πιθανότητες να μεγαλώνουμε ωριμάζοντας συναισθηματικά με σταθερότητα και όχι απλά προσθέτοντας ένα ακόμη κερί στην τούρτα των γενεθλίων μας !

X