Το Utopiazone στα μέσα του θέρους μίλησε με τον Rous για εξαιρέσεις, κανόνες και για άλλα ενδιαφέροντα ζητήματα.
Μοναδικός. Απολαυστικός. Καλλιτέχνης. Ο Rous είναι από εκείνους τους τύπους που πιστεύουν ακόμη στους ανθρώπους. Πιστεύει, επίσης, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεν αγωνιά εάν θα είναι αρεστός από όλους διότι έχει δώσει και έχει λάβει πολλή αγάπη. Συμβουλεύει τους νέους καλλιτέχνες να μην ξεχάσουν ότι πρωταρχική τους ανάγκη ήταν να αυτή της προσωπικής τους έκφρασης. Το Utopiazone στα μέσα του θέρους μίλησε με τον Rous για εξαιρέσεις, κανόνες και για άλλα ενδιαφέροντα ζητήματα.
Στα αρχαία ελληνικά “ρους” είναι η ροή του ποταμού. Στη δίκη σου περίπτωση, ποιο είναι το ποτάμι της ζωής; Και τι αυτό που του δίνει ζωή;
Για κάποιο λόγο συνδέω στο μυαλό μου αντανακλαστικά σχεδόν, τη ροή του ποταμού με τον χρόνο. Το παρόν περισσότερο. Ό,τι μπαίνει μέσα σε αυτό παρασύρεται και στην πορεία εξαφανίζεται. Μου θυμίζει πόσο ρευστά και προσωρινά ίσως να είναι όλα. Τίποτα δεδομένο. Είναι μια ροή γεμάτη γεγονότα ευχάριστα, άλλες φορές αδιάφορα, και πολλές βίαια. Η ζωή μας είναι στο σήμερα δηλαδή. Το παρελθόν έχει τη γλυκιά ιδιότητα να σε μαγνητίζει και να σε ξεγελάει, αλλά η ζωή μας είναι στο τώρα, στο παρόν. Μου δίνει ζωή η νέα ημέρα, οι δυνατότητες μέσα σε αυτή, τα νέα τραγούδια, η επικοινωνία με τους άλλους και οτιδήποτε θέλει χτίσιμο, φτιάξιμο, με κόπο και τρόπο.
Το κομμάτι “Eξαιρέσεις” είναι από τα πλέον αναγνωρίσιμα σου. Πες μου δυο κανόνες με τις εξαιρέσεις τους στη ζωή σου!
Το να εκφράζεις την εξαίρεση μέσα σε έναν κανόνα, και δη έναν κανόνα αποδεκτό από πολλούς, είναι κάτι από μόνο του ξεσηκωτικό για το μέσα σου. Οι λόγοι πολλοί. Ειδικά την εποχή μας, πάντα οι εξαιρέσεις θα εμφανίζονται να ακυρώνουν κανόνες και να επαναδιαπραγματευόμαστε μέχρι να επαναπροσδιοριστεί το μέσα μας. Ζούμε σε ένα κράτος κυρίως τιμωρητικό σε πολλές πτυχές του. Αυτό γίνεται εξαιτίας των κανόνων που θεσπίστηκαν για να μας κάνουν υποτίθεται καλύτερους, πιο υπεύθυνους και όσα έρχονται με αυτά τα δύο. Οι εξαιρέσεις πάντα σε ξαλαφρώνουν, ειδικά σε τέτοια περιβάλλοντα. Στην καθημερινότητα μου λέω πχ ότι οι άνθρωποι έχουν γίνει σκληροί, ο κόσμος ανάλγητος, αλλά στη ζωή μου υπάρχουν εξαιρέσεις που μου δείχνουν ότι δεν θα έπρεπε να γενικεύω. Να συνεχίσω να πιστεύω στον άνθρωπο. Αυτή είναι η πιο σημαντική εξαίρεση.
Ένιωσες ποτέ να είσαι καλλιτεχνικά στο περιθώριο; Και εάν ναι, πώς ένιωσες;
Όχι, δεν έχω νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο. Έχω πάρει αγάπη και έχω δώσει ό,τι μπορώ. Δεν βάζω όρια στην τέχνη. Είναι θέμα επικοινωνίας. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να είμαι πάντα αρεστός, δεν έχω τέτοια αγωνία. Αν υποθέσουμε ότι μια ημέρα περιθωριοποιούμαι, πχ από ένα σύστημα, μια κλίκα ισχυρή ή οτιδήποτε άλλο τέτοιο, θα φροντίσω στο περιθώριο μου να φτιάξω έναν κήπο, τον πιο όμορφο από όλους. Δεν την καταλαβαίνω την περιθωριοποίηση, δεν την νοώ, τουλάχιστον καλλιτεχνικά. Πιστεύω ότι περιθωριοποίηση δεν υπάρχει μεταξύ καλλιτεχνών, και αν υπάρχει δεν είναι όπως την γνωρίζαμε παλαιότερα. Το επάγγελμα γενικώς έχει περιθωριοποιηθεί από την πολιτεία, το είδαμε στην περίοδο της πανδημίας. Όπως και ότι αυτά που δεν περιθωριοποιούνται, εργαλειοποιούνται κατά κάποιο τρόπο, πολλές φορές και φόρα παρτίδα. Περιθωριοποίηση απτή υπάρχει στην κοινωνία για τα άτομα που είναι ευάλωτα λόγω ηλικίας, λόγω ειδικών αναγκών ή οικονομικά αδύναμα. Περιθωριοποίηση και συνεχής αγώνας επιβίωσης.
Ζούμε σε μια περίοδο πολιτικά-κοινωνικά έντονη. Τι από όλα αυτά που βιώνουμε, σου δημιούργησε το αίσθημα «θέλω να γράψω για γι‘ αυτό»
Όσες φορές έχω σκεφτεί να γράψω κάτι σχετικά με οποιαδήποτε κοινωνικοπολιτική εξέλιξη, σταματάω αμέσως επειδή το αισθάνομαι σαν πλεονασμό. Σκέφτομαι ότι το ζούμε, το βλέπουμε. Γιατί να το τραγουδήσουμε κιόλας; Ίσως το βλέπω λάθος. Αλλά όπως είπα και πριν, τα τραγούδια μου προτιμώ να υμνούν τον άνθρωπο, τους έρωτες και τα πάθη του. Κάθε νέο τραγούδι με κάνει να εξακολουθώ να πιστεύω στον άνθρωπο, σε εμένα τον ίδιο.
Ένα ακόμη σου κομμάτι είναι το «Μαριονέτες». Τι θα συμβούλευες έναν νέο καλλιτέχνη ώστε να μην γίνει μαριονέτα σε ένα καλλιτεχνικό χώρο που βάλλεται από πολλά πράγματα;
Να μην έχει την σκέψη όταν γράφει κάτι, αν θα αρέσει στον κόσμο. Πρέπει πρώτα να αρέσει στον ίδιο. Είναι σαν να γράφεις το ημερολόγιο σου. Ποιος θα μπει να το διαβάσει; Όταν δουλεύεις με πίστη και υπομονή το υλικό σου, κάποια στιγμή θα γυρίσουν τα κεφάλια να σε ακούσουν. Αυτό είναι επιτυχία. Να εργάζονται για να υλοποιήσουν τους στόχους τους, να εκπληρώσουν τα όνειρά τους, με συνέπεια και υπομονή. Να μην εργάζονται για να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες τρίτων (έστω κι αν φαίνονται να γνωρίζουν καλύτερα), αλλά να το κάνουν για τους ίδιους. Να θυμούνται ότι όλο αυτό ξεκίνησε από την ανάγκη τους να εκφραστούν.
