Επείγουσα προειδοποίηση εξέδωσαν οι επιστήμονες, καθώς η «γρηγορότερη» ήπειρος του κόσμου βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με την Ασία. Το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες για τη Γη όπως τη γνωρίζουμε.
Η κίνηση προς τα βόρεια και οι επιπτώσεις στη Γη
Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει ότι η Αυστραλία μετακινείται περίπου 7 εκατοστά προς τα βόρεια κάθε χρόνο, κάτι που θα την οδηγήσει σε μια σύγκρουση με την Ασία στο μέλλον. Αυτό οφείλεται στην κίνηση των τεκτονικών πλακών, που προκαλεί την αργή απομάκρυνση της Αυστραλίας από την Ανταρκτική.
Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι η μελλοντική σύγκρουση της Αυστραλίας με την Ασία θα έχει σημαντικές συνέπειες για τον πλανήτη. Αναμένονται κλιματικές αλλαγές, αύξηση των σεισμών, δημιουργία βουνών και η ηφαιστειακή δραστηριότητα λόγω των τεκτονικών κινήσεων.
Η κίνηση των τεκτονικών πλακών προκαλείται από τα ρεύματα μεταφοράς στο εσωτερικό του πλανήτη μας, με τη μεγάλη πίεση από τη θαλάσσια οροσειρά του Ινδικού Ωκεανού να ωθεί τις πλάκες σε κίνηση.
Η μετατόπιση των ηπείρων
Ως μετατόπιση των ηπείρων θα μπορούσαμε να καθορίσουμε τις μεγάλης κλίμακας οριζόντιες κινήσεις των ηπείρων μέσα στον γεωλογικό χρόνο. Δηλαδή οι ήπειροι ολισθαίνουν αργά κατά μήκος της επιφανείας της Γης. Τούτη η ιδέα μιας μεγάλης μετατόπισης έχει μακρά ιστορία. Παρατηρώντας το γεγονός ότι το σχήμα της ακτογραμμής της ανατολικής Νότιας Αμερικής ταίριαζε στο σχήμα της ακτογραμμής της Δ. Αφρικής, ο Γερμανός φυσιολόγος Αλεξάντερ φον Χούμπολτ διαμόρφωσε το 1800 τη θεωρία ότι οι ακτές που περιβάλλουν τον Ατλαντικό Ωκεανό ήταν κάποτε ενωμένες. Πενήντα χρόνια αργότερα ένας Γάλλος επιστήμονας, ο Αντόνιο Σνάιντερ Πελεγκρίνι, υπέθεσε πως η παρουσία ταυτόσημων απολιθωμάτων φυτών στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές εναποθέσεις άνθρακα μπορεί να εξηγηθεί μόνο αν οι δύο ήπειροι ήταν αρχικά ενωμένες. Στην ίδια τροχιά κινούμενος, ο Φρανκ Β. Τέιλορ από τις Η.Π.Α. εξήγησε τον σχηματισμό ορισμένων οροσειρών με τη θεωρία της σύγκρουσης των ηπείρων.
Η πρώτη θεωρία
Η πρώτη αληθινά λεπτομερειακή και συνεκτική θεωρία για τη μετατόπιση των ηπείρων προτάθηκε το 1912 από τον Άλφρενr Βέγκενερ, Γερμανό γεωλόγο. To 1937 ο Αλεξάντρ Λ. Ντι Τουά, ένας νοτιοαφρικανός γεωλόγος, τροποποίησε την υπόθεση του Βέγκενερ προτείνοντας δύο αρχέγονες ηπείρους, τη Λαυρασία στον Βορρά και την Γκοντβάνα στον νότο. Ωστόσο, το ενδιαφέρον για τη θεωρία της μετατόπισης των ηπείρων αναζωπυρώθηκε, καθώς αυξήθηκε η γνώση μας για το μαγνητικό πεδίο της Γης, χάρη στις μελέτες των γεωφυσικών Στάνλεϊ κ. Ράνκορν, Π.Μ.Σ. Μπλάκετ κ.α. Σιδηρομαγνητικά μεταλλεύματα όπως ο μαγνητίτης, αποκτούν μόνιμο μαγνητισμό, όταν κρυσταλλοποιούνται ως στοιχεία πυριγενών λίθων. Η διεύθυνση του μαγνητικού τους πεδίου είναι ίδια με εκείνη του μαγνητικού πεδίου της Γης κατά τη στιγμή της κρυσταλλοποίησής τους.
Σωματίδια μαγνητικών υλικών που απελευθερώνονται με διάφορους φυσικούς τρόπους από τους πυριγενείς λίθους αναδιατάσσονται σύμφωνα με τη διεύθυνση του μαγνητικού πεδίου της Γης και ενσωματώνονται σε διάφορα ιζηματογενή στρώματα. Οι μελέτες της παραμένουσας μαγνήτισης σε διαφορετικά στρώματα έδειξε πως μαγνητικοί πόλοι όιαφορετικών εποχών σε όλα τα σημεία του κόσμου έχουν αλλάξει με το πέρασμα του χρόνου. Οι αποκλίσεις των πόλων είναι διαφορετικές για κάθε ήπειρο, αλλά οι τιμές τους εξηγούνται μόνο στις βάση της υπόθεσης ότι οι ήπειροι ήταν κάποτε ενωμένες. Οι αποκλίσεις για την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, για παράδειγμα, δείχνουν πως η τελευταία μετακινήθηκε 30° Δυτικά σε σχέση με την Ευρώπη από την Τριάσια περίοδο, δηλαδή από τη θέση που είχε πριν από 245 εκατομμύρια χρόνια.
Διαβάστε ακόμα: Από startup σε «μονόκερο» – Οι ανερχόμενοι παίκτες της τεχνολογίας
